ฟ้าสางแล้ว...
แสงแรกของรุ่งอรุณสาดผ่านช่องไม้ของกระท่อมร้าง เสียงนกร้องดังแว่วอยู่ไกล ๆ ลมยามเช้าพัดผ่าน ทำให้บรรยากาศหนาวเย็น
ไป๋ซูเหยาลืมตาขึ้นช้า ๆ ร่างกายของนางยังเจ็บปวด แต่ดีกว่าเมื่อคืนมาก นางขยับตัวเล็กน้อยก็พบว่าผ้าพันแผลถูกเปลี่ยนใหม่แล้ว กลิ่นสมุนไพรอ่อน ๆ ยังติดอยู่บนผิว
"เจ้าตื่นแล้ว"
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น หลงเฉินอวี่ยืนอยู่หน้าเตาไฟ เขากำลังต้มน้ำสมุนไพรอยู่
ซูเหยาเงยหน้ามองเขาอย่างสงสัย บุรุษที่มีฝีมือสูงส่งเช่นนี้ เหตุใดจึงมาดูแลนางถึงขนาดนี้?
"เจ้าช่วยข้าเพราะอะไร?" นางถามอีกครั้ง
หลงเฉินอวี่เหลือบตามองนางแวบหนึ่ง ก่อนตอบสั้น ๆ
"ข้าไม่ชอบเป็นหนี้ใคร"
"หนี้?" ซูเหยาขมวดคิ้ว
"ครั้งหนึ่ง... ข้าเคยติดหนี้คนผู้หนึ่ง นางเคยช่วยข้าไว้"
คำพูดของเขาทำให้นางนิ่งงันไปชั่วขณะ ในใจเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ก่อนจะได้ถามอะไรไปมากกว่านี้ หลงเฉินอวี่ก็พูดขึ้น
"กินยาเสีย เราต้องออกเดินทางก่อนที่พวกมันจะกลับมา"
---
การเดินทางอันตราย
หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อย สองร่างก็เริ่มออกเดินทาง
เส้นทางผ่านป่าเขายังคงอันตราย มีทั้งสัตว์ร้ายและนักฆ่าที่อาจโผล่มาได้ทุกเมื่อ ซูเหยายังคงบาดเจ็บ แต่นางก็กัดฟันทนเดินต่อไป แม้ว่าภายในใจยังคงไม่เข้าใจว่าตนควรไว้ใจบุรุษผู้นี้หรือไม่
หลงเฉินอวี่เดินนำหน้า ร่างของเขาสูงสง่า ทุกก้าวที่เดินมั่นคงและระมัดระวัง มือยังคงจับกระบี่ทองแน่น
"เราจะไปที่ใด?" ซูเหยาถามขึ้น
"มีที่หนึ่งที่ปลอดภัยสำหรับเจ้า"
"ที่ไหน?"
"หมู่บ้านซือหลิง"
ซูเหยานิ่งไป หมู่บ้านนั้นเป็นสถานที่ลึกลับ มีเพียงผู้ที่ได้รับอนุญาตเท่านั้นจึงจะเข้าไปได้ และที่นั่นขึ้นชื่อว่าเป็นสถานที่ที่แม้แต่นักฆ่าก็ไม่อาจบุกรุกได้ง่าย ๆ
"เหตุใดเจ้าจึงพาข้าไปที่นั่น?" นางถามอีกครั้ง
"เจ้าไม่ต้องรู้มากนัก" หลงเฉินอวี่ตอบกลับเรียบ ๆ
ซูเหยาขมวดคิ้ว รู้สึกว่าบุรุษผู้นี้เต็มไปด้วยความลับ
---
นักฆ่ากลับมาอีกครั้ง
ระหว่างเดินผ่านป่า เสียงบางอย่างก็ดังขึ้นจากพุ่มไม้
"หยุด" หลงเฉินอวี่เอ่ยขึ้นพลางยกมือให้นางหยุดเดิน
ซูเหยาเพ่งมองไปข้างหน้า นางสัมผัสได้ถึงไอสังหารที่กำลังแผ่กระจายออกมา
ทันใดนั้น...
ฉัวะ!
ลูกธนูแหวกอากาศพุ่งตรงมาที่พวกเขาด้วยความเร็วสูง!
