ตอนที่ 2: เงามืดแรกพบ

ฉากที่ 3 – คำเตือนจากผู้ต้องขัง

เรวดีแอบเข้าไปในหอคอยกลางเมืองที่ไม่มีใครกล้าย่างกราย เธอพบคีริน ชายหนุ่มที่ถูกจับขังเพราะ "เป็นศัตรูของแสง"

"แก้วมายาไม่ได้ให้พลังกับเรา... แต่มันดูดพลังจากเราไป"

คำพูดของเขาทำให้เธอเริ่มสงสัย เธอเห็นรอยแผลของเขา ชีวิตที่ถูกพรากไปเพราะพยายามเปิดโปงความจริง

"หากเจ้าต้องการรู้ความจริง จงไปที่ 'บันทึกต้องห้าม' ใต้ฐานหอคอย"

หัวใจเรวดีเต้นแรง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกหวาดกลัว ไม่ใช่เพราะความมืด... แต่เพราะความจริงที่อาจเปลี่ยนทุกอย่างที่เธอเชื่อมาตลอด

แสงจันทร์ส่องลอดผ่านช่องเล็กๆ ของหน้าต่างหอคอยสูง สะท้อนกับผนังหินที่เต็มไปด้วยร่องรอยของกาลเวลา เรวดียืนอยู่หน้าประตูเหล็กหนักของห้องขัง ห้องที่เธอไม่ควรย่างกรายเข้าไป ไม่ควรแม้แต่จะคิดจะมาที่นี่

แต่เธอมาแล้ว และไม่มีทางหันหลังกลับ

เธอหยิบกุญแจทองแดงที่ขโมยมาจากห้องของบิดา มือของเธอสั่นน้อยๆ ก่อนจะค่อยๆ ใส่กุญแจเข้าไปในรูกลอน เสียง "แกร๊ก" ดังขึ้นเบาๆ เมื่อกลไกด้านในปลดล็อก

เธอผลักประตูออกอย่างระมัดระวัง กลิ่นอับชื้นของหินเก่าและฝุ่นจับตัวทำให้เธอเผลอสูดลมหายใจสั้นๆ

ภายในห้องขังมีเพียงเงาของชายหนุ่มคนหนึ่ง นั่งพิงกำแพง มือทั้งสองถูกล่ามโซ่ไว้ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขาจ้องตรงมาที่เธออย่างสงบนิ่ง

เขาไม่ตกใจที่เห็นเธอ เขากลับยิ้มเล็กๆ เหมือนกับว่ารู้อยู่แล้วว่าเธอจะมา

คีริน: "ในที่สุด... เจ้าก็มา"

เสียงของเขาแหบพร่าแต่หนักแน่น เรวดีขมวดคิ้ว จิตใต้สำนึกของเธอตะโกนเตือนว่าเธอไม่ควรฟังคำพูดของชายคนนี้ แต่หัวใจของเธอกลับผลักดันให้เดินเข้าไปใกล้

เรวดี: "เจ้ารู้ได้อย่างไร?"

เธอถามเสียงเบา พลางมองดูโซ่ที่พันธนาการเขาไว้ ร่องรอยบาดแผลรอบข้อมือบ่งบอกว่าเขาถูกล่ามไว้ที่นี่มานาน

คีรินหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอนศีรษะพิงกำแพง

คีริน: "เพราะทุกคนที่เคยสงสัย... สุดท้ายก็มาหาข้า"

เรวดีรู้สึกเหมือนถูกอ่านใจ เธอขบฟันแน่น พยายามปกปิดความหวั่นไหวของตัวเอง

เรวดี: "ข้าไม่สงสัยอะไรทั้งนั้น ข้าแค่อยากรู้ว่าเจ้าคือใคร และทำไมถึงถูกขังไว้ที่นี่"

คีรินเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพึมพำเบาๆ

คีริน: "เจ้าต้องการความจริง... หรือแค่คำโกหกที่ฟังดูสบายใจ?"

คำถามนั้นทำให้เรวดียืนนิ่งไปครู่หนึ่ง

เรวดี: "ข้าต้องการความจริง"

เขาจ้องเธออยู่นาน ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

คีริน: "ถ้าเช่นนั้น... จงฟังให้ดี แก้วมายาที่เจ้าศรัทธา มันไม่ได้ให้แสงสว่างกับเมืองนี้ แต่กำลังค่อยๆ กลืนกินชีวิตของพวกเจ้า"

เรวดีขมวดคิ้ว

เรวดี: "เป็นไปไม่ได้! แก้วมายาคือของศักดิ์สิทธิ์ มันให้พลังงานแก่เรา มันทำให้พืชผลเจริญงอกงาม มัน—"

คีริน: "มันดูดพลังชีวิตของประชาชน"

เสียงของเขาเฉียบคมราวกับมีด เรวดีชะงัก

คีริน: "เจ้าเคยสงสัยไหม ทำไมบางคนถึงอ่อนแอลงเรื่อยๆ ทั้งๆ ที่พวกเขายังไม่แก่เลย? ทำไมทุกปีถึงมีการเลือก 'ผู้ถูกคัดสรร' เพื่อบูชาแก้วมายา? คิดว่าพวกเขาไปอยู่ในแดนสวรรค์จริงๆ อย่างนั้นหรือ?"

คำพูดนั้นทำให้ร่างกายของเรวดีเย็นเฉียบ

เรวดี: "ไม่จริง..."

คีริน: "จงไปดูบันทึกต้องห้ามใต้หอคอย แล้วเจ้าจะรู้ว่าเมืองนี้ถูกหลอกลวงมานานแค่ไหน"

เธอถอยหลังออกมา รู้สึกเหมือนห้องทั้งห้องกำลังหมุน

เธออยากจะเชื่อว่าทุกอย่างเป็นเรื่องโกหก เป็นแค่คำพูดของชายคนหนึ่งที่ต้องการทำลายศรัทธาของเมืองนี้

แต่ในส่วนลึกของหัวใจ... เธอรู้ว่ามันอาจเป็นความจริง

เธอรู้ดีว่ามีบางอย่างผิดปกติมานานแล้ว แต่เธอเลือกที่จะไม่ตั้งคำถาม

แต่ตอนนี้... เธอจะต้องรู้ให้ได้

เรวดีมองคีรินเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะรีบออกจากห้องขังโดยไม่พูดอะไรอีก

เธอมีจุดหมายแล้ว

ปลายทางของเธอ คือบันทึกต้องห้ามใต้หอคอย

..."ต่อ"...