(รีไรท์) ระวัง...ผัวดุ!! ตอนที่ 3

03

การันต์มาทำงานที่ร้านกาแฟเหมือนเช่นเคย เขาทำทุกอย่างเหมือนทุกวันที่เคยทำ เป็นกิจวัติประจำที่ดูน่าเบื่อแต่เจ้าตัวยิ้มแย้มสดใสให้กับหน้าที่เหมือนอย่างเช่นเดิม

แม้ว่าจะท้อก็มีน้อยครั้งที่จะเห็นการันต์แสดงสีหน้าออกมาให้ใครได้ทุกข์ใจตาม...

"ยังไงเรา โอเคมั้ย" ตินเจ้าของร้านอีกคนเดินมาจับไหล่การันต์ที่แอบเหม่อเล็กน้อย

การันต์เป็นเด็กดี ฉลาดและมีไหวพริบ แถมยังใช้ชีวิตแบบไม่รอความช่วยเหลือจากใคร เหตุนั้นเองตินและแนนจึงเอ็นดูการันต์เป็นพิเศษ แต่พวกเขาก็ไม่ได้หลงลืมหรือละเลยพนักงานคนอื่นในร้าน

ทำให้การทำงานในสถานที่แห่งนี้เป็นเหมือนพี่น้องที่คุยและปรึกกันได้เสมอ

"โอเคพี่"

การันต์กลับมาทำสีหน้ายิ้มแย้มดังเดิมแล้วรีบหยิบจับของที่กำลังทำค้างไว้ขึ้นมาใส่มือ

นาวินบาริสต้าหนุ่มหันมามองหน้าเจ้านายแล้วตึงพยักหน้ากับตินอย่างรู้กันทันที ว่าวันนี้ดูเจ้าน้องเล็กของร้านน่าจะเพลียมากกว่าทุกวันจริงๆ บาริสต้าคนเก่งไม่รอช้า เขาหยิบกาแฟขึ้นมาทำลาเต้แก้วพิเศษและวาดลวดลายของฟองนมที่ดูน่ารักเดินถือมาหาน้องทันที

"ลาเต้อาร์ต" นาวินยื่นแก้วให้การันต์ที่กำลังหยิบแก้วด้านหน้าจัดเรียงกันให้เป็นระเบียบสวยงาม

"เฮ้ยพี่วิน..." การันต์ร้องตกใจที่อีกคนตั้งใจทำกาแฟให้ตน บนแก้วมีรูปหมีที่ดูก็รู้ว่าฝีมือคนทำไม่ธรรมดา แถมยังใส่ลายอื่นๆรองหมีดูน่ารักกว่าที่เขาเคยเห็นมาอีกด้วย

"เอาน่าา รีแลกซ์หน่อยนะเรา ลูกค้าก็เบาไปเยอะแล้ว" แนนเข้ามาจับไหล่การันต์ที่พยักหน้ารับและยอมนำแก้วกาแฟจากนาวินมาดื่ม

เพราะคาเฟ่แห่งนี้เปิดสองเวลา ซึ่งการันต์ทำในกะเช้าเพื่อจะได้ไปทำงานต่ออีกที่ในตอนกลางคืน มีเพียงบางวันเท่านั้นที่เค้าจะอยู่ล่วงเวลาด้วยเห็นว่าทางร้านทำไม่ทัน แต่หากเอาตามจริงแล้วเวลาเลิกจริงๆของเจ้าตัวคือช่วงบ่ายแก่จนเกือบเย็น ข้ออนุโลมนี้เองยิ่งทำให้เจ้าของฉายาเทพบุตรของสังคมยิ่งไม่กล้าสายกล้าอู้เลยแม้แต่วันเดียว

เขาตอบแทนความใจดีของแนนและตินด้วยความขยันและซื่อสัตย์...

