ตอนที่ 18 : อ่อนแอ

ของตาย โดย ศศิศิลป์

ตอนที่ 18

______________________________

ทำไมนานแบบนี้กันนะ คนที่รอนี่ลุ้นเอาใจจะขาด การมานั่งรอพ่อเข้าตรวจที่โรงพยาบาลครั้งนี้มันไม่เหมือนทุกครั้ง

และแล้วศรัณก็เดินออกมาพร้อมใบหน้าที่พยายามทำให้ปกติ

"ปลื้มหมอว่าไงบ้าง" ลุกขึ้นยืนุาม แต่อีกคนกลับคว้ามือเข้าไปจับบีบเบาๆ

"เธอ...มีอะไร" ไม่ชอบเลยความเงียบ

"พ่อต้องนอนโรงพยาบาลนะก้อง... หมออยากตรวจชิ้นเนื้อ"

"ชิ้นเนื้ออะไรปลื้ม พ่อเป็นอะไร.." ไม่เข้าใจเลย แค่ไม่สบายไม่ใช่หรือไง

"พ่อมาหาก่อนหน้านี้เองแล้วนะ ตอนริดสีดวงกำเริบ...เจอความผิดปกติก่อนแล้ว รอบนี้เขาอยากให้ตรวจแล้ว" ไม่เคยรู้เลย ไม่เคยรู้เลยจริงๆจนทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้

"ไม่เป็นไรเธอ..มันจะไม่เป็นไร.." มือเรียวๆที่ลูบหลังเชิงกอดหลวมๆนี้ ตอนนี้เขาอยากจะกอดให้แน่นๆ ถ้าไม่ติดว่าที่นี่เป็นโรงพยาบาล

"หมอสงสัยอะไร...มะเร็งหรือเปล่า" มันจะมีสักกี่อย่างกัน

"อืม... แต่ยังไม่รู้ว่าตัวไหน เดี๋ยวเขาจะให้เธอไปคุยนะ" เสียงที่ค่อยๆบอกนั้นดูเป็นกังวล

เหมือนมีเสียงวิ้งๆในหูดังอื้ออึงไปหมด

"เธอไหวนะ... ปลื้มอยู่ตรงนี้แหละ" บอกด้วยเสียงหวานๆ

"อืม ขอบคุณมากนะปลื้ม ขอบคุณมากๆจริงๆ.." ในเวลาแบบนี้แค่มีศรัณอยู่มันก็ดีมากๆแล้ว

เดินเข้าไปหาพ่อที่ห้องพัก พ่อดูอิดโรยขึ้นมาก จริงๆก็แย่มาตลอดแต่เหมือนว่าวันนี้ยิ่งได้เจอหมอพ่อจะแย่กว่าเดิม รู้เลยว่าต้องกังวลเรื่องการรักษา

"ทำไมไม่บอกผม หืม...ทำไมไม่บอกละพ่อ.." เดินมาถามที่ข้างเตียง

"พ่อไม่อยากให้ลูกกังวล...และพ่อไม่อยากรู้ว่าตัวเองเป็นอะไร"

"พ่อ... พ่อมีอะไรต้องบอกก้องนะครับ หรือพ่อบอกปลื้มก็ได้ พ่อจะไม่เป็นอะไร เราจะผ่านมันไปนะ.." คนอีกข้างของเตียงที่กุมมือพ่ออยู่บอก พ่อพยักหน้าให้ศรัณน้อยๆ

"เดี๋ยวเราไปส่งเธอที่คอนโดเธอนะ วันนี้เธอคงเหนื่อย..." บอกในตอนที่พ่อหลับไปแล้ว เราเดินออกมาข้างนอกเพื่อซื้อกาแฟกิน อาทิตย์นี้ต้องนอนโรงพยาบาลแน่ๆเพราะหมออยากให้อยู่ดูอาการ

"ไม่ต้องหรอก เธออยู่กับพ่อนี่แหละ เรานั่งรถกลับเองได้ ไม่อยากให้แกอยู่คนเดียว"

"เอางั้นหรอ..."

