ตอนที่ 7 : ดอกไม้พลาสติก

ของตาย โดย ศศิศิลป์

ตอนที่ 7

______________________________

กลายเป็นว่าตอนนี้ทุกคนมารวมอยู่ที่ร้านเพื่อทานข้าวกลางวันด้วยกันโดยมีบุ๊คห้อยมาด้วย

"ดีเลยนะครับ ได้มีโอกาสเจอคนที่ไอ้ก้องมันคุยด้วยอยู่สักที ไม่เอามาเปิดตัวบ้างเลย..." แทนพูดขึ้นกลางวง

"อย่าว่าพี่ก้องเลยครับ คือเราแค่ยังคุยๆกันอยู่.." เด็กหนุ่มดูไม่มีพิษมีภัยตอบอย่างน่ารัก

"แล้วบุ๊คมาทำอะไรแถวนี้ครับ ไม่เห็นโทรบอกก่อนเลย.." พลกรถาม

"ก็พอดีที่จะทำร้านออนไลน์กับเพื่อนน่ะครับ เลยนัดประชุมกันแถวนี้ เห็นเที่ยงพอดีเลยแวะมาหาพี่ก้องไง ขอโทษนะครับไม่ได้บอกก่อน.."

"อืม ไม่ได้ว่าอะไรหรอก แต่เผื่อว่าพี่ออกกองไง ไม่ได้นัดอาจจะไม่เจอ.."

พูดคุยกันราวกับโลกนี้มีสองคนอยู่สักพัก

"อะวันนี้พี่เลี้ยงปลื้มเองนะ เพื่อน้องรักของเจเจ้.." แหม่มที่เห็นทุกคนอึกอักมองกันไปมาและศรัณที่สีหน้าไม่ค่อยโอเคพูดขึ้น

"ได้ไงอะ ผมก็อยากเลี้ยงปลื้มเหมือนกัน.." เท่บอก

"ไม่ต้องแย่งกัน วันนี้เราไปชนกันสักหน่อยมั้ย.." แทนเสนอ

"เอาดิพี่ ไปนะปลื้ม?" เท่ถาม

"แต่..." ศรัณมองหน้าพลกร

"ไปสิ.. " พลกรยกยิ้มให้ตอบตกลง

"อะไรอะ ทำไมต้องขออนุญาตด้วย" แหม่มแซะ ทำเอาบุ๊คหน้าเจื่อนลงเพราะเหมือนทุกคนจะบอกอะไรเขากับความสัมพันธ์ตรงหน้า

"อะไรพี่.. ปลื้มมาพร้อมผม คงกลัวจะรบกวนตอนกลับน่ะ ไปได้นะปลื้ม.." แก้ตัวทันที

"แต่ถ้าพี่ไม่ว่างไม่เป็นไรนะ แกไปกับเราก็ได้ เราไปรับไปส่งเอง.." เท่บอกก่อนจะหันไปคุยกับศรัณ

"อืม งั้นเรารบกวนด้วยนะ.." ศรัณบอกมองมาทางเพื่อนร่วมบ้านกับคนข้างกายแล้วจึงตัดสินใจแบบนี้

"มึงไปด้วยมั้ย น้องบุ๊คไปมั้ยครับ?" แทนถามตามมารยาทไปยังอีกคน

"ไม่รบกวนพี่ๆดีกว่าครับ" เด็กหนุ่มตอบ

"กูขอบายว่ะ.." บอกแบบนั้นก่อนจะเหยียดตามองไปยังศรัณ

ยอมรับเลยว่าไม่พอใจ ก็เขาบอกแล้วว่าจะไปด้วย มาด้วยกันก็กลับด้วยกันสิ ทำไมต้องถีบเขาออกแล้วยอมออกปากไอ้เท่มัน

กลับมาที่บริษัทแหม่มจัดแจงชวนหลายๆคนไปด้วยกัน ได้ทีมขาปาร์ตี้ร่วมแจมด้วยหลายคน

"นี่พวกแกจริงจังให้ได้ครึ่งการทำงานมั้ยเนี่ย" ปิงแซว

"บอสครับ พวกผม Work Hard , Play Hard ตื่นมาทำงานถวายชีวิตได้หายห่วง.." ดรีมครีเอทีิฟตอบ

"สาธุ บอ(บริษัท)มันจะได้เจริญๆ.." พี่ปิงยกมือขึ้นเหนือหัว

ไอ้เจ้าของงานยิ้มแป้น ไม่มองมาทางนี้เลยด้วยซ้ำ พลกรก็ไม่หันมองเช่นกัน จะเมินกันแบบนี้ใช่มั้ยวะ..

