ตอนที่ 9 : โคตรคิดถึง

ของตาย โดย ศศิศิลป์

ตอนที่ 9

______________________________

"อาหารไม่ถูกปากหรอครับ แต่พี่ก้องบอกว่านี่ร้านโปรดนี่.." หนุ่มน้อยถามพลกรที่ตอนนี้ไม่เอ็นจอยกับอาหารเอาเสียเลย

"ปล่าวครับ เพลียๆก็เลยไม่ค่อยอยากอาหาร บุ๊คกินเยอะๆนะ.." ว่าแล้วก็ตักกะบข้าวใส่จานอีกคน

ร้านนี้เป็นร้านโปรดของเขาและศรัณแต่ได้ยินตอนจะขึ้นรถกลับบ้านว่าอีกฝ่ายจะพาคนอื่นมากินที่นี่ นี่ก็นั่งรออยู่ก็ไม่เห็นวี่แววศรัณเลย

"เอ๊ะ นั่นพี่ปลื้มหรือเปล่า.." บุ๊คเรียกทำเอาหันไปมองที่ต้นตอ ก็เป็นปลื้มจริงๆ เดินยิ้มร่ากันเข้ามา ดูท่าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้ามาแล้ว นี่กลับบ้านแล้วมานี่อีกรอบหรือ

ปลื้มเลือกนั่งโต๊ะที่เราชอบทานกัน ทั้งที่ผมพาบุ๊คออกมานั่งไกลกว่านั้น ไม่ชอบเอาเสียเลย หงุดหงิดที่มันพาคนอื่นมาทับรอย โต๊ะอื่นก็มีตั้งเยอะแยะ

"พี่ก้อง.. พี่ก้องครับ.." บุ๊คเขย่าแขนคนพี่

"หืม ว่าไง.." พลกรหันมองที่มือที่อีกคบจับไว้

"ขอโทษ .. บุ๊คเรียกหลายรอบแล้วแต่พี่ก้องเหม่อ" เด็กหนุ่มดึงมือออก พลกรไม่ได้ชอบการแตะต้องตัวมากนัก

"มีอะไรครับ หืม.." ถามเสียงอ่อนลง เพราะเผลอมองดุออกไป

"พี่ก้องเป็นอะไร มองไปทางพี่ปลื้มอยู่นานแล้ว.."

"เปล่า พี่แค่สงสัยว่าทำไมมันไปนั่งตรงนั้น.."

"ทำไมละครับ .. หรือร้านนี่เป็นร้านโปรดของพี่กับพี่ปลื้ม?" เด็กหนุ่มคิ้วขมวด

"อืม นั่นก็โต๊ะประจำ.." พลกรไม่โกหก

"พี่ก้อง! บุ๊คถามจริงๆ พี่กับพี่ปลื้มมันยังไงกัน ไม่ได้อยากจะงี่เง่านะครับ ความสัมพันธ์เรามันไม่ไปไหนเลย แล้วพี่กับเพื่อนพี่มันมีอะไรมากกว่าเพื่อนหรือเปล่า.. " ไม่ได้ใช้น้ำเสียงหงุดหงิดแต่ดูหนุ่มน้อยตรงหน้าเขาหใดความอดทนขึ้นมาแล้วเป็นครั้งแรกนับแต่รู้จักกันมา

"มันเป็นเพื่อนพี่.. ถ้าบุ๊คไม่โอเคจะถอยก็ได้นะพี่ไม่ว่า.." พลกรตอบด้วยสีหน้ารำคาญ เขาขี้รำคาญมาก และถ้าเป็นศรัณคงไม่มีวันทำแบบนี้

"ถอยหรอ? พี่พูดบ้าอะไร แค่บุ๊คถามแค่นี้เนี่ยนะ แล้วที่ผ่านมาทั้งหมดอะ ทิ้งไปเฉยๆหรอ เราทำมากสุดแค่จูบกันเองนะ บุ๊คถามจริงๆพี่มีบุ๊คไว้ทำไม?" น้ำตาเริ่มคลอหน่วย

"ไม่เอานา อายคนน่าบุ๊ค พี่ว่าเรากลับกันเถอะ.."

"รับผิดชอบสิ่งที่ทำหน่อยนะ ความรู้สึกบุ๊คพี่เอาไปทิ้งไว้ไหน..." เด็กหนุ่มสะบัดตัวลุกขึ้นก่อนจะเดินออกจากโต๊ะไป

พลกรเรียกเก็บเงิน ก่อนจะเดินออกจากร้านศรัณมองตามบุ๊คไปพอดีและเหมือนว่าหันหาเขาและเจอเข้าพอดี เลยส่งยิ้มบางๆมาให้

ทำเพียงแค่พยักหน้ารับตอบกลับไป

"บอสฝากมาให้แก้น่ะ บอกว่าเธอทำผิดอยู่พี่แกโน๊ตไว้แล้วด้านใน.." มือเรียวยื่นแฟ้มมาให้เขา

"หืม... โอเค วางไว้ก่อน" พลกรตอบรับก่อนจะเอนหลังลงกับเก้าอี้แล้วบิดไปมา หลับตาลงเบาๆ

"เธอไหวมั้ย ช่วงนี้งานเธอพลาดเยอะนะ เธอไม่เคยเป็นแบบนี้ บอสเขาถามเราๆก็ไม่รู้ เพราะเราไม่ค่อยได้คุยกันเลย...มีปัญหาอะไรรึปล่าว" ศรัณถาม สีหน้าเป็นห่วง ทำไมคิดถึงมันขนาดนี้นะ

"คิดถึงจัง.." พลกรว่า

"ทะเลาะกับเขาหรอ วันนั้นเราเห็น" ถามตรงไปตรงมาแต่อ่อนโยน ปลื้มก็คือปลื้มสินะ...

"ก็ใช่ แต่ช่างเถอะ... เธองานหนักหรือเปล่า?" สรรพนามก็ทำเอาศรัณชะงัก

"เธอเลิกพูดกับเราแบบนี้เถอะ กลับไปเป็นก้องคนเดิมก็ได้... เหมือนเดิมแบบที่เธอบอก" ศรัณว่า

"นี่ไงปลื้มแบบเดิม นี่แบบOriginalตอนเราเพิ่งสนิทกันเลยนะ.."

"เธอจะพูดให้มันได้อะไร ในเมื่อจะใช้สรรพนามแบบไหนเรื่องของเรามันก็มีแค่นี้นี่แหละ" ศรัณว่าก่อนจะหันหลังเดินออกไป

ภาพเหตุการณ์ตอนแรกๆที่อยู่บ้านหลังเดียวกันวนกลับเข้ามา จำได้ว่าเราเหมือนคู่รักกันที่สุด เหมือนจนบางเวลาก็คิดว่าใช่...ไปเสียแล้ว

มีคนเข้ามาหาเขาเยอะมาก ศรัณดูจะหัวเสีย ไม่ได้พูดออกมาตรงๆแต่เหมือนจะไม่พอใจ เราล้ำเส้นกัน จนเขาไม่ชอบที่มันเป็นแบบนั้นเอาเสียเลย

"กูไม่ชอบเลยปลื้ม ถ้ามึงเป็นแบบนี้กูจะเสียมึงไป...ไม่ว่าจะในฐานะอะไร.." นั่นคือคำที่พลกรบอกศรัณ

"เราไม่ได้ว่าอะไรเธอสักคำ แต่นอนด้วยกันทุกคืนและเป็นเราที่รู้สึกจะให้เฉยที่เห็นเธอมีคนอื่นมันก็ไม่มีหัวใจแล้วมั้ยวะ?" ศรัณตอกเขากลับมา

"ไปจัดการตัวเองนะปลื้ม เราตกลงกันแล้วว่าจะไม่ก้าวก่ายกัน มึงอย่าเป็นแบบนี้" พลกรบอกก่อนหันหลังให้

ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ ปลื้มไม่เคยไม่พอใจเขาเรื่องคนอื่นอีกเลย ความสัมพันธ์มันราบรื่นมากๆ แต่พลกรก็เลือกที่จะไม่มีใครเช่นกัน

เขาคิดแล้วคิดอีกที่จะเลือกใครเข้ามา ไม่อยากให้มีปัญหากับความสัมพันธ์กับปลื้ม และเพราะทุกคนน่ารำคาญ จนมาเจอบุ๊คคนที่น่าจะทำทุกข้อที่เขาตั้งขึ้นมาได้ดี

"มึงรับรางวัลพนักงานชายเหม่อยอดเยี่ยมไปเลยไอ้ก้อง กูรำคาญจริงๆ นี่โว้ยยย งานนี้ก็แก้อีกแล้ว" แทนปากระดาษหนาๆลงบนโต๊ะ

"อะไรวะ อันนี้กูแก้ตามบรีฟทุกอย่างแล้ว" อันนี้เขาไม่เหม่อแน่ เพราะลูกค้าที่โคตรจะเรื่องมากทำเอาไม่ได้นอนไปหลายวัน

"เออคุณลูกค้าที่เคารพเขาสั่งแก้อีกรอบ บอกว่ามันซ้ำ จำเจ และน่าเบื่อ..." แทนบ่นออดแอด

"กูเชื่อแล้วจริงๆ สมคำร่ำลือ.." พลกรบ่น ก่อนเปิดงานออกดูส่วนที่ต้องการแก้ไข

"พูดถึงผมอยู่หรือเปล่าครับ?" เสียงคนมาใหม่ทักทาย

"เอ่อ สวัสดีครับคุณแม็กซ์ มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย.." แทนยกมือทักทาย

"มาทันช็อตสำคัญครับ แต่ไม่ต้องห่วงนะ ผมเข้าใจ.. แต่ต้องเข้าใจผมด้วยนะ ผมอยากได้งานที่ดีที่สุด.." แม็กซ์ยกยิ้ม เขาไม่ได้ตั้งใจกวนแต่เพราะต้องการงานที่เพอร์เฟคจริงๆ เมื่อมันต้องแก้มันก็ต้องแก้

"ครับ แล้วไม่ทราบว่ามาวันนี้จะนัดบรีฟงานใหม่หรือสั่งล้างกระดานเริ่มใหม่ดีครับ.." พลกรกวนกลับไม่ค่อยชอบขี้หน้าเอาเสียเลย จนแทนต้องกระตุกแขนให้ใจเย็น

"พี่แม็กซ์ ...ก้อง ทำไมพูดแบบนั้น..บอสได้ยินจะทำไง" ศรัณได้ยินประโยคเด็ดเข้าก็มาปรามทันที

"ไม่ต้องห่วงหรอกปลื้ม พี่แยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้ และพี่ว่าคุณ Producer คนนี้เขาน่าจะมีอารมณ์ส่วนตัวกับพี่.." แม็กซ์มองกวนๆ พลกรก็มองกลับไม่ลดละ

"พอเถอะครับ พี่แม็กซ์มาหาบอสหรอครับ พอดีบอสเพิ่งกลับบ้านไปเพราะลูกหมาที่บ้านป่วย" ศรัณเบี่ยงความสนใจไปทางตนเอง

"ปล่าว พี่มาหาปลื้ม.." พูดแล้วหันมามองทางนี้หมายความว่ายังไง พลกรใช้หางตามองกลับ

"อ๋อ ไปดูห้องใช้มั้ยครับ ไปเถอะครับ ปลื้มเก็บของแค่แปปเดียวไปนั่งรอตรงโน้นก่อนนะครับ พี่แหม่มถามถึงอยู่พอดี" ศรัณดันหลังอีกคนให้เดินออกก่อนจะเดินกลับมาทางพลกร

"ก้อง ... เย็นนี้เราคุยกันหน่อยนะ..เราต้องออกไปข้างนอกคงเจอกันที่บ้านเลย" ทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินกลับไปเก็บของในห้องเจ้านาย

