ตอนที่ 6 : เลขาคนใหม่..อยากมีบ้านให้กลับ

ของตาย โดย ศศิศิลป์

ตอนที่ 6

______________________________

ศรัณมาทำงานพร้อมพลกรอีกครั้ง แยกห้องกันนอนเหมือนเดิมคงจะมีไปมาหาสู่กันบ้างแต่ก็ไม่ใช่แบบแต่ก่อน มาทำงานพร้อมกันบ้างตามโอกาสแม้อยากจะมาเอง

"คนเราถ้ามันจะถอย แค่มารถคันเดียวกันมันก็ไม่ต้องหวั่นไหวอะไร มันอยู่ที่ใจปลื้ม มันไม่ใช่เพราะมาพร้อมกันหรือนอนด้วยกัน..." นั่นคือสิ่งที่พลกรบอกเขา

"แล้วตอนเย็นก็ไม่ต้องรีบกลับละ วันนี้ไปกินข้าวร้านโปรดเธอกัน.." พลกรว่าตอนที่รถจอดหน้าบริษัท

"เธอไม่ต้องเรียกแบบนั้นมั้ย ไม่ชิน ใช้กู-มึงเหมือนเดิมเถอะ.."

"ทำไมละ แต่ก่อนตอนแรกๆเราก็พูดแบบนี้นี่.. แล้วเธอก็ชอบให้พูดด้วย.." ดูก็รู้ว่าหยอกให้เขาเขินไอ้การยื่นหน้ามาใกล้ๆอีก

"ก้อง!..ไม่ตลก" ทำหน้าบูดๆใส่และผลักเขาออกไป

"ปลื้มม!! รอด้วยยย!!" เสียงเรียกดังมาจากด้านหลังจากใต้หมวกกันน๊อค เท่ถอดหมวกจอดมอเตอร์ไซต์วิ่งดุ๊กดิ๊กๆมา

"อ้าวเท่ ทำไมแกมาไวจัง.." ถามพร้อมยกยิ้มหยุดรออีกคน

"ไปนะ.." พลกรบอกเอามื้อขยี้หัวทุยๆจนยุ่งก่อนจะขอตัวแยกไปก่อน ทำเอาเท่ส่งสายตาจนลับไป

"ยังไงอะ ปลื้ม .. ดีกันแล้วหรอ?" ถามเพราะไม่ค่อยเห็นนัก อย่างว่าเขามาทำงานไม่นานไม่ได้เห็นทั้งหมดของทุกคน

"ปล่าว ก็ปกติ .. แค่มาด้วยกัน.." ศรัณบอกยิ้มฝืดๆให้ ใช่.. เพราะแทงใจ แค่ก้องมาทำแบบนั้นให้เขาก็กลับมาใจฟูอีกรอบแล้ว

"แต่เขากำลังจะคบกับอีกคนไม่ใช่หรอ แกโอเคแน่นะที่เป็นตอนนี้.." ถามพร้อมกับเดินขึ้นตึก

"..." ศรัณก้มหน้าเงียบ

"ดูทางด้วยสิ เดี๋ยวก็ชนหรอก.." เท่เอ็ดคนที่ไม่ระมัดระวัง

"เห็นด้วยนะปลื้ม เอาคืนความโง่ของมันหน่อยสิ..." แทนที่อยู่ด้านหลังเมื่อไหร่ไม่รู้ว่า

"เฮ้ยพี่ แอบฟังตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย.." เท่งง

"พูดดีๆไอ้น้อง กูเดินตามมานานแล้วตั้งแต่หน้าตึก แต่โลกทั้งใบมันมีแต่มึงสองคนรึไงถึงมองไม่เห็น.." เสียงโวยวายตามทางเดินเข้าออฟฟิศทำเอาคนได้ยินขำตาม พร้อมกับก้องที่มองมาต้นทาง

"ปลื้มมาพอดี มาๆ วันนี้พี่มีประชุมด่วนรอปลื้มอยู่พอดี.." จีนเรียกมาแต่ไกล

"มีอะไรหรอครับ นี่ผมลืมอัพข้อมูลอะไรหรือเปล่า.." รีบยกมือถือขึ้นดูทันที ว่าตนอาจจะไม่ได้รับเมลหรือตารางอะไร

