(รีไรท์) ระวัง...ผัวดุ!! ตอนที่ 1

01

"Hi Karan!" เสียงฝรั่งตาน้ำข้าวตัวโตเรียกชื่อเด็กเสิร์ฟหนุ่มของร้านที่เดินผ่านมา

"Oh Hi Bratt!! long time no see!" ชายหนุ่มตัวสูง รูปร่างสมส่วนตอบกลับอย่างยิ้มแย้มก่อนจะหยุดยืนคุยทักทายลูกค้าหน้าประจำ

ร้านนั่งดื่มยามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยชาวต่างชาติมากมายด้วยเพราะเปิดเพลงรสนิยมดีสลับกับการแสดงดนตรีสดจังหวะสากลเร้าอารมณ์ แทบทุกวันจึงมักคึกคักคราคร่ำไปด้วยลูกค้าประจำและขาจรนั่งดื่มด่ำบรรยากาศเคล้าคลอไปด้วยแสงสีสวยงาม

"การันต์" เสียงพนักงานชงเครื่องดื่มที่ยืนผสมแอลกฮอลอยู่ไม่ไกลเรียกเด็กหนุ่ม

การันต์ เอ่ยขอตัวจากลูกค้าฝรั่งตัวสูงใหญ่แล้วเดินเข้ามาหาใกล้เจ้าของเสียงทันที

"โต๊ะ 11 นะครับ" เด็กหนุ่มทวนหมายเลขโต๊ะเจ้าของออเดอร์เครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์ที่ยื่นแก้วสวยอีกครั้งก่อนหยิบขึ้นวางบนถาดอย่างชำนาญ

เมื่อได้สัญญาณว่าถูกต้องแล้วเขาจึงเอี้ยวตัวหันหลังเดินไปยังโต๊ะจุดหมายอย่างไม่รอช้า

"เตกีล่าครับ" การันต์เอ่ยบอกลูกค้าหน้าใหม่เป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ในมาดชุดสูทดูดีที่ตอนนี้มันถูกคลายออกอย่างสบายๆ

"นั่งลงก่อนสิ" ลูกค้าหนุ่มหน้าตาดีทักทายการันต์และเชื้อเชิญให้นั่งร่วมโต๊ะเดียวกันอย่างสนใจ

การันต์นั่งลงด้วยไม่คิดปฏิเสธ ร้านอาหารนั่งชิลล์แบบนี้พวกเขาได้รับการฝึกมาอย่างดีให้พเอาใจและคอยพูดคุยกับลูกค้าอยู่แล้ว โดยเฉพาะบริกรส่วนเครื่องดื่มอย่างเขาที่ถูกคัดหน้าตา กิริยาท่าทางที่จะเสริมความภาพลักษณ์ของร้านมาอย่างดี

"ชื่ออะไร?" ลูกค้าหนุ่มตรงหน้าเอ่ยถามด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

"การันต์" บริกรหนุ่มเอ่ยตอบเสียงใส

คนๆนี้ก็คงจะเหมือนลูกค้าชายทั่วไปที่เขาเคยพบ คนเหล่านั้นที่มักจะเรียกมานั่งคุยและชวนให้ออกไปข้างนอกด้วยกันเพื่อไปบริการนอกเหนือจากที่กำลังทำอยู่ แต่เป็นที่รู้กันดีในลูกค้าประจำว่าจะไม่มีใครสามารถเลือกเขาออกไปได้

เมื่อการันต์เป็นฝ่ายถูกใจเท่านั้นเกมถึงจะเดินต่อ ซึ่งตั้งแต่เด็กหนุ่มทำงานที่นี่มา 2 ปี เขาเองยังไม่เคยพบลูกค้าคนไหนทั้งหญิงหรือชายที่อยากจะสานต่อด้วยสักคน

อย่างมากที่สุดคือรอเลิกงานเพื่อไปดื่มกันต่อเท่านั้น...