"มึงเป็นบ้าหรอ ดุเป็นหมาหาเรื่องโดนไล่ออกหรอวะ? ดีนะไม่มีใครได้ยิน" แทนบ่นเพื่อนทันทีที่อยู่กันสองคน มองซ้ายมองขวา

"ก็ดูมันกวนตีนดิ แก้อะไรของแม่งสุดท้ายจะเอาแบบเดิมแต่ขอดีเทลเพิ่มใหม่หมด ท่าทางก็กวนตีน..ลูกค้าไม่ใช่พระเจ้านะเว้ยไอ้แทน" เขาหัวเสียที่สุด ทำงานใหญ่ๆมาเยอะ เป็นมาแม่งหมดแล้ว ผลิตมากี่คอนเท้นต์ คนนี้ชวนโมโหที่สุดเลย

"เออมึงเก่ง แต่มึงควบคุมอารมณ์ด้วย มึงไม่เป็นแบบนี้นี่.. โมโหขนาดนี้เพราะอย่างอื่นด้วยหรือเปล่าวะ?" แทนถามไม่ได้ตั้งใจกวน

"มึงอย่ายั่วโมโหกูไอ้แทน.."

"กูเปล่า อาการมึงเหมือนคนหวงก้างเข้าทุกทีรู้ตัวปล่าววะ มึงเช็คตัวเองบ้างนะ" เพื่อนรักตบเข้าไปที่หลัง

"เออกูแม่งบ้าไปแล้ว สับสนทุกอย่างแม่งทั้งงานทั้งชีวิต ไหนจะเด็กแม่งงอนกูอีก บอกว่ากูไม่ยอมตกลงคบเพราะกูมีคนอื่นในใจอะไรก็ไม่รู้แม่ง!" พลกรยีหัวตัวเองแรงๆจนผมยุ่ง

"ก็อาจจะใช่ไง.. มองหน้ากูแบบนั้นทำไม.. ก็ถ้ามึงยืนยันว่าไอ้ปลื้มมันเพื่อน จะไปต่อ...ก็คบกับน้องบุ๊คอะไรนั่นไปเลยสิวะ ดูอะไรให้นาน ยกเว้นว่า.."

"ว่าอะไร?"

"ถ้ามึงคบกับน้องเขาแล้วมึงกลัวจะเสียปลื้มไป" แทนว่าและปฏิกิริยาตอบกลับมาก็ทำเอาเขาพอใจ เพราะพลกรเงียบไปจนเขาทิ้งเพื่อนให้จมกับความคิดก่อนจะลุกไปอัพเดทกับAEสาวใหญ่และตากล้องน้องรักคนใหม่สมาคม ทีมศรัณ ที่มีพี่จีนแจมบ้างเป็นครั้งคราว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูเรียกให้คนที่นอนแขนก่ายหน้าผากอยู่ดีดตัวผึงขึ้น

"ไม่ได้ล๊อค.." พลกรตอบเสียงเรียกไป ศรัณเปิดเข้ามาเดินตรงมาที่เขา

"ก้อง.. เธอเป็นบ้าอะไรวะ พูดแบบนั้นเธออยากโดนไล่ออกหรือไง พี่แม็กซ์เขาเป็นลูกค้านะ.." ศรัณมาถึงก็ยื่นและใส่เขาไม่ยั้ง

"ไปไหนมาหรอ?" ไม่ได้ตอบไปแต่อยากรู้ความเป็นไปของอีกคน

"เธอได้ยินที่ถามปะ? ก้อง.. เราไม่รู้เธอเป็นอะไรจะมีปัญหาเรื่องอะไรนะ แต่เธอต้องมืออาชีพหน่อยนะ.." พูดจบพลกรก็ดึงตัวศรัณนั่งลงบนตักกว้าง กอดเบาๆจากด้านหลัง คนที่โดนรั้งเงียบเพราะตั้งตัวไม่ทัน

