(รีไรท์) ระวัง...ผัวดุ!! ตอนที่ 15

15

"แม่ครับ" การันต์กลับบ้านมาโดยไม่ได้บอกมารดา หญิงวัยกลางคนหันตามเสียงเรียกและเผยยิ้มกว้างออกมา

เป็นรอยยิ้มที่เหมือนคนเป็นลูกชายไม่มีผิดเพี้ยน

"รันต์ลูก" รวิพรรณเรียกลูกชายที่วิ่งไปสวมกอดคนเป็นแม่ไว้แน่นทั้งน้ำตาที่ไหลท่วมหน้า

ข้ามภพมองภาพแห่งความสุขด้วยรอยยิ้มเช่นกัน เมื่อการันต์สุขก็สุขใจไม่ต่าง

"มาได้ยังไง ทำไมไม่โทรบอกแม่ล่ะ หืม?" มารดาเอ่ยถาม สายตาก็ตรวจดูไปยังตามเนื้อตัวของลูกชายที่โตขึ้นมากจากที่เธอเห็นคราวก่อน

บัดนี้การันต์ของเธอเรียกได้ว่าเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว

"บอกก็ไม่เซอร์ไพรส์สิครับ" การันต์ว่าก่อนจะกอดอ้อน

"แล้วนี่รันต์มายังไง นั่นใครกันล่ะ" รวิพรรณมองไปยังคนตัวโตด้านหลังที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋ายิ้มมาทางพวกเขา

"พี่ภพมานี่สิครับ" การันต์เอ่ยเรียกคนรัก

อีกคนพนักหน้ารับก่อนจะเดินเข้ามาด้วยท่าทางสุขุม

"แม่ครับ นี่พี่ภพ เป็นแฟนของรันต์.." สิ้นคำนั้นข้ามภพก็ยกมือไหว้มารดาของคนรักด้วยความอ่อนน้อม

"สวัสดีครับคุณน้า" รวิพรรณที่ได้ยินการเอ่ยแนะนำตัวอึ้งไปชั่วครู่ แต่แล้วเธอก็ระบายยิ้มบางๆออกมา

"ดูซิ โตขนาดพาแฟนมาไหวเแม่แล้วหรอเนี่ย" เธอไม่ได้เอ่ยว่าสิ่งใดออกมานอกจากหยอกล้อลูกชายที่รอลุ้นความเห็นด้วยใจจดจ่อ

"แม่ไม่ว่า หรือโกรธรันต์ใช่มั้ย" การันต์ถามอีกครั้งเพื่อตรวจสอบความรู้สึกในใจของมารดา

"คิดอะไรแบบนั้นล่ะลูก แม่ก็ตกใจนะ แต่แม่ดีใจมากกว่าที่ลูกของแม่มีความสุข" เธอเอ่ยตามความจริง แม้จะดูออกอยู่บ้างว่าการันต์เป็นอย่างไรแต่ก็แอบจะตะลึงเล็กน้อยไม่ได้ที่พาผู้ชายตัวโตมาแนะนำที่บ้านอย่างนี้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เลือกจะเคารพการตัดสินใจของลูกเสมอ

"ไปข้างในกันเถอะไป" เธอเอ่ยชวนทุกคนเข้าไปในบ้านเพื่อไปพบคุณยาย

"ยายยยย" การันต์วิ่งเข้าไปสวมกอดหญิงชราที่มองมาทางเขาด้วยสายตาดีใจ

"ตาหนูของยาย มายังไงเนี่ยลูก" ยายว่าก่อนจะอ้ารับกอดหลานไว้แนบอก

"ก็กลัวยายจะคิดถึง รันต์เลยรีบมาหายายก่อนเลยไง" การันต์ในตอนนี้ราวกับกลายเป็นเด็กตัวน้อยๆอีกครั้งในอ้อมกอดของครอบครัว

"น้าขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ..." ส่วนรวิพรรณอรียกแฟนหนุ่มของลูกที่ยืนอยู่ไม่ไกลเพื่อให้ไปคุยกันเป็นการส่วนตัว

"ครับ ผมก็อยากจะคุยกับคุณน้าเหมือนกัน" ข้ามภพว่าด้วยแววตามุ่งมั่น

รวิพรรณนำอีกคนเดินมานั่งที่โต๊ะหินอ่อนในสวนหย่อมข้างบ้านก่อนที่เธอจะเริ่มเปิดประเด็น...

