(รีไรท์) ระวัง...ผัวดุ!! ตอนที่ 8

08

เหตุการณ์แสนจะชวนปวดหัวเมื่อคนตัวโตตื๊อให้การันต์ย้ายไปอยู่คอนโดเดียวกับตน แต่เจ้าตัวยังยืนกรานจะอยู่ที่อพาร์ทเมนเหมือนเดิม เพราะตัวเขาเองคิดว่ามันยังเร็วเกินไปมาก สำหรับความสัมพันธ์ที่เริ่มตินแบบนี้ แม้ว่าตัวเขาเองจะรู้สึกดีไปด้วยมากอยู่ก็ตาม

"พี่ให้รันต์ไปทำงานก็ได้" และนี่เป็นอีกหนึ่งเรื่อง

ข้ามภพบอกการันต์ว่าให้น้องออกจากงานกลางคืนซะแล้วมาทำงานแค่กลางวันก็พอ ถ้าขาดเหลืออะไรให้บอกเขาจะเป็นคนดูแลเอง แต่การันต์ยังคงยืนยันที่จะทำงานต่อเพราะนอกจากต้องหาเลี้ยงชีพตัวเองแล้วเขาต้องส่งกลับไปให้ที่บ้านด้วย

"ถึงพี่ภพห้ามรันต์ก็ไปอยู่ดีอะ รันต์ไม่เห็นมันจะมีอะไรเสียหายเลย" การันต์ว่า

เขาก็ทำงานมานานและก็ไม่ใช่ว่าจะไปกับใครง่ายๆเสียหน่อย ยังไม่รู้ตัวอีกหรือไงว่าตัวเองโชคดีได้เป็นหนึ่งในหลายสิบคนของการันต์

"ก็งานที่รันต์ทำมันเจอใครบ้างก็ไม่รู้อะ พี่หวง" ข้ามภพบอกอย่างเอาแต่ใจ

"รันต์ดูง่ายขนาดนั้นเลยหรอ" การันต์เริ่มมีน้ำโหขึ้นมา แล้วเค้าก็ไม่ใช่คนประเภทที่ยอมหงอให้คนอื่นเสียด้วยสิ

"ที่รัก...ไม่ใช่แบบนั้น โอเคๆ พี่เชื่อใจรันต์ แต่ถ้าใครมายุ่งรันต์ต้องบอกว่ามีผัวแล้วรู้ไหม" ข้ามภพว่าจนการันต์นึกขำ

"รันต์พี่จริงจังนะ" เขาทำหน้าซีเรียสและบอกย้ำอีกคน

"โอ้ยยย โอเคๆ รันต์รู้แล้ว ดุอยู่นั่นแหละ" การันต์ว่าก่อนจะให้ข้ามภพขับรถไปส่งตนเองที่ห้องพักเพื่อที่จะเตรียมตัวไปเข้างาน

"มึง..มาซะที" นิวเพื่อนรักคนเดิมเอ่ยทักทายทันทีที่การันต์เดินเข้ามาในห้องสต๊าฟ

"มีไรอะ" คนตัวสูงกว่าถามเมื่อเห็นสีหน้าเหมือนดูสงสัย

"ก็วันนี้ไปหาที่ห้องมาก็ไม่เจอ หายไปไหนอะ กะว่าจะชวนไปเดินเล่นหน่อย" นิวว่าหน้ามุ่ย

"อ้าวไมไม่โทรตามอะ"

"ก็กลัวว่า...อาจจะไปรบกวนเวลา" นิวว่าพร้อมทำท่าทางเหล่ตาไปใต้สาบเสื้อตัวบางของอีกคนที่มีรอยแดงอยู่ทั่ว

