(รีไรท์) ระวัง...ผัวดุ!! ตอนที่ 9

09

การันต์กลับมาจากคาเฟ่เขาก็ทิ้งตัวลงบนที่นอนทันที พี่แนนให้เขากลับมาปรับตัวและวางแผนในชีวิตเสียใหม่ เธออยากให้การันต์ได้ทบทวนอีกสักนิดว่าจะเอายังไงต่อ เป้าหมายคืออะไร จะไปต่อแบบไหน เธอบอกว่าจะรอฟังในวันที่น้องมีนำความหวังในใจมาเล่าให้เธอฟัง

เจ้าตัวนึกขึ้นได้ถึงคำที่เพิ่งคุยกับพี่สาวใจเมื่อครู่ก็ถดตัวไปหยิบสมุดโน้ตที่เคยเขียนไว้จากข้างเตียงมาเปิดอ่าน

สมุดเล่มสีขาวถูกเปิดออกมาด้วยความระมัดระวัง...

ภาพการ์ตูนเด็กผู้ชายรับปริญญาตรีมีผู้หญิงที่มีลูกศรชี้ว่า 'แม่' ปรากฎเป็นหน้าแรก การันต์เปิดหน้าต่อไปเป็นบันทึกชื่อมหาลัยและคณะ สาขาต่างๆที่เขาหาข้อมูลไว้และเป็นแผนการเรียนที่เขาใฝ่ฝัน

เจ้าตัวร้องไห้ออกมาก่อนจะตัดสินใจกดโทรไปหามารดาด้วยความท้อใจ

"แม่ รันต์คิดถึงจังเลย"

[" ยังไงละหืม...เราเนี่ย เป็นอะไรหรือเปล่า"] แค่ได้ยินเสียงแม่ถาม การันต์ก็ร้องโฮออกมายิ่งกว่าเดิม

กว่าที่เจ้าตัวจะพยายามกลั้นเสียงเอาไว้ไม่ให้ปลายสายได้ยินเสียงว่าร่ำไห้ก็เงียบไปจนมารดานึกเป็นห่วงขึ้นมา

["รันต์ลูก รันต์"]

"รันต์แค่คิดถึงแม่น่ะครับ ไว้รันต์จะรีบหาวันหยุดไปหาแม่นะ"

["จ้า รันต์ไม่ต้องห่วงแม่กับยายนะ แม่กับยายสบายดี ให้รันต์รักษาตัวเองให้ดีเถอะลูกแค่นั้นแม่ก็สบายใจแล้ว อย่าโหมงานหนักนะลูกนะ"] การันต์เอ่ยตกลงกับมารดาและขอตัววางสายอ้างว่าจะกินข้าวและไปทำงานต่อ

"การันต์หรอวิ" ยายนิ่มยายของการันต์เอ่ยถามรวิพรรณ

"อืม ฟังเสียงคงเหนื่อยน่ะแม่ วิก็เป็นห่วง"

"เอานาลูกชายเราน่ะมันเก่ง ยิ่งห่วงเดี๋ยวเจ้ารันต์รู้ก็จะเหนื่อยขึ้นเปล่าๆน่ะ" ยายนิ่มว่าอย่างเอ็นดูลูกสาวและหลานชาย

ตนเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวพอลูกสาวมามีชีวิตคู่ ลูกเขยก็ดันมาประสบอุบัติเหตุตายตั้งแต่การันต์ยังอยู่ในท้องอีก เฝ้าคิดว่ามันเวรกรรมอะไรนักทั้งบ้านถึงได้ต้องมาตกระกำมีลูกมีหลานก็กำพร้าหมด

แต่เธอก็ไม่ได้มานั้งตัดพ้อสองแม่ลูกทำมาหากินเท่าที่สังขารจะทำไหวประทังชีวิตกันไปวันๆ ทั้งทำขนมทั้งรับซักรีดตัดเย็บเสื้อผ้า นอกจากงานประจำเป็นแม่บ้านของรวิพรรณที่เงินเดือบแทบไม่พอใช้

การันต์แบกร่างกายมาเข้างานตอนค่ำอย่างปกติทุกวัน แม้ว่าเขาจะเหนื่อยล้าแค่ไหน แต่การันต์ก็มีความรับผิดชอบเสมอ เจ้าตัวยังคงยิ้มแย้มกับนิวเหมือนเดิมทว่าใบหน้าที่หม่นแสงลงก็ยังชัดเจนจนเพื่อนต้องถามออกมา