"น้าถามตรงๆ ทำไมถึงได้มาคบกัน" เธอถามเข้าเรื่องทันที

"มันเริ่มต้นจากความถูกใจครับ แต่ผมมั่นใจว่าผมรักการันต์ และอยากที่จะดูแลเขาตลอดไป"

"อืม ดีใจที่ได้ยินอย่างนั้นนะ" หญิงสาวที่เข้าใกล้คำว่าสูงวัยไปทุกทีเผยรอยยิ้มใจดีบนใบหน้า

"...." ข้ามภพยิ้มรับ

การันต์ยิ้มเก่งเหมือนแม่นี่เอง...

"แต่ขอโทษทีนะ คุณก็ดูมีฐานะ หน้าตาก็ดี การศึกษาก็คงจะดี ครอบครัวคุณโอเคไหม น้าเป็นห่วงลูกชาย แกผ่านเรื่องราวมาเยอะ" รวิพรรณเอ่ยเข้าเรื่องที่อยู่ในใจของตนอีกหน

คนอย่างข้ามภพดูแล้วน่าจะอยู่กันคนละโลกกับลูกชายของเธอ... โลกใบที่ฉาบไปด้วยชาติตระกูล เงินทอง ลาภยศ ...โลกทุนนิยม

"เรื่องนั้นผมกำลังจัดการ..ขอให้อย่าห่วงเลยครับคุณน้า"

"อืม" รวิพรรณได้ยินคำมั่นก็ระบายยิ้มออกมา

ดูว่าข้ามภพไม่ลังเลใจที่จะตอบเธอก็พร้อมจะมอบความไว้ใจให้เขาดูแล

"การันต์คงจะบอกแล้ว ว่าน้องจะเรียนต่อปริญญา ผมจะดูแลส่งเสียน้องเอง คุณน้าขาดเหลืออะไรบอกการันต์ได้เลยนะครับ"ข้ามภพว่า

เขาอยากที่จะรับผิดชอบไม่ใช่แค่ตัวคนรักแต่อยากจะแบ่งเบาภาระทั้งหมดของการันต์ด้วย ไม่อยากให้ต้องตกทุกข์ได้ยาก อยากให้มีกินมีใช้ไม่ขัดสน

"เรื่องนั้นน้าไม่รบกวนอะไรหรอก การันต์ทำเพื่อคนอื่นมาเยอะแล้ว เขาควรได้เดินตามฝันของตัวเองสักที" คนเป็นแม่พูดถึงลูกชายด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

เขาไม่เห็นแก่ตัวรักสบายนอนกินนอนใช้เงินที่ลูกหาหรอก เพียงแต่ที่ผ่านมาก็ไม่ได้มีเงินถุงเงินถังพอให้การันต์เรียนสูงๆ แถมลูกไปทำงานแล้วยังส่งเงินกลับมาจุนเจือทุกเดือนบอกว่ากลัวแม่กับยายจะอยู่ไม่สบาย

หากกลับมาแล้วการันต์ไม่ได้เห็นเธอกับมารดาได้กินข้าวปลาดีๆเขาจะดุทันที ห้ามละเลยเรื่องการกินอิ่มนอนหลับคือสิ่งที่การันต์ให้ความสำคัญ

"ยังไงผมรับปากที่จะดูแลการันต์เอง"

การันต์ที่ยืนแอบฟังสองคนคุยกันอยู่กับคุณยายยิ้มกว้าง หญิงชราลูบหลับหลานป้อยๆ ดีใจที่มีใครสักคนเข้ามาหยิบยื่นความหวังดีให้

"เราเนี่ยน้า ได้เจอคนดีๆก็รักกันดีๆนะลูก" ยายว่าก่อนจะลูบหัวหลานชายด้วยความรักใคร่ การันต์พยักหน้ารับแล้วกอดยายไว้แน่น

การันต์ชวนข้ามภพไปเดินซื้อของที่ตลาดเพื่อที่จะทำข้าวเย็นกินกัน เจ้าตัวเอ่ยทักทายกับแม่ค้าหลายคนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันเป็นอย่างดีตั้งแต่สมัยที่เขายังตัวกระจ้อย

"...รันต์" เสียงอันคุ้นเคยเรียกให้การันต์หันกลับไปมองและทำเอามือใหญ่ที่กุมมือนั้นบีบแน่นจนอีกคนรู้สึกได้

"พีม" พีมคนที่เคยทำให้เขาเกือบจะผิดใจกันกำลังดเดินตรงเข้ามายังเราทั้งคู่

"หวัดดีครับ" พีมเอ่ยทักทายข้ามภพที่พยักหน้ารับไปตามมารยาท

"ไม่รู้เลยว่ารันต์จะกลับมาบ้าน"

"พอดีกะทันหันน่ะ" ครั้งนี้การันต์หลีกเลี่ยงการมองหน้า...