"อะไรของมึง พอเลย ไปๆ" การันต์บอกปัดไม่ได้อยากจะเล่าถึงเรื่องข้ามภพนัก

"น่าาา...ไอ้รันต์ กูเพื่อนมึงนะ" นิวยังคงเซ้าซี้อีกฝ่ายให้พูดถึงเจ้าของรอย

"เออผัวกูทำเองอะ" คนโดนถามบอกตัดรำคาญ

"เหยดเข้ มึงอย่าบอกนะว่าหนุ่มหน้าโหดคนนั้น" นิวถามต่อเพื่อเจาะจง

"เยอะไปละ" เขาว่าแล้วหัวเราะเพื่อนที่อยากรู้ซอกแซก

ไม่ใช่ว่าเขาเองไม่อยากบอก แต่เขาก็ยังไม่มั่นใจความสัมพันธ์กับข้ามภพว่ามันจะยืดยาวแค่ไหน ไอ้ประเภทขี้หวงขี้หึงอาจจะเพราะเจอคนที่ควบคุมไม่ได้...ไม่ใช่ว่าความรักจะเกิดขึ้นง่ายอย่างนั้นเสียหน่อย

"การันต์ เฮ้อออนายมาพอดีเลย" แบรตหนุ่มฝรั่งลูกค้าประจำทักทายการันต์ด้วยสีหน้าเหงาหงอย

"ทำไมหน้าเศร้าอย่างนั้นละแบรต"

"ก็ฉันต้องกลับประเทศเร็วๆนี้แล้วน่ะสิ"

"ทำไมล่ะ นายโดนเอฟบีไอเรียกกลับหรอ" การันต์เอ่ยชวนขำขันจนแบรตหัวเราะ

"อย่างงั้นก็ดีสิ แม่ฉันป่วยหนักน่ะ"

"เอ่อฉันขอโทษนะ และเสียใจที่ได้ยินเรื่องนี้"

"ไม่เป็นไร แต่ไม่รู้ว่าฉันจะได้กลับมาอีกเมื่อไหร่ หรือจะได้กลับมาไหมน่ะสิ" หนุ่มตาน้ำข้าวบอกด้วยแววตาหมองลง

"อย่าเศร้าเลยแบรต เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะบอกพวกเขาให้ปาร์ตี้ให้กำลังใจนายเอง" การันต์แล้วอีกคนก็อีกคนยิ้มออกมา

และสิ่งที่การันต์ว่าก็เกิดขึ้นจริง...เพราะแบรตเป็นแขกประจำของร้าน และพนักงานทุกคนคุ้นเคยเป็นอย่างดี ทุกคนต่างก็เดินเวียนมาพูดคุยเพื่ออำลาการกลับประเทศในครั้งนี้ของแบรตจนเจ้าตัวซึ้งอกซึ้งใจใหญ่

"การันต์" แบรตเรียกการันต์ที่เดินผ่านมาอีกรอบ

"...หืม"

"ฉันว่า...ฉันชอบนาย" แบรตว่าตรงไปตรงมา

"ล้อเล่นหรือเปล่าเนี่ย ชอบผมหรอ" ตอนแรกก็ว่าเป็นมุก แต่ดูแล้วหน้าตาอีกคนดูจริงจึงขั้นมา

เพราะคิดว่าแบรตเป็นคนที่ค่อนข้างเฮฮาจึงชอบหยอกล้อกันไปมาอยู่แล้ว อีกอย่างเจ้าตัวก็มีหนุ่มใหญ่สาวน้อยแวะเวียนมานั่งดื่มด้วยบ่อยๆ ไม่คิดเลยว่าจะมารู้สึกด้วยกันแบบนี้

"ฉันพูดจริงนะ"

"ผมขอโทษด้วยนะแบรต คุณเป็นเพื่อนที่ดีของผม" การันต์ตอบอีกคนตรงๆ เพราะเขาไม่เคยมองแบรตเป็นอย่างอื่น

บอกไปแบบนี้คงเป็นการปฏิเสธที่ชัดจนแล้ว

"ฉันรู้อยู่แล้วแหละ แค่อยากบอกนายก่อนไป" แบรตว่ายิ้มร่า

"คุณติดต่อผมกลับมาได้เสมอนะ" การันต์บอก

แบรตยื่นมือสองข้างออกมา และการันต์ก็สวมกอดกลับไปก่อนจะตบไหล่อีกคนอย่างต้องการให้กำลังใจและขอบคุณสำหรับมิตรภาพในครั้งนี้

"ฉันกลับบ้านสบายใจแล้วแหละ" แบรตว่า

เพล้ง!!