ระหว่างที่เราคุยเรื่องโปรเจคอีกตัวกันอยู่ ทีมงานอะไรก็นั่งกันชี้แจงโน่นนี่พร้อมคุกกี้ที่พี่ปิงแกหอบหิ้วมา ว่าที่เลขาใหม่บอสก็เดินเฉียดมาแล้วก็โดนรั้งไว้ บอสเรียกมันไปคุยงุบงิบกัน บังเอิญว่าตัวพลกรต้องเดินไปหยิบเอกสารใกล้ๆ ไม่ใช่ว่าจะแอบฟังเลยได้ยินประโยคเด็ดเข้าให้

"นี่เลยปลื้ม โคตรจะบังเอิญว่าพี่ไปกินข้าวกับเพื่อนมา มันทำโครงการนี้น่าสนใจอยู่เลยฝากมาบอกต่อน้องๆในออฟฟิศ" พี่แกบอกพร้อมยื่นอะไรสักอย่างให้มัน

"โห สวยมากพี่ แถมราคาไม่หนักมากด้วย ผมดูมาเยอะมากเลยแต่ทำเลนี้ดีมาก.." เสียงมันตอบกลับท่าทางพอใจ

"คอนโดนี้อยู่ไม่ไกลในเมือง เดินทางสะดวก ส่วนกลางอะไรเขาก็ดี พี่ว่าถ้าเป็นบ้านหลังๆเลยมันอาจจะหนักไป.." บ้าน? บ้านใคร ศรัณกำลังหาบ้านหรือ.. เขาได้ยินแว่วๆครั้งนึงแล้วก่อนออกไปกินข้าว

"ครับก็จริงพี่ ผมชอบบ้านมากกว่า แต่ดูจากกำลัง คอนโดสักห้องน่าจะเป็นไปได้เร็วกว่า.." เฉลยที่ได้ยินทำเอาเขาทำเอกสารหล่นระเนระนาด

"โว้ยยยไอ้ก้อง งานยังไม่เสร็จทิ้งทำไม.." ไอ้แทนวิ่งมาโวยวาย ทำเอาพี่ปิงกับปลื้มมันหันมองก่อนจะสลายตัวกันทันที ศรัณเห็นว่าเขามองอยู่แต่ก็ส่งสายตาสักอย่างมาแล้วเดินหนีหายกลับแผนกมันไป

"อ้าวว่าไงไอ้ลูกชาย รอปลื้มหรอ?" กุ่ยเดินมาทักลูกชายที่นั่งอยู่โซฟาด้านล่างของบ้าน

"ปล่าว แค่มานั่งคิดอะไรเพลินๆ"

"โกหกพ่อ..ตกนรกนะ คิดอะไรเพลินๆไปคิดบนห้องก็ได้มั้ย" แซวเสร็จก็นั่งลงข้างๆ

"อืม ก็ดึกแล้วมันยังไม่กลับมาเลย ไม่รู้ไปถึงไหน.."

"หึ แกเนี่ยนะ พอเขาไปใช้ชีวิตหน่อยแล้วก็มานั่งห่วง แต่ก่อนสนใจหรอ?"

"ก็แต่ก่อนมีอะไรมันก็บอกนี่.. นี่ขนาดจะซื้อบ้านซื้อคอนโดอยู่ผมยังรู้เพราะได้ยินมันคุยกับเจ้านายเลย.."

"อ้าว ตัดสินใจแล้วหรือนี่.."

"พ่อรู้?"