"อ้าวสวัสดีค่ะ" เสียงแนนที่เอ่ยทักทายคนมาใหม่ทำให้การันต์เงยหน้าตาม

"สวัสดีครับ" เป็นข้ามภพที่พยักหน้าให้การันต์ซึ่งวันนี้ยิ้มรับเขาเหมือนที่ทำกับลูกค้าทั่วไปเท่านั้น ที่ดูจะพิเศษกว่าคนอื่นหน่อยก็คงเป็นสีหน้าติดไปทางแปลกใจ

เจ้าตัวนึกว่าข้ามภพจะหายไปไม่มาเจอกันอีกเลยเสียแล้ว แต่เขาก็ยังมายืนตรงหน้าและกำลังเอ่ยสั่งกาแฟเย็นพร้อมเค้กรสเข้มแล้วเดินไปนั่งรอที่มุมเดิม

"อ่ะยังไง ยังไง ทักทายเสียงหวานเลยนะ" ตินแซ็วแฟนสาวที่หันไปซุบซิบกับฝนอย่างมีลับลมคมใน

"โอ้ยยยพี่ติน คนนี้น่ะของน้องรันต์เค้านู่น..." แนนว่าก่อนจะหันไปโบ้ยยิ้มแซ็วให้การันต์

"ใช่ที่ไหนละครับพี่ติน สองคนนี้ก็แกล้งผมไปเรื่อย" การันต์ว่าก่อนจะรับกาแฟที่นาวินทำเสร็จใส่ถาดพร้อมขนมที่ฝนเตรียมไว้ตรงไปยังโต๊ะ 11 ของข้ามภพทันที

"เย็นนี้ว่างหรือเปล่า" เสียงทุ้มๆยิงเข้าคำถามทันทีที่ร่างโปร่งวางเมนูที่เขาสั่งลงบนโต๊ะ

"อืม.. เย็นนี้ผมไม่ได้ไปทำที่ร้าน วันหยุดน่ะครับ" การันต์ครุ่นคิดก่อนจะบอกอ้อมๆไปยังข้ามภพที่มองมาอย่างรอเอาคำตอบ

"แปลว่าว่าง งั้นไปนั่งดื่มกันไหม" ลูกค้าหนุ่มหล่อถามทำอีกคนที่แปลกใจแล้วทำหน้าครุ่นคิดไปครู่นึง

"อืม ไปสิครับ" การันต์ตอบตกลง

เขาเองก็เบื่อๆล้าๆอยู่แล้ว ไปเปลี่ยนบรรยากาศใหม่ๆกับคนใหม่ๆบ้างก็ดีเหมือนกัน

"ขอเบอร์ไว้หน่อยสิ"

คำขอนี้การันต์เลิกคิ้ทำเพียงแค่ยิ้มแล้วเดินกลับไปทำงานเสียดื้อๆจนข้ามภพเข้าใจว่าเขาอาจจะรุกจนเสียเชิงหรืออาจจะดูคุกคามจนอีกคนกลัวแล้วก็เป็นได้

แต่เปล่าเลย...การันต์เดินกลับมาเขียนเบอร์โทรศัพท์ลงกระบนกระดาษโน้ตเล็กๆเพื่อรอยื่นให้กับอีกคนพร้อมใบเสร็จตอนคิดเงินต่างหาก มีเพียงแนนเท่านั้นที่สังเกตเห็น หญิงสาวยกยิ้มเบาๆให้กับตาเหยี่ยวของตนเอง

ข้ามภพเองก็ยกยิ้มบางๆให้กลับกระดาษแปลกตาที่ดูจนแน่ใจแล้วว่าคงไม่ได้แถมมาจากโปรโมชั่นของร้านแน่ๆแล้วจึงเดินออกไป

การันต์เดินไปเก็บโต๊ะกาแฟ พบกับนามบัตรที่ข้ามภพทิ้งไว้...

...ข้ามภพ ดรุุณีวงศ์...

...ประธานผู้บริหารบริษัทยานยนต์ A...

...0XX-XXX-XXXX...

