ติดตา ตรึงใจ

"โอ้ยยยย!! " เสียงร้องของกายดังขึ้น หลังจากที่หอบสังขารตัวเองขึ้นมาถึงห้องชั้น 5 แล้ววางกระเป๋าทับปลายเท้าตัวเอง

"ไอ้บ้าเอ้ย" กายทั้งขำและโมโหตัวเอง

"เป็นอะไรอ่ะ?" รูมเมทของกายถาม

"เปล่าๆ แค่เหนื่อยนิดหน่อย"

กายตอบก่อนจัดของเข้าที่แล้วอยู่เงียบๆ ในโซนของตัวเอง เพราะจริงๆ แล้ว กายกับรูมเมทไม่ได้สนิทกันอะไรขนาดนั้น กายจะวางตัวหยิ่งๆ เงียบๆ ให้รูมเมทเกรงใจ กายคิดว่าการที่ตัวเองไม่สนิทกับรูมเมทมันทำให้ความเกรงใจอยู่ได้นานกว่า เมื่อไหร่ที่สนิทกันระดับความเกรงใจจะลดลงเรื่อยๆ นั่นยิ่งทำให้เสียทั้งเวลา เสียทั้งความรู้สึก

"กาย แกไปเช็คอินมาแล้วใช่มั้ย? " รูมเมทถาม

"ใช่ ได้กุญแจมาแล้ว" กายตอบ

หลังจากจัดของเสร็จกายก็ล้มตัวลงนอน

'งีบซักหน่อยแล้วกัน'

กายคิดแล้วหลับตาลง

'ดูแลสุขภาพนะคุณหมอ เดี๋ยวต้นเดือนหน้าแม่จะมาหาใหม่ จะเอาของฝากมาฝากเราด้วยนะ'

กายนึกถึงเสียงแม่ที่ลาตอนมาส่ง

'อยากไปเที่ยวด้วยอ่ะ'

แล้วจู่ๆ ก็นึกถึงผู้หญิงประหลาดคนนึง

'ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันนะ ทำไมถึงมาส่งยิ้มให้เรา เคยเจอกันมาก่อนมั้ยนะ อืม ไม่น่านะแปลกคนจริงๆ'

เสียงเพลงยังคงดังอยู่ในห้อง 408

“เสร็จแล้วจ้ะ” ลูกแพรพูดขึ้นหลังจากที่ผ่านไปแล้ว 8 เพลง

“โอเคจ้า” ฉันหันไปหยิบกระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์

“เดี๋ยวจอมขอโทรหาชอแป๊บหนึ่งนะ”

เราสองคนเดินออกจากห้องโดยที่ลูกแพรเป็นคนล็อค ประตูห้อง

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

“ฮาโหล มึงกูกำลังลงไปแล้วนะ กินไหนดี” ฉันพูด

“ไม่รู้อ่ะ โรงอาหารกลางไหม รึว่าร้านไหนดี” ชอเสนอ

“ไม่อ่ะ อยากกินที่อื่น มึงร้านข้างๆ c8 ยังเปิดอยู่ไหม”

“เปิดๆ”

“กินร้านนั้นแหล่ะมึง ใกล้ดี ขี้เกียจเดิน”

“เออๆ ได้ๆ เจอกัน” ชอตอบน้ำเสียงดูไร้เยื่อใยมาก

ฉันวางสายแล้วหันไปพูดกับลูกแพร “ลูกแพรไปเช็คอินที่สโมสรใช่มั้ย”

“ใช่ๆ จอมจะไปใช่ไหม”

“ใช่” ฉันตอบสั้นๆ

“เออ ลูกแพรเมื่อกี้จอมเจอหนุ่มแว่นคนหนึ่ง หน้าตาน่ารักมาก แต่นางดูหยิ่งๆ”

“หืม ไปเจอใครมาเนี่ย พึ่งมาถึงม.เองไม่ใช่หรอ” ลูกแพรถามแบบขำๆ

“ไม่รู้อ่ะ ไม่รู้ว่าปีไหนด้วย แต่น่าจะอยู่หอเดียวกันกับชอนะ รอถามมันดูว่ามันเคยเจอไหม แต่ถ้าให้จอมเดาจากบุคลิกท่าทางของเค้า เค้าน่าจะเรียนสายวิทย์สุขภาพนะ หน้าน้องเหมือนหมออ่ะจอมว่า”