"คุณล่ะ?" การันต์ยกยิ้มถามอีกคนที่จ้องใบหน้าตนนิ่ง

"ข้ามภพ" ชายหนุ่มเอ่ยตอบด้วยหน้านิ่งเหมือนเคย

"ชื่อแปลกดีนะครับ มาที่นี่ครั้งแรกหรอ" การันต์เอ่ยเดินเรื่องต่อด้วยความเชี่ยวชาญ

เขาค่อนข้างชำนาญในการพูดคุยกับเหล่านักเที่ยวอย่างเป็นกันเองจากประสบการณ์ที่ผ่านมา

"หึ ครั้งที่ 2-3 ได้แล้วล่ะ เธอล่ะ...ทำงานที่นี่มานานแล้วหรอ" ข้ามภพเอ่ยถามชายหนุ่มด้วยหน้าตาที่คาดเดาอะไรไม่ออกสักอย่าง

"ครับ ก็นานพอสมควร มาคนเดียวไม่เหงาแย่หรอ" การันต์ถามหยั่งเชิงอีกคนที่ดูท่าทางนิ่งเสียจนเค้าไม่รู้จะชวนคุยแบบไหนดี

ไม่รู้ว่าอีกคนต้องการอะไรแน่แล้ว

ไม่ได้มีท่ามีกระลิ้มกระเหลี่ย พบไม่บ่อยนักที่ชวนนั่งแล้วจะมีท่าทีเงียบๆแบบนี้...

"ถึงได้ชวนมานั่งด้วยนี่ไง"

ข้ามภพ ยอมรับว่าเขาสะดุดตากับชายหนุ่มบริกรเครื่องดื่มร้านนี้เข้าอย่างจัง คราวที่แล้วเด็กหนุ่มตรงหน้าคงจะยังไม่มาทำงาน หรือไม่เขาก็ไม่ทันสังเกตเองว่ามีคนที่น่าดึงดูดขนาดนี้คอยหว่านสเน่ห์ลูกค้ารอบๆร้านอยู่

ท่าทางจะถูกใจสาวน้อยสาวใหญ่รวมไปถึงเสือสิงห์ที่มองกันตาเป็นมัน และแน่นอนว่ารวมไปถึงเจ้าป่าที่ล่าเหยื่อที่น่าอร่อยทุกประเภทอย่างเขาด้วย

"เสียดายจังนะครับ ผมต้องขอตัวไปทำงานต่อแล้ว ดื่มให้สนุกนะครับ" การันต์ทิ้งท้ายด้วยแววตาที่แพรวพราวที่ดูน่าหลงไหล

ข้ามภพยกไหล่และส่งรอยยิ้มให้ปล่อยอีกคนเดินไปพ้นสายตา

"มีอะไรป่าววะรันต์" นิว เพื่อนบริกรที่เป็นทั้งเพื่อนร่วมงานและเพื่อนในชีวิตจริงๆของการันต์เอ่ยถามทันทีที่อีกคนเดินออกมาจากโต๊ะของผู้ชายมากสเน่ห์ที่บุคลิกดูน่าเกรงขามโต๊ะนั้น

"ป่าว เค้าชวนคุยเฉยๆ" การันต์ตอบยกยิ้มให้เพื่อนสบายใจ

นอกจากมาดนิ่งที่คาดเดาไม่ออกแล้วนั้นลูกค้าโต๊ะ 11 ก็ดูปกติดีเหมือนคนมีเงินทั่วไปที่ต้องการจะหาความสุขยามค่ำคืน

"เออดูท่าทางน่ากลัว เหมือนพวกขาใหญ่อะไรทำนองนั้น" นิวยังว่าติดตลก

"ฮ่าๆ ดูหนังมาเยอะนะมึง" การันต์แซ็วเพื่อนที่เห็นแค่นั้นก็มโนไปเสียไกล ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินแยกย้ายไปทำหน้าที่ต่อ

