หลังจากหลบหนีจากไป๋หลิงเซียวมาได้ ซูเหยากับหลงเฉินอวี่ก็เร่งเดินทางอย่างไม่หยุดพัก
หมู่บ้านซือหลิงยังอยู่ไกล แต่ทั้งคู่ไม่สามารถหยุดพักได้นานนัก พวกนักฆ่าอาจตามมาเมื่อไหร่ก็ได้
---
เส้นทางที่ไม่คาดคิด
ระหว่างทางผ่านป่าทึบ เสียงลมพัดผ่านกิ่งไม้แผ่วเบา แสงจันทร์สาดส่องลอดผ่านกิ่งไม้ บรรยากาศดูเงียบสงัดผิดปกติ
ซูเหยาสัมผัสได้ถึงบางอย่าง
"เรากำลังถูกจับตามอง"
หลงเฉินอวี่ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่พยักหน้าเบา ๆ
ทันใดนั้น...
"หลบไป!"
เสียงของเขาดังขึ้นพร้อมกับที่เขาคว้าข้อมือซูเหยาพุ่งตัวหลบเข้าไปหลังต้นไม้
ฉัวะ!
อาวุธลับหลายเล่มพุ่งผ่านไปเฉียดใบหน้า ทั้งสองพุ่งตัวออกจากที่ซ่อน แต่ทันใดนั้นก็มีเงาหลายร่างปรากฏขึ้นจากความมืด
"ดูเหมือนเราจะเดินเข้าสู่เขตต้องห้ามเข้าแล้ว" หลงเฉินอวี่เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ
เบื้องหน้าของพวกเขาคือชายชราผู้หนึ่ง ดวงตาของเขาคมกริบราวกับเหยี่ยว แม้อายุจะมากแล้วแต่รัศมีพลังที่แผ่ออกมานั้นน่าหวาดกลัว
"ผู้ใดบังอาจบุกรุกแดนต้องห้ามของพวกเรา?"
---
เผชิญหน้าผู้เฝ้าดินแดน
ซูเหยาเพ่งมองชายชรา นางพอจะจำได้ว่าดินแดนแห่งนี้คือ 'อารามเงาจันทร์' สถานที่ลึกลับที่แม้แต่ยุทธภพยังไม่กล้าเข้ามายุ่มย่าม
แต่เหตุใดหลงเฉินอวี่ถึงนำทางมาที่นี่?
"ข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการขอหลบภัยชั่วคราว" หลงเฉินอวี่เอ่ย
ชายชราหรี่ตาลงก่อนจะกวาดสายตามองซูเหยา
"นางคือผู้ใด?"
ซูเหยาเองก็จ้องตอบอย่างไม่หวั่นไหว
"ข้าเป็นเพียงผู้หลบหนี ไม่มีเจตนาบุกรุก"
ชายชราเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจ
"ในเมื่อพวกเจ้ามาถึงที่นี่แล้ว ก็เข้ามาเถอะ..."
ซูเหยาแปลกใจ นางคิดว่าพวกเขาจะถูกปฏิเสธ แต่กลับตรงกันข้าม
"เหตุใดท่านจึงให้เราเข้าไปง่าย ๆ?" นางถาม
ชายชราหันไปมองหลงเฉินอวี่ ก่อนเอ่ยเพียงสั้น ๆ
"เพราะเจ้ามากับเขา"
---
ซูเหยามองชายชราตรงหน้าอย่างพิจารณา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความลึกลับ นางรู้สึกได้ถึงพลังภายในที่แผ่ซ่านออกมาอย่างแผ่วเบา แต่มั่นคงราวกับขุนเขา
หลงเฉินอวี่พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินนำเข้าไปในเขตของอารามเงาจันทร์ ซูเหยามองตามแผ่นหลังของเขา นางสงสัยว่าเขารู้จักสถานที่แห่งนี้ได้อย่างไร
"เจ้ารู้จักพวกเขาหรือ?" นางถามเสียงเบา
หลงเฉินอวี่ไม่ตอบทันที แต่เดินต่อไปอีกสองสามก้าวก่อนจะเอ่ยขึ้น
"พวกเขาเป็นสำนักที่ไม่ข้องเกี่ยวกับยุทธภพ... แต่ในอดีต พวกเขาเคยเป็นหนึ่งในขั้วอำนาจสำคัญ"
ซูเหยาขมวดคิ้ว นางเคยได้ยินเรื่องของอารามเงาจันทร์มาบ้าง แต่ข้อมูลส่วนใหญ่เป็นเพียงข่าวลือ
ก่อนที่นางจะได้ถามอะไรอีก ชายชราก็หยุดเดินและหันกลับมามองพวกเขา
"เจ้าเข้ามาที่นี่ได้ แปลว่าเจ้าคงเข้าใจถึงกฎของที่นี่"
หลงเฉินอวี่พยักหน้า
"เราจะไม่ละเมิดข้อห้ามของพวกท่าน"
ชายชรามองเขาอย่างลึกซึ้ง ก่อนจะพยักหน้าและเดินนำเข้าไปในตัวอาราม
ซูเหยาเริ่มรู้สึกว่าสถานที่แห่งนี้อาจจะมีมากกว่าที่ตาเห็น และบางที... อาจเกี่ยวข้องกับอดีตของหลงเฉินอวี่มากกว่าที่นางคิด
---
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments