ตอนที่ 17 : ขอกอดเฉยๆ

ของตาย โดย ศศิศิลป์

ตอนที่ 17

______________________________

ศรัณขับรถกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนหลังเลิกงาน ก่อนที่จะเดินลงมาที่รถก็พบอีกคนดักรออยู่ก่อน

"เธอ.."

"เราขับตามเธอมา..." พลกรยอมรับออกมาเอง

"ก็บอกแล้วว่าเจอกันที่บ้าน เธอกลัวเราเบี้ยวหรือไง..."

"ปล่าว อยากรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน แล้วก็อยากมารับมาส่งเธอด้วย ถ้าเธอกลับดึกเผื่ออันตราย.." บอกตามความจริง เพราะตั้งแต่อีกฝ่ายย้ายออกมาก็พอจะรู้ว่ามาอยู่แถวไหน แต่ไม่เคยก้าวก่าย แต่ครั้งนี้ยังไงก็ต้องมา

"แวะซื้อข้าวร้านข้างหน้านี้มั้ย พ่อชอบ" บอกคนขับซึ่งก็เปิดไฟเลี้ยวเตรียมจอดทันที

"เราลงไปเอง เธอเหมือนเดิมหรือเปล่า.."

จู่ๆมันเหมือนคำถามไม่ได้ถามเรื่องข้าว

"เหมือนเดิม..." พลกรตอบกลับมา

"ป้าครับ เอา..." ขณะกำลังสั่งอะไรไปทานอยู่ๆ จู่ๆก็รู้สึกว่ามีใครส่งยิ้มมาให้ เลยหันไปมอง ..ไม่ได้คิดไปเองมีคนมองเขาอยู่..

ศรัณทำเพียงยกยิ้มตอบกลับไป ไม่เห็นจะจำได้ว่ารู้จัก... ยิ้มกลับไปก่อนก็แล้วกัน รอไม่นานอาหารที่สั่งก็ได้จึงเดินขึ้นรถไป

"เมื่อกี้ใครอะ เพื่อนหรอ?" คำแรกที่พลกรถามเมื่อขึ้นมาบนรถ

"อะไรอะ..." งง หมายถึงใคร

"ที่ยิ้มให้กันเมื่อกี้ เพื่อนเธอหรอ?" อ๋อ

"ปล่าว ไม่รู้จัก.." ไม่รู้จักจริงๆแค่ยิ้มกลับเป็นมารยาท

"หรอ.." ไม่ได้ถามอะไรต่อ รถแล่นไปเรื่อยๆ

คำถามง่ายๆไม่ได้โมโห ไม่ได้เค้นทำเอาศรัณใจแอบกลับมาเต้นเหมือนตอนรักพลกรครั้งแรก ทำไมใจง่ายจังวะปลื้ม..

"เธอสนิทกับลูกค้าคนนั้นมากหรอ?" จู่ๆก็ชวนคุยขึ้นมาอีก

"...อ๋อ คุณปราบน่ะหรอ?"

"อืม ดูเธอสนิทกับลูกเขาด้วย"

"ก็ประมาณนึงนะ เราติดต่องานกับเขามานานอะ พี่แทนก็สนิทนะ.." ไม่รู้ทำไมต้องเอาเพื่อนของคนถามเข้ามาอ้างด้วย ไม่ได้อยากให้เขาเข้าใจผิด

"เขาจีบเธอหรอ?"

"บ้า! จีบอะไร..ครอบครัวเขาน่ารักอบอุ่นดี เธอคิดบ้าอะไรแบบนั้น.." มองค้อนไปทีจนอีกคนเผยรอยยิ้มน้อยๆ

"ก็เดี๋ยวนี้เธอสเน่ห์แรงนี่.. อยู่กับใครก็ดูมีฟีลความรักไปหมด.."

"หรอ..คงเพราะเธอเพิ่งใส่ใจมั้ง.." ไม่ได้ประชด หมายความอย่างนั้นจริงๆ

"ขอโทษนะ... มันสายไปใช่มั้ย?" มาพูดอะไรเอาตอนนี้ก้อง.. เธอมาส่งความรู้สึกแบบนี้กลับมาอะไรเอาตอนนี้

"แม็กซ์ยังมายุ่งวุ่นวายกับเธอหรือเปล่า?"

"เปล่า .. เธอกับน้องเขาละ เป็นไงบ้าง?"

"ก็จบกันไปแล้ว ไม่ได้เจอกันแล้ว..."

อย่าทำให้คิิดไปเองว่าเธอกำลังมาแก้ตัวและเคลียร์ตัวเองเพื่อเราได้มั้ย...

