ตอนที่ 16 : มารักทำไมตอนนี้

ของตาย โดย ศศิศิลป์

ตอนที่ 16

______________________________

"อะแฮ่มๆๆ" เสียงกระแอมของพ่อดังแต่เช้า

"พ่อยังไม่หายอีกหรอ ไปหาหมอเถอะ เย็นนี้เดี๋ยวกลับมาเร็ว ก้องพาพ่อไป.." พลกรถามขึ้นขณะล้างจานอยู่ในครัวตอนเช้าก่อนไปทำงาน

"ไม่ต้องหรอก.." กุ่ยบอกปัด

"ไม่ได้แล้วพ่อ หลายวันแล้วยังไม่หาย ไปหาจะได้รู้ต้นเหตุไง" พ่อบอกแค่เดี๋ยวก็หาย ไม่ยอมไปหาหมอกับเขาเสียที

"แกทำงานหนักแล้ว ถ้าพ่อไม่ไหวก็ไปเองนั่นแหละ ไม่ต้องกวนแกหรอก.." คนแก่ชอบคิดไปเองคือเรื่องจริง

"กวนอะไรพ่อ อย่าเป็นคนแก่ขี้น้อยใจนา เดี๋ยวพาไป" พลกรยังยืนยัน ก่อนจะออกไปทำงาน

ฟากคนเป็นพ่อมองตามด้วยสีหน้ากังวล ก่อนหน้านี้เขาไปหาหมอเพราะโรคริดสีดวงกำเริบร่างกายอ่อนเพลียเลยทำให้มีข้อสงสัยจากแพมท์อยากตรวจโดยละเอียดโดยที่ลูกชายยังไม่รู้เรื่องนี้ ตั้งแต่วันนั้นก็เจ็บออดแอดๆ ถ่ายผิดปกติมาตลอด ไม่ใช่แค่กลัวลูกเป็นห่วงแต่กลัวที่จะต้องเผชิญความจริงด้วย

"เป็นอะไรก้อง หน้าเครียดเลย.." ปิงที่เพิ่งกลับจากด้านนอกพร้อมเลขาถามคนที่มองจอไปหน้าตาก็ดูมีอะไรในใจ

"ปล่าวครับ เรื่องที่บ้านนิดหน่อย.." คำตอบทำเอาศรัณสนใจฟัง

"มีอะไรบอกพี่ได้นะ .." ปิงตบไหล่ก่อนจะเดินออกไปกับศรัณที่ยังคงสงสัยว่าที่บ้านอีกคนมีอะไร

ศรัณเดินออกมาด้านนอก ตอนนี้ยังไม่มีงานอะไรให้ทำ เอาเอกสารเบิกงบมาวางให้ฝ่ายบัญชีก็ว่างอีกสักพัก

"อ้าวปลื้มคร้าบบ มาทางนี้หน่อยคร้าบ.." แทนเรียก ทำเอาพลกรมองหน้าว่าจะเล่นอะไรอีก

"มีอะไรครับพี่แทน.."

"ปล่าว พี่คิดถึงอะ.." แทนตอบพร้อมกับมองหน้าเพื่อนที่มองกลับตาขวาง

"ปลื้มคร้าบบบ เค้าซื้อขนมมาฝากแกด้วยอะ ช๊อคโกแลตของโปรด" เท่กลับจากถ่ายงานเดินเข้ามา

"เฮ้ยน่ากินจัง ขอบคุณนะ.." รับมาด้วยท่าทางดีใจ

"โอโห ท่าทางแฮปปี้แบบนี้บางคนเสียใจตายเลยปลื้ม.." เหน็บเพื่อนอีกที

"เป็นเชี่ยไรของพวกมึง สนุกมาหรอ?" พลกรหงุดหงิด เขาไม่มีอารมณ์มาเล่นด้วย หยิบกล่องใส่นิโคตินที่เป็นแบบพิเศษคว้าเอาเดินออกไปจากออฟฟิศ

แปะ แปะ

สองคนพี่น้องคู่หูยั่วโมโหแปะมือกันใหญ่

"แกล้งเขาทำไมเนี่ย แล้วงี้ซื้อมาให้เราจริงปะ" ศรัณเริ่มงง เพราะอาจเป็นแผนของเพื่อน