"รันต์มีไรบอกกูนะ วันก่อนเห็นมึงยิ้มกูยังใจชื้นอยู่เลย แต่มาเห็นหน้ามึงแบบนี้แล้วกูไม่สบายใจว่ะ" นิวว่าขณะที่ทั้งสองเว้นว่างจากลูกค้าแล้วมายืนพักอยู่ใกล้กัน

"หน้ากูดูออกขนาดนั้นเลยหรอวะ" การันต์ถามเนื่องจากวันนี้ใครๆดูเป็นห่วงเขาเหลือเกิน

สีหน้าเขามันคงชัดเจนมาก...

"มันก็ไม่ใช่แบบนั้นหรอก แต่เพราะมึงสดใสมากๆ เวลามึงเศร้าลงมันเลยทำให้คนใกล้ตัวรู้เลยว่ะ" นิวอธิบายเพื่อนที่ก้มหน้างุด

แต่เมื่ออีกคนก็คงยังยืนยันบอกกับนิวว่าตนสบายดีและไม่เป็นไรเพื่อนสนิทก็เลยไม่ได้อยากเซ้าซี้อะไรมากนัก

ไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรวะ...

เลิกงานการันต์ยืนยันกับเพื่อนร่วมงานทุกคนว่าเขาจะกลับบ้านเองและไม่ต้องเป็นห่วง บอกย้ำว่าแค่เหนื่อยล้าและไม่สบายตัวเท่านั้นไม่ได้มีเรื่องไม่ดีอะไร ในตอนนั้นเองที่กำลังจะเดินออกจากซอยไปขึ้นรถสายประจำก็มีเสียงนึงดังขึ่นเรียกเขาไว้

"รันต์" ข้ามภพเดินมาเรียกคนที่ใส่หูฟังกำลังจะเปิดเพลง

เจ้าของชื่อรีบหยิบหูฟังออกจากหูก่อนจพหันดูแล้วชะงักไป

"รันต์พี่ขอคุยด้วยหน่อย" ข้ามภพว่า

การันต์เองนิ่งไปนิดหน่อยแต่ก็ตอบตกลงแต่โดยดี ดีเหมือนกัน...เขาจะได้คุยให้รู้เรื่องไปเลย

ข้ามภพออกรถมา เขาเลี้ยวรถไปอีกทางและเลียบไปจอดริมฟุตบาทสวนสาธารณะที่ไม่ไกลจากร้านมากนัก บรรยากาศรอบข้างมีคนบางตา ผู้คนเหล่านั้นนั่งทอดมองไปบนฟ้าเป็นคู่ๆด้วยความเงียบสงบ

ข้ามภพเอื้อมมือมาจับมือการันต์บนตักก่อนจะเอื้อนเอ่ยความในใจออกมา

"รันต์ พี่ขอโทษ"

"รันต์ว่าเราเลิกกันเถอะ" การันต์บอกทันทีที่ข้ามภพพูดจบ อีกคนทำหน้าตกใจ

"รันต์...ไม่เอาแบบนี้ พี่ขอโทษจริงๆ พี่ขอโทษถ้าทำให้รันต์ลำบากใจ"

"ไม่ใช่หรอกครับ รันต์เหนื่อยพี่ภพ ร...นต์เหนื่อย" การันต์ว่าแล้วร้องไห้ออกมา นั่นยิ่งทำคนตัวโตตกใจเข้าไปใหญ่

"รันต์" ข้ามภพคว้าอีกคนมากอดไว้แนบอก

"รันต์เหนื่อยมาก และถ้าการมีใครอีกคนเข้ามาแล้วให้ความสบายใจกันและกันไม่ได้ ...รันต์ขออยู่คนเดียวดีกว่า"

"รันต์ไม่เอาอย่าร้อง รันต์ไม่พูดแล้วนะครับ" ข้ามภพว่ากอดปลอบอีกคน ไม่รู้ทำไมการันต์เป็นคนที่กำลังร่ำไห้ แต่ตัวเขาเองกลับรู้สึกหัวใจวูบโหวง ข้ามภพพยายามกอดปลอบจนอีกคนนิ่งไป

ถ้ายังไม่หยุดร้องอีกเขาต้องยิ่งทำตัวไม่ถูกแน่... ให้ทำอะไรก็ได้ตอนนี้ขอให้การันต์หยุดร้องไห้เหมือนเจ็บปวดเจียนตายแบบนี้

...-----------เมื่อกลางวัน------------...

