เขินเพราะแว่นตามันน่ารักหรือเขินคนใส่แว่นตากันนะ?

ณ โรงเรียนมัธยมต้นฮิราตะเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินเข้าไปในโรงเรียนฝ่าฝูงชนนับร้อยและเสียงที่คุยกันอย่างเจื้อยแจ้วเด็กหนุ่มนั้นพลางคิดอยู่ในหัวว่า"ถ้าเรามีโมเมนต์แบบนั้นบ้างคงดีไม่น้อยเลยน้า~"

"ไง ทาคานิชิตะคุง"

"อ้าว? คุณอาฮารุกิ มาแต่เช้าเลยนะ"

"ฉันเป็นเวรทำความสะอาดตอนเช้าน่ะ"

"งั้นเหรอ ว่าแต่อาฮารุกิวันนี้เรามีคาบพละไหม?"

"อืม~น่าจะไม่นะ ถามทำไมเหรอ?"

"เปล่าหรอกคือว่าลืมเอาชุดคาบพละมาน่ะ"

ทาคานิชิตะถอนหายใจด้วยความโล่งอกว่าวันนี้ไม่มีคาบพละเพราะครูนัดหมายตั้งแต่เมื่อวานว่าจะมีการทดสอบสมรรถภาพทางกายเขาจึงไม่ค่อยมั่นใจว่าเป็นวันนี้รึเปล่าเพราะตนเองก็ลืมไปแล้ว

"งั้นเราไปที่ห้องเรียนกันเถอะ"อาฮารุกิเอ่ยปากชวนทาคานิชิตะเขาจึงรู้สึกแปลก ๆ ว่าจะมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นเป็นแน่แท้

"คุณอาฮารุกิต้องวางแผนอะไรบางอย่างไว้แน่ ๆ เลยเกือบไปแล้วไหมล่ะ ผู้หญิงคนนี้อันตรายกว่าที่คิดไว้อย่าประมาทเชียว!?"

ภายในใจของทาคานิชิตะคิดว่าอย่างนั้นและใช่อาฮารุกิกำลังวางแผนบางอย่างอยู่

"งั้นเราก็ไปกันเถอะ"

"อื้ม~"อาฮารุกิตอบรับด้วยรอยยิ้มเหมือนไม่มีอะไรจริง ๆ ทำให้ทาคานิชิตะเริ่มไม่มั่นใจกับสิ่งที่ตนเองคิดไปก่อนหน้านี้

ทั้งคู่มาถึงห้องเรียนวางกระเป๋าไว้ที่ข้างโต๊ะของตนเองและเริ่มทำความสะอาดกันสองคนเพราะทาคานิชิตะอาสาช่วยอีกแรงทำให้เวรช่วงเช้าเสร็จเร็วขึ้น

"นี่ คุณอาฮารุกิ ถึงจะกระทันหันไปหน่อยแต่เรามาแข่งกันหน่อยมั้ย?"

"ได้สิจะแข่งอะไรเหรอทาคานิชิตะคุง?"

ทาคานิชิตะแสยะยิ้เหมือนกับจะบอกว่าติดกับแล้วสินะก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

"แข่งวัดค่าสายตา ใครสายตาดีกว่าชนะ!"

"อืม ก็เอาสิแต่ว่าเกมลงทัณฑ์ล่ะ?

"ใครแพ้ต้องใส่แว่นที่อีกฝ่ายมี"

"หืม~นายอยากสวมแว่นของฉันงั้นสิ...ลามก"

อาฮารุกิทำหน้าซุกซนก่อนจะพูดแซวทาคานิชิตะไปทำเอาชายหนุ่มเขินจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่ใบหน้าแดงกํ่าสายตามองทอดลงตํ่าไม่กล้าสบตาด้วยความเขินอายก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

"เปล่าซะหน่อย! แค่อยากแข่งกันเฉย ๆ เองฉันไม่ได้คิดไปใกลขนาดนั้นนะ!?

