ยินดีที่ได้รู้จัก (ต้น)

สวัสดีครับทุกคน ผมชื่อ ทาคานิชิตะ ครับผมมีแม่เป็นคนเชื้อสายไทยพ่อผมเป็นคนญี่ปุ่นและทางด้านแม่ผมนั้น...โรคของแม่ได้สืบทอดต่อมาที่ผมด้วยล่ะ..เอ่อมันคือโรคอะไรนะ?...จำได้แล้วผมเป็นออทิสติกแต่กำเนิดล่ะครับและขณะนี้ผมกำลังมุ่งหน้าไปโรงเรียนม.ต้น ฮิราตะ ครับ

"เอาล่ะนักเรียนนั่งที่ได้แล้วนะจ๊ะครูจะเริ่มอธิบายแล้ว"

เสียงของ ครูวิฟุกิ ที่กล่าวบอกนักเรียนให้กลับไปนั่งที่ของตนเองหลังจากที่ทุกคนในชั้นเรียนแนะนำตัวเสร็จ

"ร...รบกวนด้วยครับ"

น้ำเสียงที่ประหม่านี้เป็นเสียงของทาคานิชิตะ และแน่นอนว่าเขามาสาย

"เธอคงจะชื่อ...ทาคานิชิตะสินะ?"

"ช...ใช่ครับ!?"

"มาสายตั้งแต่วันแรกเลยนะ?"

"ขอโทษครับ~พอดีว่ากะเวลาคลาดเคลื่อนไปหน่อยน่ะครับ"

"เอาเถอะรีบมาแนะนำตัวซะเพื่อนในห้องเขาแนะนำตัวกันหมดแล้ว"

"ค...ครับ!"

ทาคานิชิตะได้เดินไปหน้าชั้นเรียนพลางคิดในใจว่าทำไมมันถึงได้กดดันขนาดนี้ทั้ง ๆ ที่ตนเองก็ฝึกซ้อมมาจากบ้านแล้วแท้ ๆ เขานั้นได้สูดหายใจเขาจนเต็มปอดแล้วพูดขึ้นว่า...

"ผมชื่อ ทาคานิชิตะ เป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นมาจากเกาะโชโดะครับ!"

"ข...ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ~"

หลังทาคานิชิตะกล่าวแนะนำตัวจบเขาก็ก้มโค้งลงตามระเบียบการทักทายของชาวญี่ปุ่นและภายในใจเขาตอนนี้ได้แต่ก่นด่าตนเองประมาณว่าเป็นครั้งแรกแท้ ๆ ทำไมไม่ทำให้ดีกว่านี้นะตัวฉัน!?

"เอาล่ะไปนั่งที่ได้ครูจะเริ่มอธิบายแล้ว"

"อ่า...ครับ~"

"ว...ว่าแต่ที่นั่งของผม..."

ถามไปเพราะความไม่รู้ ครูวิฟุกิได้แต่ถอนหายใจและบอกที่นั่งของทาคานิชิตะไป

เฮ้อ~ริมหน้าต่างหลังสุด"

"หืม?"

ทาคานิชิตะได้มองตามที่ครูพึ่งบอกเมื่อสักครู่ ก่อนที่จะรีบหันกลับมากล่าวขอบคุณและเดินไปนั่งที่ของตน

"ขอบคุณครับ!?"

ผ่านไปได้1ชั่วโมงก่อนพิธีเปิดภาคเรียนทาคานิชิตะได้นั่งอยู่ที่โต๊ะของตนเพราะไม่กล้าเข้าไปคุยกับใครเพราะเขานั้นไม่เคยมีเพื่อนมาก่อนจึงไม่รู้ว่าต้องเริ่มบทสนทนาอย่างไรดี

"เฮ้อ~เมื้อกี้น่าอายชะมัดเลยที่นั่งของตัวเองแค่นี้ยังไม่รู้แถมเกือบแย่งที่นั่งเพื่อนคนอื่นด้วยเรานี่มันไม่ได้เรื่องเอาซะเลย"

ทาคานิชิตะได้ตัดพ้อกับตนเองอยู่ในใจทันใดนั้นเองได้มีเสียงที่นุ่มนวลและน่ารักของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกล่าวทักทายเขา

"สวัสดี เธอชื่อทาคานิชิตะใช่ไหม?"

"เหวอ!? โดนทักด้วยแฮะ"

ทาคานิชิตะคิดในใจว่าแบบนั้น

"อ่า...ครับผมชื่อทาคานิชิตะมีอะไรหรือเปล่าครับ?"

"ฉันแค่อยากถามชื่อเธอไว้น่ะไหน ๆ เราก็นั่งโต๊ะข้างกันด้วยมาทำความรู้จักกันไว้ดีกว่านะ"

ทาคานิชิตะตกใจกับคำพูดของหญิงสาวที่อยู่โต๊ะข้างๆพร้อมกับสีหน้าของเขาที่เริ่มแดงกํ่าเหมือนมะเขือเทสเพราะตั้งแต่เขายังเด็กทาคานิชิตะไม่เคยมีเพื่อนเลยเพราะทุกคนคิดว่าเขาเป็นคนประหลาดจึงไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนด้วย

"เราเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหมหรือว่านายลำบากใจ?"

"ป...เปล่าครับ...ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น!?"

"ผมตกใจนิดหน่อยน่ะเพราะผมไม่เคยมีเพื่อนมาก่อนเลยครับ แฮะๆ"

หญิงสาวโต๊ะข้าง ๆ ตกใจกับคำตอบของทาคานิชิตะเธอตกตะลึงกับคำตอบนั้นอยู่พักหนึ่งพรางคิดว่าชายหนุ่มตรงหน้าเธอไม่เคยมีเพื่อนเลยจริง ๆ หรือ?

"งั้นตั้งแต่นี้ไปเราเป็นเพื่อนกันนะทาคานิชิตะคุง"

"ค...ครับ...ว่าแต่คุณชื่ออะไรเหรอครับ?"

"อ๊ะ!? ขอโทษที่แนะนำตัวช้านะ"

"ฉันชื่อ ฟุนาดะ ทาคาตะ จ๊ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ"

ฟุนาดะได้ยิ้มให้ทาคานิชิตะทำให้เด็กหนุ่มถึงกับเขินจนต้องหลบหน้าเลยและคิดว่าทำไมฟุนาดะจังถึงได้น่ารักขนาดนี้กันนะ?

"หืม? ทาคานิชิตะคุงทำไมถึงหลบหน้าล่ะ"

"ป...เปล่าครับไม่มีอะไรแค่รู้สึกว่าอยากเห็นทิวทัศน์นอกหน้าต่างน่ะครับ และทางผมเองก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยเหมือนกันครับ~"

ตอบไปด้วยความเขินอายพลางดีใจในเวลาเดียวกันว่าในที่สุดเราก็มีเพื่อนเหมือนคนปกติสักที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***