"เฮ้ยอะไรปลื้ม จริงดิ อันนั้นของแก...เราผ่านร้านอร่อยเลยซื้อมาฝาก" เท่ยิ้มกว้าง

"อาจจะเล่นมากไปหน่อยอะ วันนี้มันเครียดๆแต่ไม่ยอมเล่าอะไร.." แทนว่า

"ฝากไว้ก่อนนะครับ.." ศรัณได้ยินอย่างนั้นก็วางเค้กไว้บนโต๊ะรุ่นพี่ก่อนขมวดคิ้วเดินตามออกไป

"ไอ้ชิบหาย นี่ทีี่ทำมาทั้งหมดสูญปล่าวหรอเนี่ย?" แทนว่า เมื่อเห็นว่าหนุ่มรุ่นน้องดูจะใจอ่อนยวบง่ายเหลือเกิน

"เพื่อนผมรักเขาอะพี่ ทำไงได้..." เท่บึนปากเซ็งๆ

"ไปเม้าท์กับเดอะแก๊งแปปนะพี่.."

"ไปด้วยไอ้เท่.." มีหรือสองคนจะพลาด คู่หูยั่วโมโหและเร่งปฏิกิริยาคืองานรองของพวกเขาหลังจากนี้คือกระจายข่าวให้สมาคมคนรอซ้ำพลกร

"เธอ..." พลกรที่ยืนเรียกอยู่นอกโซนสูบบุหรี่ข้างร้านกาแฟได้ยินก็หันไปมองทันที ก่อนจะเขี่ยนิโคตินทิ้งรู้ว่าอีกคนไม่ชอบ

"เธอมีอะไร.." ถามทั้งที่ดีใจที่อีกคนมาทัก

"คุยกันหน่อยมั้ย ?"

"อืม..." ตอบรับก่อนจะพากันเดินไปในร้านกาแฟ

"ชาเย็นปั่นเพิ่มวิปกับดาร์คช๊อคโกแลตครับ" เสียงทุ้มสั่งก่อนจะจ่ายเงิน ศรัณเพียงแค่มองนิ่งๆ พลกรจำได้ว่าเขาชอบเมนูอะไร

"เธอมีอะไร..." อยากจะถามมากกว่าว่าอะไรทำให้ศรัณเดินเข้ามาทักเองแบบนี้

"เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ที่บ้านมีปัญหาอะไร?" ที่แท้ก็เป็นห่วงพ่อเขานี่เอง

"พ่อไม่ค่อยสบาย ให้ไปหาหมอก็ไม่ยอม.."

"ยังไม่หายหรอ เธอต้องพาไปนะ เธอก็รู้ว่าเป็นอะไรพ่อไม่ค่อยบอก.." อีกคนดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด

"อืม แต่เขายืนยันจะไม่ไป บอกแล้วว่ายังไงก็จะพาไป.." ลูกชายคนเดียวเล่า ก่อนที่พนักงานจะเรียกให้ไปรับเครื่องดื่ม

"เราไปเอาให้เอง.." ลุกขึ้นไปหยิบ ระหว่างที่มองกลับมาที่โต๊ะก็เห็นว่าพลกรยังดูกังวลจึงตัดสินใจสูดหายใจเข้าลึกๆ เดินกลับไปที่โต๊ะวางแก้วลง

"แล้วเธอจะเครียดทำไม .. เดี๋ยวเราไปด้วย.."

"ห้ะ? แต่.. เราไม่กวนเธอดีกว่า ยังไงนี่ก็เรืาองในบ้านเรา ไม่อยากให้เธอมากังวลด้วย"

"ก้อง.. เธอก็รู้ว่าเรารักและเคารพพ่อเหมือนกัน กับเรื่องนี้อย่ามองเราเป็นคนอื่นได้มั้ย?" คำตอบของศรัณทำเอาคนที่ดูดดาร์คช๊อคโกแลตหัวใจพองโต เหมือนมีน้ำมารดต้นไม้ที่กำลังโดนแดดแรงจนเหี่ยว