การันต์หยิบนามบัตรขึ้นมาดูแล้วจึงกระตุกยิ้มออกมา

"คนนี้พี่ตินว่ายังไงคะ" แนนแกล้งเอ่ยถามแฟนหนุ่มทันทีที่เห็นพนักงานรุ่นน้องเดินกลับมาพร้อมก้มหน้าอ่านรายละเอียดบนนามบัตรใบสวย

"อืมมม...หล่อ รวย ดูจริงใจ ผ่าน!" ตินทำท่าคอนเฟิร์มและหันไปยิ้มๆให้กับสาวๆ

โดยที่พวกเขาไม่ได้สังเกตอลยว่าว่ามีคนที่ฟังอยู่ไม่ไกลด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะยินดีด้วยเท่าไหร่นัก

"พี่วิน พี่วิน พี่นาวิน!" ฝนเรียกบาริสต้าหนุ่มที่ยืนดูเครื่องทำกาแฟทำงานเงียบๆเหมือนเหม่อลอย

เสียงร้องของเธอแสบหูเสียจนคนอื่นๆหันมองตาม

"ฝนว่าไงนะ"

นาวินเอ่ยถามทันทีที่ออกจากภวังค์

"ฝนเรียกตั้งนานแล้วนะ ลาเต้อาร์ตแก้วนึงค่ะ" ฝนว่าก่อนจะมุ่ยหน้าทำเหมือนน้อยใจที่อีกฝ่ายไร้การตอบสนองเธอ

"วินโอเคนะ" บาริสต้าหนุ่มพยักหน้าให้กับตินที่ถามไถ่อาการของเค้าและมีแนนสังเกตอาการอยู่ใกล้ๆ ส่วนการันต์เองเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรก็หันกลับไปทำงานต่อทันที

วันนี้ร้านเป็นอะไรกันนะ ฝนก็ไม่ได้ตกทำไมมันดูเซื่องๆซึมๆไม่กระปรี้กระเปร่าสมกับเป็นร้านกาแฟเลย แนนได้แต่เก็บความไม่เข้าใจไว้ลึกๆ

ถ้าเด็กๆมีปัญหาอะไรคงมาบอกเธออย่างทุกที... หรือปัญหาที่มีรอบนี้อาจจะไม่ใช่เงินเกือนไม่พอใช้แต่อาจจะเป็นหัวใจที่กำลังมีปัญหา

"วิน ไปส่งน้องหรือเปล่าวันนี้" แนนเอ่ยถามคนที่เตรียมตัวกลับบ้านเวลาเดียวกับการันต์

คนจากรอบเช้ามีเพียงฝนเท่านั้นที่จะทำงานต่อเนื่องไปจนร้านปิด เธอควงบสองกะจนถึงช่วงค่ำ มีเพียงพาร์ททามคนอื่นๆสับเปลี่ยนกันมาช่วยเท่านั้นโดยมีเธอเป็นหลักในการเมเนจงาน แต่เธอจะได้ทำหน้าที่เบาและฟรีไสตล์กว่าคนอื่นพอสมควร

ตินเคยบอกว่าขืนให้เธอทำงานหนักตั้งแต่เช้ายันมืดคงได้เป็นผี 'คอยเฝ้าร้าน' สมใจอยากแน่...

"อืม ก็ว่าจะไปส่งอยู่ครับ"

"อะ ฝากนี่ให้รันต์ด้วย วินก็เอาไปแบ่งกันนะ" แนนยื่นถุงเค้กให้และฝากไปให้อีกคนที่ดูท่าจะเตรียมของกลับบ้านอยู่ด้านหลัง

"พี่เอาใจช่วยนะ" แนนว่าตบไหล่ให้นาวินเบาๆ

เธอว่าเธอดูออกว่านาวินแอบมีความรู้สึกพิเศษให้การันต์ แต่ถึงอย่างนั้นพ่อหนุ่มบาริสต้าคนเก่งก็ไม่มีท่าทีจะเดินหน้าจีบสักทีจนเธอเข้าใจว่านาวินเลิกชอบการันต์ไปแล้ว แต่เมื่อมาเห็นอาการที่ข้ามภพมาวอแวเจ้าเด็กหนุ่มของร้านเข้าก็รู้ทันทีว่านาวินยังไม่ล้มเลิกความรู้สึกในใจไป

