ตอนที่ 14 : ชายผู้เคยโชคดี

ของตาย โดย ศศิศิลป์

ตอนที่ 14

______________________________

พลกรมานั่งอยู่ที่ห้องของบุ๊ค เขามาด้วยอารมณ์หงุดหงิดเต็มประดา เปิดคีย์การ์ดสำรองที่คนที่ได้ชื่อว่าแฟนให้ไว้ เสียงน้ำในห้องน้ำปิดลงและมีเสัยงกอกแกกด้านใน ก่อนที่ยุ๊คจะเดินออกมาพร้อมชุดนอนและผมเปียกๆที่มีผ้าพาดไว้

"รอนานมั้ยครับ? พี่ก้องบอกกระทันหัน บุ๊คเพิ่งกลับมาเลยอาบน้ำซักหน่อย" เขาบอกไว้แล้วอีกคนเลยดูไม่ตกใจ

พลกรไม่รอช้าเขาเข้าจู่โจมทันที โดยการเล้าโลมอีกฝ่ายทั้งกอดและจูบ

"พะ พี่ก้องครับ ..เดี๋ยว...เป็นอะไรมาเนี่ย อื้ออ" ไม่ใช่ว่าจะห้ามแต่มันแปลกเพราะพลกรไม่เคยเป็นแบบนี้

"พี่ขอนะ.." พูดไปพร้อมกับจูบไปตามตัว มีหรือที่บุ๊คจะขัดขืน เขารักและเฝ้ารอวันที่พลกรอยากจะทำรักเขา และวันนี้ไม่รู้เพราะอะไรอีกฝ่ายถึงมีอารมณ์รุนแรงแบบนี้

ร่างกายถูกผลักลงบนเตียงนุ่ม พลกรร้อนแรงกว่าที่เคย เสื้อผ้าถูกถอดออก คนพี่สูดเอาความหอมจากตัวบุ๊คที่เพิ่งจะประพรมความหอมมา แต่จู่ๆก็หยุดเอาเสียอย่างนั้น

"พะ พี่ก้องครับ...หยุดทำไม?" บุ๊คถามงงๆ เพราะอารมณ์กำลังถูกปลุกจนสูงสุด

"รอยใคร!!" เสียวกร้าวพร้อมกับดีดตัวลุกขึ้น ตาแข็งถูกส่งไปถามคนรักที่ก้มลงดูแผ่นอกตัวเอง

"เอ่อ .. รอยพี่ก้องหรืิอเปล่า เพราะเมื่อวา.." ยังไม่ทันพูดต่อ

"อย่ามาโกหกพี่นะบุ๊ค! พี่ไม่เคยทำรอย!!" บนตัวเด็กหนุ่มเขาไม่เคยทำแบบนั้น นอกเสียจากศรัณเขาไม่ฝากมันไว้บนตัวใคร

กระชากแขนเด็กน้อยอย่างแรงจนตัวปลิว

"กูถามว่ารอยใคร!!?"

"พี่ก้อง.. บุ๊คเจ็บ ใจเย็นๆ.." ทั้งกลัว ตัวสั่นไปหมด ไม่เคยเจอแบบนี้

"มึงจะบอกดีๆมั้ยบุ๊ค กูถามว่ารอยใคร!!" เหมือนโดนส้นเท้าเหยียบหน้า เห็นรอยฟันรอยดูดบนตัวคนรักตอนจะมีอะไรกันและมั่นใจว่าไม่ใช่ตัวเองแน่ๆ

" ฮึก พี่ก้อง บุ๊คขอโทษ..บุ๊คขอโทษครับ.." เด็กหนุ่มกอดเอวเขาไว้

"ไปเอากับใครมา?" เสียงทุ้มถามไม่ได้ผลักอีกคนออก อยากฟังความจริง

"ฮึก บุ๊คไม่ได้ตั้งใจนะพี่ก้อง ให้อภัยบุ๊คนะ.."

"กูถามว่ามันเป็นใคร?"

"พะ พี่แม็กซ์.." ยอมรับอย่างกล้าๆกลัวๆ

"มึงหยามกูมากนะ ไปเอากับผัวเก่า?"

"พี่ก้อง! ก็เพราะพี่ให้ในสิ่งที่ผมต้องการไม่ได้... จะให้บุ๊คทำยังไงครับ ผมกับพี่แม็กซ์ไม่ได้รักกันแล้ว และเราเจอกันแค่ไม่กี่ครั้ง..." ยังไม่ต้องอธิบายต่อพลกรผลักอีกคนออกจากตัว ยืนติดกระดุมเสื้อตัวเอง

"ฮึก ทีพี่กับพี่ปลื้มทำไว้ บุ๊คยังไม่ไปว่าอะไรเลย.."