"แล้วเรื่องอื่นอะ เธอมองเราเป็นคนอื่นไปแล้วมั้ย?" ช่วงเวลาของการพูดความในใจกำลังเกิดขึ้น

"..." ศรัณไม่ตอบ

"เพิ่งรู้ตัวนะ...ยอมรับเลย ว่าตอนมีเธอเราโชคดีแค่ไหน เธอทั้งดูแลเรา บ้าน พ่อเรา ทุกอย่างในชีวิต และต้องยอมรับว่ามันเคว้งไปเลยตอนเธอเก็บของออกไป"

"มาพูดอะไรตอนนี้อะก้อง.."

"นั่นดิเนอะ.. ขนาดมีคนใหม่เธอรู้มั้ยเราแม่งคิดถึงแต่เธอ สมควรแล้วที่จะโดนแบบนั้น พอไปเจอคนข้างนอกนั่นก็เพิ่งรู้ว่ารักเป็นยังไง เพิ่งรู้ว่าสิ่งที่เคยมีมีค่าแค่ไหน.." เขาเห็นว่าตอนที่พูดคำนั้นออกมาอีกคนตาเบิกกว้างขึ้นขนาดไหน แต่ก็กลับไปทำสีหน้าปกติดังเดิม

"แล้วเธอมารักอะไรตอนนี้... ตอนที่เรารอเธอ เธอไปอยู่ที่ไหนมา..."

ความเงียบครอบคลุมทั้งพื้นที่ ทั้งที่ห่างออกไปก็มีลูกค้าโต๊ะอื่นนั่งอยู่ บทสนทนาเบาๆกลายเป็นบทละครใบ้

จนเสียงลูกค้าคนใหม่เข้ามาเป็นเด็กน้อย

"พี่ปลื้มมมมมมมม~" เสียงเรียกของเด็กชายตัวน้อยวัย6-7ขวบดังมาจากทางเข้า

"เดลต้า สวัสดีครับ โอ้โห โตขึ้นเยอะเลยครับ" ศรัณยกยิ้มทักทาย จากนั้นบิดาของเด็กชายแปลกหน้าก็เดินเข้ามา

"สวัสดีครับคุณศรัณ.." สรรพนามที่เรียกเหมือนแซวๆนั่นก็ทักทายคนตรงข้ามเขาที่ยกยิ้ม ก่อนจะหันมายกยิ้มทักทายพลกรด้วยคน

"สวัสดีครับ แหม เรียกชื่อเต็มเชียวนะครับ มาทำอะไรแถวนี้ครับ มาหาพี่ปิงหรือเปล่า..." อ๋อ ดูหน้าดีๆก็จำได้ว่าเป็นลูกค้าที่ได้แทนเพื่อนเขามันส่งรูปมาในไลน์บริษัทเพื่ออัพเดทการทำงานบ้าบออะไรของมันที่ร้อยวันพันปีไม่เคยทำ

"ปล่าวเลย พาเดลต้ามาทำธุระแถวนี้น่ะ เลยแวะร้านกาแฟ"

"เดลต้าโตขึ้นมาเลยนะครัย นี่พี่ปลื้มไม่เจอแปปเดียวเป็นหนุ่มแล้ว" ศรัณดูสดใส เพราะเจ้าตัวมีน้องที่ยังเป็นเด็กด้วยละมั้ง เลยเอ็นดูเด็กๆแต่ไหนแต่ไร

"เดลต้าคิดถึงพี่ปลื้มม๊ากมากกกก ป๊าบอกว่าเพราะยังไม่ปิดเทอมเลยมาหาพี่ปลื้มไม่ด้าย" ตัวเล็กนั่นบ่นเจื้อยแจ้วท่าทางจะชอบศรัณน่าดู แต่คนพ่อนี่สิที่เขาไม่ไว้ใจท่าที...

"พี่กวนปลื้มหรือเปล่า..เราไปนั่งตรงโน้นมั้ยลูก.."

