หัวใจเต้นรัวเมื่อหน้าร้อน

เฮ้อ~ ร้อน!"

"กะว่าจะอยู่เฉย ๆ นอนอ่านการ์ตูนอยู่ที่บ้านแท้ ๆ ทำไมต้องถูกใช้ให้มาซื้อของตอนบ่ายด้วยน้า~ วันนี้คงเขียนลงในบันทึกประจำวันว่าอย่างนี้แหง ๆ"

ทาคานิชิตะบ่นอยู่ในใจขณะปั่นจักรยานไปซื้อวัตถุดิบทำอาหารเย็นที่แม่ของเขาใช้ให้ไปซื้อที่ซุปเปอร์มาเก็ต และในขณะเดียวกันนั้นก็เห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคย...

"อื๋อ!? คุณอาฮารุกินี่นา"

"....กำลังทำอะไรอยู่นะ...แอบตามไปดีกว่าอาจจะได้เห็นอะไรดี ๆ แล้วไปท้าแข่งกับหล่อนได้"

ทาคานิชิตะคิดแต่เรื่องที่จะเอาชนะอาฮารุกิให้ได้ไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง

"กำลังไปที่ไหนกันนะ"พอพูดจบอาฮารุกินั้นได้หยุดเดินและได้เลี้ยวไปอีกซอยหนึ่งด้านขวามือ

"เอ๊ะ จะไปไหนของเขากันนะ คงยังไม่รู้ตัวหรอกมั้งว่าเรากำลังสะกดรอยตามอยู่ไม่งั้นคงโดนหาว่าเป็นพวกโรคจิตแน่"

คิดอยู่ในใจพลันสายตาเหลือบเห็นอาฮารุกิจ้องกลับมาหาก่อนที่จะเดินลับหายไปในซอย

"เอ๊ะ!? เมื่อกี้สบตากันอยู่จังหวะหนึ่ง เห็นเราแล้วรึเปล่านะ?"

"ไม่หรอก ๆ คงคิดไปเองมากกว่า...ใช่ ๆ เราคิดไปเอง เอาล่ะแอบตามไปแบบเงียบ ๆ ดีกว่า"

เมื่อปลอบโยนตนเองได้แล้วทาคานิชิตะก็ค่อย ๆ ปั่นจักรยานตามอาฮารุกิไปและแอบชะเง้อมองหาแต่ก็ไม่เห็นร่างของหญิงสาวเสียแล้ว

"อ้าว!? หายไปไหนแล้วอ่ะ!"

"แฮร่!"

"เหวอ!!!!"

"ฮะ ๆๆๆๆ ตกใจสินะทาคานิชิตะคุง"

"สะ เสียท่าจนได้!!!!"

อาฮารุกิรู้ว่ามีคนกำลังสะกดรอยตามเธอซึ่งน่าจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากทาคานิชิตะเท่านั้นแหละที่จะกล้าทำอะไรแบบนี้ในที่สาธารณะ

"ว่าแต่นายกำลังจะไปไหนเหรอ?"

"ฉันถูกแม่วานให้ไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตน่ะ"

ทาคานิชิตะทำหน้าประมาณว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าตนรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร

"งั้นเหรอ"

"แล้วเธอล่ะมาทำอะไร?"

"ฉันก็โดนใช้ให้ไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตเหมือนกันไปด้วยกันนะทาคานิชิตะคุง"

"ก...ก็ได้อยู่หรอก"

ทาคานิชิตะแสดงสีหน้าเขินอายเล็กน้อยเมื่ออาฮารุกิยิ้มให้ตน

"หน้าแดงแล้วนะทาคานิชิตะคุง?"

"ป...เปล่าสักหน่อยแค่อากาศมันร้อนเฉย ๆ"

"ก็จริงของนายนะเป็นหน้าร้อนที่ร้อนที่สุดเลยล่ะมั้งตั้งแต่เกิดมา"

"คงงั้น...มั้ง"

และทั้งสองคนก็เดินไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตด้วยกัน และทาคานิชิตะก็นึกแผนการดี ๆ ในการแกล้งอาฮารุกิออก

"นี่ทาคานิชิตะคุง ช่วงนี้ฉันรู้สึกว่านายเล่นกล้ามรึเปล่า?"

"ทำไมถึงรู้ล่ะ!?"

"นายสังเกตุง่ายจะตายไปเท่าที่ฉันดูอยู่ตอนนี้เหมือนนายจะบึกบึนขึ้นมาหน่อย ๆ นะฉันว่าก็เท่ดีออก"

ทาคานิชิตะหน้าแดงด้วยความอายและพลางคิดในใจว่า"ไม่นึกเลยว่าจะถูกชมแบบนี้นี่เราเริ่มมีกล้ามแล้วสินะ"เขาคิดอยู่เช่นนั้น

"อ๋อเหรอ คงงั้นมั้งเพราะช่วงนี้มีไฟในการออกกำลังกายน่ะเลยกระปรี้กระเปร่าล่ะนะ"

"เห~ออกกำลังกายทุกวันเลย?"

"ก็...นะ"

"ถ้าจะให้บอกว่าที่ออกกำลังกายอยู่ทุกวันเพราะโดนเธอแกล้งเนี่ยขอบอกเลยว่าไม่กล้าบอกหรอกไม่งั้นคงโดนแกล้งหนักกว่าเดิมแน่"เขาคิดอยู่ในใจเช่นนั้น แต่ถึงไม่บอกก็โดนแกล้งอยู่ดี

"หืม~งั้นเหรอ ๆ"

"ว่าแต่ไหงเธอถึงมาถามเรื่องนี้ล่ะ?"

"ก็แค่อยากถามเฉย ๆ เองแต่รู้สึกว่านายจะคาดหวังกับคำพูดของฉันมากเลยนะทาคานิชิตะคุง"

"ห๊า!!! เปล่าสักหน่อยฉันไม่ได้คาดหวังอะไรทั้งนั้นแหละไม่เลยสักนิดเดียว!"

"จริงอ่ะ?"

"หน็อย ยายคุณอาฮารุกิ!!!!"

"ฮะ ๆๆๆๆ หน้าแดงมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะทาคานิชิตะคุง ไหวรึเปล่าเนี่ยนายน่ะ?"

"หัวเรอะมากเกินไปแล้วนะคุณอาฮารุกิ"

"ฮะ ๆๆ เอาเถอะเรารีบไปซื้อของกันเถอะ"

"อืม~"

"ชักอยากรู้แล้วสิว่าทาคานิชิตะคุงวางแผนอะไรแกล้งฉันอยู่รึเปล่าน้า~"

ทาคานิชิตะเมื่อฟังคำพูดเมื่อกี้นี้ถึงกับคิดในใจว่า"ความแตกแล้วรึ"อะไรประมาณนั้น