"ก้อง..." เรียกชื่อให้คนที่ตอนนี้หน้าซบกับหลังเขาพูดอะไรบ้าง

"ขอโทษ... มันเหนื่อยน่ะปลื้ม ไม่รู้ว่าเป็นอะไร.." ยอมอ่อนแต่แรกแบบนี้ไม่ใช่เขาเลย

"ก้อง...เฮ้ออ" เรียกชื่อก่อนถอนใจเบาๆ

"มีอะไรเธอก็เล่าเราได้เหมือนเดิมนะ ไม่ใช่ว่าเราไม่ได้... ไม่ได้นอนด้วยกัน ไม่ได้ไปทำงานด้วยกันแล้วเธอจะต้องเก็บมันไว้นะ .." ศรัณหันหน้าเขาหาอกแกร่ง ลูบไปที่สันหน้าเบาๆ

รู้ใจเขาเสมอ นี่คือศรัณ.. และเพราะเขาไม่ได้ระบายมันออกมาเลยจริงๆ พูดไปบุ๊คก็คงไม่เข้ามจ ไอ้แทนก็แบกเยอะอยู่แล้ว

"แล้วเธอละ .. ได้ระบายมันออกมาบ้างมั้ย ไปไหนกับเขามา.." แอบหวังว่าคำตอบคืออีกฝ่ายก็เหงาเหมือนกัน

"ดีที่พี่แม็กซ์เขาพอจะให้คำปรึกษาเราได้บ้าง วันนี้เราไปดูคอนโดกับพี่เขามา... เราจะบอกเธ เรื่องนี้ด้วย.. เราจะออกไปอยู่คอนโดนะ.." มือที่เคยกอดไว้หล่นลง ผลุบตาลงไม่มองหน้าคนบนตัก

"เมื่อไหร่..." เสียงทุ้มถามออกไป

"ยังไม่รู้ ไม่ใช่วันสองวันนี้หรอก ยังอยู่ดูแลพ่อให้หายเหงาอีกสักพัก.." ฉุดใบหน้าของพลกรขั้นมามองตากัน

"ไม่ไปได้มั้ยปลื้ม... อยู่ด้วยกันที่นี่ อยู่ดูแลบ้าน ดูแลพ่อ ดูแลกันและกัน.." เอาหน้าผากมาชนกับคนบนตักรั้งเอวสอบมาชิดตัว

"ก้อง... เธอเลือกแบบนี้เองนะ เธอเลือกเอง... เราไม่ได้เลือก.." ศรัณบอกเสียงสั่น

ปากที่คุ้นเคยค่อยๆสอดประสานกัน เขาสองคนเหมือนแม่เหล็ก รู้จักทุกสัมผัสกันดี มือสากค่อยๆเปลื้องผ้าอีกคนออก ร่างที่ะลอกผลักกันไปมาบนเตียงไม่มีใครสามารถยับยั้งใจได้อีก

ดึงนิ้วออกมาทำเอาคนตัวขาวบิดเร่าก่อนจะกดมังกรเข้าไปในตัวคนน้อง ศรัณครางกระเส่าด้วยบทรักที่เนิบนาบแต่ดุดัน

พลกรกดไปทุกจุดเพื่อเน้นย้ำในทุกการขยับ เสียงเนื้อกระทบดังไปทั่ว ค่อยๆเร็วขึ้นจนไปสู่จุดหมาย ร่างใหญ่หอบทับอยู่บนตัวขาวพรมจูบไปที่ลำคอระหง

"โคตรคิดถึงเลยว่ะปลื้ม.." เสียงกระเส่านั้นพร่ำบอก เอวก็ขยับเข้าออกพร้อมเริ่มใหม่

"เราก็คิดถึงก้อง..อ๊ะ...อะฮื่อออ อึก" กลายเป็นเสียงจับใจความไม่ได้ เพราะถูกยกตัวขึ้นให้อยู่ด้านบน ก่อนที่ศรัณจะขับเคลื่อนมันด้วยตัวเองด้วยใบหน้าเหยเก

30.07.2020

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***