"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพอดีผมขอตัวไปทำงานต่อก่อน ไปนะ.." บอกก่อนจะลาคนที่ติดเล่นกับเด็กน้อยอยู่

หงุดหงิดชะมัด ได้มีโอกาสคุย และกำลังได้บอกอะไรในใจก็มีหนุ่มใหญ่หอบเด็กตัวเล็กมาเบี่ยงความสนใจไปได้ เขานั่งลงบนโต๊ะประจำ แล้วนี่กล่องเค้กทีาไอ้ตากล้องใกล้ๆนี่ซื้อมาให้อีกก็ยังวางทิ้งไว้ต่างหน้า

"สเน่ห์แรงชิบหาย..." พึมพำกับตัวเองเบาๆ

"อ้าวทำไมหน้าเหมือนโดนหมามุ่ยมางั้นวะ ปลื้มไปไหนอะ นึกว่าได้คุยกันแล้ว.." แทนที่นั่งเล่นเกมส์อยู่กับเท่งง เพื่อนเขาควรมีท่าทางดีใจยิ้มแป้นให้ได้แซวสิ

"เสือก.." ตอบกลับไปเพราะรู้ว่าพูดมากกว่านี้ก็โดนแซว วันนี้ออฟฟิศงานเบาเขาเลยไม่รู้จะทำอะไร แล้วศรัณก็กลับมาจนได้ ในมือมีน้ำอีก2แก้ว

"อ่ะพี่แทน ปลื้มซื้อมาฝาก อีกแก้วนึงของแกเหมือนเดิม..ซื้อมาคืนที่แกซื้อเค้กมาให้.." รอยยิ้มหวานๆนั่นส่งไปให้สองคนที่อู้งานอยู่ วางแก้วลงให้บนโต๊ะเพราะไม่มีใครมือว่างรับสักคน มารยาทดีกันจริงๆ...แต่ปลื้มคนของสังคมก็ยังยิ้มไม่ถือสาสักนิด

"ขอบคุณคร้าบ" แทนบอกเสียงยานๆ แต่ตาก็จ้องมือถือด้วย

"ขอบคุณค้าบบบ แกน่ารักชิบเป้งเลยว่ะ นี่ลืมบอกเลยนะว่าเพื่อนเค้าinboxมาขอเบอร์แกด้วยแต่เค้าไม่ได้ให้นะ" สรรพนามน่ารักๆบ้านไหนของมันใช้กับเพื่อนที่ทำงานแบบนี้วะ

"เราบอกแกแล้วว่าให้ลบ เล่นอะไรก็ไม่รู้" แล้วนี่ก็ตอบเขาน่ารักไปอีก สองคนนี้เป็นคู่จิ้นของสาววายในบริษัทไปทั่ว ตัวชงก็จะใครถ้าไม่ใช่เจ้แหม่มAEตัวแม่บริษัทกับครีเอทีฟอีกคนคู่หู

"ทำไมอะ กระแสดีจะตาย วันไหนแกว่างไปถ่ายรูปอีกนะ รอบนี้เอาแบบอาร์ตๆ" ขยันหากิจกรรมทำด้วยกันจริงๆว่ะ

หงุดหงิดชิบหาย.... ทำไมสเน่ห์แรงขึ้นทุกวัน เมื่อก่อนก็ไม่ได้สังเกตุรู้ว่าเนื้อหอมแต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าหาโต้งๆเพราะคิดว่า ก้องกับปลื้มคบกันอยู่ บวกกับว่าศรัณไม่ได้สนใจใคร แต่พอเขาตั้งสถานะชัดเจนกับบุ๊คจนเลิกกันแล้วเนี่ย เหมือนมันไปย้ำว่าอีกคนโสดตัวโตๆชัดๆไปเลย

"เย็นนี้เราไปกินข้าวด้วยนะ.. เราอยากไปหาพ่อ" จู่ๆเสียงนั้นก็หันมาบอกพลกร

"หืม... อ๋อ อืม..ไปสิ" ตอบตกลงแทบจะทันที ตั้งตัวไม่ทัน ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินออกไป

ไอ้สองตัวที่ก้มหน้าเล่นเกมดูก็รู้ว่ามันแอบหัวเราะมองกันคิกคักๆ แต่ไม่สนใจหรอก แมตซ์นี้เหมือนแต้มจะเพิ่ม..

02.08.2020

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***