หลงเฉินอวี่คว้าตัวซูเหยาพลิกหลบอย่างว่องไว ก่อนที่ปลายกระบี่ของเขาจะสะบัดออกไปปัดลูกธนูจนแตกกระจาย
เงาร่างของนักฆ่าสำนักอัคคีเมฆาพุ่งออกมาจากที่ซ่อน นับสิบคนล้อมพวกเขาไว้
"ไป๋ซูเหยา เจ้าไม่มีทางหนีรอด!"
ซูเหยากัดฟันแน่น นางรู้ดีว่าพวกมันไม่มีทางปล่อยนางไปง่าย ๆ
"หลงเฉินอวี่ ถ้าเจ้าหนีไปตอนนี้ยังทัน!" นางหันไปบอกเขา
แต่บุรุษในชุดเกราะทองกลับยกกระบี่ขึ้น ดวงตาของเขาไม่แสดงความหวาดกลัวแม้แต่น้อย
"ข้าไม่ถนัดเรื่องวิ่งหนี"
ซูเหยาอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่นางจะหัวเราะเบา ๆ แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่เป็นตาย แต่นางกลับรู้สึกแปลก ๆ ที่มีคนเช่นเขาอยู่ข้าง ๆ
"เช่นนั้นก็อย่าตายล่ะ"
สิ้นเสียงของนาง พวกมันก็พุ่งเข้าโจมตีทันที!
---
ศึกกลางป่าทมิฬ
หลงเฉินอวี่สะบัดกระบี่อย่างรวดเร็ว ร่างของเขาเคลื่อนไหวดุจสายลม ท่วงท่าการต่อสู้ของเขาสมบูรณ์แบบและเฉียบขาด กระบี่ทองในมือฟาดฟันศัตรูรอบด้าน
"อั่ก!"
เสียงร้องของนักฆ่าดังขึ้นเมื่อกระบี่ของเขาฟันผ่านร่างของมัน
ซูเหยาเองก็ไม่ยอมเป็นเพียงผู้ถูกปกป้อง นางดึงกระบี่ออกจากฝัก แม้จะบาดเจ็บ แต่นางก็ยังสามารถรับมือกับศัตรูที่เข้ามาได้
เสียงกระบี่ปะทะกันดังกึกก้อง สะเก็ดไฟแลบขึ้นในอากาศ
ท่ามกลางการต่อสู้อันดุเดือด เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
"ถอยไป! ให้ข้าจัดการเอง!"
ร่างของชายในชุดดำก้าวออกมาจากเงามืด
ดวงตาของซูเหยาหรี่ลงทันที
"ไป๋หลิงเซียว!"
ชายผู้นี้เป็นศิษย์พี่ใหญ่ของนาง ผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นดั่งพี่ชายที่นางเคารพ แต่ตอนนี้ เขาคือคนที่ต้องการสังหารนางที่สุด
หลิงเซียวมองนางด้วยแววตาเย็นชา
"ซูเหยา เจ้าทำให้สำนักต้องมัวหมอง ถึงเวลาที่เจ้าต้องชดใช้แล้ว"
---
การเผชิญหน้ากับอดีต
ซูเหยากำกระบี่แน่น แม้ในใจจะเจ็บปวด แต่ดวงตาของนางกลับแน่วแน่
"ข้าไม่ได้ทำผิด สำนักต่างหากที่ทรยศข้า!"
"เงียบเสีย! เจ้าคือคนทรยศ!"
หลิงเซียวพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง!
ซูเหยารีบยกกระบี่ขึ้นรับการโจมตี แรงปะทะทำให้นางแทบเซถอยหลัง แต่ก่อนที่หลิงเซียวจะโจมตีซ้ำ หลงเฉินอวี่ก็พุ่งเข้ามาขวางไว้
กระบี่ทองปะทะกับกระบี่ของหลิงเซียว เสียงโลหะกระทบกันดังสนั่น
"เป็นเจ้า?" หลิงเซียวจ้องบุรุษในชุดเกราะทองอย่างไม่พอใจ
หลงเฉินอวี่ไม่พูดอะไร ดวงตาของเขานิ่งสงบ แต่เต็มไปด้วยไอสังหาร
"หากเจ้าจะฆ่านาง ก็ต้องข้ามศพข้าไปก่อน"
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
Codigo cereza
คิดถึงตัวละคร
2025-02-17
1