ตอนที่ 12 : เกมนี้มีคนโกง

ของตาย โดย ศศิศิลป์

ตอนที่ 12

______________________________

"ขอบคุณนะพี่แม็กซ์ ที่มาส่ง.." บุ๊คบอกคนที่แวะส่งพี่ปลื้มแล้วก็เลยมาส่งเขาที่คอนโด

"ห่างเหินจังนะ ไม่ชวนพี่ขึ้นไปเหมือนแต่ก่อนหรอ?" แม็กซ์กวนแต่บุ๊คกลับปลดเข็มขัดออกทำท่าจะลงไป

"เดี๋ยว...." รั้งแขนน้องเอาไว้

"อะไรครับ?"

"แน่ใจหรอ กับคนนี้น่ะ.." แม็กซ์เป็นห่วง เพราะเขารู้ความสัมพันธ์พลกรกับศรัณ

"แล้วไม่ดีหรือไง บุ๊คก็คบกับพี่ก้อง พี่ก็ตามจีบพี่ปลื้มให้ติดแล้วกัน!" บุ๊คว่าดึงแขนออก

"เขารักกัน.." แม็กซ์โพล่งออกไป ทำเอาเด็กหนุ่มตัวชา

"พูดบ้าอะไรของพี่.. ผมคบกับเขาอยู่"

"แล้วดูไม่ออกหรอว่าเขารักกัน.." แม็กซ์ถามย้ำ

"ฝ่ายพี่หรือเปล่า?"

"บุ๊ค... พี่หวังดีนะเห็นว่าเราเสียใจเพราะพี่มาเยอะ ดูให้ดีๆแล้วกันว่าตัวอยู่กับเราใจเขาอยู่กับใคร" พูดออกไปก็ทำเอาน้องนั่งนิ่ง

"บุ๊คก็รักเขา และเราคบกันแล้ว.."

"ได้กับมันแล้วหรอ?" คำถามตรงๆสมกับเป็นแม็กซ์

"พูดจาบ้าอะไร!!"

"ยังล่ะสิ... สายตามันอาวรณ์ปลื้มแค่ไหนไม่เห็นหรือไง.. ก่อนจะคบกับเธอเขายังนอนด้วยกันอยู่เลย.." คำพูดตรงๆนั่นทำเอาเด็กหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

"มาบอกทำไม.." เสียงสั่นๆถาม

"ก็บอกแล้วไงว่าหวังดี"

"หรอ.. มาหวังดีทำไม ก็พี่ไม่ใช่หรอที่ทิ้งผมไป?" ร้องไห้อีกจนได้ แม็กซ์เอื้อมมือมาเกลี่ยน้ำตาออกจากหน้าน้อง ก่อนจะจูบเบาๆบนแก้มใส

"ทำบ้าอะไรของพี่..." เสียงระส่ำถาม ถดตัวออกห่าง

"หึ รู้สึกรึไง?" ถามออกไปก็มองไปในแววตานั้น

"อื้อออออ... ปะ ปล่อย!" คนที่โดนบดจูบผลักออก ก่อนจะเช็ดปากลวกๆ

"มันทำได้เหมือนพี่หรือเปล่า.."

"อย่ามาเลว! บุ๊คมีแฟนแล้วนะ.. แล้วพี่ก็คุยกับเขาอยู่ จะมาฟื้นฝอยให้มันได้อะไร?"

"สถานะแบบนี้ไงที่ปลื้มกับก้องเขาเป็นกันน่ะ ไม่สนใจหรอ?" ปากพูดมือสากก็ลากไล้ไปในเสื้อคนน้อง ก่อนจะค่อยๆปลุกอารมณ์บนลานจอดรถหอพัก สุดท้ายก็ไม่มีใครทนอารมณ์ตัวเองไหว ถ่านไฟเก่าจุดติดง่ายเสียเหลือเกิน

"น้องพี่ช่วงนี้สดใสขึ้นนะ มีอะไรดีๆหรือเปล่า.." แหม่มถามขึ้นมา ขณะที่ศรัณเดินถือเครื่องดื่มขึ้นมาบนสำนักงานแล้วเจอเข้า

"อะไรละครับ ปกติดีนี่.." ขอปลื้มเอากาแฟไปให้บอสก่อนนะ.." พ้นสายตาไปสาวใหญ่ก็อัพเดททันที