"อืม ปลื้มมาปรึกษาพ่อนานแล้ว เขาอยากมีสินทรัพย์ของตัวเอง อยากมีที่ให้ไป.." กุ่ยว่ายกยิ้ม ศรัณน่ะพูดคุยกับเขามากกว่าพลกรเสียอีก

"แล้วไม่เห็นที่นี่เป็นบ้านหรือไง ทำอะไรเกินตัว มันปรึกษาทุกคนยกเว้นผม.." ยิ่งได้ฟังก็ยิ่งหงุดหงิด

"หัวร้อนอะไร เขาจะทำอะไรก็สิทธิ์ของเขา แกไปก้าวก่ายอะไรละ อีกอย่างพ่อเห็นด้วยนะ อย่างน้อยการมีบ้านของตัวเองน่ะไร้หนทางมันก็รู้ว่ามีที่ให้กลับ.." เห็นหน้าลูกชายเหมือนจะพูดอะไรก็รีบดักต่อทันที

"ที่นี่ยังไงก็ไม่ใช่สำหรับเขา.. ยิ่งแกจะไปมีคนอื่นแบบนี้จะให้เขารู้สึกยังไง ไม่ไล่ก็เหมือนไล่"

"ผมไม่เคยคิดแบบนั้นนะพ่อ... มันจะอยู่ถึงเมื่อไหร่ก็ได้ ผมไม่เคยพาคนอื่นเข้าบ้านด้วยซ้ำ.."

"ตอนนี้น่ะไม่.. ต่อไปละ แกจะบอกว่าไม่มีวันที่แฟนแกจะขอมาที่นี่หรอ ยอมรับสักทีว่าไอ้สถานะนี้มันเป็นไปไม่ได้ ไม่ยกเขาเป็นเมียก็ต้องให้เกียรติว่าที่แฟน" กุ่ยสอนลูกอีกครา ไม่เข้าใจทำไมเรื่องแค่นี้ลูกชายไม่เข้าใจ

"ผมมันเห็นแก่ตัว อยากจะมีมันไว้.."

"ไม่เข้าใจเลยก้อง พ่อไม่เข้าใจเหมือนที่คนรอบตัวแกก็คงไม่เข้า ทำไมไม่คบกับปลื้มให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย ให้มันจริงจังเป็นที่เป็นทาง"

"พ่อ.. ถ้าเราคบกันเราจะหึงหวงกัน เราจะแสดงความเป็นเจ้าของ เราอาจจะก้าวก่าย ทะเลาะหรือเบื่อกัน เลิกกัน แต่เป็นแบบนี้้เราจะไม่เสียกันไป.." พูดจบเสียงปิดประตูก็ดังขึ้น ทำเอาสองพ่อลูกหันไปมองทันที

"อ้าวปลื้ม.."

"ยังไม่นอนกันอีกหรือครับ" ทักทายสองพ่อลูกที่มานั่งกันบนโซฟาตอนเกือบจะเที่ยงคืน

"พ่อก็เป็นห่วงน่ะ ไปนอนก่อนแล้วกันนะ.." กุ่ยลุกเดินออกไปก่อน

"เป็นไง สนุกมั้ย?" ถามออกไปมองคนที่วางข้าวของก่อนจะเดินไปหยิบน้ำมานั่งดื่ม

"สนุกดี พี่ๆเขาสุดเหวี่ยงทุกคนเลย"

"แล้วใครมาส่ง เท่หรอ? ไม่ได้ยินเสียงมอเตอร์ไซต์" ศรัณเข้ามาเงียบเชียบจนเขาและพ่อไม่มีใครได้ยิน

"ปล่าว เท่เมา.. รุ่นน้องพี่แหม่มมาส่ง เจอกันที่ร้านน่ะเขาเลยมาแจมด้วย" ดูมันล้าๆ แต่คงไม่ได้ดื่มมาเยอะ

"อืม..ขึ้นไปพักผ่อนสิ เดี๋ยวปิดบ้านเอง"

"ก้อง... "

"หืม.." ตอบไปทั้งๆที่เท้าก็ก้าวมาล๊อคประตูบ้านอยู่

"เธอรู้เรื่องที่เราจะซื้อบ้านแล้วใช่มั้ย?"

