(รีไรท์) ระวัง...ผัวดุ!! ตอนที่ 11

11

"การันต์ รันต์จริงๆด้วย" ชายหนุ่มเดินเข้ามาทักการันต์ด้วยท่าทางดีใจ

"ไงพีม ไม่เจอกันนานเลยนะ" การันต์ทักทายเพื่อนเก่าสมัยมัธยมที่พ่วงตำแหน่งคนที่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันและพีมยังเป็นคนแรกของเขาด้วย

คนที่ทำให้เขาข้ามขีดจำกัดความรักจะต้องเป็นเพศหญิงหรือเพศชาย

คนที่ทำให้เขาเปิดใจว่า 'กูนี่แหละคือสิ่งที่เรียกว่า...เกย์'

"อืม ยังบ่นคิดถึงรันต์กับพวกนั้นอยู่เลย"

"ทุกคนสบายดีนะ" การันต์เอ่ยถามเพื่อนคนอื่น

ตั้งแต่แยกย้ายกันไปการันต์ก็ไม่ได้ติดต่อใครอีก และเพราะเขาไม่ได้เรียนหนังสือต่อทำให้ยิ่งห่างหายจากเพื่อนๆ

"สบายดีทุกคนแหละ แล้วนี่รันต์มาทำอะไรหรอ" พีมถามแล้วหันมองข้ามภพที่ยืนทำหน้านิ่งพร้อมรถเข็นอยู่ข้างกัน

"พอดีเรามาซื้อของอะ อ่อนี่พี่ภพ ...พี่ภพนี่พีมเพื่อนสมัยมัธยมรันต์เอง" พีมยกพยักหร้าทักทายข้ามภพที่ยังยืนนิ่งไม่พูดอะไร

"แล้วนี่พีมเป็นไงบ้างเราขอเบอร์ติดต่อไว้หน่อยนะ" พีมยื่นโทรศัพท์ตนให้อีกคนยิงเบอร์โทรเอาไว้

"นั่นเบอร์เรา" การันต์พยักหน้ารับเมมชื่ออีกคนไว้

"ยังไงไว้คุยกันนะ" พีมเอามือลูบหัวการันต์อย่างชินมือก่อนจะเดินออกไป

"ไปได้ยัง" ข้ามภพเรียกสติการันต์ที่ยืมมองตามหลังของพีมที่หายลับตาไป

"ครับ" การันต์รับคำก่อนที่จะเดินไปจ่ายเงิน

เกิดความเงียบขึ้นในใจของคนทั้งสอง แม้ว่าจะเป็นคนละสาเหตุกัน ข้ามภพกำลังไม่พอใจและสงสัยเป็นอย่างมากเพราะการันต์ไม่เคยมีท่าทีแบบนี้มาก่อน หรือถ้าเขาหึงการันต์ก็จะหยอกล้อเขาเสียมากกว่าแต่ครั้งนี้อีกคนเงียบไป

ส่วนการันต์เขาพบทั้งความรู้สึกคิดถึงและสับสน พีมเป็นรักแรกในเพศชายของการันต์ และเขาฝังใจกับความสัมพันธ์สมัยม.ปลายมาก แม้สุดท้ายพีมก็กลับไปคบกับแฟนผู้หญิงและเราจะจากลากันด้วยความเป็นเพื่อนที่ดีก็ตาม

ตลอดทางกลับบ้านการันต์เอาแต่เหม่อมองออกไปนอกกระจก ยังไม่มีใครพูดคำใดออกมาสักคำ และมันยิ่งทำให้ข้ามภพหงุดหงิดใจ

เขาวางของที่ซื้อมาลงบนโต๊ะ ส่วนการันต์เดินไปเปิดทีวีและกลับมานั่งเงียบๆมองมือถือไปมา

"รันต์ พี่รอรันต์อธิบายอยู่นะ" ข้ามภพเอ่ยอย่างหัวเสีย

"อธิบายอะไรครับ พีมเป็นเพื่อนม.ปลาย มันไม่มีอะไร" การันต์ว่าตาก็ยังมองมือถือราวกับรอสายจากคนที่เพิ่งให้เบอร์ไป...

