ฉันนั่งจัดของใส่กระเป๋าเพื่อเตรียมกลับมหาลัย เช็คว่าอะไรที่สามารถเอาขึ้นเครื่องได้บ้าง โดยเฉพาะพวกโลชั่นต่างๆ ฉันอยากเอาน้องๆ พวกนี้ไปด้วย
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“ไม่ได้ล็อคค่ะ”
พ่อของฉันก็เปิดประตูแล้วเดินเข้ามานั่งบนเตียง
“พรุ่งนี้พ่อว่าจะออกจากบ้านสัก 9 โมงนะ เราจัดของใกล้เสร็จยัง”
“ใกล้แล้วค่ะ”
“กับข้าวจะเสร็จละนะ รีบตามมานะลูก”
“ค่ะ เดี๋ยวตามไปอย่างด่วนเลยค่ะ” ฉันเงยหน้าขึ้นตอบพ่อ
“จ้า” พ่อเดินออกจากห้องไปแล้วปิดประตูไว้เหมือนเดิม ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาลูกแพรรูมเมทของฉัน
“ฮาโหล ลูกแพรกลับหอวันไหน”
“กลับพรุ่งนี้จ้ะ”
“กี่โมงอ่ะ เพราะจอมก็กลับพรุ่งนี้ น่าจะถึงมอตอนประมาณบ่ายโมง”
“แพรน่าจะถึงก่อนนะ ประมาณ 10-11 โมงได้”
“โอเคจ้า แล้วเจอกันนะ เก็บของก่อนนะ”
“จ้า แล้วเจอกัน” ฉันวางสายจากลูกแพรแล้วรีบกลับมาจัดของต่อ
หลังมื้อเย็นที่มีแต่อาหารจานโปรดของฉัน พ่อกับแม่คือร้ายมากๆ กะจะให้ลูกสาวคิดถึงจนไปไหนไม่รอดแน่ๆ เลย
เก็บโต๊ะเสร็จแม่แนะนำว่าให้รีบไปนอนพักผ่อนเร็วๆ จะได้ไม่เพลีย คนอะไรน่ารักขนาด
พ่อกับแม่ฉันทำธุรกิจส่วนตัว เปิดร้านอาหารเล็กๆ เป็นร้านอาหารในสวน อารมณ์แบบบ้านสวนริมคลองประมาณนั้น
พ่อแม่ของฉันทำอาหารเก่งมากเลย ฉันทำอาหารไม่เป็นและฉันก็ไม่อยากทำด้วย ฉันไม่ชอบทำอาหารจึงไม่พยายามในเรื่องนี้เลย
ร้านอาหารของครอบครัวฉันเป็นร้านอาหารสองชั้น ตัวร้านเป็นทำจากไม้เป็นส่วนใหญ่แต่เพิ่มกระจกใสเป็นหน้าต่าง ร้านจะได้ดูไม่น่ากลัวจนเกินไป การมีกระจกใสๆ ช่วยให้แสงสว่างเข้ามาในร้าน พ่อบอกว่าลูกค้าที่เข้ามาทานข้าวจะได้ไม่รู้สึกอึดอัด นอกจากจะไม่อึดอัดแล้วฉันว่ามันยังร่มรื่นมากๆ ด้วย ก็สวนนี่นา
แม่ของฉันชอบปลูกไม้ประดับที่ให้ร่มเงา ถ้าถามฉันว่าเป็นต้นอะไรพันธุ์อะไร ฉันคงตอบไม่ได้หรอก เพราะฉันให้ความสนใจเฉพาะตอนที่แม่จะลงต้นไม้เท่านั้น ฉันเคยถามว่าต้นอะไร แม่ตอบ ฉันก็ลืมเพราะไม่ใส่ใจและต้นไม้ของแม่ก็เยอะมากๆ ด้วย
ร้านฉันมีต้นกุหลาบด้วยนะ เป็นกุหลาบสีแดงกับสีส้ม พ่อของฉันชอบมันมาก พ่อดูแลมันด้วยตัวเองเลยนะ
ส่วนบ้านที่อยู่อาศัยแยกต่างหากอีกหลังแต่ก็อยู่ห่างกันไม่มาก เป็นบ้านปูน 2 ชั้น ฉันไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัวที่บ้านมากเท่าไหร่เพราะมันก็เหมือนเดิมทุกวัน ฉันขอแค่เห็นพ่อกับแม่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขแค่นั้นก็พอแล้ว
พรุ่งนี้ฉันต้องกลับไปใช้ชีวิตในมหาลัยของฉันแล้ว คงคิดถึงบรรยากาศเดิมๆ ที่บ้านแบบนี้แย่เลย ฉันนอนคิดเรื่องอะไรต่างๆ มากมาย กว่าจะหลับได้ก็เกือบตี 3 แย่จริงๆ
“จอม เสร็จยังลูก” แม่ถามและเดินไปโรงรถเพื่อเดินทางไปส่งฉันที่สนามบิน
“ใส่รองเท้าแล้วค่ะ”
“คุณเสร็จยังคะ” แม่ถามพ่อบ้าง พ่อรีบกระดกกาแฟแล้วเดินมาหาฉัน
“แม่เราจะรีบไปไหน ยังไม่ 9 โมงเลย เครื่องก็ออกตั้ง 11 โมงนุ่น” พ่อบ่นเบาๆ
“ไม่รู้สิคะ” ฉันและพ่อเดินออกมาหัวเราะในความรีบของแม่
“ช้าจริงพ่อลูกคู่นี้” แม่บ่น
“ไปๆ ขึ้นรถ” พ่อฉันยิ้มไปพูดไป
รถขับออกจากบ้านอย่างช้าๆ มุ่งหน้าสู่สนามบินนานาชาติจังหวัดอุดรธานี ฉันเดินทางไปกลับมหาลัยด้วยวิธีนี้แหล่ะ พ่อกับแม่บอกว่ามันประหยัดเวลาและปลอดภัยกว่า แต่ฉันไม่ค่อยชอบนั่งเครื่องบินเท่าไหร่ เพราะครั้งแรกที่ฉันนั่งเครื่องบิน ฉันเดินทางคนเดียวในสภาพอากาศที่ค่อนข้างเลวร้าย วันนั้นฝนตกหนักมากเครื่องบินดีเลย์ไปเป็นชั่วโมง ฉันไม่ชอบฝนเลยจริงๆ แต่นั่นแหล่ะ พ่อแม่ว่าปลอดภัยเราก็ขึ้น
พอถึงสนามบิน พ่อกับแม่บอกฉันให้ดูแลตัวเองดีๆ มีปัญหาอะไรให้บอกท่าน อย่าเก็บไว้คนเดียว ทุกอย่างมีเวลา มีทางออกของมัน ช่วยโทรหาพ่อกับแม่บ่อยๆ ด้วย ทั้งที่ความจริงแล้วนั้นพ่อกับแม่ต่างหากที่โทรหาฉันบ่อยมากๆ วันนึงโทร 2-3 รอบได้ ฉันละรักพ่อแม่ตัวเองจริงๆ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 120
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
บุญยัง ราชวงศรี
cf
2021-04-10
0