"เรื่องที่แนนจะบอกคุณ แนนขอถามก่อน ว่าคุณต้องการเข้ามามีบทบาทอะไรในชีวิตรันต์คะ" แนนถามเขาตรงๆทันทีที่เริ่มคุยกัน

"ผมอยากดูแลรันต์ อยากจะรักรันต์ อยากจะมีเขาอยู่ในชีวิต อยากเห็นเขายิ้มให้เยอะๆ..." ข้ามภพว่าตามความจริงที่รู้สึก

การันต์เป็นคนมีสเน่ห์ที่อยู่ด้วยแล้วเขาอบอุ่นวาบไปทั้งหัวใจ ไม่ต้องนับเรื่องความสัมพันธ์บนเตียงของพวกเขาที่ก็เข้ากันได้ดีมากอยู่แล้ว แต่เขาชอบฟังเวลาที่อีกคนพูด ยิ้ม หรือแม้แต่ตอนเถียงกัน แม้ว่าทั้งหมดนั้นจะเป็นเวลาเพียงสั้นๆก็ตาม

"ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน" ข้ามภพเสริม

"แนนดีใจที่ได้ยินนะคะ ถ้าแนนจะขอเล่าเรื่องน้อง คุณจะโอเคมั้ย" แนนว่า

เพราะเธอคิดว่าข้ามภพคงไม่รู้ปัญหาชีวิตของการันต์แน่ๆ ด้วยนิสัยที่เจ้าตัวมักไม่บอกเล่สเรื่องชีวิตที่น่าสงสารใคร แม้แต่เธอเองยังต้องเค้นต้องถามคนที่เพิ่งเจอกันแบบคนตรงหน้าคงไม่ต้องพูดถึง

ข้ามภพหยักหน้า

"การันต์เรียนจบมัธยมปลาย เมื่อ 2 ปีก่อน น้องมาสมัครงานที่ร้าน แนนรับทันทีที่สัมภาษณ์การันต์ อันนั้นคุณคงรู้ว่าเพราะอะไร.." ข้ามภพพยักหน้า

เพราะความจริงใจ ช่างพูด และสดใสของการันต์

"น้องมาใช้ชีวิตคนเดียวส่งเงินกลับไปเลี้ยงแม่กับยาย รันต์มีความฝันอยากเรียนต่อจนจบปริญญาตรี แนนกับพี่ตินเคยพยายามพูดคุยช่วยเหลือน้องด้วยความเอ็นดูแกนะคะ แต่แกเป็นเด็กขี้เกรงใจ อยากจะเก็บเงินก้อนไปเรียนเอง" แนนว่านึกไปถึงหน้าหนุ่มน้อยที่เขารักเหมือนน้องชาย

"...."

"แนนดีใจ ที่เห็นการันต์เปิดใจและดูเหมือนเขาจะเปิดรับคุณมากกว่าใครที่แนนเคยเห็น ถ้าคุณจะเข้ามาไม่ว่าจะเป็นอะไรในชีวิตรันต์ แต่ขอให้คุณเป็นพลังบวกให้เขาได้ไหมคะ" แนนเอ่ยด้วยเสียงเว้าวอน

จะใครก็ได้ขอแค่ใจดีกับเด็กคนนี้อีกสักหน่อยเถอะ โลกใบนี้หนักหนาสำหรับการันต์มากพอแล้ว

"ผมเข้าใจแล้วครับ ขอบคุณคุณแนนมากนะครับ บางเรื่องผมก็ไม่รู้มาก่อนเลย" ข้ามภพเอ่ยตามความจริง

"รักและเอ็นดูแกเหมือนที่แนนรักเถอะค่ะ อย่าทำร้ายแกเลย" แนนว่าก่อนจะขอตัวออกไป ข้ามภพเองนั่งครุ่นคิดและจิบกาแฟอยู่ชั่วครู่ก็ขอตัวกลับไป

เขามานั่งคิดทบทวนเรื่องราวของการันต์ ในใจเต็มไปด้วยความคิดถึง เป็นห่วง อยากช่วยเหลือ และอยากกอดอีกคนไว้ และเขาต้องคุยเรื่องนี้กับรันต์ให้รู้เรื่อง

..._________________...

