ตอนที่ 19 : รักจะตายแล้ว

ของตาย โดย ศศิศิลป์

ตอนที่ 19

______________________________

พ่อออกจากโรงพยาบาลแล้ว มาพักฟื้นเอาที่บ้าน ตอนนี้รอแค่ผลตรวจ เหมือนว่าคุณอาของก้องจะตัดสินใจย้ายมาดูแลพี่ชายที่บ้านแบบไปๆมาๆ เธอเป็นแม่บ้านไม่ได้ทำงานอะไรอยู่แล้ว สามีค่อนข้างมีฐานะเลยไม่มีปัญหาอะไร

"สงสารก้องนะ ลูกคนเดียวเหลือแต่พ่อด้วย" พี่แหม่มบอก ตอนนี้เรานั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะประจำ

"กลับมาทำงานรู้เรื่องรึปล่าวน่ะพี่ ดูอิดโรยจัง" เท่เสริมเข้าอีกคน

กลับมาทำงานได้หลายวันแล้ว พลกรได้รับกำลังใจจากคนในบริษัทล้นหลาม ทุกคนแสดงความเป็นห่วงกันเหมือนครอบครัว

"แย่เลยล่ะพี่.. ปลื้มก็ไม่รู้จะพูดยังไง"

"แกเป็นกำลังใจเดียวที่มันเหลืออยู่นะปลื้ม ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ก็คงยุยงให้แกเล่นตัว อย่าไปสนใจคนรู้สึกช้าแบบมัน แต่ตอนนี้มันต้องการแกจริงๆ.." พี่แหม่มว่า

"เค้าว่าแกอยู่เป็นเพื่อนพี่ก้องเยอะๆนะ ไม่ต้องเอาเรื่องพ่อมาปนกับเรื่องความรู้สึกก็ได้" เท่บอกอีกคน

"อืม ยังไงชีวิตนี้ก็ทิ้งก้องไม่ลงหรอก ทุกคนหายห่วงได้เลย"

"พี่รู้นะว่าแกรู้ดีว่าทำอะไรแบบไหนดีที่สุด แกเก่ง จัดการตัวเองได้อยู่แล้ว.."

เป็นตอนเดียวกับที่พลกรหันมามองหาเขาพอดี เลยส่งยิ้มไปให้ก่อนจะเดินไปหา แต่ยังไม่ทันจะถึงโต๊ะ

"ปลื้ม.."

"พี่แม็กซ์.." คนมาใหม่ก็ทำเอาหยุดทักเสียก่อน

"ว่างอยู่มั้ย พี่มีเรื่องจะคุยกับเรา.."

หันไปมองคนที่รออยู่ แต่แม็กซ์คงจะมีเรื่องสำคัญจริงๆ

"ไปสิครับ.." ตอบตกลงก่อนจะเดินตามออกไป

เรามานั่งที่ร้านกาแฟร้านเดิมของใต้ตึก

"ไม่ได้เจอกันนานเลย พี่แม็กซ์สบายดีนะครับ" ดูดีขึ้นอีกต่างหาก แต่ก็ดูโตขึ้น

"พี่เพิ่งกลับจากต่างประเทศน่ะ มีของมาฝากเราด้วยนะ.." ว่าแล้วก็ดันถุงกระดาษขนาดกลางมาให้

"พี่แม็กซ์... ซื้อมาให้ปลื้มทำไมครับเนี่ย เกรงใจแย่เลย" ปฏิเสธเขาขนาดนี้ เขายังอุตส่ามีน้ำใจนึกถึงอยู่ตลอด พี่แม็กซ์ควรไปเจอใครสักคนที่ดี เพราะความช่างดูแลนี้จริงๆ

"เปิดดูสิ..เราปฏิเสธพี่มาเยอะแล้ว ถ้าไม่รับของฝากจากพี่อีกใจร้ายแย่เลยนะ" รอยยิ้มและคำพูดแบบนั้นก็ทำเอาต้องเปิดดูจริงๆ

"พูดขนาดนี้..." ว่าแล้วก็เปิดดู เป็นช๊อคโกแลตมากมายกับขวดเล็กๆใส่น้ำหอม

"แค่ขนมก็พอมั้ยครับ ทำไมซื้อมาฝากขนาดนี้.." มูลค่าดูจะสูงไม่น้อย

"เอาน่ะ พี่มีกำลังทรัพย์พอจะซื้อให้ด้วยความเต็มใจ...และไม่หวังผลอะไร.." รีบเสริมขึ้นทันทีเพื่อประโยคที่ไม่ผิดพลาด

"มีเรื่องอื่นจะคุยกับปลื้มอีกหรือเปล่าครับ.." สีหน้าเหมือนมีอะไรมากกว่าแค่เอาของมาฝากแน่ๆ

"อ๋อ เรื่องคอนโดน่ะ เรานัดวันเซ็นสัญญากันได้เลยนะ จะได้เป็นเจ้าของเต็มตัวเลยไง.."