"อืม.." เจ้าตัวยืนยัน ก่อนที่จะบอกลากลับไป

ขณะที่กลับมานั่งเงียบๆในห้อง เตรียมผลไม้ไว้ให้พ่อบางส่วน ซื้อขนมที่ทานได้และข้าวของตัวเองเรานั่งดูทีวีรายการตลก มันพอจะทำให้พ่อยิ้มได้บ้าง

Rrrrrrrr

"ฮัลโหลแทน.." เป็นเพื่อนรักที่โทรมา

"ก้องเป็นไงบ้างวะ กูรู้ข่าวจากปลื้มว่ามึงลางานเพราะพ่อป่วย.." ลืมไปเสียสนิท เพราะวุ่นวายกับโรงพยาบาล แต่ศรัณจัดการให้หมดแล้ว

"ก็..รอหมอตรวจชิ้นเนื้ออะ.." เห็นว่าพ่อหันมามองนิดหน่อยก่อนจะหันกลับไป

"มึงโอเคนะก้อง... เดี๋ยวกูหาโอกาสไปเยี่ยมนะ.."

"ไหว ขอบใจมึงนะ.."

"มีอะไรให้กูช่วยบอกได้เลยนะ ห้ามเกรงใจ..กินข้าวกินน้ำด้วยละมึง"

"อืม ขอบใจมาก.." คุยเรื่องงานกันอยู่ครู่นึงก็วางสายไป พ่อหลับไปแล้ว พยาบาลเข้ามาตรวจเช็คอาการให้

แกร๊ก

เสียงเปิดประตูเข้ามาทำเอาสะดุ้ง ผิดที่และเป็นที่แบบนี้ทำเอาตื่นง่าย

"ขอโทษนะทำเธอตื่นอะ.." ไม่ใช่ใคร ศรัณเดินเข้ามาพร้อมข้าวของเต็มไม้เต็มมือ

"ไม่เป็นไร นอนไม่ค่อยหลับหรอก"

"เราไปเอาของที่บ้านให้ ทั้งของพ่อแล้วก็ของเธอเลยนะ ผ้าห่มเสื้อผ้า.. กลัวว่าเธอยุ่งจนไม่ได้กลับไป" ไม่กล้าทิ้งพ่อจริงๆอย่างที่เจ้าตัวว่า

"ขอบคุณนะ ลำบากเธออีกแล้ว"

"ก้อง... ไม่ลำบากเลย เธอมีอะไรบอกนะ ห้ามเกรงใจเลยรู้มั้ย.." บอกพร้อมกับนั่งลงข้างๆ แงวตาอ่อนโยนและเป็นห่วงนั้น

ทำไมเพิ่งเห็นกันว่ามีคนที่ดีกับเขาและครอบครัวขนาดนี้อยู่ทั้งคน

"ปลื้ม.." เรียกเบาๆเท่านั้นเจ้าของชื่อก็คว้าไปกอดเต็มอก

"พ่อจะไม่เป็นไรนะก้อง ...ไม่เป็นไร" ทั้งกอดทั้งลูบหลัง อดไม่ได้ที่จะตอบกลับมันไปแน่นๆ

"อย่าไปไหนนะปลื้ม...อย่าทิ้งก้องนะ" ไม่รู้อะไรทำให้พูดออกไปแบบนี้

คงเพราะใจหายที่พ่อเป็นแบบนี้ และเพราะรู้สึกว่ากำลังจะเสียทุกคนไป

มันต้องน่ากลัวมากแน่ๆ น่ากลัวมากๆ เสียแม่ไปคนนึงแล้ว ถ้าวันนี้จะเสียพ่อไปอีก แล้วถ้าไม่เหลือปลื้ม...จะเหลือใครอีกในชีวิต

"ไม่ไปไหนก้อง...ปลื้มไม่ไปไหน.." คำมั่นที่ให้ไว้นั้นทำเอาสบายใจไปเปราะนึง อย่างน้อยปลื้มบอกแบบนี้ทุกอย่างจะต้องดี