"ปล่าวๆ ไม่ใช่เรื่องลูกค้าหรอก ภายในน่ะ ตามมาๆ.." จีนเดินนำไปที่ห้องประชุมทันที ปลื้มเลยโบกมือลาลวกๆทักทายได้ไม่ทุกคนรีบเดินไป

"เจ้าหนูหิมะ นั่งลงๆ.." พี่ปิงนั่งรออยู่แล้วพร้อมพี่แก้มเลขาส่วนตัว

"พี่ตั้งฉายาเก่งจังเลยนะครับ ผมจำไม่หมดแล้ว.." ยกมือไหว้แล้วก็ตอบกลับเจ้านายไปเสียหน่อย

"อย่าสนใจเลยปลื้มเอ้ย .. เข้าเรื่องดีกว่า.." จีนว่า

"นี่ผมทำอะไรผิดหรือเปล่าครับ บรรยากาศจริงจังแปลกๆแฮะ.." ศรัณพยายามพูดติดตลก

"ปลื้ม...เราคิดยังไงกับตำแหน่ง AE งานยากมั้ย เหนื่อยหรือปล่าว?" จีนถาม

"ครับ นิดหน่อย แต่ผมเข้าใจว่าสายงานนี้มันเป็นแบบนี้ ปวดหัวลูกค้าบ้าง แต่เงินดีมันทำให้ผมพัฒนาไปเรื่อยๆ พี่แหม่มก็สอนผมดี.." ตอบกลับไปปากคอแห้งผากไปหมดแล้ว

"อืม.. เราก็ทำได้ดีนะ แต่.. พี่ไล่เราออก" พี่ปิงว่า

ห้องเงียบไปครู่...

ไล่ออกงั้นหรือ..

ไล่ออก ไล่ออก ไล่ออก ไล่ออก ไล่ออก ไล่ออก ไล่ออก ไล่ออก ไล่ออก ไล่ออก

สมองขาวโพลน จนพี่จีนสะกิดเขา

"ปลื้มพวกพี่ล้อเล่น!!" จีนว่า

"ห้ะ! อะ อะไรนะครับ ผมงงหมดแล้ว.." ศรัณสับสนไปหมด เมื่อตอนนี้ทุกคนยกยิ้มขำเบาๆ

"แต่พี่ไล่เราออกจาก AE จริงๆ.." ปิงบอกอีกรอบ

"พี่พูดให้จบทีเดียวเถอะ เดี๋ยวน้องเป็นลม.." แก้มว่ายิ้มๆ

"มาเป็นเลขาพี่แทน.." ปิงบอกตอนสุดท้าย

"ห้ะ? เลขาหรอครับ พี่ปิง ปลื้มงงจริงๆนะ.." ก็แก้มเป็นเลขาของปิง เขาจะมาเป็นอีกทำไม

"คืองี้เลขาใหม่ที่เพิ่งรับมาน่ะ ไม่ผ่านงานนะ โดนออกไปแล้ว ทีนี้พี่จะให้แก้มเนี่ยมาช่วยพี่แทน เพราะพี่ดูแลเอกสารไง ก็อยากให้คนที่พอจะเป็นอยู่แล้วมาช่วย.." พี่จีนอธิบาย

"แล้วเป็นไงแย่งไป เลขาพี่ก็ขาดไง พี่ไม่อยากสุ่มเลือกมามั่วๆแล้วนะตำแหน่งนี้ เห็นว่าเราก็โอเคเก่งจุกจิกหลายอย่าง แต่เราก็ไม่มั่นใจสักทางใช่มั้ยละ แต่จีนเขาบอกว่าเราละเอียดมาก เป็นคนจดอะไรๆได้ดี ทำได้หมด .." ปิงว่า

เรื่องนี้เขายอมรับตรงๆกับพี่ปิงเสมอ ว่าทำสโตร์ก็ทำได้แต่พี่ปิงเสียดายที่เอาเขาไปแอบตรงนั้น มาเป็นAEก็ดีอยู่ แต่เพราะไม่ใช่สไตล์แบบพี่แหม่มก็จะเอาไม่อยู่บ้าง

"พี่ไม่ได้บอกว่าเราเป็น AE ไม่ดีนะ ยิ่งลูกค้าตัวที่ทำอยู่เนี่ยชอบปลื้มมาก และอีกหลายตัวที่ซื้อเราเรื่อยๆ แต่พี่ก็อยากวางคนให้ถูกกับงานที่สุด ปลื้มโอเคมั้ยกับการมาเป็นเลขา.." ปิงถามอีกครั้ง จีนพยักหน้าหงึกๆเชียร์น้องให้ตอบตกลง