ฉันไปสนใจหนุ่มแว่นใจร้ายคนนั้นทำไมเนี่ย ลูกแพรได้แต่ยิ้มอ่อนๆ

ฉันกับลูกแพรเดินมาเกือบถึงร้านที่นัดชอไว้ แล้วก็เห็นชอเดินตรงมาเหมือนกัน ฉันหยุดรอชอก่อนจะได้เดินไปพร้อมกัน

“มึง กินไรดี” ฉันถาม

“ไม่รู้ ไปดูเมนูเอา” ชอตอบ “เออมึง มึงซื้อหนังสือยัง”

“ยังอ่ะ ว่าจะไปนั่งเรียนรออาจารย์แนะนำก่อน จะได้ไม่ซื้อหนังสือผิดแบบเทอมที่แล้ว” ฉันตอบ

เราทั้งสามคนเดินมาถึงร้านดึกดื่นก็เปิด (ชื่อร้าน)

“นั่งไหนดีอ่ะ ข้างนอกหรือข้างใน” ฉันถาม

“ข้างในไหม เย็นๆ” ลูกแพรตอบ

“ได้” ฉันก็โอเคหมดแหล่ะ พอเลือกโต๊ะได้ฉันก็หยิบเมนูขึ้นมาดู

“มึงกินไร” ฉันถามชอด้วยคำถามเดิมอีกแล้ว

“กูดูก่อน อีนี่หนิ!” ชอตอบ “มึงอยากแดกอะไรมึงก็เลือกไปสิ ไม่ต้องมาถามกู กูก็ยังคิดไม่ออก”

“ลูกแพรกินข้าวกับอะไรเมื่อกี้อ่ะ” ฉันหันไปถามลูกแพรบ้าง ฉันนึกไม่ออกนี่นาว่าจะกินอะไร

“แพรกินเย็นตาโฟต้มยำ” ลูกแพรยิ้มตอบ “จอมกินน้ำอะไรไหม แพรว่าจะกิน strawberry lovers น่ะ”

“จอมเอาโกโก้ ไม่ก็ช็อคโกแล็ตปั่นจ้า” ฉันตอบ แล้วลูกแพรก็เขียนรายการลงไป “จอมเอาข้าวไข่ข้นละกัน” ฉันเงยหน้าขึ้นมองลูกแพร ลูกแพรก็เขียนลงไป แล้วลูกแพรก็หันไปมองหน้าชอ

“ชอ ได้ยัง กินไรดี”

“เอาแบบอีจอมอ่ะ ข้าวไข่ข้นแต่เพิ่มแฮม ส่วนน้ำยังไม่คิดอ่ะ” 555 บ้าบอเท่ากันชอกับฉัน

“งั้นแพรเอาอันนี้ไปส่งก่อนนะ จะเพิ่มอะไรค่อยเขียนใหม่นะ” ลูกแพรทำท่าจะลุกขึ้นไปส่ง

“เดี๋ยวๆ ลูกแพร เดี๋ยวเราเอาไปส่งเอง” ชอขอ ลูกแพรยื่นรายการอาหารส่งให้ชอ

“ทำไมมึงจะกินอะไรเพิ่ม” ฉันถาม

“กินน้ำไง กูว่าจะกินมะม่วงเสาวรสปั่น” หน้าชอดูภูมิใจกับสิ่งที่เลือกได้สักที พอเลือกเสร็จนางก็เดินไปส่งแล้วเดินกลับมานั่ง

“ดีนะมึงพรุ่งนี้คณะเราไม่มีเรียน” ชอพูด

“อืม” ฉันตอบ “แต่ลูกแพรมีนะ พรุ่งนี้เรียนกี่โมงหรอ” ฉันถามลูกแพร

“พรุ่งนี้ดีหน่อยเรียน 9 โมง” ลูกแพรตอบ “แต่อิจฉาพวกเธออ่ะ ไม่มีเรียนวันจันทร์ ไม่ต้องเกลียดวันจันทร์”

“คณะเราก็ดีอย่างนี้แหล่ะ” ฉันตอบ

แล้วน้ำแก้วแรกก็เดินทางมาถึง เป็นน้ำของฉันเอง

“ขอบคุณค่ะ”

แล้วเมนูที่เหลือก็ค่อยตามมา เราสามคนนั่งกินอาหารตามที่ตัวเองสั่งมาพร้อมคุยกันอย่างออกรสชาติ