"อืม ดีใจที่ได้เจอรันต์อีกนะ" พีมว่า

คำนั้นทำเอาข้ามภพลอบถอนหายใจยาวอย่างไม่ชอบใจจนการันต์ต้องกระชับมืออีกคนไว้แน่น พีมมองมือที่กุมกันจึงตัดสินใจพูดเรื่องที่ติดในใจออกไป

"ผมขอโทษด้วยนะครับ ถ้าวันก่อนทำคุณผิดใจกับรันต์" คำพูดของพีมทำการันต์และข้ามภพมองหน้ากัน

"...."

เด็กหนุ่มจำข้อความตอบกลับได้ดี คงไม่แฮปปี้นักถ้าความทรงจำวันเก่าจะทำให้คนที่เขายังรักและหวังดีอย่างเพื่อนกันอย่างการันต์นั้นจะต้องมาลำบากใจ

"ผมกับรันต์อาจจะเคยมีความทรงจำด้วยกันอยู่ก็จริง แต่รันต์เป็นเพื่อนที่ผมหวังดีและเป็นห่วงอยู่เสมอเท่านั้น" พีมว่าก่อนจะส่งยิ้มกว้างให้การันต์

"ขอบคุณนะ รันต์ก็จะคอยเป็นห่วงพีมเหมือนกัน" อีกคนพลันยิ้มตอบออกมา

เหมือนสิ่งที่ค้างคาใจทั้งหมดมลายลง แค่นี้เอง... เรายังเป็นเพื่อนกันได้แม้ไม่ได้จบแบบสมหวัง พีมก็จะยังเป็นเรื่องราวดีๆช่วงนึงของเขา เหมือนที่เขาเองก็คงเป็นแบบนั้นสำหรับพีมเหมือนกัน

"ยังไงผมไม่รบกวนละ โชคดีนะรันต์" พีมเห็นท่าทางที่ไม่ได้อารมณ์ดีขึ้นของภพจึงขอตัวเดินแยกออกไป

การันต์โบกมือลาอีกคนก่อนจะระบายยิ้มกว้างอย่างโล่งใจ

"อยากจะล่ามไว้บนเตียงไม่ให้ออกไปไหนเลย" ข้ามภพเอ่ยทีเล่นทีจริงจนอีกคนหัวเราะออกมา

"ขังได้แต่ตัวนะ ส่วนใจ..รันต์ไม่รู้ด้วย" การันต์หยอกอีกคนกลับและเดินนำออกไปซื้อของต่อ

"รันต์ มานี่เลย" ข้ามภพตะโกนก่อนรีบออกเดินตามไป

เด็กคนนี้ยิ่งให้ได้เห็นว่าหึงเถอะยิ่งยียวนกวนหัวใจกันเท่านั้น

"โชคดีกันนะลูก รักกันรู้จักให้อภัยกันนะ" ยายนิ่มเอ่ยอวยพรหลานและหลานเขยเมื่อถึงวันที่จะต้องร่ำลากัน

"ขอบคุณครับ" สองคนเอ่ยยกมือไหว้ผู้ใหญ่ของบ้าน

"รันต์มีอะไรโทรหาแม่นะ เรื่องเรียนเป็นยังไงโทรมาเล่าให้แม่ฟังบ้างนะลูก" รวิพรรณเอ่ยเป็นห่วงลูกชายที่จะต้องเดินทางกลับไปจัดการเรื่องการศึกษาต่อ

"รันต์รักแม่นะ ยายด้วย" การันต์เอ่ยแล้วฉีกยิ้มกว้างไม่ได้มีน้ำตารื้นเหมือนทุกทีที่ต้องบอกลา อาจจะเพราะว่าครานี้เขามีคนร่วมเดินทางด้วย

"ขับรถดีๆนะลูก น้าฝากการันต์ด้วยนะ" มารดาเอ่ยบอกคนตัวโตที่พยักหน้ารับอย่างจริงจัง

ก่อนที่การันต์จะโบกมือลาหญิงสองคนที่ยืนลาเขาหน้าบ้านให้รถที่ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป

คราวนี้เองน้ำตาใสๆไหลออกเป็นทาง ข้ามภพที่เห็นอีกคนเศร้าใจกุมมือการันต์ไว้แน่นเพื่อปลอบใจ การันต์รับมือนั้นมากอดไว้แนบอก

ยังดีที่ครั้งนี้เขาไม่ได้ร้องไห้ต่อหน้ายายกับแม่ เขาจะกลับความอ่อนแอมาซบกับข้ามภพแทน อย่างน้อยตอนนี้ก็รู้ว่ามีใครปลอบ แม่กับยายก็จะได้เห็นว่าเข้มแข็ง...

มีข้ามภพมันดีที่สุดเลย

รีไรท์ 29.08.2021

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***