วันนี้น้องสาวของคุณพ่อ อาไก่ น้องสาวคนเดียวเธอมาเยี่ยมคนป่วยที่สดใสขึ้นทันที

"ก้อง เป็นไงบ้างลูก.." เพราะไม่เจอกันนาน อาเลยทักทายถามไถ่

"สบายดีครับ ไม่เจออานานเลย อาเป็นยังไงบ้าง"

"ก็เรื่อยๆนั่นแหละ นี่พี่ชายป่วยอาก็เพิ่งจะรู้จากจิ๋ว..ถ้าอาไม่ให้เอาขนมไปให้ที่บ้านจะรู้มั้ย.." จิ๋วคือลูกสาวของคุณอา เรียนอยู่มหาลัยไกลจากที่พอสมควร นานๆจะมาหาครั้ง

"พ่อไม่อยากให้รบกวนใครน่ะครับ ผมยังเพิ่งรู้เลยว่าเป็นขนาดนี้.." มองไปยังคนป่วยที่หลับไปแล้ว ตอนนี้เท้าพ่อบวมขึ้นมาอยู่หน่อยๆ

"ก้องเอ้ย ดูแลกันไปนะลูก มีอะไรโทรบอกอาทันที อามีพี่ชายอยู่คนเดียวนะ..มีอะไรต้องบอกนะรู้มั้ย?" ย้ำอีกครั้งนึง

"ครับ ผมจะโทรบอก.."

"เดี๋ยวคืนนี้อาอยู่เฝ้าคืนนึงนะ เราจะได้กลับไปพักผ่อนบ้าง.."

"ครับ" ตอบรับไปเพราะรู้ว่าปฏิเสธอะไรไม่ได้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ไม่น่าใช่อาไก่ที่ออกไปทานข้าวเย็น เดินไปเปิดประตูออกมาก็พบว่าเป็นพี่ปิงที่มาพร้อมกับปลื้มและไอ้แทน

"พ่อเป็นไงบ้างก้อง" พี่ปิงมือถือกระเช้าผลไม้

"ก็เรื่อยๆตามอาการแหละครับ วันนี้สดใสขึ้นหน่อยน้องสาวเขามาเยี่ยม"

"พี่เป็นตัวแทนออฟฟิศมาเยี่ยมนะ..ผลไม้ ถ้าคนป่วยทานไม่ได้ก็ให้คนเฝ้าทาน" พี่ปิงยื่นให้ก่อนจะเข้าไปทักทายพ่อพร้อมกับแทนที่พ่อคุ้นหน้าคุ้นตามันอย่างดี

"เหนื่อยมั้ย?" คำถามจากศรัณ

"ไม่หรอก ...วันนี้อาไก่ก็จะมานอนเฝ้าแทน ที่บริษัทวุ่นมั้ย" เพราะต้องโยนงานไปให้คนอื่น แต่ทุกคนก็เข้าใจดี

"ไม่ต้องกังวลหรอก เอาให้พ่อหายดีนะก้อง ทำไงได้ละ พ่อเรามีคนเดียวนะ งานน่ะคนอื่นทำแทนได้ ใช่มั้ยแทน" พี่ปิงเข้ามาตบไหล่

"อย่าเครียด กูก็แบ่งๆงานกันทำไป มึงดูแลทางนี้นะ" แทนปลอบใจอีกคน

ทุกคนอยู่คุยกันสักพักก็ขอตัวกลับไป ยกเว้นก็แต่ศรัณ จนหมอเข้ามาขอพาพ่อออกไปตรวจอีกทีช่วงค่ำเพราะต้องการทราบผลอะไรสักอย่างเพิ่ม

"อาพาไปเอง เราอยู่นี่แหละ.." อาไก่ว่า

แกคงเห็นสภาพที่อิดโรยของหลานชาย บอกตรงๆว่าไม่ได้นอนเลย มันนอนไม่หลับกังวลไปหมด เครียดทั้งพ่อและต้องทิ้งงานหลายๆอย่าง