กึก เสียงวางแก้วจากด้านหลังทำเอาหันไปมอง...บุ๊ค

"ลงมาทำไม.." พี่แม็กซ์ถามออกไป สอวคนนี้ชักจะยังไงๆ

"ก็รอในรถนานมันร้อน เลยมาหาน้ำกิน!" บุ๊คตอบดูหงุดหงิดแต่ไม่ได้มองมาทางศรัณเลย

"ไม่ใช่ลงมาอยากเจอใครนะ.." เสียงดุๆส่งไปหาเด็กหนุ่ม

"คิดแต่อะไรทรามๆ แล้วโอนคอนโดให้แแฟนกะ...ให้พี่เขาเสร็จแล้วก็รีบมาแล้วกัน ง่วง จะกลับไปนอน.." พูดแล้วก็ตึงตังออกไป

"ไม่ไปอธิบายหรอครับ" ไม่รู้ว่าสองคนตอนนี้เป็นอะไรกัน แต่เข้าใจผิดน่ะใช่แน่ๆ

"อธิบายทำไมล่ะ ก็ความจริงเราซื้อต่อจากพี่ไม่ได้ให้ฟรีๆเสียหน่อย แล้วก็ไม่ใช่แฟนเก่าด้วย เราเป็นน้องที่น่ารักของพี่ต่างหาก" รอยยิ้มใจดีถูกส่งมาให้

"ขอบคุณนะครับ แล้วพี่กับเขา.."

"พยายามอยู่น่ะ พยายามให้ดีขึ้น...รับผลกรรมที่เคยทำเขาเจ็บแหละเนอะ"

"พี่แม็กซ์...ดีใจด้วยนะครับ" ยกยิ้มให้อย่างจริงใจ

"เรื่องเราละ..?"

"เหมือนเดิมครับ.."

"หืม?"

"เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม.."

"หึๆ" พี่แม็กซ์ไม่ได้พูดอะไรแต่ขยี้ผมเบาๆ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เคาะกระจกรถที่มีเด็กน้อยนั่งอยู่ในรถ เจ้าของรถยืนสูบบุหรี่อยู่ไกลๆ กระจกถูกเลื่อนลง

"ขอบคุณนะ พี่แม็กซ์บอกว่าเราช่วยเลือกช๊อคโกแลตให้พี่ด้วย.."

"ปล่าวสักหน่อย ก็แค่เลือกๆที่ดูน่าอร่อย" บุ๊คบอกทำท่าทางถือตัว

"ยังไงก็ขอบคุณนะ แล้วอย่าเข้าใจผิดล่ะ..เรื่องคอนโด พี่ซื้อต่อจากเขานะ ไม่ได้ให้เป็นของแทนใจอะไรกัน"

"มาบอกผมทำไม?" ถามกับมาแบบนั้นแต่ใบหน้านั้นแดงเล็กน้อยเหมือนโดนจับได้

"ดีกันเร็วๆละ พี่เอาใจช่วยนะ..."

"จัดการเรื่องตัวเองเถอะ.." เด็กหนุ่มว่ากลับ

"ปากหมาจริงๆเลยมึง บอกแล้วปลื้มไม่ต้องไปอธิบายอะไร เด็กเวร.." แม็กซ์เดินเข้ามาว่า

"เออ! ก็ไปส่งสักทีสิวะ ลูกเขามีพ่อมีแม่นะ" เด็กหนุ่มเถียงกลับไป

"พี่ไปก่อนนะปลื้ม ดูแลตัวเองละ สะดวกวันไหนโทรหาพี่เลยนะ ส่วนมึง..ปากดีนักนะ" พี่แม็กซ์ว่าก่อนจะชี้ไปที่คนในรถที่ปิดกระจกหนีแล้ว ก่อนจะเดินไปฝั่งคนขับแล้วออกรถไป

กลับขึ้นมาบนออฟฟิศ สมาคมยืนงุบงิบกันที่โต๊ะประจำอีกแล้ว พร้อมกวักมือเรียกศรัณหยอยๆ

"พี่แม็กซ์มาหาแกทำไมอะ ?" เท่ถาม

"ก็เอาของมาฝาก แล้วก็คุยเรื่องคอนโดนิดหน่อย"

"โถ แค่นั้นเองหรอ!" พี่แทนว่า

"เพื่อนแกคิดไปถึงดาวอังคารแล้วมั้ง มีคนจะตายแล้วมั้งปลื้ม พี่ว่าอาจจะต้อง 1669" เป็นพี่แหม่มที่บอก

"ใครเป็นอะไรหรอ.."

