ตอนที่ 5 : จะไม่หวงก้าง

ของตาย โดย ศศิศิลป์

ตอนที่ 5

______________________________

พลกรมองหน้าคนที่ผ่านเขาไป ช่วงนี้บริษัทงานยุ่งและตั้งแต่วันที่แยกห้องกันนอนศรัณก็ไม่คุยกับเขาอีกเลย

มันก็ดีที่อีกฝ่ายดูเหมือนจะตัดใจจากเขา ปลื้มควรไปเจอคนที่ดี ไม่ควรมาจมปลักที่เขา ความสัมพันธ์ที่มันไม่ไปไหน

แม้จะคิดแบบนั้นจะรู้สึกแปลกๆในใจ แต่มันคงเพราะความผูกพันธ์

"ไอ้ก้อง มึงกับปลื้มจะเอาแบบนี้จริงดิ เขารู้กันทั้งตึกแล้วไอ้ความไม่ปกติ.."

แทนทักเขาแบบนั้น มันแน่อยู่แล้ว ปกติเราจะคุยกันตลอด ปลื้มมักจะซื้อน้ำมาเผื่อเขา ไปกินข้าวด้วยกันบ้าง มาทำงานด้วยกันกลับด้วยกัน แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปทั้งหมด

"กูไม่ได้เป็นคนที่เปลี่ยนนี่ เขาต่างหาก.." พลกรตอบกลับไป

"ไม่ใช่มึงอะไรละ ก็เพราะมึงคุยกับเด็กใหม่ไม่ใช่หรือไง.." แทนว่า

"เออแต่กูแค่คุย แค่ลองเปิดใจดู ยังไม่ได้ตกลงคบเลย.. "

"นั่นแหละโว้ย ปลื้มมันก็ถอยไง จะให้มันเล่นบทชู้รึไง.."

"พูดเหี้ยไรอะ ก็เป็นเพื่อนกันได้มั้ยวะ ชู้อะไร ชอบพูดคำนี้กันจังวะ.." หงุดหงิดเพราะไม่ถูกใจคำนี้เท่าไหร่

"ครับ พ่อพระเอก ก็ไอ้ที่เป็นอยู่เนี่ยถ้าไม่ยกเขาขึ้นมาให้ถูกที่ แล้วยังไปต่อแบบนี้นั่นแหละเขาเรียกชู้ ไอ้ควาย!" แทนว่าก่อนเดินออกไป

ชู้... ปลื้มไม่เคยเป็นและไม่ใช่ มันเป็นเพื่อนคู่คิด

เงียบๆแต่ก็สดใสและใส่ใจ มันไม่เคยเรียกร้อง และมันก็ไม่เคยมีสักครั้งที่เขารู้สึกจะเสียปลื้มไป เชื่อว่ายังไงเกิดอะไรขึ้นปลื้มก็จะอยู่ตรงนี้...ยกเว้นช่วงนี้

ศรัณเดินผ่านหน้าเขาไปพร้อมกับเท่ สองคนนี้ทำรายการใหม่ด้วยกัน สนิทกันอย่างกับอะไร แต่ไม่เท่าที่ปลื้มถอยหลังให้เขาเรื่อยๆ ยิ่งแยกห้องกันนอนอีก

"ปลื้ม.." พลกรมาเข้าห้องน้ำพอดีกับที่อีกคนเดินออกมา

"อ้าว มีอะไรก้อง.." ท่าทางปกตินี่มันอะไร

"มึงหนีหน้ากูทำไม.. อยู่บ้านเดียวกันแต่เราไม่คุยกันเลยนะ.."

"จะคุยอะไรล่ะ ..นี่ไง เราก็คุยกันได้ จริงๆมันควรเป็นแบบนี้แต่แรก... ไอ้ที่ผ่านมาต่างหากที่ไม่ปกติ.." ศรัณตอบมองหน้านิ่งๆ

ผลั่ก!! แกร่ก!!

พลกรผลักอีกคนเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะล๊อคประตู

"เธอทำอะไร! นี่มันบริษัทเดี๋ยวคนอื่นมาเห็น!!"

