ืตอนที่1

สวัสดีครับผมชื่อยู ผมเพิ่งย้ายมาเรียนที่กรุงเทพฯผมย้ายมาที่นี่ได้สักพักแล้วล่ะครับ ส่วนตัวผมผมเป็นคนintorvedหรือเรียกอีกอย่างนึงว่า สายติสซ์ คือเป็นคนที่ชอบอยู่คนเดียว ไม่ค่อยมีเพื่อน แต่คนอินโทรเวิร์ดอย่างผมก็ชอบเที่ยวนะ ไม่ว่าจะทะเล นํ้าตก ปีนเขาผมก็ไปมาหมดแล้ว แต่ผมไปคนเดียว\=_\= การใช้ชีวิตคนเดียวนี่มันโครตจะเหงาเลย ไม่รู้ว่ามันเป็นที่ผมหรือเป็นที่คนรอบข้างกันแน่ ผมรู้สึกว่าผมเข้ากับใครไม่ได้เลยจนกระทั้ง....ผมได้มาเจอกับคนหนึงใน "ใจกลางเมือง" แห่งนี้ เรื่องราวมันเกิดขึ้นตอนที่ผมออกมาเที่ยวคนเดียวในกรุงเทพฯ กำลังยืนถ่ายรูปวิวธรรมชาติ และกำลังถ่ายรูปพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าจู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งมานั่งเล่นกับแมวขนฟูตัวหนึ่งข้างๆผม

"น้องเหมียว ทำไมมาอยู่ตรงนี้ครับ..หืมมม"

ทันทีที่ผมได้ยินเสียงนั้นผมจึงรีบหันไปดูทันที ทั้งแววตา นํ้าเสียงที่อ่อนโยน และรอยยิ้มนั้นมันช่างตราตึงใจผมเหลือเกิน ผมหันไปมองเค้าโดยที่ไม่ได้พูดอะไร และเค้าก็เดินหายไปพร้อมกับน้องแมวขนฟูสีขาว...และหลังจากเที่ยวเสร็จผมก็กลับมาที่บ้านผมยังไม่ลืมหน้าตาของผู้ชายคนนั้น ผมไม่เคยได้ยินใครพูดกับแมวแล้วดูอ่อนโยนน่ารักขนาดนี้มาก่อน เอาแต่คิดถึงเค้าแบบนี้อยู่ทั้งคืน...

"นี่กูเป็นอะไรวะ...เค้าก็แค่คนแปลกหน้าคนนึง"

"ปกติกูไม่เคยจำหน้าคนที่เพิ่งเจอครั้งแรกได้"

ผมเอาแต่บ่นกับตัวเองทั้งคืน แต่มันก็น่าแปลกที่ผมจดจำทุกอย่างเกี่ยวกับเค้าคนนั้นได้อย่างละเอียด อาทิตย์หน้าโรงเรียนก็จะเปิดแล้ว อาทิตย์นี้จะขอเที่ยวให้เต็มที่เลยละกัน พรุ่งนี้ผมตั้งใจว่าผมจะหาเค้าคนนั้นให้เจอภายในตอนเย็นของวันพรุ่งนี้ คิดได้อย่างนั้นผมก็รีบนอนทันทีเพราะตอนนีัมันก็ดึกมากเเล้ว

"หวังว่า...เราจะได้เจอกันนะ"

พูดจบผมก็ปิดไฟทันที

และเวลาก็ล่วงเลยไปถึงตอน8โมงเช้า

"กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง"

เสียงนาฬิกาของ8โมงเช้าได้ดังขึ้นผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงอยู่พักใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบนํ้า และออกไปหาอะไรกินข้างนอก

"ซื้อแค่ปาท่องโก๋กับนํ้าหู้พอละ ขี้เกียจเดิน ขี้เกียจออกไปไกลๆด้วย"

บ่นกับตัวเองเสร็จก็ลงไปข้างล่างทันที ร้านขายปาท่องโก๋อยู่ไม่ไกลจากคอนโดมากเท่าไหร่ เดินแปปเดียวก็ถึง

"ลุงครับผมเอาปาท่องโก๋ กับนํ้าเต้าหู้ไม่ใส่เครื่องที่นึงครับ"

"เออๆรอแป๊ป"

สั่งเสร็จผมก็ยืนเล่นโทรศัพท์พลางๆแต่ใครจะไปคิดล่ะว่าจะได้เจอเข้ากับผู้ชายคนนั้นอีกครั้งด้วยความบังเอิญ

"(โครตของโครตยังเอิญ")

ผมพูดแบบนี้อยู่ในใจด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน ทำอะไรไม่ถูกผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าผมเป็นเพราะอะไร

"ลุงครับผมเอาปาท่องโก๋อย่างเดียวนะครับ ผมขอสังขยาด้วยเอาเยอะๆเลยครับลุง"

"ได้เลยพ่อหนุ่ม"

จบคำพูดของลุงลุงแกก็ยื่นปาท่องโก๋กับนํ้าเต้าหู้ให้ผม แต่ผมไม่ได้มองลุงเลยผมมองแต่พี่เค้าอะครับ คนอะไรเสียงก็หวาน หน้าก็หวาน มีเสน่ห์เกินห้ามใจแถมตัวก็หอมอีก โอ้ยยยยตายแล้วววว น่ารักอะไรขนาดนี้~~~

"เอ่อ...นาย...."

ไอเราก็กำลังเคลิ้มซะด้วยสิไม่ได้ยินคำพูดอะไรทั้งนั้น ผมเกือบจะโดนลุงตบหัวด้วยซํ้า เสียงของเค้าพยายามจะเรียกสติผม แต่ผมดันใจลอยไปแล้วน่ะสิ

"นาย!!"

"ห๊ะๆๆ!!"

"ปาท่องโก๋น่ะ ไม่เอาหรอ"

เค้าพยายามจะตะโกนเรียกสติผมหลายรอบจนสุดท้ายสติผมก็กลับมา แต่ก็ต้องตกใจกับเสียงตะโกนของคนที่อยู่ข้างๆ

"เออนี่เอ็งจะไม่เอาปาท่องโก๋แล้วรึไง มัวแต่มองไอหนุ่มหน้าหวานนี่อยู่ได้"

"เอาครับลุง นี่เงินครับ"

พูดจบผมก็รีบจ่ายเงินและเผ่นออกจากร้านทันที ปล่อยให้คนที่ยืนอยู่ข้างผมยืนงงอยู่อย่างงั้นรวมถึงลุงเจ้าของร้านด้วย

"อะไรของมัน"

เสียงลุงขายปาท่องโก๋พูดขึ้นพร้อมกับสายหน้าเบาๆและหันกลับมารับลูกค้าดังเดิม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***