"ครับ ผมจะลองดู.." ศรัณตอบกลับไป

"พี่ดีใจนะ ถ้าเราไม่ไหวก็ขอกลับมาช่วยแหม่มเหมือนเดิมได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ.." จีนบอกศรัณที่ยกยิ้ม

"แล้วไม่ต้องกลัวพี่ช่วยเอง มีอะไรมาปรึกษาได้ พี่รู้ยันร้านทำฟันประจำพี่ปิงเขาและสีเสื้อมงคลแกเลยล่ะ.." แก้มว่า

พี่แก้มเป็นเลขาพี่ปิงมานานไม่ไปไหนเลย ดูท่าพี่ปิงแกไม่เรื่องมากคนจะอยู่ด้วยได้นาน แต่ตำแหน่งผู้ช่วยคนข้างๆเขานี่สิ

"แย่เลยใช่มั้ยละแก้ม ไม่กลัวอาถรรพ์เลขาพี่จีนหรอ อยู่กันครบ3เดือนบ้างมั้ยน่ะ.." พี่ปิงแซว

"ฉันใจดีย่ะ เด็กมันไม่สู้งาน บ่นหน่อยนึกว่าด่า ร้องไห้หาแม่แล้ว ไหวอยู่แล้วใช่มั้ยแก้ม?" พี่จีนว่าเหล่ตามองพี่แก้มที่ยิ้มสู้ตาย เพราะรายนั้นก็ไม่เบาเหมือนกันท่าจะเข้ากันได้ดี

"แล้วปลื้มเริ่มงานวันไหนหรอครับ?" ศรัณถามด้วยความจับต้นชนปลายไม่ถูก

"จันทร์หน้ามั้ย? จะได้มีเวลาโอนงานในแผนก จริงๆพี่เกริ่นๆไว้บ้างแล้วนะแต่หาๆอยู่ ช่วงนี้ของเราแบ่งงานไปให้คนอื่นเหลือไม่กี่ตัวแล้วไม่ใช่หรอ?" ปิงถาม

"ครับ จริงๆตัวหลักๆตอนนี้ก็มี TJ รายการที่เท่เป็นตากล้องอยู่.."

"อืมมม ยังไงก็ช่วยดูๆตัวนั้นไว้ด้วยแล้วกัน เขาติดต่อปลื้มมานานแล้วใช่มั้ย พี่ไม่อยากให้ทิ้ง.."

"ได้ครับ.." เพราะเขาดีลเจ้านี้ตลอดอย่างที่ว่า และนี่แหละที่เขากังวลได้ยินแบบนี้ก็สบายใจ

"ไม่ต้องห่วงนะ พี่เพิ่มเงินเดือนด้วย.." ปิงยกยิ้มกว้าง

"หนูด้วยนะพี่จีน.." แก้มแซวกับจีน

"จ้ะ เธอรวยขนาดนี้แล้วเอาเก็บไว้ไหนอีก.." เจ้านายกับผู้ช่วยคนใหม่เถียงกันก่อนขอตัวออกไปเคลียร์งานกันต่อ เหลือแต่ปิงกับปลื้มที่หัวเราะคนเถียงกันออกไป

"แล้วเราละ นั่งคุยกันหน่อยนะ ทำงานที่นี่มานานแล้วนะ มีเป้าหมายอะไรมั้ยช่วงนี้.." นี่แหละพี่ปิง เจ้านายแห่งจักรวาล เขาผลักให้ชีวิตทุกคนได้ดีทั้งหมดจริงๆ

"ก็มีครับ ... จริงๆ ปลื้มแอบคิดเรื่องบ้าน.."

