แรงกดดันแผ่กระจายออกมาจากสองบุรุษที่ยืนประจันหน้ากัน
หลงเฉินอวี่จับกระบี่ทองแน่น สายตาของเขามั่นคง ไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย ส่วนไป๋หลิงเซียวก็จ้องเขากลับด้วยดวงตาเย็นชา มือของเขาขยับกระบี่ช้า ๆ พร้อมไอพลังที่เริ่มไหลเวียน
ซูเหยากำกระบี่ของนางแน่น นางรู้ดีว่าหลิงเซียวไม่ได้เป็นศัตรูที่ง่ายจะรับมือ
"ศิษย์พี่ เจ้ายังคิดจะฆ่าข้าอยู่หรือ?" นางเอ่ยถามเสียงแผ่ว แม้ในใจจะเจ็บปวด แต่นางต้องการยืนยันอีกครั้ง
หลิงเซียวแค่นหัวเราะเย็น ๆ
"อย่าเรียกข้าว่าศิษย์พี่ เจ้าทรยศสำนัก เจ้าไม่มีค่าพอที่จะอยู่บนยุทธภพอีก!"
คำพูดของเขาทำให้ซูเหยากัดฟันแน่น ดวงตาของนางฉายแววขื่นขม
หลงเฉินอวี่สังเกตเห็นสีหน้าของนาง เขาไม่พูดอะไร เพียงก้าวไปข้างหน้า ปกป้องซูเหยาไว้ด้านหลัง
"หากเจ้าจะลงมือ ก็เข้ามา"
ไป๋หลิงเซียวไม่รอช้า เขาพุ่งเข้าโจมตีทันที!
---
กระบี่ปะทะกระบี่
เสียงโลหะกระทบกันดังก้องกลางป่า เงาร่างสองสายพุ่งวูบไปมาอย่างรวดเร็ว กระบี่ของทั้งคู่ปะทะกันอย่างรุนแรง แรงลมที่เกิดจากการปะทะทำให้ใบไม้ปลิวกระจาย
ฉัวะ!
หลงเฉินอวี่เอียงตัวหลบปลายกระบี่ของหลิงเซียวก่อนจะสวนกลับอย่างเฉียบคม แต่หลิงเซียวก็พลิกตัวหลบได้ทัน สองยอดฝีมือไม่มีใครยอมใคร
ซูเหยามองภาพตรงหน้าด้วยความกังวล แม้หลงเฉินอวี่จะเก่งกาจ แต่นางรู้ดีว่าหลิงเซียวเองก็แข็งแกร่งไม่แพ้กัน
ทันใดนั้น หลิงเซียวเร่งพลังภายในของตน พื้นดินรอบ ๆ แตกระแหงด้วยแรงกดดันของเขา
"ดูเหมือนเจ้าจะไม่ใช่คนธรรมดา..." เขาจ้องหลงเฉินอวี่อย่างพินิจ
"เช่นกัน" หลงเฉินอวี่ตอบกลับเสียงเรียบ
ทั้งสองพุ่งเข้าปะทะกันอีกครั้ง คราวนี้แรงปะทะรุนแรงยิ่งขึ้น พื้นดินสั่นสะเทือน เสียงกระบี่ฟาดฟันกันดังสนั่น
ซูเหยามองแล้วรู้ว่าหากปล่อยให้ทั้งคู่สู้กันต่อไป อาจมีคนบาดเจ็บสาหัสหรือเลวร้ายกว่านั้น
นางตัดสินใจแน่วแน่ ก่อนจะพุ่งเข้าไปแทรกกลางระหว่างพวกเขา!
"พอได้แล้ว!"
หลงเฉินอวี่กับหลิงเซียวชะงักไปเล็กน้อย
ซูเหยาหันไปมองหลิงเซียวด้วยสายตาแน่วแน่
"ข้าไม่ใช่คนทรยศ! ข้าถูกใส่ร้าย! เหตุใดเจ้าถึงไม่เชื่อข้า?"
หลิงเซียวกำกระบี่แน่น สีหน้าของเขายังคงเย็นชา
"ไม่สำคัญ เจ้าต้องตาย"
คำพูดของเขาทำให้ซูเหยาหมดหวัง
หลงเฉินอวี่ถอนหายใจ ก่อนจะหันไปทางซูเหยา
"หากเจ้าไม่ต้องการให้ข้าฆ่าเขา ก็รีบไปจากที่นี่"
ซูเหยาเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะตัดสินใจคว้าแขนของหลงเฉินอวี่
"ไปเถอะ!"
---
หลบหนีอีกครั้ง
ซูเหยากับหลงเฉินอวี่พุ่งตัวออกจากวงล้อมของนักฆ่า ใช้วิชาตัวเบาทะยานขึ้นเหนือยอดไม้
หลิงเซียวมองตามแผ่นหลังของนางไป ดวงตาของเขาฉายแววสับสนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่มันจะถูกแทนที่ด้วยความเย็นชาอีกครั้ง
"หนีไปเถอะซูเหยา สุดท้ายเจ้าก็ไม่มีที่ยืนในยุทธภพอยู่ดี"
สายลมพัดผ่านอย่างเย็นเยียบ เสียงของเขาเบาหวิวราวกับเป็นเพียงคำพูดที่ล่องลอยไปตามสายลม
แต่ในใจของเขาเองกลับรู้สึกแปลกประหลาด...
---
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments