(รีไรท์) ระวัง...ผัวดุ!! ตอนที่ 5

05

การันต์ตื่นขึ้นมาช่วงสายของอีกวัน ข้างกายไม่พบใครอีกคนที่สนุกด้วยกันก่อนหน้าเมื่อคืนเขาเมาหนักมาก แต่มีสติรู้ตัวดีว่าเกิดอะไรขึ้นไปบ้าง และรู้ดีว่าตอนนี้ตนเองนอนอยู่บนเตียงที่คอนโดของข้ามภพ

การันต์สะบัดหัวเรียกสติตัวเอง นี่เขาปล่อยอารมณ์ทำตามใจถึงขนาดนี้เชียวหรือ

เจ้าตัวลุกขึ้นค่อยๆลงจากเตียงด้วยความล้า มองกระจกในห้องนอนที่สะท้อนให้เห็นร่างกายเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยรอยจูบแดงเรื่อทั้งแผงอกและคอ คิดแล้วหน้าก็เห่อร้อนขึ้นมา เมื่อคืนมันเป็นการกระทำที่ตัวเขาทำไปไม่บ่อยนัก และยิ่งเจอคนแบบข้ามภพด้วยแล้ว คิดแล้วก็ทำเอาหน้าขึ้นสีระเรื่อ

การันต์ลุกขึ้นอาบน้ำและเก็บเสื้อผ้าชุดเดิมที่กระจัดกระจายอยู่ตามเตียงขึ้นมาสวมใส่ ตากวาดหากระเป๋าสตางค์และมือถือ

'ตื่นแล้วโทรหาด้วย'

กระดาษโน้ตเล็กๆแปะติดไว้บนหน้าจอมือถือ ข้างกันมีเงินอยู่จำนวนนึงถูกวางไว้

เจ้าตัวหัวเราะออกมาและปล่อยมันวางไว้ที่เดิม อีกคนเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า เขาไม่ได้ขายตัวเสียหน่อย เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นต้องเกิดจากการที่เขาอยากสนุกและเต็มใจ ไม่ใช่การเอาตัวแลกกับเงิน

การันต์ไม่ได้สนใจทำตามคำในกระดาษโน้ตแต่เลื่อยไปมองเวลาที่ฉายชัดจากมือถือแทน

'เที่ยง' เจ้าตัวพึมพำ นี่เขาตื่นสายขนาดนี้ได้ยังไงกัน

คงเพราะจะเหนื่อยมากจริงๆ

เดินออกจากห้องคอนโดของอีกคนมากดลิฟต์ลงไปชั้นล่างสุด แถวนี้ไม่ไกลอพาร์ทเมนท์เขามากนักแต่ก็ไม่ใกล้ถึงขนาดจะเดินกลับไปได้ การันต์ตัดสินใจเรียกรถแท็กซี่เพื่อกลับไปยังที่ห้องพัก

เสียเงินเยอะหน่อยทว่าสบายตัวกว่า

มาถึงห้องเขาก็ล้มตัวลงนอนกับเตียงทันที มีสายโทรเข้าจากข้ามภพแต่เขายังไม่สนใจอยากจะรับสายในตอนนี้ มือเรียวเอื้อมไปปิดเครื่องเพื่อการพักผ่อนและเสียบสายชาร์จข้างเตียงก่อนหลับไป

ตื่นมาอีกทีเวลาบ่ายแก่ด้วยความหิว การันต์เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสบายๆ หยิบของจำเป็นเดินลงไปเพื่อหาอะไรกิน

เขาเลือกร้านข้าวง่ายๆอย่างที่ชอบทำ

'10 สายที่ไม่ได้รับจากข้ามภพ'

'1 สายที่ไม่ได้รับจากแม่'

การันต์หันไปขอบคุณพนักงานสาวที่นำข้าวมาวางให้ก่อนที่จะกดโทรกลับไปผู้หญิงที่สำคัญที่สุดในชีวิต

"ครับแม่"

["เป็นยังไงบ้างรันต์ลูก ทำงานเหนื่อยไหม?"]

"ไม่เลย รันต์สบายดีมาก วันนี้รันหยุดด้วย รันนอนเพิ่งตื่นนี่เอง"

["ก็ว่าทำไมโทรไปไม่รับสาย ยายเขาบ่นคิดถึงรันต์ใหญ่เลยนะ"]

"ฝากบอกยายด้วยนะครับ ว่าเดี๋ยวมีวันหยุดยาวรันต์จะกลับไปหาให้ยายบ่นรำคาญเลย"

["ฮ่าๆ... เราเนี่ยน้า แล้วนั่นกินข้าวรึยัง"]

"กำลังกินอยู่เลย แม่กินข้าวด้วยนะครับ"

["จ้า งั้นแม่ไม่กวนรันต์แล้ว ไว้คุยกันนะครับ"]

"ครับ รันต์รักแม่นะ" การันต์ว่าก่อนจะวางสายไป

ในเวลาที่เหนื่อยและตัวคนเดียวในเมืองใหญ่แบบนี้ เสียงจากแม่ทำเอาน้ำตาเขาพาลจะไหลเสมอ

"รันต์" นาวินที่เดินเข้ามาในร้านข้าวร้องเรียกรุ่นน้อง

"พี่วิน มาทำอะไรแถวนี้ครับเนี่ย"

"เลิกงานผ่านมาน่ะ เลยแวะกินข้าวสักหน่อย" นาวินโกหกคำโต

เขาเลิกงานและผ่านทางนี้ก็จริงแต่เพราะสุ่มเดาว่าการันต์คงจะมาทานข้าวร้านประจำเลยอยากเจอ

"นั่งด้วยกันเลยพี่" การันต์เอ่ยชวนบาริสต้ารุ่นพี่ให้นั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกัน

นาวินสั่งข้าวมาทานและชวนอีกคนคุยเรื่องวันหยุดทั่วไป ซึ่งนั่นทำให้บรรยากาศมื้อนี้ของการันต์สดชื่นขึ้นมาหน่อย

"เดี๋ยวรันต์ไปไหนต่อรึเปล่า" นาวินถามคนที่ยกน้ำขึ้นมาดื่ม

"ไม่นะ พี่วินจะชวนไปเที่ยวหรอ" การันต์เอ่ยติดตลก

"ไปไหมละ เดี๋ยวพี่ไปส่งเข้างาน" นาวินเอาจริง

"มาอารมณ์ไหนเนี่ย เหงาหรอ"

"ทำนองนั้นมั้ง เราว่าไง หรือไปขี่รถเล่นกัน"

"ได้นะพี่ เดี๋ยวรันต์ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน" การันต์บอก นาวินเลยให้อีกคนไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและตนจะกินข้าวรอที่ร้าน

"พี่วินรอนานมั้ย" การันต์ที่อาบน้ำแต่งตัวฉีดน้ำหอมฟุ้งถามคนที่ยืนข้างรถมอเตอร์ไซต์คลาสสิกคันโตด้วยท่าทางเท่ๆแบบไม่ต้องเก๊ก

ใครๆผ่านไปมาพากันมองบาริสต้าไม่หยุดด้วยลุคไม่เหมือนใคร เขาเรียกว่าไงนะ ไอ้ลุคผู้ชายเซอร์ที่ใครเขาชอบกัน

"ไม่นานเลย ไปกันเลยไหม"

การันต์พงกหัวตอบก่อนจะรับหมวกกันน๊อคมาใส่

"มานี่พี่ใส่ให้" นาวินเอื้อมมือไปใส่สายรัดคางของหมวกนิรภัยให้อีกคน

การันต์มองหน้าอีกคนนิ่งยิ้มให้

เขาเคยรู้สึกว่านาวินเป็นคนน่ารัก และน่าแปลกที่เจ้าตัวไม่ยักจะเคยมีแฟนสักที แต่เข้าใจว่านาวินคงเป็นคนโลกส่วนตัวสูงแต่มักใจดีกับคนรอบข้างเสมอรวมถึงเขาเอง

"เกาะแน่นๆนะ" นาวินว่าก่อนที่จะออกรถไป

บาริสต้าหนุ่มพาการันต์ขับรถแล่นไปตามถนนที่มีรถสัญจรไม่เยอะ การันต์คอยชวนอีกคนคุยสัพเพเหระ และนาวินเขาชอบที่จะเป็นผู้รับฟังที่ดีเสมอ เจ้าตัวเลี้ยวรถเข้าไปยังปั๊มน้ำมันเพื่อเพิ่มพลังให้มอเตอร์ไซต์คู่ใจ