"ถ้าไม่ใช่บริษัทพูดเหมือนจะทำได้เนอะ... หน้ากูมึงยังไม่มองเลย.." พลกรว่าดันตัวอีกคนชิดกำแพง

"เธอ! ปล่อย! แล้วจะเอายังไงวะ เธอจะมีคนใหม่ก็มีไปสิ นี่ก็ถอยแล้วไง!" ศรัณว่าพยายามผลักออก

"ปลื้ม! มันไม่ใช่แบบนั้นมั้ย กูกับน้องเขายังไม่ได้คบกัน เราก็ยังเป็นความสุขของกันและกันได้ถ้าความต้องการเรามันตรงกัน.." ไม่ว่าเปล่ามือสากค่อยๆเลื้อยไปในเสื้อ

"กะ ก้องง ปล่อยย!!" เสียงสั่นๆบอกออกมา ทั้งที่เขารู้สึก ทำไมปลื้มจะไม่โหยหา คนเคยอยู่ด้วยกันทุกวัน นอนเตียงเดียวกันทุกคืนแค่สัมผัสก็ปลุกอะไรๆในตัวแล้ว

"เห็นมั้ยปลื้ม... จะหนีทำไม.."

"มันผิด! ไม่สงสารเราก็สงสารน้องเขาหน่อยมั้ย?"

"เลิกพูดถึงคนอื่น... ถามแค่ตัวเองว่าปลื้มรู้สึกกับก้องหรือเปล่า.." ลมหายใจร้อนเป่าแกล้งไปทั่วจนศรัณหดคอหนี

"มะ มัน ต้องไม่ใช่ที่นี่!! ฮื่ออ ก้อง... ปะ ปล่อยก่อน อ่ะ ฮึก" เสียงกระเส่าเพราะเป้าถูกก่อกวนโดยอีกคนที่มือซนค่อยๆบีบคลึงลูบไล้ไปทั่ว จนศรัณจิกมือไปที่ไหล่กว้าง

เสียงกอกแกกด้านนอกประตูทำเอาสองคนผละออกจากกัน

"โทษนะคะ ใครอยู่ข้างในหรือเปล่า.." เสียงพี่สักแผนกเรียก

"อ้าวพี่ เข้าห้องน้ำหรอ?" อีกเสียงดังขึ้น

ทำเอาสองคนที่ตัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่มองหน้ากันใหญ่

"อืม แต่สงสัยมีคนเข้าน่ะ พี่ไปฝ่ายโน้นดีกว่า.." เธอว่าก่อนเสียงจะหายไกลไป พลจึงค่อยๆแง้มประตูออกมา ศรัณก็ตามจะออกมาก็ต้องชะงัก

"เท่.." ตากล้องที่เหมือนจะเดินไปแต่หันกลับมาพอดีเพราะได้ยินเสียงเปิดประตูออกมาก็ชะงัก

"อ้าวพี่ก้อง เอ่อ ปลื้ม...แกเองหรอ .." พูดแค่นั้นก่อนจะยืนเงอะงะกันสักพักแล้วเท่จึงยิ้มน้อยๆเดินออกไปไม่ให้กระอักกระอ่วนไปมากกว่าเดิม

ก่อนที่ศรัณจะเดินออกไปทำงานต่อก็โดนคว้าข้อมือไว้ ทำหน้าตั้งคำถามว่าพลกรมีอะไร

"คบกันอยู่หรอ?" โพล่งออกไปแล้ว

ศรัณมองหน้าคนถามอยู่สักพัก สายตาสงสัยก่อนจะค่อยๆยกยิ้ม

"ทำไมละก้อง เธอยังเปิดใจได้ เราก็อาจจะต้องมูฟออนเหมือนกัน ถึงเวลานั้นเธอคงไม่ว่าอะไรเนอะ.." แอบเข้าข้างตัวเองว่าพลกรอาจจะหวงเขาหรือเปล่า

"ก็แค่ถาม จะทำอะไรก็ทำเถอะ ดีแล้ว... จะได้ไม่เสียเวลากับเรื่องที่เป็นไปไม่ได้.." พลกรว่าก่อนเดินถอยออกไป

เป็นศรัณเองที่ยืนน้ำตาตกในกับถ้อยคำใจร้ายนั่น

"ไอ้ก้อง มึงไปทำไรในห้องน้ำมา กูเห็นนะ.." แทนว่า

"ทำงานมึงไวเหมือนเสือกมั้ยแทน..." ตอบกลับหน่ายๆ

"กูไม่เจ็บหรอกคำแค่นี้...อ้าวเจ้ มีไรเดินมาถีงนี่.." พี่แหม่ม AE เก่าแก่แม่ของออฟฟิศเดินมา

"ก้อง ขอคุยด้วยหน่อยสิ.."