“มึง กูว่ากูกินเสร็จจะไปเช็คอินเข้าหอนะ ไปด้วยมั้ย” ฉันถาม

“ไม่ไปอ่ะ ขี้เกียจ” ชอตอบ “แล้วลูกแพรจะไปกับมันไหม” ชอหันไปถามลูกแพร

“น่าจะไปด้วยกันแหล่ะ เพราะแพรเองก็ต้องไปซื้อของที่ TOPs ด้วย”

“เห็นมั้ย มึงอ่ะ ไปด้วยกันจะได้ช่วยถือของ”

“ไม่กูไม่ไป กูจะขึ้นไปนอน” แววตาของชอเหมือนเชื่อในอุดมการณ์การนอน

พอเริ่มอิ่มฉันก็เปิดประเด็น

“เออ มึง” ฉันจะถามชอเรื่องน้องแว่นสักหน่อย

“หืม”

“มึงเห็นคนที่หน้าตาน่ารักๆ เดินสวนขึ้นไปมั้ย”

“ตอนไหน”

“สักพักแล้วแหล่ะ”

“ไม่นะ กูนั่งเล่นเกมอยู่ห้องอ่านหนังสือไม่เห็นนะ”

“มึงนั่งเล่นเกมในห้องอ่านหนังสืออ่ะน่ะ” ฉันถาม

“ใช่ ใช้พื้นที่ส่วนรวมให้คุ้ม ประหยัดค่าไฟ แถมเป็นการอ่อยผู้ชายไปในตัวด้วย” ชอตอบอย่างภูมิใจ

ฉันกับลูกแพรได้แต่ “จ้า”

“ทำไมหรอ น่ารักขนาดนั้นเลยหรอ น้องแว่นของมึงอ่ะ” ชอถาม

“มาก เค้าคือ Type กูเลยอ่ะ แม้จะดูหยิ่งๆ ไม่เป็นมิตรเท่าไหร่”

ให้ตายเถอะแกชอบคนแบบนั้นจริงๆ หรอจอม

“หน้าเค้าขาวๆ เนียนๆ น่ารักมากมึง”

ยังอีกฉันยังไม่หยุดอีก

“เนี่ยชอ จอมมันเล่าให้แพรฟังก็อารมณ์นี้เลย หลงหนุ่มแว่นไปแล้ว เค้าน่าจะน่ารักจริง” ลูกแพรอธิบายการเพ้อพบของฉันโดยที่ไม่รู้เลยว่าหนุ่มแว่นคือเพื่อนในคณะตัวเอง

“อยากเห็นจัง อยากรู้ว่าเค้าจะชอบผู้หญิงแบบฉันไหม” ชอเริ่มคล้อยตาม

“ไม่ได้ป๊ะมึง มึงไม่ใช่ผู้หญิง และมึงกูชอบเค้าก่อน ของเพื่อนไหม”

บ้า! บ้า! บ้า! บ้าไปแล้วจอม

ฉันแทบอยากจะตบหน้าตัวเอง พออยู่กับชอทีไรสติฉันหลุดทุกที พูดออกมาได้ยังไงว่าชอบเค้า พูดออกมาได้ยังไงว่าเค้าเป็นของฉัน

เจ้าจอมเธอก็แรดเหมือนกันนะเนี่ย ฮือออ

“เอ๋าอีนี่ เค้าอาจจะชอบแบบกูก็ได้ใครจะรู้ เรื่องที่มึงชอบเขาก่อนไม่ได้แปลว่าเค้าจะชอบมึงกลับซะหน่อย แต่ถึงเค้าชอบมึงกลับ ถ้าน่ารักจริง ของเพื่อนก็เหมือนของเราป๊ะแก” ยังไม่หยุด ชอยังปั่นหัวฉันต่อไป

“มโนเก่งนะเราอ่ะ” ฉันว่าพร้อมหันหน้าไปจิกชอ ลูกแพรได้แต่นั่งขำในความมโนของชะนีกับกะเทย

“ใครมโน” ชอถาม

“กูกับมึงเนี่ย มโนเก่งเมื่อไหร่จะหยุด” ฉันทั้งขำทั้งอาย

“จริงมึง 555 โมเมนต์แค่นั้น ก็ทำชะนีแบบเราๆ วางแผนพรีเวดดิ้งแล้ว” ชอนี่มันชอจริงๆ นะ

“ไปลุกไปจ่ายตังเถอะมึง กูเหนื่อยแล้ว” ฉันไล่

“สนุกดีนะ เวลาฟังสองคนนี้คุยกัน ไม่ต้องคิดอะไรดี” ลูกแพรพูด

“เป็นคำชมที่แปลกดีนะลูกแพร” ฉันพูด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***