"รันต์อยากกลับห้อง" การันต์บอกด้วยเสียงแหบพร่าอยู่ในอ้อมกอดข้ามภพ

วันนี้เขาร้องมากพอแล้ว ร้องจนไม่คิดว่าจะมีน้ำตาเหลือไว้วันอื่นๆอีก

"ครับ พี่จะพารันต์กลับนะ อย่าร้องนะคนดี"

"ห้อง...ของรันต์" การันต์เอ่ยย้ำจนอีกคนใจกระตุก อีกหนึ่งเรื่องที่เขาควรรู้คือการันต์ใจแข็งมาก

เด็ดขาดเสียจนใจหาย...

"ครับ ห้องของรันต์" ข้ามภพขับรถกลับมาที่หน้าอพาร์ทเมนท์อีกคนตามต้องการ

เขายืนยันที่จะเดินไปส่งอีกคนถึงห้อง การันต์ไม่ปฏิเสธอะไรและเดินขึ้นไปไขประตูเงียบๆ

สะอาดและดูอบอุ่นสมเป็นห้องของการันต์ ข้ามภพกวาดสายตามองรอบๆ เขาเพิ่งเคยขึ้นมาครั้งแรก

"รันต์ ฟังพี่นะ พี่ขอโทษถ้าพี่ทำให้รันต์ไม่สบายใจ อย่าโกรธพี่เลยนะ"

"พี่ภพ คนเราจะอยู่ด้วยกันไม่ได้นะครับ ถ้ามีฝ่ายหนึ่งไม่เชื่อใจกัน"

"ไม่ใช่นะ พี่ขอโทษที่พี่หึงและหวงรันต์มากไป พี่ไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่อยากให้รันต์ไปยุ่งกับใคร" ข้ามภพว่าปัดผมที่ปรกหน้าอีกคน

"พี่กลับไปก่อนเถอะ" การันต์ว่าตัดบท

"รันต์พี่ผิดมากเลยหรอ รันต์ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนรันต์นะ" ข้ามภพไม่ยอม

เขารู้ว่าถ้าวันนี้เขายอมถอยกลับ เขาอาจจะเสียการันต์ไปตลอดกาลด้วยพอจะเดานิสัยอีกคนได้

การันต์ไม่พูดอะไรแล้วเดินไปหยิบของเพื่อที่จะอาบน้ำเงียบๆ เพราะเขาเหนื่อยเกินกว่าจะพูดอะไรในตอนนี้

ข้ามภพรอจนอีกคนออกมา เขาให้การันต์นอนบนหน้าขาตัวเองที่นอนพิงกับหัวเตียงอยู่ อย่างน้อยให้เขาได้อยู่กับการันต์จนหลับไป

ข้ามภพหยิบสมุดเล็กข้างโต๊ะของอีกคนขึ้นมาอ่านหลังจากเห็นการันต์หายใจสม่ำเสมอได้สักพัก เขาอ่านเนื้อหาข้างในที่คนบนตักเขียนไว้ถึงความฝันที่จะเรียนต่อ และหน้าสุดท้ายที่เขียนก็ทำเอาหัวใจของเขาพองโตและยิ้มออก

วันที่เราเจอกันครั้งแรก และชื่อของเขา 'ข้ามภพ' แนบอยู่กับนามบัตรที่เคยวางทิ้งไว้บนโต๊ะให้การันต์ที่คาเฟ่ ข้ามภพยิ้มให้กับอีกคนที่นอนอยู่ อีกข้อนึงที่เขาต้องจำให้ขึ้นมจคือการันต์เป็นคนใส่ใจรายละเอียด มือใหญ่ลูบหัวอีกคนที่หลับตาพริ้มด้วยความเอ็นดู

การันต์ตื่นตามเสียงเรียกของนาฬิกาจากมือถือ เจ้าตัวขยับตัวเบาๆเนื่องจากเขานอนอยู่บนแขนในอ้อมกอดของข้างภพที่หลับตาอยู่ข้างๆ การันต์ลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำออกมาก็เห็นข้ามภพตื่นขึ้นมานั่งบนโซฟาเล็กๆแล้ว

"พี่ภพไม่ไปทำงานหรอครับ" การันต์ถามเมื่อเห็นว่าคนพี่ไม่มีทีท่าจะไปไหน

"พี่รอไปส่งเรานั่นแหละ" การันต์พยักหน้ารับ เขาไม่ปฏิเสธความหวังดี และเขาก็ไม่ปฏิเสธว่าตัวเองก็ยังรู้สึกดีกับข้ามภพอยู่เช่นกัน