"มีไรพี่ .. "

เธอไม่ตอบแต่หน้าตาจริงจังก็ทำเอาเขาเดินตามไปต้อยๆโดยมีแทนตามมาด้วยและพลกรไม่ได้ว่าอะไร

"อ้าวอินี่ แกสะกดคำว่าส่วนตัวไม่เป็นหรอน่ะ.." เธอเหน็บทันทีที่มาถึงร้านกาแฟและไม่ได้มีคนที่อยากสนทนาตามมาคนเดียว สั่งกาแฟมาคนละแก้ว

"ผมรู้เรื่องมันหมดแหละ แล้วเกิดพี่ทำอะไรก้องมันทำไงละ .." มันกวนอีกฝ่ายไป พี่แหม่มตาโตตั้งท่าจะด่า

"พี่มีไรว่ามาเถอะครับ มันฟังได้.." พลกรอยากเข้าเรื่อง

"ฉันถามแกจริงๆ จะว่าเสือกก็ได้แต่สภาพปลื้มมันไม่ดีเลย ... หมายถึงจิตใจน่ะ มันเหม่อๆ ลอยๆ .."

"คืองี้ก้อง ..มันบอกแล้วแหล่ะว่าแกมีคนอื่นคุยอยู่และดูแกจริงจังจะคบ แล้วแกกับปลื้มมันยังไงวะ คือหมายถึงที่ผ่านมานี่คิดว่าแกไม่พูดแต่มันก็ชัดแล้วว่ารักกันปะ?" พี่แหม่มถามจริงจัง

"เราตกลงกันให้เป็นแบบนี้แต่แรกพี่ เพียงแต่ที่ผ่านมาเรายังไม่เจอใครทั้งคู่.." พลกรตอบคำซ้ำๆ

"แต่มึงรู้ตลอดนี่ ว่าเขารักมึง...หรือจะบอกว่ามึงไม่รู้?" แทนถามบ้าง

"ก็รู้.. พวกกูไม่มีอะไรปิดบังกัน แต่มันจะบอกยังไงวะ... มันเริ่มมาแบบนั้นมึงจะให้กูเปลี่ยนยังไง เรายืนยันคำว่าเพื่อนมาตลอด และปลื้มมันไม่เคยขอมากกว่านั้น.." แหม่มและมองหน้ากันถอนหายใจ

"คือแกนึกดูนะ มันรักแก ยืนกรานว่ารักแกฝ่ายเดียวตลอด ใครมันจะไปกล้าบอกว่าเฮ้ยก้อง ให้กูมากกว่านี้หน่อยก็ไม่ใช่ปะ ยิ่งมันเริ่มจากที่แกช่วยเหลือมัน มันเทิดทูนแกเป็นผู้มีพระคุณจะตาย.." แหม่มว่า

"แต่มันก็นะ..พูดยากว่ะ คือถ้าเรามาถกมาคิดเรื่องนี้ตั้งแต่ปีแรกมึงอาจจะคบกันแต่งงานลูก3ไปแล้ว แต่คือนี่มัน3ปีแล้ว.. ปล่อยมาได้ไงวะ.." แทนว่าส่ายหน้า

"นั่นแหละ ตอนแรกกูก็สับสนนะ มันต้องมีเป๋ๆบ้าง แต่เพราะมันก็ดูโอเคกับแบบนี้ เรามีช่องว่างให้กัน คือถ้าคบกันอาจจะเลิกไปแล้วก็ได้เหมือนกัน นี่เราไม่ก้าวก่ายกัน มันมีระยะ กูบอกไม่ถูก.." พลกรเผยความในใจ

"ไม่อยากจะบอกว่าแกเห็นแก่ตัวนะ.. แต่อดด่าในใจไม่ได้.." แหม่มว่า

"เจ้ด่าอยู่.." แทนขำ ดูดกาแฟที่ไม่มีใครแตะตั้งแต่พนักงานเอามาวางเพราะคุยกันออกรส

"ผมยอมรับ .. แต่พอมีคนเข้ามาผมก็อยากจะลองเปิดใจดู มันไม่ผิดอะไรในเมื่อผมกับปลื้มเราไม่ได้เป็นแฟนกัน.."