"หืม ดีเลยๆ ฝันใหญ่นะนี่ ไปถึงไหนแล้ว.." ปิงสนใจ

"ก็เพิ่งเริ่มแพลนน่ะครับ ก่อนหน้านี้ไม่ได้คิดมาก่อนเลย แต่ก็ไม่อยากอาศัยกับคนอื่นแบบนี้ไปตลอด อยากมีบ้านของตัวเองให้กลับ.. นี่ผมบอกพี่คนแรกเลย.." ศรัณว่ายกยิ้ม ไม่ได้โกหกสักคำ

"หรอ นี่ก้องมันก็ไม่รู้ใช่มั้ย?" ปิงถามตรงๆ

"ครับ ผมคงเป็นเฮ้าส์เมทมันไปตลอดชีวิตไม่ได้ สุดท้ายก้องต้องไปมีชีวิตของเขา.." ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

"เอาล่ะ ห้ามดึงดราม่า .. พี่ไม่ก้าวก่ายขนาดนั้นแล้วกัน เอาเป็นว่าพี่ถามเพราะมาเป็นเลขาแล้วก็เปิดใจกันหน่อยเนอะ"

"ครับผมรู้ว่าพี่ปิงใจดี ดีใจมากเลยได้เรียนรู้งานกับพี่.."

"อืม ส่วนเรื่องบ้านเราสนใจแนวไหน เล่าให้พี่ฟังคร่าวๆหน่อยสิ.." ปิงชวนคุย เขานั่งกันในห้องประชุมจนพักเที่ยงเลย จนลืมเวลา คุยเรื่องแผนงานคร่าวๆที่จะทำ เรื่องส่วนตัวเล็กน้อยๆและเป้าหมายการทำงานและชีวิตในอนาคตอันใกล้

ศรัณอดใจรอไม่ไหวที่จะทำงานกับเขาเสียแล้ว จิตวิทยาเจ้านายเขาดีมากๆจนเขาสบายใจจะเปิดเผย จนเดินออกมาทุกคนก็เริ่มไปพักเที่ยงแล้วปิงก็ยังทิ้งท้ายไว้

"เคลียร์งานแล้วเรามาลุยกันนะปลื้ม ส่วนเรื่องบ้านเดี๋ยวพี่มีโครงการน่าสนใจดีลดีๆจะมาบอกแล้วกันนะ.." บอกก่อนจะไปทักทายคนอื่นและไปหาร้านข้าวต่อ หันไปอีกฝ่ายก็เห็นหลายคนยืนรออยู่

"ปลื้มม เป็นไงบ้างคุยนานมากเลย จริงหรือเปล่าพี่จีนบอกปลื้มโดนไล่ออก" เท่ถามดูเครียดมาก

"อืมจริง.." ศรัณตั้งใจแกล้ง แต่แทนและพลกรที่ยืนฟังอยู่ด้วยรวมถึงพี่ครีเอทีฟอีกคนถึงกับช๊อค ยังไม่ทันแก้ตัว...

"ปลื้มมม!!! ฮือออ พ่อคุณพ่อทูลหัวของพี่ แกไปแล้วใครจะช่วยงานเจ้!! พี่ปิงนะพี่ปิง หาเลขาไม่ได้แล้วหรือไง.." พี่แหม่มเดินมากอดเขาใหญ่พร้อมบ่นเจ้านาย

"ห้ะ สรุปยังไงนะ ปลื้มไปเป็นเลขาบอสหรอ?" แทนถาม

"อืม โดนไล่ออกจากAEไปเป็นเลขาแทน ฮ่าๆ" ศรัณเฉลย

"โถ่!ปลื้ม ตกใจหมด .. งั้นแบบนี้เราก็ไม่ค่อยได้เจอกันแล้วดิ.." เท่โอด

"แต่ได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆบ้างก็ดีนะ.." พลกรแทรกขึ้นมา

"อืมฟังดูสนุกอยู่นะ แต่แกหายห่วงได้เลยเท่ เรายังต้องรับผิดชอบงานที่ถ่ายกับแกอยู่.." หันไปบอกเพื่อนที่ทำหน้าดีใจ

"งั้นเที่ยงนี้เราไปกินข้าวกัน แด่ปลื้ม...และถือว่าปลอบใจพี่ที่เสียปลื้มให้พี่ปิงไปปปป.." พี่แหม่มทำท่าทางดราม่าก่อนจะเดินไปหยิบข้าวของไปพักกลางวันกัน

เดินออกมาหน้าตึกระหว่างที่เลือกร้านกันอยู่นั่นเองคนแปลกหน้าที่ทักทายก็ทำเอาทุกคนหยุดเดิน

"บุ๊ค" พลกรเรียกชื่อ

"พี่ก้อง.. บุ๊คผ่านมาเลยแวะมาชวนไปกินข้าวด้วยกัน..." เด็กหนุ่มน่ารักบอกก่อนจะส่งยิ้มให้ทุกคน