ปิดเทอม

[ไงทุกคนผมชื่อทาคานิชิตะครับตอนนี้กำลังเดินไปโรงเรียนอยู่ซึ่งวันนี้คือวันสุดท้ายก่อนที่จะปิดเทอมไปและในวันนี้เองผมได้เตรียมแผนการณ์สุดยิ่งใหญ่เพื่อเอาไว้แกล้งคุณอาฮารุกิด้วยล่ะ...จะต้องทำสำเร็จให้ได้!]

"อ๊ะ! อรุณสวัสดิ์ทาคานิชิตะคุง"

"ง...ไงคุณอาฮารุกิอรุณสวัสดิ์"

"ไปโรงเรียนด้วยกันนะ"

"อื้ม~"

ทาคานิชิตะยังเขินอยู่เสมอเมื่ออาฮารุกิชวนไปโรงเรียนด้วยกันไม่ใช่เพราะเรื่องแฟนกันหรืออะไรแต่ว่าเป็นเพราะเขามักประหม่าและพลาดโดนคุณอาฮารุกิแกล้งอยู่เสมอ ๆ นั่นเอง

"ว่าแต่ว่านะทาคานิชิตะคุง วันนี้ก็เรียนวันสุดท้ายของเทอมแล้วเนอะ"

"อืม นั่นสินะจะขึ้นม.2แล้วเหรอเนี่ยเร็วจัง"

"นั่นสินะ ฮ่า ๆๆ"

"หัวเรอะทำไมล่ะนั่น?"

"อื๋อ เปล่าหรอก ๆ ไม่มีอะไรแค่รู้สึกว่าปิดเทอมทั้งทีควรจะดีใจอยู่หรอกแต่ทำไมรู้สึกเหงายังไงก็ไม่รู้สิ"

"งั้นเหรอ"

[ปิดเทอมแล้วเหงางั้นเหรอ?...ชั่งมันเหอะคงจะพูดเพื่อแกล้งเราอีกแล้วสิท่า...ปิดเทอมแล้วไปเที่ยวไหนดีน้า]

คุณอาฮารุกิชำเลืองมองทาคานิชิตะพร้อมกับทำหน้าเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่กล้าเอ่ยออกไปทั้งสองเลยเดินไปโรงเรียนด้วยกันและไม่คุยกันอีกเลยตลอดทาง

เสียงออดโรงเรียนดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกว่าได้เวลาเข้าเรียนแล้วทาคานิชิตะและคุณอาฮารุกินั้นก็ได้เข้าเรียนตามปกติแต่ที่ไม่ปกตินั้นเป็นทางฝั่งของอาฮารุกิ

[รู้สึกว่าคุณอาฮารุกดูแปลก ๆ ไปรึเปล่านะฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจไปรึเปล่าเนี่ยอ๊า! บ้าเอ้ยเราไม่กล้าถามด้วยสิแต่ถ้าเธอไม่บอกเราตรง ๆ เราก็ไม่รู้หรอกว่าเธอจะสื่ออะไร ขอร้องล่ะบอกมาตรง ๆ เถอะคุณอาฮารุกิ!]

"เอาล่ะ จะเริ่มเรียนกันแล้วนะนั่งที่กันได้แล้ว"

นักเรียนทุกคนต่างรับคำสั่งของครูวิฟุกิแต่ทาคานิชิตะนั้นกำลังยืนเหม่อก้มมองคุณอาฮารุกิอยู่ครูวิฟุกิจึงตวาดใส่จนทาคานิชิตะรู้สึกตัวและนั่งลง......เวลาล่วงเลยไปจนถึงช่วงพักเที่ยง

"คุณอาฮารุกิ ทานข้าวด้วยกันไหม?"

"ขอโทษนะทาคานิชิตะคุง ฉันรับปากว่าจะทานข้าวกับเพื่อนน่ะ"

"อ๋อ โอเค ๆ"

"...ไปนะ"

"อื้ม"

[เธอทำตัวแปลก ๆ จริงด้วยแฮะว่าแต่เรื่องอะไรหว่า...เฮ้อนี่แหละหนาทำไมฉันถึงไม่อยากมีแฟนเพราะเดาอารมณ์ไม่ถูกนี่แหละแถมตัวเองยังเป็นออทิสติกอีกยิ่งแล้วใหญ่เลยปกติก็มักจะทานข้าวด้วยกันแต่วันนี้มาแปลกแฮะคุณอาฮารุกิเนี่ย]

ทาคานิชิตะบ่นพึมพำกับตนเองเพื่อน ๆ รอบข้างคิดว่าเขาคงเพี้ยนไปแล้วแน่เลยและขณะนั้นเองคุณอาฮารุกิกำลังมองดูเขาอยู่สักพักหนึ่งและได้เดินออกจากห้องเรียนไป

"นี่อาฮารุกิจัง"

"หือ มีอะไรเหรอมาโนะจัง"

เสียงอันหวานใสของคน ๆ หนึ่งได้เรียกชื่อของอาฮารุกินั้นก็คือมาโนะจังนั่นเองเธอคือเพื่อนของอาฮารุกิและเป็นตัวหยอกล้อขี้เล่นซะด้วย

"วันนี้ไม่ไปทานข้าวกับทาคานิชิตะคุงเหรอ?"