"แล้วรันต์เงียบเหม่อไปแบบนี้รันต์จะให้พี่คิดยังไง" ข้ามภพถามอาการอีกคน

"รันต์ว่าพี่ภพกำลังหงุดหงิด รันต์ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า" การันต์ว่าก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องนอน

เสียงแอพลิเคชั่นสนทนาออนไลน์ดังขึ้น ข้ามภพพยายามไม่สนใจและจดจ่อไปที่ทีวี

ใช่บางทีเขาอาจจะคิดมากไปเองก็ได้...

การันต์ไม่เคยนอกใจและทำให้เขาไม่เชื่อใจมาก่อน เขาควรท่องไว้ในใจ...

เสียงเตือนจากมือถือการันต์ร้องว่ามีข้อความเข้าไม่หยุด สุดท้ายความอยากรู้ก็ชนะ... ข้ามภพตัดสินใจหยิบขึ้นมาดู

'ไม่รู้ว่ารันต์ยังจำครั้งนั้นของเราได้มั้ย'

'พีมอยากขอโทษรันอีกครั้งนะ'

พีมส่งรูปภาพ

'คิดถึงและเป็นห่วงรันต์นะ...'

ข้ามภพกดดูรูป และเป็นรูปสมัยมัธยมที่คนตัวขาวขี่หลังของเพื่อนที่ชื่อพีมท่าทางใกล้ชิด

เขาพยายามสูดหายใจเข้าออกลึกๆก่อนจะพาตัวเองเดินไปนั่งบนเตียงก่อนข่มตานิ่งสนิท รอ เขาจะรอจนกว่าอีกคนจะออกมาจากห้องน้ำ

"พี่ภพอาบต่อเลยมั้ยครับ" การันต์ที่เดินออกมาโดยผ้าเช็ดตัวผืนเดียวมืออีกข้างเช็ดผมถามข้ามภพ

"รันต์ พี่ถามรันต์อีกครั้งนะ ..กับคนที่เราเจอเมื่อกี้มันเป็นอะไรกับรันต์นอกจากเพื่อนรึเปล่า" เสียงทุ้มต่ำนั้นกลั้นใจและพยานามใช้เหตุผล

"มันก็ไม่เชิง แต่รันต์กับพีมเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ" รันต์ว่า

...เขาไม่ได้โกหก เพราะแม้ตนกับพีมจะเคยมีสัมพันธ์กันหลายครั้งแต่มันเป็นแค่อารมณ์ชั่วครั้งชั่วคราวในเด็กวัยรุ่นและเขาไม่เคยคบกันแบบคนรัก

เป็นเพื่อนกัน...

และเป็นเพื่อนนอน...

เรามีอะไรกันแต่ก็เพียงแค่ปลดปล่อย เป็นเขาคนเดียวที่รู้สึกไปเอง อีกคนดูแลและให้สถานะชัดเจนว่าเขาจะไม่ข้ามไปจากนั้น มันเป็นความยินยอมของเราทั้งคู่

ข้ามภพถอนหายใจยาวก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูง เจ้าตัวเดินเอามือถือยื่นใส่มือการันต์ราวกับจะให้อีกคนมองดูสิ่งเขาได้เห็น

"ไอ้คำว่าไม่เชิง คำว่าแค่เพื่อนเนี่ย... มันเพื่อนแบบไหนอะรันต์" ข้ามภพถามกัดฟันกรอด

ไม่ได้อยากจะเจ็บกับอดีตแต่เจ็บที่อีกคนไม่คิดจะบอกความจริงแถมยังทิ้งสายตาไม่แน่ใจไว้ให้มัน ซ้ำยังแปลกไปราวกับอีกคนสำคัญกับตัวเองมาก

