ตอนที่5

ผมและอาร์มี่ก็นั่งเรียนด้วยกันจนหมดคาบเช้า และตอนนี้ก็เที่ยงแล้ว แต่อยู่ๆอาร์มี่ก็ลุกจากโต๊ะไป

"ไปไหนอ่ะ"

"ไปกินข้าว"

"ไปด้วยดิ"

ผมถามด้วยความอยากรู้ตอนแรกก็กะว่าจะชวนไปกินข้าวด้วยกันแต่อาร์มี่ดันลุกไปซะก่อน จะว่าไปเค้าก็ดูเป็นคนเงียบๆเหมือนกันนะ มีแต่ผมที่ชวนคุยอยู่ฝ่ายเดียว หรือนี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนกับผม

"ไปดิ"

เค้าพูบจบผมก็ยิ้มหน้าบานขึ้นมาทันทีและลุกขึ้นเดินไปกินข้าวกับอาร์มี่ พวกเราซื้อข้าวมานั่งกินด้วยกัน และก็ได้พูดคุยทำความรู้จักกันมันทำให้ผมรู้ว่าเค้าไม่ใช่คนอย่างที่ผมคิด

"ถามหน่อยดิ มึงไม่มีเพื่อนอ๋อ"

"อืม"

"มึงรำคาญกูรึป่าวอ่ะ"

"ป่าว กูแค่ไม่รู้จะพูดอะไร"

"กูก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกัน...มึงเป็นเพื่อนคนแรกของกูเลยนะ"

ผมพูดคำนี้ออกมา เห็นได้ชัดเลยว่าคนตรงหน้าของผมมองผมกลับมาด้วยความสงสัย

"ทำไมอ่ะ"

"ก็แค่นํ้าลายคนอื่นอ่ะทำให้กูไม่มีใครคบ"

"ว่าแต่มึงเหอะ อยู่ร.รนี้มาตั้งนานแล้วหรอ"

"อืม..อยู่ตั้งแต่ม.4ละ"

"แสดงว่าก็ต้องมีเพื่อนดิ"

ผมถามเค้าออกมาด้วยความอยากรู้ แต่คำถามของผมมันทำให้เค้าเงียบไป

"......."

"เคยมีอ่ะ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว"

"ทำไมล่ะ"

เค้ามองมาที่ผมราวกับจะบอกผมว่าไม่ต้องรู้เรื่องของเค้าให้มากนัก จะหาว่าเสือกก็ได้ หรือมีใครทำอะไรไม่ดีกับอาร์มี่รึป่าวนะ...

"ไม่ต้องรู้หรอก รู้แค่ว่ามึงอย่าอยู่กับกูมากก็พอเดี๋ยวมึงจะซวยไปด้วย"

งง งงเป็นไก่ตาแตกเลย หมายความว่าไง ไม่อยากเป็นเพื่อนกับเรา ไม่อยากให้เราอยู่ใกล้ หรือรำคาญ

"สบายใจได้ กูไม่รำคาญมึงหรอก"

พูดอย่างกับรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่แต่นั่นก็ทำให้ผมสบายใจขึ้น ผมกับอาร์มี่ก็นั่งกินข้าวด้วยกันสักพักจนใกล้จะหมดแล้ว แต่อยู่ๆก็มีคนกลุ่มนึงประมาณ 4-5เดินตรงมาที่พวกผม ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าพวกมันอยู่ห้องไหน พวกมันเดินตรงมาทางที่พวกผมนั่งอยู่ราวกับจะมาหาเรื่อง

"เห้ย...แม่งมีเพื่อนใหม่แล้วว่ะ"

เสียงใครคนนึงภายในกลุ่มพูดขึ้น และคนที่เหลือก็ต่างพากันหัวเราะ ผมก็ไม่เข้าว่ามันมีอะไรน่าขำ

"ขำหาพ่อมึงหรอ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตอนที่4

บทต่อไป

ตอนที่6