"ฮะ ๆๆ ฉันล้อเล่นน่าคิดมากไปรึเปล่าทาคานิชิตะคุง"

"อึก! ยัยผู้คนนี้อันตรายจริง ๆ ประมาทไม่ได้เลยแฮะ"ทาคานิชิตะคุงได้แต่คิดอยู่ในใจไม่กล้าพูดออกมาตรง ๆ

"อ...เอาล่ะ เรามาเป่ายิ้งฉุบเพื่อหาคนเริ่มกันดีกว่า"

"อื้ม เอาสิ"

"เป่ายิ้งฉุบ"ทาคานิชิตะออกกระดาษส่วนอาฮารุกิออกกรรไกร คนเริ่มจึงเป็นทาคานิชิตะผู้เป่ายิ้งฉุบแพ้

"งั้นนายเริ่มก่อนนะ"

"อืม~"

อาฮารุกิได้เอากระดานวัดสายตาออกมาจากห้องเก็บของแล้วให้ทาคานิชิตะไปยืนอยู่ข้างหน้ากระดานวัดสายตาห่างประมาณ2เมรตได้

"เอาล่ะจะเริ่มละน้า~"

"คร้าบ ๆ"

ต๊อก ๆๆ เสียงไม้กระทบกระดาน

"1 2 8...เอ่อ10"

ต๊อก ๆๆ

"...15...236...3สิบ....8~"

ต๊อก~ต๊อก~ต๊อก~ต๊อก~

"เอ่อ....I...LOVE...YOU..."

อาฮารุกิยิ้มน้อย ๆ เมื่อทาคานิชิตะพูดคำนั้นออกมา

"หืม เธอยิ้มทำไมล่ะนั่น?"ทาคานิชิตะถามไปเพราะยังไม่รู้สึกตัว

"เปล่า ๆ ไม่มีอะไรแค่ขำที่นายกล้าพูดคำนั้นออกมาเฉย ๆ น่ะ"

"คำนั้นเหรอ~"นึกย้อนไปว่าตัวเองพูดอะไรผิดรึเปล่า

...I LOVE YOU~"เดี๋ยวนะนี่เราพูดคำนั้นออกไปงั้นเหรอ? เอ๊ะ! เอ๋!!!"

"อ๊ะ!"

"อุ๊บ! ฮ่า ๆๆๆๆ ทาคานิชิตะคุงตลกเกินไปแล้วนะนายน่ะ ความรู้สึกช้าจังนะ? ฮะๆๆ"

ทาคานิชิตะหน้าแดงและได้แถไปเรื่อยเพื่อกลบเกลื่อน

"อึก! ก็เธอหลอกล่อให้ฉันพูดไงเล่า!"

"ถ้าฉันไม่คล้อยตามล่ะก็..."

อาฮารุกิได้เดินเข้ามาใกล้ทาคานิชิตะแบบวัดระยะห่างของทั้งคู่ได้0เซนติเมรต

"เอ่อคือ..."

"เรามาแข่งกันต่อเถอะทาคานิชิตะคุง"

"...ไม่ล่ะฉันยอมแพ้"

"อื๋อ ทำไมล่ะ?"

เหตุผลที่ไม่อยากแข่งต่อก็คือไม่ว่ายังไงก็คงแพ้คุณอาฮารุกิแน่นอนจึงคิดยอมแพ้ไปเองดีกว่า

"นายยอมแพ้ไปเองแบบนี้..."

"หือ?"

"อยากสวมแว่นของฉันสินะ ทาคานิชิตะคุง"

"เปล่าซะหน่อย!!! แค่คิดว่าถ้าแข่งกับเธอต่อไปยังไงก็แพ้อยู่ดี เลยยอมแพ้ไปเลยดีกว่า"

"หือ จริงอ่ะ?"

"จริงสิ สาบานได้!"

"งั้นการแข่งครั้งนี้ฉันชนะเนอะ"

"เอ๋"

"ก็เธอบอกยอมแพ้นี่นา?"

"...."

"งั้น ตามที่คุยกันไว้ คนแพ้ต้องสวมแว่นของผู้ชนะนะ"

ทาคานิชิตะหน้าแดงมากหลังได้ยินแบบนั้นพอตนเองนึกย้อนกลับไปตัวเองก็เคยพูดไว้จริง ๆ เลยเถียงอาฮารุกิไม่ออก

"ก...ก็ได้~"

"งั้นก็นี่จ๊ะ สวมได้เลยนะ"

"ร...รู้แล้ว ๆ ไม่ต้องยํ้าก็ได้"

"ฮึ่ย~"ทาคานิชิตะค่อย ๆ สวมแว่นของอาฮารุกิอย่างช้า ๆ

"เป็นไงมั่ง?"

"เธอสายตายาวเหรอ?"

"ใช่จ้า ฉันสายตายาวช่วงอายุ4ขวบน่ะ"

"อ่า ปวดตามากเลยแฮะ"

"ไม่ได้ห้ามถอดนะ ถือว่านายคือผู้แพ้เพราะงั้นต้องสวมแว่นนั่นไปตลอดทั้งวันนะ"

"เอ๋~โหดร้าย"

"ก็นายแพ้นี่นา ฮ่า ๆๆๆๆ"

"ยายคุณอาฮารุกิ!!!"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***