"อ๋อ วันนี้ฉันอยากทานข้าวกับเธอน่ะเลยไม่ได้ทานด้วยกัน"

"อ้าว เป็นงั้นเองหรอกเหรอ?"

"ว่าแต่ถามทำไมล่ะ?"

"ก็...แค่เห็นพวกเธออยู่ด้วยกันตลอดนึกว่าเป็นแฟนกันซะอีกฉันคงคิดไปเองฝ่ายเดียวสินะ"

อาฮารุกิแสดงอาการเขินนิด ๆ พร้อมกับเบี่ยงหน้าหลบด้านข้าง

"เอ๊ะ!? เรื่องจริงงั้นเหรอที่ว่าเป็นแฟนกันน่ะ?"

"เอ่อคือ...ต้องพูดว่าแอบรักอยู่ฝ่ายเดียว...ล่ะมั้ง?"

"เห~ เธอหลงเสน่ห์ของหมอนั่นได้ไงเนี่ย"

มาโนะจังทำหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะพูดหยอกล้ออาฮารุกิที่กำลังเขินสุด ๆ อยู่

"ก็...อยู่ ๆ มันก็ตกหลุมรักล่ะนะ ก็มันช่วยไม่ได้นี่!"

"เอาน่า ๆ และทำไมถึงไม่ไปทานมื้อเที่ยงกับหมอนั่นเล่า?"

"คือว่า...ฉันอยากให้เขาชวนไปเที่ยวน่ะแต่หมอนั่นไม่เอ๊ะใจเลยแม้แต่นิด เขาคงไม่ชอบฉันสินะ"

"เธอไม่ทานมื้อเที่ยงกับหมอนั่นด้วยเหตุผลแค่นี้เนี่ยนะ!?"

"...อื้อ"

[ยัยนี่เอาแต่ใจชะมัด] มาโนะจังกล่าวในใจ

"เฮ้อ อาฮารุกิเธอน่าจะรู้นะว่าเจ้าทาคานิชิตะเป็นออทิสติกถ้าไม่พูดไปตรง ๆ หมอนั่นไม่รู้หรอก เธอต้องพูดไปตรง ๆ นะ"

"ก็จริงของเธอ~"

"เอาล่ะไปหาเขาสิ อาจจะอยู่แถว ๆ บันใดทางขึ้นก็ได้"

"ขอบใจนะมาโนะจัง"

พูดจบอาฮารุกิก็รีบตามหาทาคานิชิตะและก็เจออย่างที่มาโนะจังบอกมาล่ะแต่ที่แปลกคือทาคานิชิตะกำลังใช้มือเปิปข้าวอยู่

"ทาคานิชิตะคุง ทานข้าวด้วยกันนะ"

"อ้าว? คุณอาฮารุกิไม่ทานมื้อเที่ยงกับเพื่อนเหรอ?"

"นายก็เพื่อนฉันนี่นา ลืมฉันไปแล้วรึไง?"

"ก็ไม่นี่"

"ว่าแต่เมื่อกี้นายใช้มือทานข้าวงั้นเหรอ?"

"มันเป็นวัฒนธรรมไทยสมัยโบราณน่ะฉันใช้ตะเกียบไม่เป็นแถมช้อนก็หายากด้วยเลยใช้มือแทน"

"ประเทศไทยนี่มีอะไรแปลก ๆ ด้วยเนอะ"

"คงงั้นมั้ง"

"นี่ทาคานิชิตะคุงอยากไปเที่ยวด้วยกันไหม?

"อืม~ก็ได้นะพ่อแม่ฉันก็ไม่ได้เข้มงวดด้วยสิ"

"ชัยโย เดี๋ยวฉันทักไปอีกทีนะว่าจะไปวันไหน"

"อือ...."

ทาคานิชิตะตอบรับคำชวนของอาฮารุกิไปและนึกขึ้นได้ว่า[นี่มันก็เหมือนกับชวนไปเดทเลยนี่หว่าหรือว่าคุณอาฮารุกิจะชอบเรากันนะ]ทาคานิชิตะได้คิดในใจอยู่เช่นนั้นพลางใบหน้าเริ่มแดงกํ่าตัวสั่นด้วยความเขินอาย

"หือ ทาคานิชิตะคุงเขินอยู่เหรอ?"

"เอ๊ะ...อ๊ะ...ป...เปล่าซะหน่อยไม่ได้เขินเลยนะ!!"

"แต่นายหน้าแดงนะแถมยังหลบหน้าฉันอีก?"

"ก็แค่วิวทางนี้มันดีเฉย ๆ เอง"

"หืม~ รึว่าพึ่งนึกได้ว่ามันเหมือนกับถูกชวนไปเดทเลยเกิดเขินขึ้นมางั้นเหรอ?"

"อึก! อึ่ย~"

"ฮ่า ๆๆๆๆๆ แสดงว่าฉันพูดถูกสินะ"

[ยายคุณอาฮารุกิ!!!!]

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***