ตอนที่ 4 : คืนบางคืน

ของตาย โดย ศศิศิลป์

ตอนที่ 4

______________________________

"ถามจริง มันยังไงกันปลื้ม สรุปว่ากับก้องหรือกับเท่ .." ถามขึ้นมาโต้งๆ ตามนิสัยไม่มีอะไรหมกเม็ดของพี่แหม่ม

"ไม่มีิอะไรหรอกเจ้ ไม่ใช่ทั้งคู่เลย แล้วดูหน้าเท่สิ ฮ่าๆ .." ศรัณตอบพร้อมกับดูหน้าคนข้างๆที่ทำตัวไม่ถูก

"ทำไมอะ กับพี่ก้องไม่ใช่แต่กับเราอาจจะจีบแกอยู่ก็ได้นะ.." เท่ตอบกลับกวนๆ

"ว้ายย ไม่เอาค่าๆ พอๆ เหลือไว้ให้เจ้ชื่นชมบ้างอย่าได้กันเองหมด" แกบอกขำๆ เอาจริงๆศรัณก็รู้ว่าเธอเชียร์เขากับพลกรมาตลอด

ข้าวมาส่งที่โต๊ะ เรากินไปคุยกันไป เรียกว่าตอนนี้เท่ก็สนิทกับปลื้มไปแล้ว แถมคนในออฟฟิศก็มาชวนคุยเรื่องเซ็ตที่ถ่ายมนุษย์หิมะอย่างปลื้ม

"ถามจริงฉายามนุษย์หิมะนี่มาไงอะ.." ถามขึ้นมาตินจะเดินกลับเข้าออฟฟิศ

"แกดูสิ หน้านิ่งๆ ยิ้มง่ายแต่ดูไม่รู้สึกอะไรอย่างกับเจ้าชายน้ำแข็ง เอาจริงควรชื่อเล่นชาเย็นนะ ฮ่าๆ.. " พี่แหม่มแซว

"ไม่นะพี่ ปลื้มน่ารักออก แล้วก็ชื่อปลื้มก็ดีแล้วทำอะไรก็น่าปลื้มชื่นชมตลอดเลย..." เท่ว่าทำท่าทางแซวๆ ยิ่งรู้ว่าเรียกท่าทางน่าตลกจากพี่แหม่มก็ยิ่งแกล้งทำใหญ่ กอดคอศรัณเข้าให้ด้วย

"พอเลยสองคน .." ศรัณว่า เขารู้ดีว่าเท่ไม่ได้คิดแบบนั้น ดูท่าจะมีสาวๆที่คุยด้วยอยู่เพียงแต่รู้ว่าเขาเป็นเกย์ก็เป็นคนที่เปิดกว้างไม่ได้ทำตัวแบ่งแยกหรือพิเศษอะไร เป็นเพื่อนกันคนนึง..

"อ้าวเจ้ พี่จีนถามหาพอดี... ของกองบ่ายนี้อะ เจ้ต้องไปด้วยปะ..." แทนที่เดินหอบของออกมากับพลกรถามเข้า

"บ้า ของปลื้มหรือเปล่า กับเท่ด้วยใช่มั้ย?" แหม่มถาม

"ใช่ครับ งั้นรีบไปเถอะเท่ ไปก่อนนะ..." เรียกคนข้างตัวก่อนจะบอกลาแทนและพลกรที่ทำหน้านิ่งมองมา

ศรัณกลับมาบ้านหัวค่ำหน่อย จริงๆเกือบจะดึกแต่เขาไม่มีหน้าที่แล้วเลยกลับก่อน บริษัทมี AE หลายคนแต่ที่รับผิดชอบมากมายคือพี่แหม่ม ส่วนตัวเขาเองเอาจริงๆก็ควบหลายตำแหน่งรวมถึงทำหน้าที่ออกกองด้วยบางโอกาส

เหมือนว่าบริษัทนี้มีหน้าที่คือเป็นพนักงาน เพราะต้องจับงานของทุกแผนกได้เล็กๆน้อยๆ บางคนก็สับเปลี่ยนงานจนจำตำแหน่งไม่ได้

"ปลื้มเป็นไงลูก เหนื่อยลากมาเลย.." กุ่ยที่นั่งอยู่กับกองกระดาษมากมายถาม

"นิดหน่อยครับ แล้วนี่พ่อออกแบบบ้านอีกแล้วหรือ.."