"ว้าย" เสียงแก้วหล่นลงกับพื้นแตกดังไปทั่วพร้อมกับมีเสียงผู้หญิงกรี๊ดอยู่ไกลๆ พนักงานของร้านรีบกระวีกระวาดเข้าไปเพื่อเคลียร์เหตุการณ์ทันที

การันต์หันไปก็ทำเอาใจหล่นวูบ เจ้าของเสียงแก้วนั้นก็คือข้ามภพนั่นเอง ข้ามภพกำลังพูดบางอย่างกับพนักงานสาวที่ไปเก็บแก้วและมองมาทางเขาตาเขียว

เมื่อการันต์เดินกลับไปที่เคาน์เต ร์และบอกพนักงานหญิงที่เดินกลับมาว่าเขาจะขอจัดการกับโต๊ะของข้ามภพต่อเองเธอก็ตอบตกลงก่อนจะหันมองคนต้นเรื่องอย่างหวาดระแวง

การันต์เดินตรงเข้าไปยังโต๊ะที่มีคนนั่งมองเค้าอยู่ตาไม่วาง

"ดื่มอย่างอื่นไหมครับ" การันต์ถามด้วยความสุภาพ เหมือนที่เค้าปฏิบัติกับลูกค้าทุกคน

"พี่บอกว่าอะไร" ข้ามภพถามเสียงแข็ง

"ไปคุยข้างนอกเถอะครับ" การันต์ว่าเดินนำออกไปและพยักหน้าให้นิวที่มองมาที่เค้าว่าไม่้ต้องกังวลใจ

เด็กหนุ่มเจ้าสเน่ห์ของร้านเลือกที่จะเดินนำคนคุ้นเคยไปคุยข้างร้านบริเวณที่เป็นห้องน้ำยื่นออกไป

ทันทีที่เดินมาจุดอับสายตา ข้ามภพผลักเขาเข้าหากำแพงและบดจูบไปบนปากบางอย่างรุนแรง

"พี่ภพ อื้อออ ปล่อยรันต์!!" การันต์ผลักอีกคนออกห่างก่อนจะหอบหายใจเหนื่อย

"พี่ไม่อยากให้รันต์ทำงานที่นี่เลย รันต์เห็นไหม"

"แต่รันต์จะทำ! มันไม่มีอะไรเลยนะ แบรตเขาจะกลับประเทศและเราแค่กอดกันเหมือนเพื่อนเท่านั้น" คนโดนกระทำอธิบายอย่างหัวร้อน

"เฮ้ นายใจเย็น" แบรตที่เดินตามการันต์มาเพราะเห็นท่าไม่ดีเอ่ยบอกข้ามภพ

อีกคนจ้องหน้าอีกหนุ่มตาน้ำข้าวอย่างเอาเรื่อง

"นายเป็นแฟนการันต์หรือเปล่า" แบรตถามคนที่ยืนมองมาทางเขาอย่างน่ากลัว

"การันต์เป็นเมียฉัน!" ข้ามภพตอบกลับด้วยภาษาอังกฤษเช่นกัน

"เอาล่ะเข้าใจแล้ว นายอย่าเข้าใจผิดไปเลย ฉันแค่จะบอกลาเพื่อนสนิทก่อนกลับบ้านน่ะ" แบรตอธิบายเพื่อให้อีกคนเข้าใจ

"การันต์ฉันขอโทษนะ" แบรตว่าก่อนจะเดินออกไป

แม้เขาจะเป็นชาวต่างชาติ แต่ก็พอจะเข้าใจธรรมเนียมไทยว่าไม่คุ้นชินกับการกอดกันโดยเฉพาะเมื่อการันต์มีเจ้าของแล้ว

ข้ามภพหันมามองหน้าการันต์ที่ยืนคอตกอยู่ก่อนเขาจะเดินออกจากร้านไป ไม่ได้อยากชวนอีกคนทะเลาะตอนนี้นักเพราะฉะนั้นอยู่ห่างๆอีกคนไว้เสียดีกว่า

อย่างน้อยก็ตอนที่อารมณ์ดีกว่านี้

"มึงโอเคนะ" นิวที่เห็นข้ามภพเดินออกไปและการันต์เดินออกมาจากข้างร้านถาม

"อืมโอเค เดี๋ยวกูไปคุยกับแบรตก่อน " การันต์ว่าก่อนที่จะเดินไปพูดคุยกับเพื่อขอโทษเรื่องข้ามภพ ซึ่งอาจทำให้ลูกค้าคนสนิทของเขาไม่สบายใจ

แบรตไม่ถือโทษโกรธและเขาบอกว่าเขาเข้าใจดี หากเขาเป็นคนรักของการันต์ก็คงโมโหเหมือนกัน

คืนนั้นพี่ที่ร้านอาหารที่อยู่ที่พักเดียวกับนิว โดนนิวขอรบกวนให้ขับไปส่งการันต์ก่อนและบอกการันต์ว่าไม่ต้องเกรงใจ เพราะตอนนี้พวกเขาอยากให้เพื่อนห่วงตัวเองที่สุดก่อน

การันต์พยักหน้าเข้าใจและเอ่ยขอบคุณ เขาต้องการพักผ่อนเดี๋ยวนี้เพื่ออยากเก็บแรงไว้เพื่อทำงานวันต่อไปเสียแล้ว

"รันต์ รันต์ การานนนนนต์" ฝนที่เรียกการันต์อยู่นานเรียกชื่อเต็มเมื่อเห็นอีกคนเหม่อไม่ได้ยิน

เหมือนว่าวันนี้ทั้งวันพ่อเทพบุตรของเธอจะไม่มีสติในการทำงานเอาซะเลย

"ห้ะ พี่ฝน ขอโทษ พอดีรันต์คิดอะไรอยู่นิดหน่อย"

"โอเคนะ" นาวินที่เห็นเดินเข้ามาเห็นก็ถามออกมากลัวว่าการันต์อาจจะมีเรื่องไม่สบายใจ

"โอเคครับ" การันต์รีบหันกลับทำงานต่อ

แต่อาการของเขาวันนี้ก็มีท่าทีที่แปลกไปจนทุกคนรู้สึกได้ ไม่บ่อยนักที่การันต์จะมีอาการไม่มีสมาธิอย่างนี้ เมื่อคนที่เคยร่าเริงมากได้เศร้าลงแม้เพียงนิดเดียวก็ตกอยู่ในสายตาของทุกคน

"รันต์พี่แนนอยากคุยด้วยน่ะ" ตินเจ้าของร้านแฟนของแนนบอกการันต์ทันทีที่เจ้าตัวกลับมาจากเก็บโต๊ะ ส่วนนาวินกับฝนมองหน้ากันเหนื่อยใจ

"พี่แนนมีอะไรหรือเปล่าครับ" การันต์ถามคนที่ให้ตนมาคุยด้วยในห้องสโตร์

อย่างนี้ต้องสำคัญ...

ปกติแล้วนั้นถ้าไม่จำเป็นอะไรเราก็จะคุยกันต่อหน้าทุกคน

"รันต์ รันต์ทำงานกับพี่มานานแค่ไหนแล้ว"

"เอ่อ เกือบจะ 2 ปีแล้วครับ" การันต์ตอบรู้สึกใจไม่ค่อยจะดี

"รันต์มีอะไรไม่ไว้ใจหรือรู้สึกไม่ดีกับพี่ไหม"

"พี่แนน..." หนุ่มรุ่นน้องเรียกเสียงเบา

"...."

"...ไม่เลย พี่แนนกับพี่ตินและทุกคนดีกับรันต์มาก"

"ใช่ รันต์ก็เหมือนน้องของพวกพี่ทุกคน ยิ่งรันต์ตัวคนเดียวพี่ทุกคนเป็นห่วงรันต์รู้ใช่ไหม" หญิงสาวยังพูดต่อด้วยใบหน้าจริงจัง

"ครับ รันต์ไม่มีพี่น้องแต่พี่ทุกคนเหมือนครอบครัวของรันต์" การันต์เอ่ยด้วยความจริงใจ

ในเมืองใหญ่แห่งนี้เมื่อมีพี่ๆที่ทำงานที่เอ็นดูและใส่ใจ โลกทั้งใบก็เหมือนจะแคบลงถนัดตา มันหนาวเหน็บทว่าก็รู้ว่ามีคนพร้อมจะยื่นมือมาแบ่งผ้าให้เราห่ม

"แล้วรันต์เป็นอะไร...รันต์ต้องบอกพวกพี่นะ รันต์เครียดเรื่องอะไร รันต์ปรึกษาพี่ได้เสมอ ทุกคนอยากช่วยรันต์ รันต์ระบายออกมาบ้างนะ" แนนว่าก่อนจะสวมกอดการันต์ที่น้ำตารื้นลงมา

เธอรู้ว่าน้องกำลังแย่...

"พี่แนนรันต์เหนื่อย รันต์เหนื่อยมากเลยครับ รันต์เหนื่อย" การันต์ว่าก่อนจะร้องไห้โฮจนแนนตกใจ ตินเดินมาจากในร้านเปิดประตูมาเห็นก็ได้แต่ถอนใจตบไหล่น้องให้กำลังใจ

การันต์ตัดสินใจเล่าเรื่องความล้าจากการทำงานและความฝันเรื่องจะเรียนต่อให้พี่ๆฟัง แต่เจ้าตัวไม่ได้เล่าเรื่องที่ทะเลาะกับข้ามภพ เล่าแค่เพียงเขาศึกษากับข้ามภพอยู่และอยากให้เวลาตัวเองได้ทบทวนเรื่องนี้อีกสักหน่อย

หลักๆเลยคือเมื่อไม่มีเวลาแล้วยังมีเรื่องอีกคนมากระทบมันก็ทำเอาอารมณ์เขารวนไปหมด

"สวัสดีครับ" ข้ามภพเดินเข้ามาในร้านกาแฟด้วยหวังจะมารับคนที่เพิ่งทะเลาะกันไปกลับบ้านหลังเลิกงานและจะคุยให้เข้าใจ

"การันต์ไม่อยู่หรอกนะคะ น้องกลับบ้านไปแล้ว" แนนพูดดักทางอีกคนที่สายตาสอดส่องไปทั่ว

แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเจ้าของร้านว่าการันต์ไม่อยู่ที่นี่แล้ว

"อ้าวหรอครับ" เขาผิดหวังและมึนงง

การันต์ขยันทำงานมาก หายไปแบบนี้ค่อนข้างผิดวิสัย...

"แนนขอคุยกับคุณหน่อยได้ไหม" แนนว่าหน้าเครียดก่อนจะสั่งอเมริกาโน่แล้วให้ฝนตามไปเสิร์ฟที่โต๊ะของเธอกับข้ามภพ

ท่าทางของหญิงสาวทำให้ข้ามภพค่อนข้างกังวล ด้วยรู้แน่ว่าอีกคนกำลังจะพูดเรื่องเขาและการันต์

รีไรท์ 28.08.2021

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***