นาวินทำหน้างงๆกับคำอวยพรและมองถุงเค้กในมือ เขาไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะยังไม่มั่นใจว่าที่สาวเจ้าของร้านพูดเธอรู้อะไรกันแน่ ทำเพียงแค่รับมันมาแล้วกล่าวขอบคุณ

"อ่ะ นี่พี่แนนฝากมาให้เราน่ะ" นาวินยื่นถุงเค้กส่งให้การันต์ที่ถอดหมวกกันน๊อคกำลังจะส่งคืนเขา

"โหเยอะแยะจัง พี่วินแบ่งไปด้วยสิ พี่แนนต้องฝากให้พี่ด้วยเลยใช่ไหม.." การันต์ว่ามองเค้กในมือที่มีหลากหลายรสมากเกินกว่าจะให้คนๆเดียว

แนนมักจะฝากของมาให้พวกเขาทานเสมอเมื่อใครมีวันหยุด ซึ่งพรุ่งนี้กลางวันเป็นวันหยุดของการันต์ เค้กพวกนี้เป็นเค้กที่ค้างมาจากวันก่อนเลยไม่ขายลูกค้าก็จริง แต่คนที่ทำงานอย่างพวกเขารู้ดีว่ามันจะอยู่ในตู้เย็นได้อีก 1-2 วันเช่ียว ถ้าไม่ใช่ไส้มะพร้าวที่ควรต้องกินให้หมดวันนี้เลยน่ะนะ...

"รันต์กินเถอะ ช่วงนี้พี่ลดหุ่นน่ะ..." นาวินเอ่ยอ้าง

เจ้าตัวเล่นกีฬาและดูแลตัวเองอยู่แล้วทำไมการันต์จะไม่รู้ พี่คนนี้ก็มีน้ำใจให้เขาตลอด... เป็นพี่ฝนหน่อยสิคงแย่งกันเลือกหน้าเค้กกับเขาจ้าละหวั่น

"งั้นกลับดีๆนะพี่" การันต์โลกมือลาอีกคนก่อนที่บาริสต้าหนุ่มในเสื้อยันส์จะขับรถมอเตอร์ไซต์คลาสสิคคันเท่ออกไป

'เจอกัน 2 ทุ่มหน้าอพาร์ทเมนท์'

เสียงข้อความดังขึ้นมาบนหน้าจอของการันต์

เจ้าตัวกดอ่านและมองเบอร์ที่ไม่คุ้นนัก ก่อนจะหยิบนามบัตรที่ได้มาเมื่อกลางวันออกดูคู่กัน มันถูกส่งมาโดยข้ามภพอย่างที่คิดเขาจึงกดบันทึกเบอร์เจ้าของข้อความไว้และส่งข้อความตอบกลับออกไป

เขาเดินผ่านรปภ.อีกคนที่ก็สนิทสนมกันอย่างดีแล้วยื่นเค้กในถุงที่มากมายให้ น้ายามขอบคุฯเขายกใหญ่ในความมีน้ำใจ

การันต์สนิทกับผู้รักษาความปลอดภัยทุกกะเชียวล่ะ

ได้รับมาก็ควรจะแบ่งปันกลับไปบ้าง เผื่อวันข้างหน้ามีเหตุอะไรคนเขาจะได้ช่วยได้เอ็นดู

การันต์หัวเราะเบาๆกับตัวเองหน้ากระจกในตอนที่กำลังสำรวจใจใบหน้าที่จะต้องออกไปเจอกับใครอีกคน นี่เขากำลังทำอะไรอยู่... กับคนนั้นที่พบเพียงไม่กี่ครั้งเนี่ยนะ

แต่ก็นั่นแหละ ชีวิตของเขาก็มีอะไรแปลกใหม่มาให้เจออยู่เสมอแม้จะดำเนินทุกๆนาทีไปแบบเดิมๆ เด็กหนุ่มกดตั้งนาฬิกาปลุกตอน 1 ทุ่มตรง ก่อนที่จะนอนงีบกลางวันสักหน่อยเพื่อเอาแรง

รีไรท์ : 26.08.2021

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***