"ก็ไอ้ก้องอะดิ ปกติก็นั่งเป็นหมาหงอยอยู่แล้ว เจออริเก่าฟึดฟัดๆใหญ่ น้องคอกใกล้ๆจะลงแดงตายเพราะรังสีอำมหิตมันแล้ว เล่นเกมส์กันดังเจอมันเอ็ดเข้าให้" พี่แทนว่า เพระออฟฟิศแบ่งเป็นไม้กั้นๆแผนก ไม่ได้ห่างกันมาก น้องๆคงโดนพลกรดุกัน

"เดี๋ยวปลื้มไปคุยเอง นี่ครับช๊อคโกแลต พี่แม็กซ์เอามาฝาก มันเยอะเกินแบ่งๆกันนะครับ" หยิบๆจากในถุงยื่นให้ พี่ๆก็ดีใจกันใหญ่

"โอโห แกน่ารักที่สุดในโลก" เท่กอดใหญ่ คนนี้ก็สายของหวานเหมือนกัน

"แดกมากๆต้องไปตัดขานะ" แทนเหน็บ

"ก่อนตัดขาอาจจะโดนพ่อชักลูกซองยิงมาจากฟากโน้นก่อนนะ" พี่แหม่มว่า มองไปทาง producer คนที่มองเขม็งมา แต่พอรู้ตัวว่าเรามองอยู่ก็หันกลับไป

"loser ชิบหาย หวงเขาแต่ไม่มีสิทธิ์อะ" แทนว่า ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย

สมาคมนี้ก็แปลกดี ก่อนออกไปยังบอกให้รักและดูแลก้องอยู่เลย นี่กลับมาก็ซ้ำเติมเสียแล้ว แต่ก็ดีที่พี่ๆเขาแยกออกระหว่างเรื่องส่วนตัวกับเรื่องพ่อ

เดินเข้าไปด้วยใจเต้นหน่อยๆ เดี๋ยวนี้หวงออกนอกหน้าเข้าทุกที

"ไง?" ถามแบบนั้นหมายความว่ายังไงกัน

"ไงอะไร?"

"ก็มันมาหาเธออะ เป็นไง?"

"เป็นไงอะไรของเธอ พี่เขาเอาของมาฝาก"

"หรอ?"

"เธออะเป็นอะไร?"

"มีสิทธิ์เป็นอะไรด้วยหรอ บอกว่าหวงยังทำไม่ได้เลย" ใจเต้นจนจะออกมาข้างนอก ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ วันที่อีกฝ่ายแสดงออกมาและเป็นฝ่ายที่ทำอะไรไม่ได้บ้าง เหมือนเขาในวันวาน

"เข้าใจหรือยังอะ ว่ารู้สึกยังไง"

"โคตรเจ็บเลยว่ะ เธอทนได้ไงวะ"

"เพราะรักมั้ง.." ตอบออกไปตรงๆ

"ตอนนี้ก็รู้แล้ว...ก็รักจะตายแล้วไง.."

"พูดบ้าอะไรของเธอ.." หันมองรอบตัวดีที่ไม่มีใคร

"พูดจริงๆ ง้ออยู่นะเนี่ยรู้ตัวมั้ย?"

"ยังอะ พยายามหน่อยแล้วกันนะ.."

ไม่กี่คำก็ทำเอาความรู้สึกทั้งหมดที่พยายามจะทำลายไปฟื้นกลับมา ศรัณ...ใจง่าย ก็รักเขามาตั้งกี่ปีแล้วนี่นะ

ก่อนที่จะหยิบช๊อคโกแลตเค้กที่ใส่รวมไว้ในถุงของพี่แม็กซ์ยื่นไปให้

"ไม่เอาอะ ของเธอนี่.." พูดพร้อมกับทำหน้าบึ้งๆ

"ปล่าว อันนี้ไม่ใช่ของพี่เขา เราซื้อมาให้เธอ" ว่าแล้วก็วางไว้บนโต๊ะแล้วรีบเดินออกมา

ได้ยินเสียงแซวของพี่แทนดังตามหลังออกมา ใครจะหันกลับไปดูกัน ตอนนี้หนีเข้าห้องบอสจะปลอดภัยที่สุด!