"อย่าเอาปลื้มมาเกี่ยว!! รู้ไว้นะบุ๊ค กูกับปลื้มไม่เคยเสร็จกันหลังจากที่คบกับมึงแล้ว...ปล่อย สกปรก!!" เขาเลวได้ไม่เท่าสิ่งที่คนตรงหน้ากำลังทำ ปิดบังและมันมากกว่าครั้งเดียวจากการยอมรับออกมาเอง

ปิดประตูเดินออกมาทิ้งให้อีกคนร้องไห้โวยวาย

"ไอ้เหี้ยแม็กซ์!!" ตะโกนกร้าว ตอนนี้เขากลับไปตั้งหลักที่บ้าน เป็นบ้าอยู่วันนึงเต็มๆค้นหาทุกวิถีทางทักไปหาไอ้แทนเพื่อให้ได้เบอร์แม็กซ์มา

พลกรกดโทรออกหาคู่กรณี อยากจะคุยให้รู้เรื่อง

"ฮัลโหลครับ?" เสียงที่รับทำเอาพลกรชะงัก

"มันอยู่ไหน?"

"อะไรของเธอ?" เป็นศรัณที่รับสายเขา

"มันอยู่ไหนไอ้เจ้าของเบอร์ ทำไมมึงมารับ?" สรรพนามหยาบคาย

"ถ้าจะเป็นบ้าก็ไปบ้าที่อื่นมั้ย จู่ๆก็จะมาโมโหใส่" พลกรได้ยินก็นึกขึ้นได้ เรื่องนี้ศรัณไม่เกี่ยว สูดหายใจเข้าลึกๆ ก็จะถอนหายใจออก

"เรียกมันมาคุย.."

"พี่เขาขับรถอยู่ เธอมีอะไร?" หันมองหน้าคนขับก็พยักหน้าให้ นิ้วเรียวเลยกดเปิดสปีคเกอร์โฟน

"ถามมันสิ..ว่าที่เที่ยวไปเอากับแฟนชาวบ้านน่ะมันเป็นสันดานอะไรของมัน?" ศรัณได้ฟังก็มองหน้าคนขับที่ยังนิ่งอยู่

"เจอกันหน่อยมั้ยละ ที่ไหนดี.." แม็กซ์พูดกับปลายสายโดยมีศรัณถือไว้ให้ คนกลางสีหน้าไม่ค่อยดีรู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ

นัดกันมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง แม็กซ์จองโซนพิเศษไว้เอง โดยมีแทนมากับพลกร ส่วนอีกฝ่ายมีศรัณ แม็กซ์และพ่วงเอาคิวเพื่อนรักของเขามาด้วย

ไม่ทันต้องพูดอะไรพลกรก็ตรงเข้าซัดที่ใบหน้าของแม็กซ์ทันที อีกฝ่ายไม่ได้ตอบโต้กลับก็โดนล๊อคแขนเอาไว้ก่อนทั้งคู่

"ไอ้ก้อง!" แทนร้องตกใจ

"เฮ้ย หยุด!!" คิวห้าม ระหว่างที่มันยังไม่ยุ่งวุ่นวายมาก กดเพื่อนลงที่โต๊ะ ส่วนแทนก็กดหน้าอกเพื่อนเอาไว้ไม่ให้ใจร้อน ตอนนี้ศรัณทำตัวไม่ถูกยืนมองทั้งคู่

"ไม่ใช้กำลังก็ได้มั้ย.." ศรัณพูดขึ้นกลางโต๊ะ เกลียดที่สุดการแก้ปัญหาด้วยความรุนแรง

"งั้นถามคนของเธอหน่อยดิ ว่าสันดานมันเป็นยังไงถึงได้มายุ่งกับคนของชาวบ้านเขา?" พลกรบอกผ่านศรัณที่ตอนนี้ดวงหน้าเต็มไปด้วยความน้อยใจ 1.แม็กซ์ไม่ใช่ของเขา 2.พลกรปกป้องคนรักโดยการพาลหาเรื่องเขา

"แล้วปลื้มเกี่ยวอะไร มึงก็ถามกูนี่... เหอะ มึงไร้น้ำยาไงวะ เมียถึงต้องระหกระเหินมาออเซาะผัวเก่ามันน่ะ!" แม็กซ์กระตุกยิ้ม แทนรีบจับเพื่อนเอาไว้ก่อนจะมีมวยอีกรอบ

"ถ้าใครปากดีอีกกูจะไม่ไว้หน้าสักคน..." คิวพูดขึ้นเงียบๆ ทำเอาแม็กซ์มองไปทางอื่น เพราะรู้ว่าเพื่อนเอาจริง

"แล้วจะเอายังไงกัน.." แทนถาม

"มันจะหาเรื่องกูปะวะไอ้แทน ก็รู้ว่ากูคบกับบุ๊คอยู่ มายุ่งให้มันมีปัญหาทำไม?"

"ถามเด็กมันก่อนมั้ยว่าสมยอมหรือเปล่า กูบังคับหรอก็ไม่.."

"มึงก็คบกับปลื้มอยู่ มึงทำแบบนี้กับมันได้ไง?"