"โอเค เข้าใจล่ะ ไม่ว่ายังไงก็เถอะ แต่ถ้าฉันจะชงน้องฉันให้คนอื่นหวังว่าแกไม่หวงก้างนะ.." แหม่มว่ายกยิ้ม

"ผมไม่เคยหึงหวงกัน เรามีเส้นแบ่งชัดเจน.." พลกรว่า ไม่ชอบสายตาของแหม่มเอาเสียเลย

"ก็ดี เพราะฉันมีผู้ชายดีๆรอน้องมันเยอะมาก จะส่งมันไปสู่ประตูสวรรค์..." AE สาวยิ้มร่าก่อนหยิบกาแฟขึ้นเดินออกไป

"เอาแล้วมึง อย่ากลืนน้ำลายนะไอ้เสือ.." แทนแซว

"ไม่มีทาง..." เขาจะตามหวงทำไม แค่ได้ยินก็ว่าไร้สาระเต็มที

"อื้อ ก้อง ..." คนที่โดนประกบจูบทันทีที่โดนจูงแขนลากเข้ามาในห้องที่คุ้นเคยครางอื้อ

เสียงหอบหายใจแฮก ทั้งสองถอดเสื้อผ้าโถมเข้าใส่กันเหมือนโหยหามานาน

"โคตรคิดถึงเลยว่ะ.." ผละจากจูบกันตามเนื้อตัวมาก็พูดเสียงร้อนข้างหู

"เหมือนกัน.." ศรัณไม่ปฏิเสธทำเอาอีกคนยิ้มกว้าง ต่างรู้ว่าร่างกายสองคนโหยหาและเหมือนแม่เหล็กดึงดูดกันขนาดไหน

มือเรียวของศรัณลูบไปที่แกนกลางที่คุ้นเคยค่อยๆเน้นคลึงปลุกมันให้ตื่นขึ้นมาด้วยปากของเขา

"โอ้ยย ซี้ดด เธอ..." สรรพนามที่นานๆจะออกมาทีทำเอาศรัณเงยหน้าขึ้นมอง

"ชอบไม่ใช่หรอ ให้พูดเพราะๆ..." ก้องถาม

ก็ใช่ อีกคนทำเป็นไม่สนใจก่อนจะจัดการมันต่อ ชอบ...ถ้าเป็นเมื่อก่อนตอนยังมีหวัง แต่ตอนนี้ไม่ชอบเลย มันเหมือนอีกคนให้ความหวังเขาอีก มันจะทำให้เขาคิดไปมากกว่าเรื่องบนเตียง

เล้าโลมกันจนสุดทั้งคู่ก็สอดประสานสองร่างกันจนเตียงส่งเสียงราวมันจะพังลงมาก่อนจะปลดปล่อยออกมานอนหอบอยู่ข้างกัน

"ไม่ไปหาน้องเขาบ้างหรือไง..." ศรัณถามหลังจากนอนก่ายกันอยู่ ไม่ใช่กอด.. แต่ขาก็ก่ายกันอยู่

"ไม่เคยนอนกับเขา... แล้วอยู่ด้วยกันไม่ต้องพูดถึงคนอื่น.." พลกรดุตอนท้าย

"อืม..." ศรัณตอบรับก่อนจะลุกขึ้น

"ไปไหน.." โดนดึงกลับมาจนล้มทับบนอกหนา

"ไปนอนห้องโน้น.."

"ไม่ต้อง.. นอนด้วยกันนี่แหละ จะไปๆมาๆทำไม..."

"ไม่ดีหรอก.." ศรัณว่า

"มานี่นา.. ปลื้ม .. ทำไมเดี๋ยวนี้ขัดใจบ่อยจัง.." ว่าแล้วก็กอดจากด้านหลังจูบไปที่ไรผมที่ท้ายทอยทั่ว

"อื้มม ก้อง.. ไม่เอา เธอหยุด.." รู้ว่ามันจะไม่จบแค่รอบเมื่อครู่

"นะ.. ให้ก้องนะครับ..." เพียงแค่นั้นอุณหภูมิร้อนก็โหมขึ้นอีกรอบ เป็นบทรักที่เนิบนาบเชื่องช้า แต่หนักแน่น...

29.07.2020

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***