ขณะที่พนักงานปั๊มกำลังเติมอยู่นั้นเอง สายตาการันต์ก็ไปสบกับดวงตาของใครบางคนเข้า คนที่ทำใจเขาเต้นแรง

ข้ามภพลดกระจกมองตาเขม็งมาจากหัวจ่ายอีกข้าง และเป็นจังหวะเดียวกับที่นาวินรับเงินทอนและชวนอีกคนกลับขึ้นคร่อมรถเพื่อไปต่อพอดี การันต์จึงไม่ได้สนใจสายตานั้นและไม่ได้หันกลับไปมองว่าสีหน้าอีกคนดูน่ากลัวขนาดไหน

ข้ามภพคงจะไม่โกรธเขาหรอกมั้งที่ไม่ได้โทรไปหาและไม่ได้รับสาย ก็เขาต้องการพักผ่อนจริงๆและยังไม่มีจังหวะดีๆที่จะโทรไปคุยนี่ อีกอย่างเขาก็ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงหลังจากผ่านค่ำคืนแสนสนุกนั่นมาด้วยกัน

"ขอบคุณสำหรับวันนี้นะครับ" การันต์ว่ายื่นหมวกกันน๊อคคืนให้เจ้าของ

"พี่เห็นรันต์รีแลกซ์ก็โอเคแล้ว"

"พี่วินขับรถดีๆนะ เจอกันพรุ่งนี้ครับ" การันต์โบกมือให้อีกคนก่อนจะหันหลังเดินเข้าร้านเตรียมไปเริ่มงานต่อ

"รันต์" นิวเพื่อนสนิทและเพื่อนร่วมงานทักทายคนที่เดินเข้ามาใหม่

"นิว กูซื้อของมาฝากด้วยนี่" รันต์ยื่นขนมเค้กที่เขาตั้งใจนำมาฝากเพื่อนให้

"ฮันแน่ ไปไหนกับไบค์เกอร์คนเมื่อกี้มาอะ เห็นแวบๆนะ" เพื่อนทำท่าทางราวกับจับพิรุธได้แล้วยิ้มแซ็ว

"บ้าพี่ที่ร้านกาแฟ" การันต์ว่าไม่ถือสาที่เพื่อนทำท่าทางล้อเลียนก่อนจะเก็บของเตรียมไปเริ่มงาน

ลูกค้ายังคงแวะเวียนมาไม่ขาดสายเหลือเกิน อีกคนที่มาก็หนีไม่พ้นแบรตหนุ่มตาน้ำข้าวลูกค้าประจำเดินเข้ามาในร้านช่วงดึกและทักทายกับพนักงานเสิร์ฟขาคุย

"การันต์ เป็นยังไงบ้างวันนี้" แบรตเอ่ยถามด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงต้นฉบับ

"ก็ดีนะ คุณล่ะ ไม่เห็นคุณหลายวันแล้ว" การันต์ตอบกลับด้วยสำเนียงที่โดดเด่นและเขามักโดนทักเสมอว่าพูดได้ดีและฟังดูไม่ใช่คนไทย

จะคนที่ไหนสื่อสารให้เข้าใจก็ได้ทั้งนั้น

"ผิดแล้ว เมื่อวานฉันมานะ แต่คุณหยุดงาน"

"ฟังดูแย่นะ นี่คุณจะมาเพื่อพบผม 7 วันในสัปดาห์เลยงั้นสิ่ ผมคงจะรวยแย่เลย ไม่สิ...เจ้าของร้านรู้คงดีใจ"

"ฮ่าๆ ดูพูดเข้า ขยันแบบนายป่านนี้มีเงินซื้อเฟอรารี่สักคันแล้วมั้งนี่"

"ถ้าคุณมาบ่อยๆ สักวันผมอาจจะขับมาโชว์คุณที่หน้าร้านนะ"