"ใครคบ? กูกับปลื้มไม่ได้เป็นอะไรกัน เขาให้กูเป็นแค่พี่เขา... อ้ออ แล้วมึงยุ่งอะไรอะ มึงหวงก้างหรอ?" แม็กซ์เหน็บ

"กูไม่อยากให้มันเจอคนเลวๆแบบมึง.."

"มึงดีตายแหละไอ้ก้อง มึงประเสิรฐนักสินะ?"

"กูก็ไม่เที่ยวเป็นชู้ลับหลังแล้วกัน!"

"กูได้ไปแล้วให้กูทำไงดีอะก้อง บอกเมียมึงมั้ยให้เลิกหาคนอื่นมาเติมเต็มในส่วนที่มึงขาดอะ?"

กึก ซ่าา

คนเดินเข้ามาใหม่สาดน้ำเต็มหน้าของแม็กซ์

"บุ๊ค..." หลายเสียงเรียกพร้อมกัน

"ฮึก เออกูเลว แต่มึงมันก็เหี้ยเหมือนกันนั่นแหละ ส่วนพี่... จะไปไหนก็ไปเหอะ แฟนเฮงซวยแบบนี้คิดว่าอยากมีนักรึไงวะ.. " เด็กหนุ่มร้องไปพูดไป ทุกคนมองอึ้งๆ ส่วนศรัณนั่งก้มหน้านิ่ง

"แม่ง ฮึก ถ้ายังคิดถึงแต่เพื่อนเก่านักก็กลับไปคบกันให้รู้แล้วรู้รอดเลยมั้ย จะมาหาคนใหม่ทำเชี่ยไร คนอื่นเขาก็เจ็บเป็นเหมือนกัน..." พลกรเถียงไม่ออก

"ส่วนพี่... " หันไปมองที่แม็กซ์

".."

"อย่ามาให้บุ๊คเห็นหน้าอีก.." พูดจบก็เดินออกไปทันที คนที่เดินออกไปกลับเป็นคิวที่ถอนหายใจใส่เพื่อนรัก และเพราะเป็นห่วงเด็กน้อยเลยอยากจะไปดูอาการเสียหน่อย

"พอรึยัง.." ศรัณพูดขึ้น

"ถามว่าพอรึยังทั้งสองคน..." ถามน้ำมองไปยังอีกสองคน ตอนนี้้แทนทำหน้าไม่ถูกเอื้อมมือมาจับหลังปลื้มเบาๆ

"ขอตัวนะ..." ศรัณมองสองคนที่เงียบ ค่อยๆลุกเดินออกไป

"ปลื้ม รอพี่ก่อน.." แม็กซ์ลุกเดินตามทันที พลกรจะตามไปด้วยแต่แทนห้ามไว้

"ก้อง... ไม่ใช่คิวมึงว่ะ.. " เพื่อนเตือนสติเขา อย่างน้อยสถานะของสองคนที่ตามกันไปก็ยังมีเหตุผลกว่าพลกรที่ตอนนี้ควรจะเคลียร์ความรู้สึกตัวเองเป็นอย่างแรก

"ไอ้แทน... กู... กู..." ไม่รู้จะพูดออกมายังไง

"มึงรักน้องบุ๊คนั่นมั้ยวะ?"

"ยอมรับว่า...ไม่ขนาดนั้นว่ะ.. แต่กูรู้สึกดีกับน้องจริงๆ และกูโกรธที่น้องทำอะไรลับหลังกู..."

"แล้วเรื่องระยำที่มึงทำลับหลังน้องล่ะมีมั้ย...มึงกับปลื้ม"

"ถ้าตอบว่าไม่มีเลย...กูก็คงโกหก" พลกรยอมรับ ไม่สบตากับเพื่อน

"หึ แล้วมึงกับปลื้ม.."

"กูเป็นห่วงมัน หวงมัน... หึงมัน ... ขาดมันก็เหมือนขาดอะไรในชีวิตไป ตอนมันอยู่ไม่เคยรู้สึกว่าจะเสียไป แต่พอมันไปบ้านกูก็ไม่เป็นบ้าน"

"ไอ้ควาย..." แทนด่า

"แทน กู...กูไม่รู้.."

"โง่ชิบหาย...แบบนี้เขาเรียกว่ารักโว้ยไอ้ก้อง แม่งเอ้ยย แค่นี้ก็คิดไม่ได้!" เพื่อนเขาด่ากรอกตาไปมา

"กู...ไม่อยากเสียมันไปแทน...ถ้าคบกันไป แล้วถ้าต้องเลิกกัน แล้วมันจะหายไปเลย ไม่วนเวียนอยู่ในชีวิตกูอีกอะ..กูรับไม่ได้หรอก"

"แล้วจะเลิกทำไมวะ ก็รักกันไปให้ได้ตลอดสิโว้ยย! มึงเก่งทุกอย่างนะ ปากก็เก่ง เรื่องแค่นี้มึงปอดแหกหรอ?"