ฉันเดินเข้าหอด้วยอารมณ์ตุ่ยๆ ลืมไปว่าตัวเองยังไม่ได้เช็คอินเข้าพัก ป้ายามหน้าหอแกเลยทักเพื่อดึงสติของฉัน
“น้อง!”
“คะ” ฉันตกใจนิดหน่อย
“เรายังไม่ได้เช็คอินใช่ไหม”
“อ๋อ ใช่ค่ะ เช็คตรงไหนคะ”
“ไปเช็คอินตรงสโมสรนะ แล้วเราจะได้กุญแจห้อง”
“อ๋อ โอเคค่ะ แต่หนูขึ้นห้องได้ใช่ไหมคะ”
“ขึ้นได้ แต่เรามีกุญแจห้องไหมละ”
“ไม่มีค่ะ แต่เมทหนูอยู่ห้องค่ะ เดี๋ยวหนูค่อยไปเช็คอินทีหลังนะคะ ขอบคุณค่ะ”
ฉันเดินผ่านป้ายามตรงไปยังลิฟต์
‘มีอะไรให้ทำเยอะแยะเลย’
ฉันต้องทำทุกอย่างให้เสร็จก่อนเปิดเทอม ทั้งเรื่องเช็คอินเข้าหอ เรื่องจัดการเอกสาร ต้องเก็บห้อง ต้องทำอะไรอีกนะมันเยอะจนฉันไม่รู้ว่าต้องทำอะไรก่อนเลย
หลังประตูอีกด้านของห้องพักหมายเลข 408 ที่เจ้าจอมกับลูกแพรอาศัยอยู่
ลูกแพรเองก็กำลังวุ่นอยู่กับการจัดของในส่วนของเธอให้เข้าที่
ภายในห้องเป็นห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรมากมาย มีตู้เสื้อผ้า เตียง เก้าอี้ โต๊ะอ่านหนังสืออย่างละสองชุด มีชั้นวางของที่เป็นไม้อัดของลูกแพรวางอยู่ในมุมส่วนที่เป็นพื้นที่ของลูกแพร ตอนปีหนึ่งช่วงที่เข้าหอครั้งแรกลูกแพรมาถึงหอพักเร็วกว่าฉัน เธอจึงเลือกเตียงที่ติดฝั่งระเบียงซึ่งมีพื้นที่เยอะกว่าพื้นที่ส่วนของฉันนิดหน่อย นั่นแหละ ตามหลักใครมาก่อนได้ก่อน เป็นความยุติธรรมตามธรรมชาติ 555
“แจกันดอกไม้อันนี้ย้ายไปอยู่ที่ไหนดีนะ” ลูกแพรพูดกับตัวเองหลังจากที่เล็งหามุมมานาน
“ตรงนี้ละกัน” ลูกแพรวางแจกันดอกไม้ไว้บนชั้นวางของที่อยู่ข้างๆ เตียงเธอ
“ต่อไปก็ชีท (เอกสารประกอบการเรียน) เทอมที่แล้วสินะ” เธอพึมพำ
“จะเอาไว้ตรงไหนดี เก็บเข้าไว้ตรงไหนได้นะ” ลูกแพรพูดไปเล็งไป
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“นี่จอมเองจ้า”
“แป๊บหนึ่งนะ” ลูกแพรวางชีทที่อยู่ในมือลงแล้วเดินมาเปิดประตูให้ฉัน
“ทำอะไรอยู่หรอ” ฉันถามลูกแพร ขณะที่กำลังเดินเข้ามาเข้ามาในห้อง
“เก็บชีทเทอมที่แล้วอยู่อ่ะ นี่ก็ไม่รู้จะเอาไปไว้ไหน” ลูกแพรบ่น
“555 ลองเอาไว้บนหลังตู้เสื้อผ้าสิ” ฉันพูดไปแต่ตาไม่ได้มองเลยว่าหลังตู้เสื้อผ้าของลูกแพรมีกระเป๋าเดินทางและกล่องอะไรก็ไม่รู้เยอะแยะเต็มไปหมด
“มันเก็บไม่ได้แล้วอ่ะ เต็มแล้ว”
ฉันถอดเป้ออกจากหลังไปวางบนเตียง แล้วเงยหน้าขึ้นมอง
“งั้นก็หากล่องมาใส่ แล้วเอาวางไว้ใต้โต๊ะก่อนก็ได้” ฉันพยายามหาทางออกให้ แล้วเริ่มมาจัดของของตัวเองบ้าง
“ลูกแพรจัดใกล้เสร็จยังอ่ะ เหลืออย่างอื่นมั้ยนอกจากกองชีท” ฉันถามเพราะฉันเริ่มหิวนิดๆ และคิดว่าเราทั้งคู่ค่อยกลับมาจัดหลังกินข้าวก็ได้จะได้ไม่เหงา
ฉันเองแหละที่เหงา กลัวได้จัดของคนเดียว
“ยังอ่ะ จอมหิวแล้วใช่ไหม งั้นเดี๋ยวแพรเลิกจัดแล้วไปเป็นเพื่อนก่อนก็ได้” ลูกแพรหันหน้ามาคุยกับฉัน
“ใช่ หิวแล้วนิดหน่อย ลูกแพรจัดให้เสร็จก่อนเลยก็ได้นะ รอได้”
ฉันพูดแบบนั้นออกไปทำไมกันนะ ฉันหิวอ่ะ ทำไมเธอไม่ตอบฉันล่ะว่าเหลือเยอะไหม ฉันเศร้าแล้วนะ และเหมือนลูกแพรจะเห็นความหิวในแววตาของฉัน
“งั้นแพรขอเก็บชีทกองนี้ก่อนแล้วกัน” ว่าแล้วลูกแพรก็กลับไปยุ่งกับการหาที่เก็บชีทของเธอต่อ
ส่วนฉันเองก็หันมารื้อของออกจากกระเป๋าเพื่อเก็บของรอ ฉันรู้สึกว่าห้องมันเงียบไปถ้าเปิดเพลงหน่อยคงไม่เสียหาย
“ลูกแพร จอมขอเปิดเพลงนะ จะได้เพลินๆ” พูดแล้วฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“ได้สิ แพรก็รู้สึกว่ามันเงียบๆ เปิดเลยๆ” ลูกแพรหันมาตอบในขณะที่เธอหาถุงพลาสติกใบใหญ่มาจากไหนก็ไม่รู้เพื่อมาใส่กองชีทของเธอ
“ใส่ถุงไว้แล้วจะเอาไปไว้ไหนหรอ” ฉันถาม แล้วฉันก็เลือกเพลงได้แล้วด้วย
“ไม่รู้อ่ะ เอาใส่ถุงแยกวิชาไว้ก่อน ช่วงที่ลงไปกินข้าวค่อยไปหาซื้อลังมาใส่” ลูกแพรอธิบาย
“อ๋อ”
ฉันลุกขึ้นเปิดตู้เสื้อผ้าที่เอาผ้าปูที่นอนพับเก็บไว้ออกมาปู จัดเตียงให้พร้อมกับการนอนที่กำลังจะมาถึงในคืนนี้
‘คิดถึงคุณมูนจังเลย’
ฉันหยิบตุ๊กตาหมีตัวโปรดออกมาจากตู้ ค่อยๆ วางลงบนเตียงนอน เป็นสัญลักษณ์ว่าฉันจะนอน ณ ที่แห่งนี้
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 120
Comments