เวลาเกือบตี 2 ในตอนที่ร้านใกล้จะปิดลง ยังคงเหลือลูกค้าโต๊ะอีกไม่กี่โต๊ะยังนั่งดื่มอยู่ หนึ่งในนั้นคือชายหนุ่มที่ชวนให้การันต์นั่งคุยด้วยตรงมุมร้านนั้น

อันที่จริงเขาเริ่มดื่มเครื่องดื่มเบาๆ เหมือนรอพบใครสักคนมากกว่า การันต์คิดเข้าข้างตัวเองอย่างอดเสียไม่ได้ว่าใครสักคนนั้นคือเขาเอง เพราะเห็นสายตาอีกคนคอยลอบมองตอนทำงานเสมอมันทำให้ต้องมโนไป

"รอใครหรอครับ" การันต์นั่งลงข้างคนตัวใหญ่แล้วถามออกไปด้วยเสียงนุ่มนวล

"นั่นน่ะสินะ ...ใครล่ะ" ข้ามภพเอ่ยอย่างคนทันกัน

เขาตอบคำถามด้วยคำถามแทนที่จะเฉลยความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมา

"อย่างบอกนะว่ารอผม" การันต์ยกยิ้มท้าทายอย่างไม่เกรงกลัว

ไอ้พวกทำตัวเป็นเสือนี่แหละมันเย้ายวนนัก...

"ให้ฉันไปส่งไหมล่ะ" ข้ามภพเอ่ยถามอีกคนตรงไปตรงมาแล้วในคราวนี้

"แค่ไปส่งหรอครับ" การันต์เย้าแหย่ลองเชิง

"อืม ไม่งั้นจะไปไหนล่ะ" ข้ามภพเริ่มถูกใจอีกฝ่ายเข้าอย่างจังแล้ว

แน่นอนว่าการันต์เองก็เช่นกัน เหมือนคนทั้งคู่พบเจอจิ๊กซอรูปเดียวกันที่ต่อเข้ากันอย่างพอดี และดูเหมือนไอ้ความทันกันนั้นมันช่างพอดี อย่างที่ใครเขาเรียกกันว่า ..พวกผีเห็นผี

"เดี๋ยวผมก็เลิกงานแล้ว ถ้าคุณจะรอ..." การันต์ทิ้งท้ายไว้ด้วยรอยยิ้มและเดินจากไป

ไม่นานข้ามภพก็ลุกขึ้นออกจากร้านตรงไปยังรถยนตร์คันหรู เค้าติดเครื่องรอจนเป้าหมายเดินออกมาทางหลังร้านด้วยชุดลำลอง

ปรี๊น ปรี๊น

เขาบีบแตรส่งสัญญาณก่อนจะเทียบรถไปจอดข้างการันต์ได้พอดิบพอดี

"ขึ้นมาสิ" ชายหนุ่มเจ้าของรถเปิดกระจกชักชวนอีกคนขึ้นมาอย่างไม่รอช้า

การันต์เอ่ยลาเพื่อนร่วมงานก่อนจะเปิดประตูขึ้นไปอย่างไม่ลังเล

"เธอพักอยู่ไหนล่ะ" ข้ามภพเอ่ยถามที่อยู่ปลายทางอีกคน

"ตรงแถว XXX ครับ ตึก A" การันต์เอ่ยตอบชื่อของอพาร์ทเม้นต์ที่ตนอาศัยอยู่

"ใกล้คอนโดฉันเลยนี่" อีกคนเอ่ยบอกเสียงเจ้าเล่ห์ เขาไม่ได้ทำหมาหยอกแมว แต่หากขับรถไปจากนั้นไม่ไกลก็คือคอนโดของเขาเอง

"งั้นหรอครับ"