"ยังไงยะ เพื่อนแกอินเลิฟชะมะ?" เธอถามเท่ตากล้องหนุ่ม

"งั้นมั้งพี่...ไม่รู้ดิ ผมถามแล้วนะ แต่ไม่ได้อะไรเลย สายเปย์คนนั้นขยันเอาใจจริงๆ แต่มันยืนยันว่ายังไม่ได้คบนะ.." เท่ว่า

"อะไรวะ ทำไมมันไม่ทำคะแนนหรือว่าเจาะเข้าไปให้ถึงใจที่แข็งดังหินแกรนิตของน้องมัน.." แทนที่เดินมาเสริมอย่างอารมณ์ดี

"พวกแกขยันทำงานให้ได้ครึ่งเรื่องชาวบ้านป่านนี้บอ(บริษัท)เราแม่งเจริญไปไหนต่อไหนแล้ว" จีนเดินมาแซะ

"หรือเจ้ไม่อยากรู้?" แทนถาม

"อยาก!!" เธอตอบทะเล้น

"แต่อย่าไปพูดเยอะเลยพี่ เดี๋ยวใครแถวนี้จะเสียดายเอา ได้ข่าวว่าไปเมาทุกวันเลยนะ.." แหม่มแซะ

"โว้ยอย่าไปโยงไอ้ก้องมันนะ อย่างมันน่ะควงคนใหม่ไปเที่ยวทุกคืนโว้ยเจ้.." แทนเข้าข้างเพื่อนแต่สีหน้ากลับดูเหมือนช่วยกวนอารมณ์เสียมากกว่า จนก้องยกนิ้วกลางให้

"พูดถึงโจทก์ โจทก์ก็มาว่ะ!" เท่ว่าพยักเพยิดไปทางแม็กซ์ที่วันนี้หนีบอีกคนที่คุ้นหน้ามาด้วย

"เชี่ย.. ทำไมแท็กทีมกันมาได้วะ?" แทนงุนงง

"พี่แหม่มครับ ซื้อขนมมาฝาก.." แม็กซ์วางถุงขนมลง

"ต๊ายย ขอบคุณค่ะ มาหาปลื้มหรอเนี่ย? เพิ่งเข้าไปหาพี่ปิงเมื่อกี้เอง.." เธอว่า ก่อนที่จะรับไหว้บุ๊คที่สวัสดีทุกคน

"บุ๊คมาได้ไง..." พลกรเดินเข้ามาถามคนรัก

"เจอกันหน้าตึกน่ะ เลยขึ้นมาด้วยกัน.." เป็นแม็กซ์ที่ตอบแทน

"บุ๊คมาชวนพี่ไปกินข้าว .." ตั้งแต่วันที่ไปนอนกับแม็กซ์เขารู้สึกผิดในใจทุกครั้ง แต่มันเป็นสิ่งที่พลกรไม่เคยให้เขาเลย

"ขอตัวนะครับ" แม็กซ์ยกยิ้ม ยักคิ้วกวนๆให้พลกรก่อนจะเดินไปทางห้องบอสของทุกคน

"เรื่องครอบครัว แยกย้ายครับ" แทนบอก ก่อนที่ทุกคนจะสลายตัวกัน พลกรนำบุ๊คเดินไปนั่งที่ไว้สำหรับรองรับเวลาใครมา นั่งกินคุ๊กกี้ด้วยกัน รอเวลาพักเที่ยง

"มาอีกแล้วหรอครับ งานเรียบร้อยไปแล้วไม่ทราบว่าคุณแม็กซ์มีธุระอะไรที่นี่อีก?" ปิงเหน็บหนุ่มรุ่นน้อง

"ผมก็มาตามหัวใจเรียกร้องแหละพี่.." ปิงได้ยินทำท่าจะอ้วก

"ไปกินข้าวกับมันเถอะน้องน้ำ.. ก่อนที่พี่จะอ้วก.." ปิงว่า

"น้ำ? น้ำไหนอีกอะพี่.." แม็กซ์งง

"ก็น้ำแข็งมันเริ่มละลายแล้วไงวะ.." พี่ปิงว่าก่อนหัวเราะร่า

"ไปเถอะพี่แม็กซ์ บอสเสียสติไปแล้ว" ศรัณที่เริ่มสนิทกับเจ้านายรีบดึงมือคนพี่ออกพร้อมเสียงบ่นไล่หลังตามมา

"ไปกินอะไรกันดีครับวันนี้.." ศรัณถามอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นหนุ่มน้อยที่นั่งกับพลกร

"โอเคมั้ย?" แม็กซ์เอื้อมไปจับหลังศรัณแตะเบาๆ

"โอเคครับ ปลื้มไม่อ่อนแออย่างเดิมแล้ว" ว่าแล้วก็ยกยิ้มหวานให้ พอดีกับที่อีกคู่เดินออกมาจากโต๊ะทานกาแฟ

"ว่าไงครับ ไปทานข้าวด้วยกันมั้ย?" แม็กซ์มองยียวนไปที่ทั้งพลกรและบุ๊ค

"ไม่ดีกว่าครับ ไม่รบกวนพี่สองคนดีกว่า.." บุ๊คตอบ

"อะไรกัน 'คนกันเอง' ทั้งนั้น"

"ไปสิครับ อุส่าชวนทั้งที" พลกรตอบรับ รู้สึกไม่อยากเป็นรอง พร้อมมองหน้าคนคุ้นเคยที่ทำเมินใส่เขา ตั้งแต่อยู่บ้านคนละหลังกัน ไม่มีเลยที่จะได้คุยกันนอกจากเรื่องงาน

"ปลื้มโอเคนะ ถ้าพี่จะชวนพวกเขาด้วย.." แม็กซ์หันไปถามคนที่เงยมายิ้มให้

"ได้สิครับ ปลื้มแล้วแต่พี่แม็กซ์.." ยิ้มหวานไปให้หนึ่งที

"หึ.. " พลกรส่งเสียงออกมา

ก่อนทั้ง4คนจะเดินกันออกไปหาข้าวเที่ยงทาน

"นี่มันอะไรวะเนี่ย.." เท่ที่ดูอยู่ห่างๆถามขึ้นมากลางวง วันนี้พวกเขาสั่งข้าวมาทานที่ออฟฟิศ

"โคตรซับซ้อนซ่อนเงื่อนเพื่อนทรยศ.." แทนว่า

"เหมือนฉันดูเรียลลิตี้เกมส์โชว์ พวกแกว่าไง.." คราวนี้พี่แหม่มว่า

"ไอ้ก้องหวงก้าง มันไม่ได้แคร์แฟนมันเลย สายตาอาวรณ์ปลื้มสุดๆ.." จีนแทรกเข้ามา

"ผมว่าปลื้มก็ยังรักของมันเหมือนเดิม แต่มันเข้มแข็งขึ้นเท่านั้นแหละ.." เท่บอก

"ฉันคนเดียวเดียวหรือเปล่าที่มองว่าแม็กซ์ซัมติงกับแฟนไอ้ก้องมัน" แหม่มว่า ก่อนที่แทนจะขอแปะมือ

"ผม+1 สองคนนั้นก็ดูไม่ธรรมดา มีลับลมคมในเหมือนมีอะไรในใจปิดบัง" คำของแทนทำเอาแหม่มผลักหัว

"ภาษาบ้าบอคอแตกอะไร..ฟังแล้วเยอะสิ่ง" สาวใหญ่ว่า

"พอกัน.." จีนกรอกตา

"ผมก็ว่าเขาออกจะดูรักเอยเตยหอมกันอยู่นะพี่.." เท่พูดขึ้นอีกคนทำเอาพี่ๆมอง

"เอ้า ผมก็ติดภาษามาจากพี่ๆนั่นแหละ"

สมาคมขาเผือกหัวเราะร่า ถูกใจน้องใหม่ที่เข้ากันได้ดี

ออกมากินข้าวกันที่ร้านประจำของพลกรและศรัณเช่นเคย เจ้าของรถวันนี้คือ producer หนุ่มที่นั่งจ้องหน้าเลขาบอสตาไม่กระพริบ

"มองแบบนี้แฟนไม่หึงหรอครับ?" แม็กซ์จุดฉนวน

"ไม่หรอกครับ ถ้าเราเชื่อใจกัน'คนอื่น'ก็ไม่มีผล" บุ๊คตอบแทน

"เชื่อใจกันมากๆนะครับ บางเกมส์ก็มีคนโกง.." คราวนี้หนุ่มน้อยถึงกับทำตัวไม่ถูก

"หมายความว่าไง?" พลกรโมโหขึ้นมา ไม่ชอบขี้หน้าและความยียวนเป็นทุนเดิม แต่แม็กซ์ทำเพียงแค่ยักไหล่

"ขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะครับ.." บุ๊คลุกขึ้นเดินออกไปเพราะความร้อนตัว

"โอ้โห อาหารน่าทานเหมือนเดิมเลย แต่วันนั้นที่เรามานั่งด้วยกันบรรยากาศดีกว่านี้นะปลื้ม" แม็กซ์ว่า