"อืม.. เธอไม่คิดจะบอกหรือปรึกษาเราเลยดิ?" ยังไม่อยากหันไปมองมัน เลยเดินเช็คกลอนประตูหน้าต่าง

แล้วจู่ๆก็รู้สึกถึงแรงรัดจากด้านหลัง

"เรากลัวว่าบอกเธอแล้วเธอจะไม่เห็นด้วย แล้วเราต้องเชื่อที่เธอบอกแน่ๆ.."

"หึๆ ใจร้ายขนาดนั้นเลยหรอ ถ้าจะบอกก็คงบอกแค่มันเกินตัว เธอเพิ่งผ่อนรถหมด กลัวเธอจะเหนื่อยเกินไป.." หันกลับไปมองแล้วจับมือเรียวๆขึ้นมาตบแปะๆให้กำลังใจ

"แต่เราอยากมีที่ให้เราได้ไป เราจะพึ่งเธอตลอดไปไม่ได้หรอก เธอต้องไปมีชีวิตของเธอ.." พูดแบบนี้อีกแล้ว

"ทำอย่างกับจะไล่ไปไหน.. เธออยู่ที่นี่ได้ตลอดไปเลยนะ ทำสัญญาไว้เลยก็ได้ว่าไม่ไล่ไปไหนหรอก.." ยกยิ้มให้ใบหน้าขาวนั่นมันสดใสขึ้นมาหน่อยแต่มันกลับก้มหน้า

"เธอว่า.. ความสัมพันธ์ของเรามันเหมือนอะไร?" คำถามชวนคิด

"เพื่อนชีวิตมั้ง .. ถ้ามีเธอดูแลกันไปตลอดชีวิตก็ดี เป็นเพื่อนที่เราจะไม่มีวันเลิกกัน ตัดกันไม่ขาด .. อืม จะเรียกว่าอะไรดี.." น่าคิดเหมือนกัน เราไม่เคยตั้งชื่อมันว่าอะไรนอกจากตกลงกันว่าเป็นเซ็กส์เฟรนและเฮ้าส์เมท

"ดอกไม้พลาสติก.." ศรัณบอก จ้องหน้ามองตาเขา

"ห้ะ ดอกไม้พลาสติก.. ทำไมอะ?" ลูบมือเรียวๆของมันถาม มือมันนุ่ม ทั้งที่ศรัณทำงานหนักมาก่อนแต่มันไม่ได้สากหรือดูตรากตรำเลย

"มันสวยงาม ไม่เหี่ยวเฉา.. จับต้องได้.." ศรัณว่าทำเอาพลกรยกยิ้ม

"อืมใช่ ถ้าเป็นดอกไม้สดๆมันส่งกลิ่นหอมแต่คงเฉาไปแล้ว" ดีใจที่มันมองแบบนั้น

"แต่..มันไม่จริง.." หยุดมือที่ลูบไปมาทันที

"..." พูดไม่ออก

"มันสวยงาม จับต้องได้ วางไว้มันก็ไม่เน่าไม่ต้องทิ้งแต่ก็ไม่ได้น่าชื่นชมอะไรเท่าดอกไม้จริง ที่สำคัญ...มันไม่เติบโต" ศรัณเป็นคนละเอียดละออ เขารู้ดี เพียงแต่ไม่คิดว่าจะลึกซึ้งจนน่าเศร้าแบบนี้

ทำเอาจุกในอกไปหมดเหมือนกัน

"แต่มันไม่ตายนะปลื้ม ..."

"ดอกไม้ปลอมมันซื้อแล้วอยู่ได้นาน..."

"จะพูดอะไร?"

"เธอซื้อดอกไม้ใหม่มา... มันเป็นดอกไม้จริง รอแค่เธอเอาลงดินพร้อมเติบโต หมดหน้าที่ของเราแล้ว.." พูดแค่นั้นก็หันหลังแล้วเดินออกไป

ทำอะไรไม่ได้... นอกจากมองแผ่นหลังที่คุ้นเคยของอีกฝ่ายเดินขึ้นบันไดไป

30.07.2020

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***