จู่ๆก็เป็นความเงียบที่แผ่ซ่านเข้ามาในรถ ขับไปจนถึงบ้าน

"ปลื้ม แค่กๆ ทำไมมาวันนี้ทำไมมาวันนี้ละลูก ไม่บอกกันเลย" รอยยิ้มที่ดูเหนื่อยๆส่งมา

"ปลื้มได้ยินมาว่าพ่อยังไม่หาย เป็นห่วงมากรู้มั้ยครับ ทำไมดื้อไม่ยอมไปหาหมอ?" ดุไปเบาๆ

"อะไรกัน ก้องเอาไปฟ้องหรอ พ่อไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย.." แอบเห็นกุ่ยมองตำหนิลูกชาย

"ไม่ต้องเลย ผมก็ต้องเอาลูกคนโปรดมาแบบนี้แหละ พ่อจะได้ฟังกันบ้าง" พลกรว่า

"มาครับ มากินข้าวเย็นกันดีกว่า ของโปรดพ่อทั้งนั้นเลย.." ห้ามศึกก่อนที่สองพ่อลูกจะเถียงกันไปมากกว่านี้

"เห็นลูกสองคนดีกันแบบนี้พ่อก็ดีใจนะ ปลื้ม...เป็นยังไงบ้าง งานหนักมั้ยช่วงนี้.."

"สบายๆครับพ่อ มันเริ่มอยู่ตัวแล้ว อีกอย่างพี่ปิงก็ใจดีกับปลื้มมาก" ศรัณตอบด้วยรอยยิ้ม ตัดอาหารให้กุ่ยทาน ก่อนที่จะตักเผื่อไปยังอีกคนด้วย

"ขอบคุณครับ.." พลกรตอบรับ

"พ่อครับ เดี๋ยวเราไปหาหมอกันนะ ปลื้มไปด้วย ไปตรวจให้รู้ว่าพ่อเป็นอะไร.." ศรัณตะล่อมบอก กุ่ยมองหน้าไม่พูดอะไรออกมา

"ไปเถอะพ่อ ไม่งั้นปลื้มเสียใจนะ.." พลกรอ้าง

"ไม่ต้องมาพูดเลยแก"

"นะครับพ่อ ถ้าพ่อไม่อยากให้ก้องไม่สบายใจ พ่อไปหากับปลื้มสองคนนะ ให้เขารอข้างนอก" ศรัณว่าทำเหมือนหลอกให้เด็กกินยา

"เราเนี่ยน้า พ่อไปก็ได้ กินข้าวเร็วเข้า ช่วงนี้ผอมลงเยอะนะ" กุ่ยบอก ก่อนจะตักกับข้าวให้ลูกอีกคนของเขา

ระหว่างล้างจานอยู่ พลกรก็มาคอยช่วย

"เธอไม่ต้องหรอก เราล้างเอง"

"เธอนั่นแหละไม่ต้อง ไปนั่งคุยกับพ่อเขาหน่อยสิ น่าจะอยากคุยกับเธอนะ" เจ้าของบ้านออกปาก ศรัณหันไปมองก็เห็นกุ่ยนั่งอยู่หน้าทีวีจริงๆ จึงล้างมือแล้วเดินไปหา

"พ่อครับ ไปนอนได้แล้วนะ"

"หืม ไล่พ่อหรอเรา ตื่นเต้นนี่ พรุ่งนี้จะไปหาคุณหมอน่ะ.." แกล้งทำเหมือนเด็กๆจริงๆเขามีเรื่องอื่นจะพูด

"ไม่ต้องเลย พ่ออยากคุยอะไรกับปลื้มครับ?"

"รู้ทันตลอด.." ศรัณได้ยินก็ยกยิ้ม

"พ่ออยากให้ปลื้มอย่าทิ้งก้องได้มั้ยลูก.."

"..."

"พ่ออยากให้เราอยู่ดูแลกัน ไม่ต้องเหมือนก่อนก็ได้ แต่อย่าโกรธอย่าเคืองกันได้มั้ย จับมือกันไว้แน่นๆ อยู่เป็นเพื่อนกัน...เผื่อมนวันที่พ่อไม่อยู่เราสองคนก็ยังมีกัน.." กุ่ยบอกจับมือศรัณมาตบๆเบาๆ

"พ่อครับอย่าพูดอย่างนั้นสิ พ่อแข็งแรงจะตาย เราแค่ไปให้หมอตรวจดู..."

"พ่อรู้ร่างกายตัวเองดีนะ อยู่กับมันมาขนาดนี้แล้ว...พ่อเห็นแก่ตัวที่ขอแบบนี้มั้ย?"

"ไม่เลยพ่อ! ทำไมพูดแบบนั้นละ ปลื้มรู้ว่าพ่อรักและป็นห่วงเราสองคน ปลื้มเข้าใจครับ"

"เข้าใจแล้วรับปากพ่อได้มั้ย หืม?"