"รันต์อยากเรียนต่อหรอ" ข้ามภพถามขึ้นทันทีที่การันต์ขึ้นมานั่งบนรถและเขาสตาร์ทเครื่อง

"พี่อ่านสมุดโน้ตรันต์หรอ" การันต์ว่าด้วยเสียงล้าๆ

ไม่ค่อยมีใครไปหาที่ห้องนัก

ไม่สิ...นอกจากนิวก็ไม่มีเลย เพราะฉะนั้นเป็นเรื่องแปลกที่ใครจะได้ยุ่มย่ามข้าวของส่วนตัวแบบนั้น

"อืม พี่ขอโทษนะ" ข้ามภพเอ่ยเมื่อนึกได้ว่าที่ตนเองทำนั้นคือการถือวิสาสะ

"ช่างมันเถอะครับ" การันต์ว่าไม่ยี่หระ

"ถ้าพี่อยากส่งรันต์เรียนหนังสือรันต์ว่ายังไง" ข้ามภพถามจนอีกคนหันหน้ามามองอย่างไว

นึกว่าข้ามภพจะสงสาร...

แต่กลับมาบอกว่าจะส่งเสียกันซะอย่างนั้น

แต่เมื่อนึกได้จะยังไงก็ตามมันก็คงมาจากความสงสารอยู่ดี

"ไม่ต้องตอบพี่ก่อนก็ได้ พี่ให้เวลารันต์คิด พี่จริงจังกับรันต์นะ...และพี่จริงใจ อยากจะส่งให้รันต์เรียนหนังสือตามที่รันต์ฝัน รันต์จะได้ไม่ต้องทำงานหนักแบบที่ทำอยู่"

"แต่รันต์มีหน้าที่และมีคนที่รันต์ต้องดูแล รันต์ไม่ทำงานไม่ได้หรอก รันต์ไม่อยากรอความช่วยเหลือจากใคร" การันต์ว่า

"พี่รู้ แต่พี่จะให้เวลาคิดนะ พี่จะอยู่ดูแลรันต์แบบนี้ จนกว่ารันต์จะมั่นใจ พี่จะให้รันต์ทำงานก็ได้แต่เรื่องนั้นเราค่อยว่ากันรันต์อย่าเพิ่งปฏิเสธ อาจจะช่วยพี่ที่บริษัท หรือที่ผับก็ได้ถ้าไม่อยากอยู่เฉยๆ" ข้ามภพว่าสิ่งที่ใจคิด

เขาอยากเลี้ยงดูการันต์และให้ชีวิตดีๆกับเด็กคนนี้

....รัก เขาคงจะรักการันต์เข้าให้แล้วแต่เขาจะให้เวลาเด็กน้อยได้ทบทวน เขาจะให้เวลาทั้งตัวเองและการันต์ในการตัดสินใจแม้จะเป็นคนละเรื่องเดียวกันก็ตาม

"ทำไมพี่ต้องมาดีกับรันต์ขนาดนี้ มันเหมือนรันต์กำลังฝัน" การันต์พูดตาก็มองออกไปนอกถนน

มันง่ายไปไหมกับคนที่รอโอกาสมาทั้งชีวิตแล้วจู่ๆก็มีใครคนหนึ่งมาหยิบยื่นให้ง่ายๆ

ของแบบนี้มันไม่ต่างอะไรจากตอนแม่มดยื่นแอปเปิ้ลสีสวยให้สโนว์ไวท์ ความจริงแล้วสิ่งที่ข้ามภพกำลังยื่นให้นั้นอาบยาพิษหรือเปล่า...

"หึๆ งั้นถ้าพี่เป็นฝัน ขอเป็นฝันดีของรันต์นะ" ข้ามภพว่าเอามือมาจับหัวอีกคนซึ่งยิ้มได้ขึ้นมาหน่อย

ข้ามภพยังชวนอีกคนคุยถึงเรื่องแผนที่เขาคิดไว้ และจะให้เขียนสัญญาไว้ก็ได้เพื่อยืนยันว่าตนอยากจะส่งเสียการันต์จนเรียนจบ

"รันต์อย่าลืมเก็บไปคิดนะ" ข้ามภพเอ่ยย้ำกับอีกคนก่อนลงรถไป

หนุ่มน้อยยกยิ้มให้เขาจนรถแล่นไปลับตา...

รีไรท์ 28.08.2021

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***