"หมายถึงที่ประจำของเราหรือเปล่าปลื้ม" พลกรปล่อยหมัดบ้าง ศรัณถอนหายใจยาว

"ทานดีกว่ามั้ยครับ ทิ้งไว้นานๆมัน 'จืดชืด' เดี๋ยวรสชาติมันจะเปลี่ยนแล้วพาลให้ไม่อยากทาน" ศรัณตอบกลับ ตั้งใจเหน็บทั้งสองที่ทะเลาะและพลกรที่เอาอดีตมาพูด บุ๊คก็กลับมานั่งพอดี

"ดีเลยครับ ทาน 'ใหม่ๆ' ตอนที่ยัง 'ร้อนๆ' ดีกว่า" แม็กซ์ยกยิ้มไม่ได้มองหน้าคนที่ตอนนี้ฟึดฟัดแล้ว

"บุ๊คกินเยอะๆนะครับ อันนี้ของโปรดเลยนี่.." ตักอาหารเอาใจคนรัก

"ขอบคุณครับพี่ก้อง" เด็กหนุ่มยกยิ้มเขินๆ

"แปลกนะครับ นี่ไม่ใช่เมนูเดิมที่ชอบทานนี่.." คำของแม็กซ์ทำเอาศรัณทำหน้างงอยู่คนเดียว

"พอดีว่าบุ๊คเคยคบกับพี่น่ะครับ ขอโทษทีนะพี่ไม่ได้เล่าให้เราฟัง..." แม็กซ์ว่ายกมือลูบหัวน้อง

"บังเอิญจังเลยนะครับ" ศรัณกระอักกระอ่วน นี่ผู้ชายสองคนบนโต๊ะ หนุ่มน้อยตรงข้ามเขาสมหวังด้วยหมดแล้วหรือนี่...ต่างกับเขา ที่ไม่ได้มีสถานะอะไรเลย น่าอิจฉาที่เคยมีทั้งคนดีๆอย่างแม็กซ์และได้ใจพลกรที่เขารอมา3ปีไป

"แต่ไม่ต้องห่วงนะ ตอนนี้พี่มองแค่เรานั่นแหละ.." แม็กซ์รู้ดีว่าพูดแบบไหนให้ใครรู้สึกดี และกระทบอีกหลายคนบนโต๊ะ บุ๊คถึงกับเผลอวางช้อนเสียงดังลงบนจาน ส่วนเจ้าของคำพูดดูพอใจอาการฝ่ายตรงข้ามทั้งสองอย่างมากแต่ก็ทำเป็นเอาใจศรัณต่อ

Rrrrrrrrrrrrrrr

"พี่ไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ.." แม็กซ์ผุดลุกขึ้นเดินออกไปนอกร้าน

ผลัก เคร้งงง..

เสียงแก้วถูกปัดลงจนน้ำช็อคโกแลตของโปรดโปรดิวเซอร์หนุ่มหกไหลลงบนตักเขา

"เฮ้ย ขอโทษครับ.. ซุ่มซ่ามจัง ขอโทษครับพี่ก้อง.." พลกรรีบเอากระดาษเช็ดๆน้ำบนตักตัวเองทันที

"ไม่เป็นไร พอแล้วบุ๊ค พี่ไปห้องน้ำดีกว่า.." พลกรเดินออกไปอย่างหัวเสีย เด็กหนุ่มพยายามรับผิดชอบรอยเลอะนั้นแต่มันยิ่งไปกันใหญ่ ส่วนศรัณที่เห็นชัดๆว่าเด็กหนุ่มตั้งใจก็หัวเราะเหอะๆขึ้นมา

"ผมมีเรื่องจะคุยกับพี่.." บุ๊คเปิดประเด็นทันที

"มีวิธีตั้งเยอะแยะให้มันไม่เดือดร้อนคนอื่น" ศรัณขำเด็กน้อย

"จะอะไรก็ช่าง ผมขอบอกพี่เลยว่าผมรักพี่ก้อง และผมจะไม่เสียพี่ก้องไปให้สถานะเพื่อนปลอมๆของพี่สองคน"

"โทษนะ แล้วพี่ไปยุ่งอะไรไม่ทราบ ต่างคนก็ต่างอยู่ๆแล้ว บอกก้องดีกว่าว่าให้ดูแลกันดีๆ" ศรัณชักสีหน้าใส่ เด็กคนนี้ต้องการอะไรจากเขา

"หึ ครับผมจะดูแลเขาอย่างดีในฐานะแฟน แล้วพี่ก็ดูแลว่าที่แฟนพี่ดีๆด้วยแล้วกัน อย่าให้มากวนใจพี่ก้องกับผม.."