"พ่อครับ...ต่อให้ทั้งชีวิตนี้ปลื้มจะเสียใจเพราะเขาแค่ไหนก็คงเกลียดก้องไม่ลง.. ก้องช่วยเหลือปลื้มในวันที่ไม่มีทางไป หาทางออกไม่เจอ ให้ชีวิตใหม่กับปลื้ม.."

"แค่เพราะก้องไม่ได้รักปลื้มแบบคนรัก ไม่ได้ทำให้ปลื้มเกลียดเขาลงหรอกครับพ่อสบายใจได้.." ยืนยันให้มั่นใจ ไม่ว่าเขาจะรู้สึกหรือเป็นยังไงในอนาคต สิ่งนึงที่มั่นใจเลยคือเขาจะไม่เกลียดพลกร

"ดีใจนะที่ได้ยินแบบนี้ พ่อดีใจมากๆเลยนะที่ปลื้มเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้.." กุ่ยคว้าลูกอีกคนมากอด

"ขอบคุณนะครับ พ่อก็เป็นเหมือนพ่อของปลื้มเลยนะ เป็นพ่อจริงๆเลย" สองคนกอดกันน้ำตาคลอ

"ดราม่ากันเก่ง" คนที่แอบฟังอยู่นานแซวขึ้น มือกอดอกพิงเสา

"อิจฉาละสิ.." กุ่ยว่าถอนกอดออก ส่วนบูกชายก็ยักไหล่ทำไม่สนใจ

"งั้นปลื้มกลับนะครับ เราจะได้ไปหาหมอกันแต่เช้า"

"นอนนี่มั้ยปลื้ม หืม ดึกแล้วพ่อไม่อยากให้ขับรถขับรา..."

"แต่..ปลื้มไม่ได้เตรียมตัวมาเลย" ศรัณว่ามองหน้าพลกรหมายจะให้ช่วย

"นอนนี่แหละ ของที่ยังมีอยู่นี่เธอค้างได้อีกเดือน"

"เว่อร์!" เขาขนออกไปเยอะแล้ว จะมีขนาดที่ว่าได้ไง แต่ยังหลงเหลือพอให้ได้ใช้อยู่ก็จริง อยู่มาตั้งหลายปีจนที่นี่เป็นเหมือนบ้านเก่าเขาเสียยิ่งกว่าบ้านที่จากมาหลายปีก่อนแล้ว

"ก็ยังมีให้เธอได้ค้างแล้วกัน นอกจากว่าเธอจะไม่อยากค้าง...."

"จิ๊.. ทำไมชอบหาเรื่อง"

"เอาล่ะๆๆ พอๆ เอาเป็นว่าค้างนะลูกนะ พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องขับไปขับมา" กุ่ยบอก

ศรัณตอบตกลงก่อนที่จะแยกย้ายเข้านอน

ห้องนอนที่เขานอนแน่นอนว่าต้องไม่ใช่ห้องของเจ้าของบ้าน เป็นห้องสำรองข้างๆต่างหาก ส่วนพ่อนอนชั้นล่างเหมือนเดิม ประสาคนมีอายุไม่อยากเดินขึ้นบันได พ่ออยู่ที่นั้นตั้งแต่ก่อนเขาเข้ามา

จู่ๆเตียงข้างหลังก็ยวบลงตอนศรัณกำลังจะคล้อยหลับ พร้อมกับแรงกอดรัด และแผ่นอกที่แนบใกล้ชิดกับหลัง

"เธอ..."

"ขอกอดเฉยๆ... ขอแค่นอนกอดเฉยๆนะปลื้ม.." เสียงนั้นดูเว้าวอน

"อืม" โหยหาเหลือเกิน ห่างกันไปเท่าไหร่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าแต่ก่อนได้นอนกอดกันแทบทุกคืน และเวลานี้มันก็คงไม่ผิดแล้ว..เพราะเขาทั้งคู่ไม่มีใคร

"ก้อง..." เรียกออกไปเพราะรู้สึกถึงปลายจมูกและริมฝีปากเบาๆไปที่ตามคอและแผ่นหลังเขา ไหล่ และหลังหู

"อืมม.." เพราะรู้สึกเลยส่งเสียงอื้ออึงออกมา

"ไม่ทำมากกว่านี้...สัญญา"

เขารู้ว่าก้องพูดจริง และเพราะอีกคนรู้ว่าเขาชอบให้ทำแบบนี้ เวลาที่นอนไม่หลับหรือเพิ่งนอนด้วยกัน การที่พลกรทำแบบนี้มันทำให้เขารู้สึกดี

เป็นคือที่ดีอีกคืนนึงในรอบหลายๆเดือนที่ผ่านมา อ้อมกอดอุ่นๆที่คุ้นเคย กับวันนี้ที่พลกรเปลี่ยนไปแล้ว...แต่เหมือนระยะห่างมันจะเท่าเดิม

เธอขยับเข้ามา ...ในวันที่เราเดินถอยออกมาจากเธอหลายก้าวแล้ว

03.08.2020

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***