"พี่ภพ รันต์ไม่ได้จะโกหกนะ พีมเป็นครั้งแรกของรันต์แต่..." การันต์ยังไม่ทันพูดจบ

"แล้วนั่นมันเพื่อนภาษาเหี้ยอะไรอะรันต์" ข้ามภพฉุนขาดเขาเอามือเสยผมไปข้างหลัง

"..." การันต์สะดุ้งตกใจ

"โอเค โอเคพี่ว่าพี่กำลังโมโห และพี่จะไม่ทำร้ายรันต์ด้วยคำพูดหรืออะไรก็แล้วแต่..." เขาถอนหายใจออกมา รู้ว่าตัวเองกำลังจะเริ่มทำให้การันต์หนักใจ

"...พี่ภพจะไปไหน" คนน้องเรียกคนที่ทำท่าจะเดินออกไป

"นอนเลยไม่ต้องรอ" ข้ามภพเอ่ยไม่หันกลับมามองหน้าอีกคนด้วยซ้ำ เขาปิดประตูเสียงดังและเดินออกไป

'รันต์มีผัวแล้ว' การันต์อ่านข้อความสุดท้ายที่ข้ามภพกดส่งไป เป็นรูปข้ามภพจูบมือการันต์ที่ถ่ายไว้บนรถตอนไปทำงานของเช้าวันหนึ่ง

ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาในใจของการันต์

มันเป็นเพราะส่วนนึงเค้าไม่ยอมบอกข้ามภพตรงๆ และที่ต้องรู้สึกผิดก็เพราะเสี้ยววินึงเขาก็ดันไปคิดถึงความทรงจำที่เคยมีกับพีมในอดีตจริงๆ...

เขารู้สึกกำลังไม่ซื่อสัตย์ทั้งที่พีมเป็นแค่อดีต...

แต่มันก็เป็นอดีตที่เขายังรู้สึก...

การันต์สวมเสื้อผ้าก่อนจะขึ้นมานอนบนเตียง มือกดส่งข้อความไปหาอีกคนที่ไม่มีท่าทีจะตอบเลย

'พี่ภพไปไหน'

'รันต์เป็นห่วงนะ'

'รันต์ขอโทษ'

การันต์ตัดสินใจกดโทรไปหาอีกคน แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากปลายทาง การันต์โทรไปแค่ 3 สายเท่านั้นก่อนจะถอดใจ เขาเข้าใจแล้วว่าข้ามภพคงเลือกที่จะไม่รับมัน

'รันต์ไม่อยากนอนคนเดียว'

การันต์ส่งข้อความสุดท้ายที่ออกมาจากใจ...

เขาจะไม่คิดถึงพีมแล้วก็ได้ ขอแค่ข้ามภพกลับมาอยู่ด้วยกัน มานอนกอดเขาในวันที่เหนื่อยล้าและสับสน

เขาอยากมีใครสักคนมาอยู่ข้างกาย...

ไม่ได้อยากจะร้องไห้แต่ร้ำตาก็พาลไหลออกมา ให้เทียบความรู้สึกในอดีตกับตอนนี้การันต์รู้สึกโชคดีที่มีข้ามภพ...

ตอนอยู่กับพีมเขาได้ทุกอย่าง เซ็กส์ การดูแล ความใส่ใจทว่ามันไม่เคยมากไปกว่าสถานะเพื่อนและไม่มีวัน... ในขณะที่กับข้ามภพนั้นการันต์ไม่เคยต้องร้องขอ

เขาอาจจะหวงและอารมณ์ร้อนไปหน่อยแต่นั่นทำให้การันต์รู้สึกสำคัญ มันอาจจะดูงี่เง่าไปบ้างและทำให้เหนื่อยแต่มันทำให้การันต์รู้สึกดีว่ายังเป็นที่ต้องการและมันทำให้เขารู้สึกว่ามีค่าในชีวิตอีกคน

รีไรท์ 28.08.2021

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***