________

กิจวัตรใหม่หลังเลิกงานพักหลังมานี้คือการมาเยี่ยมพ่อที่ตอนนี้ต้องนอนเป็นส่วนใหญ่เพราะความเพลีย

"วันนี้เป็นไงบ้างครับ.." พลกรถามอาของเขา

"ดีหน่อยน่ะ ก็ปลูกต้นไม้ได้บ้าง ...ก้อง อาไปรับผลมาให้แล้วนะ.." อาไก่บอกหลานชาย

"ปลื้มไปหาพ่อก่อนแล้วกันครับ.." บอกก่อนจะตบไหล่เป็นกำลังใจให้ ช่วงเวลาของครอบครัว เขาอาจจะอยากคุยแค่สองคน

"เป็นไงบ้างครับ" ทักทายคนที่นั่งอยู่พร้อมกับกระถางจิ๋วเต็มโต๊ะ

"อ้าวปลื้ม มาอีกแล้วหรอลูก มาหาพ่อทุกวันนี่เหนื่อยแย่เลยมั้ย?" คนป่วยที่ซูบลงถาม

"ไม่เลยครับ เท้าเป็นยังไงบ้างพ่อ"

"ก็ยังบวมอยู่.. แต่พ่อไหวนะ นี่ไงมาดูแลต้นไม้ของปลื้มได้" ว่าแล้วก็โชว์ต้นไม้บนโต๊ะ

"เก่งจังเลย พ่ออารมณ์ดีก็จะหายเร็วนะครับ"

"อย่าหลอกคนป่วยเลยปลื้มเอ้ย มันก็เป็นไปตามอาการมัน" บอกด้วยยิ้มบางๆ

"ไม่เอานา เดี๋ยวปลื้มช่วยดูนะ.."

นั่งคุยกันเรื่องต้นไม้ได้ไม่นานกุ่ยก็หมดแรง ไก่จึงเดินมาพยุงพี่ชายไปพักผ่อน แต่พยักหน้าส่งสัญญาณให้ปลื้มเดินไปทางหนึ่งของบ้านซึ่งคือบันได ตาเธอมีรอยแดงก่ำเหมือนร้องไห้

"ฮึก ..อึก" เสียงกลั้นร้องไห้ดังออกมาจากห้องของพลกร จู่ๆขาของศรัณก็อ่อนแรงลง ใจไม่ดีเอาเสียเลย

"ก้อง.." เรียกออกไปก่อนจะเปิดประตูที่แง้มน้อยๆเข้าไป อีกคนก็รีบเช็ดหน้าเช็ดตาทันที ในมือถือโทรศัพท์ของพ่อค้างที่หน้าอะไรสักอย่างอยู่

"เธอ..มีอะไร?" ถามออกไปแต่ไม่ได้รับคำตอบ แต่กลับกดไปที่หน้านึงของมือถือยื่นมือถือมาให้แทน

ประวัติการเข้าใช้งานเว็บไซต์หนึ่ง

: มะเร็ง

: มะเร็งกระเพาะ

: มะเร็งต่อมน้ำเหลือง

: อาการและแนวทางการรักษา

ในนั้นมีวันที่ต่างๆที่ค้นหา ซึ่งเป็นระยะเวลาหลายเดือนแล้ว จึงเงยหน้าขึ้นมองพลกรที่น้ำตาไหลลงมาไม่หยุด ก่อนที่เจ้าตัวจะยื่นเอกสารบางอย่างให้ดู

"พ่อเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลือง" พูดแค่นั้นน้ำตาที่คลอเบ้าอยู่ของศรัณก็ไหลแหมะ

"ระยะเกือบสุดท้ายแล้วปลื้ม" พูดด้วยเสียงสะอื้น

"ทำไมไม่รู้เลยล่ะ... ทำไมพ่อไม่บอก"

"เขาสงสัยมานานแล้วปลื้ม พ่อกลัวจะรู้ว่าตัวเองเป็นอะไร พ่อไม่บอกอะไรสักคำ" พลกรอ่อนแออย่างที่เขาไม่เคยเห็น ศรัณคว้าคนพี่มากอดเข้าเต็มแรง สองคนทั้งกอดทั้งร้องไห้ไปด้วยกัน

อ้อมกอดของคนที่รักกัน กับเรื่องน่าเศร้าของคนที่เขาทั้งคู่รัก

03.08.2020

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***