"ทำไมไม่บอกเองล่ะ พี่ว่าแฟนเก่าน่าจะคุยกันเข้าขากว่านะ.." ศรัณตอกกลับบ้าง

"พูดอะไร?"

"ร้อนตัวอะไร พี่หมายถึงน้องน่าจะรู้จักพี่แม็กซ์ดีกว่าพี่ พี่แค่คุยๆกันอยู่จะมีสิทธิ์อะไรไปห้ามเขา พี่ยังรู้จักเขาไม่ดีพอด้วยซ้ำ" เห็นท่าทางร้อนรนแล้วเขาพอจะจับสังเกตได้ว่ามันมีอะไรสักอย่างเพียงแค่ต้องการแน่ใจ

"ผมโฟกัสแค่พี่ก้อง และขอให้พี่สองคนไม่ไปทำอะไรลับหลังผมนะครับ.." บุ๊คบอกเสียงแข็ง

"แล้วน้องกับพี่แม็กซ์ละครับ..." ศรัณถามยิ้มๆ

"อะไร! พี่รู้อะไร!!" เป็นเด็กหนุ่มที่ร้อนตัวขึ้นมาเอง

"เดี๋ยวก่อนครับใจเย็น พี่แค่ถามไม่ได้รู้อะไรเลย.. แต่เห็นท่าทางแบบนี้เนี่ย วันนั้นไปส่งกันถึงไหนหรอ?" ศรัณถามด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม เดาไม่ยากเลย ว่าไปแอบทำอะไรกันมาแน่ๆ

"ก็เป็นเหมือนที่พี่กับพี่ก้องเป็นมั้งครับ.." เด็กหนุ่มยอกย้อน

"ผิดแล้วครับ.. พี่กับก้องไม่เคยมีอะไรกันในตอนที่อีกฝ่ายคบใครขึ้นสถานะแล้ว พี่ไม่ชอบเล่น 'ชู้' " คำพูดของศรัณทำเอาบุ๊คบีบแก้วน้ำแน่น ศรัณอาจจะใช้เรื่องนี้ไปบอกพลกร สายตาแข็งกร้าวถูกส่งไปเหมือนมีกระแสไฟฟาดผ่านทางสายตากัน เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ..

"เฮ้ ใจเย็นครับหนุ่มๆ.." แม็กซ์ที่กลับมาก่อนคลี่คลายบรรยากาศที่สองคนบนโต๊ะสร้างขึ้น

"หวังว่า...ว่าที่แฟนของพี่เนี่ยจะไม่เอาเรื่องที่ไม่ควรยุ่งไปพูดนะครับ.." บุ๊คจะบอกให้แม็กซ์รู้อ้อมๆ

"ทำไมละครับถ้ามันจริง ปลื้มเขาก็มีสิทธิ์จะพูดนะ.." แม็กซ์ว่ายกยิ้มกวนก่อนที่พลกรจะเดินกลับมาพอดี

"ก้อง.." ศรัณเรียกทำเอาทุกคนหันมอง ลุ้นว่าเจ้าตัวจะพูดอะไร

"กลับบริษัทเถอะ เดี๋ยวพี่ปิงโทรตาม.." ศรัณตอบแค่นั้นทำเอาบุ๊คถอนหายใจโล่ง และใช้หางตามองที่ปลื้มแกล้งเขา ส่วนแม็กซ์เองหัวเราะขำๆเขาไม่ได้เดือดร้อนอะไรนี่ มันผิดศีลธรรมแต่เพราะเขาให้ในสิ่งที่แฟนเก่าต้องการและไอ้คนตรงข้ามเขามันไม่ใช้สิทธิ์ ยอมรับว่าเลว... แต่เขาก็ไม่ได้ดีเด่อะไรแต่แรก

ศรัณมองพลกรถอนหายใจเบาๆ 'นี่มันเวรกรรมของเราหรือเปล่า โลกข้างนอกที่มันไม่ใช่เราสองคนมันเป็นแบบนี้สินะก้อง' เหมือนพลกรรับรู้เขาหันมามองคนที่ลอบมองตัวเองอยู่แล้วส่งสายตาสงสัย แต่ศรัณไม่ตอบพูดอะไรเบี่ยงจุดสนใจไปทางอื่น

31.07.2020

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***