แบรตหัวเราะกับคำตอบของการันต์ เขาอายุไล่เลี่ยกัน แบรตเป็นหนุ่มต่างชาติที่เข้ามาอาศัยอยู่ที่ไทยได้หลายปีแล้วโดยมาทำอาชีพสอนกีฬาทางน้ำ เขาชอบเข้ามาดื่มที่นี่เพราะบรรยากาศและดนตรี ที่สำคัญเพื่อนเจ้าถิ่นที่ดูแลเขาดีตลอดคืนอย่างการันต์

การันต์ขอตัวออกมาจากฝรั่งเจ้าของตาสีฟ้า เพื่อไปบริการโต๊ะอื่นต่อ และคนที่เขาไม่คิดว่าจะพบอีกก็มานั่งอยู่เสียได้

"สวัสดีครับ" การันต์เอ่ยทักทายปกติด้วยรอยยิ้ม

"ทำไมไม่รับโทรศัพท์" ข้ามภพถามด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

"พอดีผมนอนอยู่เลยไม่ได้ยิน"

"แล้วทำไมไม่โทรกลับ"

"คุณจะรับเครื่องดื่มอะไรครับ " การันต์เปลี่ยนบทสนทนาเพราะเขาไม่มีคำตอบที่ดีให้เจ้าของคำถาม

"Dry Martini" สิ้นคำตอบของข้ามภพการันต์ก็ขอตัวเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อให้บาเทนเดอร์ประจำชงเครื่องดื่มทันที

"รันต์มีอะไรหรือเปล่าอะ" นิวที่ยืนช่วยอยู่ในบาร์น้ำอยู่ถามขึ้นก่อนจะมองเหลือบไปที่ข้ามภพ

"ไม่มีอะไร" การันต์ว่า

"นึกว่าทะเลาะกันซะอีก ดูท่าทางเขาโมโห" นิวกล่าวถึงอีกคนที่ปกติก็ดูจะหน้านิ่งอยู่แล้วแต่วันนี้เหมือนรังสีอำมหิตแผ่ซ่านออกมาจากข้ามภพเป็นควันสีดำฟุ้ง

"คิดมากน่า" การันต์ว่าปากก็ยิ้มทักทายลูกค้าที่เดินผ่านไปมาที่คุ้นหน้าคุ้นตาหลายคน

"อ่ะนี่ ดีๆนะมึง" นิวส่งแก้วลงถาดเล็กให้และย้ำเตือนอีกรอบ

"Dry Martini ครับ" การันต์วางแก้วลงแล้วทำท่าจะเดินออกไป

ข้ามภพไม่รั้งอีกคนไว้ แต่เขาใช้สายตาเหยี่ยวนั่งมองการันต์ไม่วางตาตลอดคืน เห็นเด็กหนุ่มที่เขาเพิ่งนอนกอดด้วยเมื่อคืนยิ้มโปรยสเน่ห์ให้กับลูกค้าไปทั่ว โดยเฉพาะหนุ่มตาน้ำข้าวที่มักจะเรียกเจ้าตัวไปคุยด้วยบ่อยครั้ง

ไม่ใช่แค่ตัวคนโดนมองที่รู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองมาแต่นิวก็สังเกตเห็นเช่นกัน แต่ก็ได้แต่ทำใจกับคำที่เพื่อนบอกว่าไม่มีอะไรและคอยเฝ้าดูเท่านั้น

เลิกงานการันต์เอ่ยลาทุกคนเช่นเคย วันนี้เขาเหนื่อยเป็นพิเศษ ดีที่พรุ่งนี้กลางวันเขายังมีวันหยุดของคาเฟ่อยู่

"ขึ้นรถ" ข้ามภพขับรถมาจอดเทียบแล้วออกคำสั่งด้วยเสียงเข้ม

การันต์ยกมือสัญญาณโอเคให้นิวที่กำลังทิ้งขยะของร้านหันมามองอย่างเป็นห่วง ก่อนจะยอมเปิดประตูรถขึ้นไปนั่ง

"คุณจะไปไหน" การันต์ถามทันทีที่รถของข้ามภพขับเลยอพาร์ทเมนท์ของเขามา

"...."

คนขับไม่ตอบอะไรแต่กลับเหยียบคันเร่งมุ่งตรงไปยังจุดหมายในใจ

รีไรท์ : 28.08.2021

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***