ตอนที่4

ทันที่ที่ผมมาถึงผมถึงกับต้องกุมขมับ ไม่รู้ว่าห้องเรียนหรือตลาดนัด

"(แม่ง โครตเสียงดัง)"

ผมพูดอยู่ในใจและทันใดนั้นก็ได้มีครูสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายผม

"เธอเป็นนักเรียนใหม่ใช่มั้ย"

"ใช่ครับ"

"ตามครูเข้ามา"

และผมก็เดินตามคุณครูเข้าห้องเรียนไป แต่ถึงครูจะมาเสียงก็ยังไม่เงียบลงสักที

"เงียบหน่อยค่ะ!!"

ครูพูดเสียงดังขึ้นพร้อมกับเอาไม้เรียวทุบโต๊ะเข้าอย่างเต็มแรงทำให้เสียงของนักเรียนในห้องเงียบทันที

"แนะนำตัวเลยค่ะ"

"ครับ ผมชื่อนายวรนันท์ เมธกูล ชื่อเล่นชื่อยูครับ"

"โอเคค่ะ ไปนั่งได้นะ"

ไม่นานนักผมก็แนะนำตัวจบและครูก็บอกให้ผมไปนั่ง จังหวะนั้นก็ได้มีใครคนหนึ่งวิ่งตรงเข้ามาที่ห้อง ม.6/3 ก่อนที่ผมจะได้เข้าไปนั่งทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

"ขอโทษครับอาจารย์ ผมมาสาย"

เค้าวิ่งเข้ามาพร้อมกับอาการหอบเหนื่อย ผมละกลัวเค้าจะเป็นลมจริงๆ

"เธอมาสายอีกแล้วนะ อาร์มี่"

"นี่..พาเพื่อนใหม่ไปนั่งด้วยสิ ไปเลยๆ"

"ครับ"

นี่มันคนตัวเล็กคนนั้นหนิ ไม่น่าเชื่อว่าจะบังเอิญขนาดนี้ต่อไปนี้เราคงไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับเค้าอีกแล้วล่ะ แต่เค้าจะอยากเป็นเพื่อนกับเรามั้ยนะ

"หวัดดี นายชื่ออะไรนะ"

"เราชื่อยูน่ะ"

จะบ้าตาย...นี่เค้าทักผมก่อน!!!!!

"อ๋อ..เราชื่ออาร์มี่นะ พูดมึงกูได้ป่ะพูดเพราะๆมันไม่ถนัดอ่ะ"

"ได้ดิ จะได้สนิทกันมากขึ้นด้วย"

ผมพูดไปพร้อมกับยิ้มให้เค้า และเค้าก็ยิ้มกลับมาให้ผม น่ารักจริงๆ ยิ้มก็หวาน เสียงก็นุ่มนวล แววตาก็อ่อนโยน

ผมไม่เคยรู้สึกถึงการอยากมีเพื่อนขนาดนี้มาก่อน ชีวิตของผมที่ผ่านมาผมไม่เคยมีเพื่อนเลยตั้งแต่เด็กๆ ผมมักถูกคนอื่นๆแกล้งอยู่เป็นประจำ ถูกล้อว่าเป็นลูกไม่มีแม่บ้าง โดนกล่าวหาว่าค้ายาทั้งๆที่ตอนนั้นผมอยู่แค่ป.3 ผมก็ตอบโต้ทุกครั้ง แต่เหมือนจะเป็นผมทุกครั้งที่ผิด ผมจึงถูกไล่ออกทั้งๆที่ผมไม่ผิด!! สุดท้ายแม่งก็อวยพวกยัดเงินและประนามคนที่ไม่ได้ทำผิดอย่างผม แม่ง...โครตไม่ยุติธรรม

เมื่อก่อนพ่อผมไม่ได้มีเงินเหมือนตอนนี้ ตั้งแต่ที่แม่ทิ้งผมไป พ่อก็ต้องอดทนเลี้ยงดูผมมาโดยตลอด จนตอนนี้ครอบครัวเราก็มีทุกอย่าง แต่ก็ยังต้องดิ้นรนอยู่ดี ในเมื่ออยู่ที่ไหนแล้วไม่มีความสุขเราก็ไม่ควรอยู่ ผมจึงตัดสินใจขอพ่อมาเรียนที่กรุงเทพและใช้ชีวิตแบบที่อยากเป็นมาโดยตลอด หวังว่าที่นี่จะไม่มีใครตัดสินผม อย่างที่ผ่านมา...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตอนที่3

บทต่อไป

ตอนที่5