การันต์ตอบด้วยท่าทางไม่ได้สนใจข้อมูลอะไรที่ว่านั่นมากนักทั้งที่จำเอาไว้ในใจแล้ว

ข้ามภพชวนคุยขณะรถแล่นไปบนถนนโล่ง การันต์บอกว่าตอนนี้ตนเองอายุเพียง 21 ปี และเขาจบเพียงชั้นมัธยมปลายก็มาทำงานที่ร้านอาหารนี้เลย เพราะไม่ได้อยู่ในครอบครัวที่ร่ำรวยและเหลือเพียงคุณแม่จึงต้องดิ้นรนมากกว่าคนอื่น นอกจากนั้นตอนกลางวันเขายังต้องทำที่ร้านกาแฟหรูอีกแห่งด้วย

"ฉันไม่เคยไปสาขานั้นเลย คงต้องแวะไปบ้างแล้ว" ข้ามภพบอกด้วยน้ำเสียงเจ้าชู้ขึ้นมาทันที

ตอนนี้เขาดูเหมือนเสี่ยที่อ๊อฟเด็กออกมาแล้วตั้งท่าส่งเสียเลี้ยงดูเสียอย่างนั้น...

"แล้วคุณเป็นนักธุรกิจหนุ่มโสดที่รักในการเที่ยวกลางคืน...แบบนั้นหรอ" การันต์เอ่ยถามอีกคนที่เขายังไม่รู้จักข้อมูลเลย

ต้องยอมรับว่าข้ามภพเป็นผู้ฟังที่ดีเสียจนการันต์เล่าเรื่องราวของตัวเองเสียเพลิน

"อย่างนั้นมั้ง คิดว่ายังไงล่ะ"

"ก็คุณดูเป็นหนุ่มสามสิบต้นๆที่ดูมีสเน่ห์ ความจริงไม่น่าจะต้องมานั่งดื่มเหงาๆคนเดียวอย่างนี้"

"หึ อย่างงั้นหรอ แต่ฉันขี้เบื่อน่ะสิ"

ความจริงคือเขาไม่ชอบใจในร้านที่เดินเข้าไปแล้วสาวๆหรือเด็กหนุ่มมาคอยเอาใจแล้วสวมบทการแสดงเดิมๆที่น่าเบื่อ แทบจะรู้สเต็ปอยู่แล้วตั้งแต่เท้าแตะเข้าไป คือทุกคนพยายามมาออเซาะเอาใจจนไม่เป็นตัวของตัวเอง เขาเจอมาเยอะเสียจนไร้ความตื่นเต้นไปแล้ว

"ผมรู้"

การันต์ว่าก่อนที่รถจะจอดเทียบหน้าอพาร์ทเมนท์ที่คุ้นตา

"แล้วเจอกัน" ข้ามภพกระซิบใกล้หูคนที่นั่งอยู่เบาะข้าง

"ครับ เจอกัน" การันต์เอื้อมหน้าไปใกล้แล้วกระทำแบบเดียวกันก่อนที่จะเปิดประตูเดินลงไป

คนขับยกยิ้มด้วยความกระหยิ่มใจ เขาชักจะติดใจเหยื่อรายใหม่เสียแล้ว

จริตและท่าทางการันต์ไม่ได้เยอะหรือดูยาหเข้าหาเขาจนออกหน้า ออกจะดูเป็นคนสบายๆแต่ก็ไม่น่าเบื่อเกินไปบอกไม่พูด กลิ่นสะอาดๆจากอีกคนยังหอมติดรถ

ข้ามภพจอดรอจนอีกคนเดินขึ้นตึกลับตาไปเขาจึงกลับไปยังจุดหมายของตัวเองต่อ...

การันต์งั้นหรอ...

(**การดื่มสุราทำให้สมรรถภาพในการขับขี่ยานพาหนะลดลงและเป็นการกระทำที่ผิดกฎหมาย : ตัวละครในเรื่องแสดงพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมและไม่รับผิดชอบต่อสังคมซึ่งไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง**)

รีไรท์ : 26.08.2021

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***