ห้องที่เหลือกันอยู่สองคน ตอนนี้ศรัณกำลังปลอกผลไม้ที่เป็นของเยี่ยมเงียบๆ ก่อนจะวางมันลงด้านหน้า

"กินสิ...เธอดูล้ามากเลยนะ"

"ขอบคุณนะ" ตอบแต่ก็ไม่ได้หยิบมันขึ้นมากิน มองไปที่โทรทัศน์แทน ดูไม่รู้เรื่องหรอก แค่คิดอะไรเพลินๆ

"อะ กินเข้าไปเร็ว.. เร็วๆ" เอาแอปเปิ้ลมาจ่อที่ปากและบังคับกันเสียอย่างนั้น เคี้ยวตุ้ยๆ อีกคนเห็นว่ากินได้ก็ป้อนจนหมดลูก

Rrrrrrrrrrr

"ฮัลโหลครับอา"

"ก้องกลับบ้านได้ก่อนเลยนะ ตรงนี้ไม่มีอะไร เดี๋ยวอาจัดการต่อเอง กลับไปพักนะลูก.." อาไก่บอกอย่างนั้น ตอบรับแล้วจึงวางสายไป

"อาบอกว่ากลับได้เลย ไม่ต้องรอไม่มีอะไรแล้ว"

"อืม งั้นไปกัน เราขับเอง.."

"หืม...อะไรนะ" หูฝาดไปหรือเปล่า

"ก็เราไม่ได้เอารถมา จอดไว้ที่บริษัท ไปกินข้าวกัน เราขับไปส่งเธอที่บ้าน" ไม่พูดเปล่าลุกขึ้นดึงข้อมือให้ลุกขึ้น

นี่มันศรัณคนเดิม ศรัณคนที่ก่อนหน้าเราจะมีปัญหากัน ศรัณที่เขาคิดถึงและอยากให้กลับมา

"ปลื้ม...."

"ห้ามพูดอะไร ไปกินร้านโปรดหน้าปากซอยบ้านกัน ตกลงตามนั้นแหละ.."

"งั้นเราขับเอง.."

"ไม่เอาอะ เธอนอนน้อย เรายังไม่อยากตายวันนี้หรอกนะ.." ที่แท้ก็เป็นห่วงไม่อยากให้ขับกลับบ้านคนเดียว

"อืม ตามใจเธอเลย" ตอบออกไป อีกคนหันมามองก่อนจะหันเดินกลับไป

"กินเยอะๆ เสียดาย.." ดุอีกแล้ว มากินข้าวกันและเพราะมันเครียดสะสมเลยยทำให้ทานได้น้อย อีกคนก็เอ็ดเข้าให้

"ก้อง...เธอต้องกินข้าวนะ แล้วต้องนอนด้วย ยิ่งเธออิดโรยพ่อจะยิ่งคิดมาก.."

"เธอเป็นห่วงพ่อจังเลยนะ ดีจัง..."

"เป็นห่วงเธอด้วยนั่นแหละ.." พูดออกมาเบาๆจนเกือบจะได้ยินไม่ชัด

"อะไรนะ.." ถามให้แน่ใจ

"ปล่าว.." ถึงจะไม่ยืนยันมันให้แน่ใจ แต่ก็เก็บมันไว้ในใจแล้ว ศรัณเป็นห่วงเขา

กินข้าวเสร็จเราก็กลับมาที่บ้าน แน่นอนว่าศรัณนอนด้วย แยกห้องกันนอนเหมือนเดิม

"ไม่ต้องมานอนด้วยเลยนะ เธอนอนห้องเธอ เรานอนห้องโน้น จะได้พักผ่อนเต็มที่ เข้าใจมั้ย?" ออกคำสั่งด้วยท่าทางน่าเอ็นดู

"อืม.." ตอบรับไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนแยกย้ายไปห้องใครห้องมัน

03.08.2020

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***