"อดีตสถาปนิกก็แบบนี้แหละลูก พอดีเพื่อนส่งมาให้ช่วยหน่อย ก็ทำๆไปว่างๆ.."

"ก็พ่อเกษียณไวไปนี่ครับ ดูสิ ยังวัยรุ่นอยู่เลย.." ว่าพร้อมกับเอนตัวลงเย้า อีกคนก็ลูบหัวรับเอ็นดู

"สวยมั้ย.." ถามคนที่ดูสนใจแบบมากมาย

"ครับ สวยมากเลย.. พ่อลองเลือกให้ปลื้มสักหลังได้มั้ย.." บอกออกไป มีแบบมากมายที่ดูเหมือนเป็นงานเก่าด้วย

"หืม งั้นหลังนี้ดีมั้ย เล็กกะทัดรัด.." ยื่นแผ่นหนึ่งขึ้นมา

"เอ คล้ายที่นี่เลยนะครับ .." มันคล้ายบ้านที่เขานั่งอยู่

"ฮ่าๆ ก็เกือบจะใช่ พ่อชอบบ้านหลังเล็กๆ เพราะครอบครัวพ่อเล็กๆ มันอบอุ่น น่าอยู่ดูเป็นบ้าน นี่พ่อวาดไว้ตอนร่างบ้านหลังนี้เลยนะ ออกแบบน่ะฝีมือแม่ของก้องเขา.." กุ่ยเล่าด้วยรอยยิ้ม

"ดีจังเลย ถ้าปลื้มมีบ้านสักหลังก็คงจะเป็นแนวนี้แหละ.." ศรัณตอบเสียงเศร้าๆ

"แล้วให้พ่อไปอยู่ด้วยคนได้มั้ย.."

"ได้สิครับ พ่อจะเอาห้องนอนกว้างเท่าไหร่ดี ไม่สิ ให้พ่อชั้นนึงเลย..." ศรัณว่าก่อนจะพากันหัวเราะ

"อยู่กับปลื้มแล้วผมละพ่อ.. ลูกชายพ่อทั้งคนนะ.." คนที่เดินลงมาพร้อมผมเปียกๆถาม

"แกก็อยู่บ้านแกสิ พ่อจะไปอยู่กับปลื้ม.." ว่าแล้วก็ยิ้มกับศรัณที่ตอนนี้ยิ้มฝืนๆออกมา

"ได้ไงกัน เออปลื้ม.. ขอคุยด้วยหน่อยสิ..." พลกรบอกเขา

"อืม ไปสิ.." เขาก็มีเรื่องจะพูด

เดินออกมาที่สวนเล็กๆข้างบ้าน นั่งกันคนละมุมโต๊ะ

"มีอะไรหรอ?" ศรัณเปิดก่อน

"มึงเป็นอะไรอะ ดูมึงเปลี่ยนไปนะ ไม่โอเคเรื่องกูกับน้องเขาหรือเปล่า? มีอะไรพูดได้นะปลื้ม .." ไม่เหมือนเดิมเลย แม้ทุกอย่างจะคล้ายเดิมแต่คนอยู่ด้วยกันทุกวันรู้สึกได้

"ปล่าว อย่าคิดงั้นเลย ถึงไม่โอเคจริงๆมันก็ต้องโอเค เราคุยกันแบบนี้ไว้แต่แรก..." ศรัณว่ายกยิ้มเฝื่อนๆให้

"ปลื้ม ... กูกับมึงมันยังเหมือนเดิมนะ มันต้องไม่อึดอัดใจกันแบบนี้.."

"...." นิ่งเงียบ

"แล้วกับเท่อะ ถ้าจะคบกันก็บอกกูได้นะ มีอะไรเราคุยกันเหมือนเดิม.."

เขาโคตรเกลียดคำว่าเหมือนเดิมของพลกรเลย มันจะเหมือนเดิมได้ยังไง มันไม่มีอะไรเหมือนเดิม

มันอาจจะสถานะเดิม ทุกอย่างเดิม แต่ความรู้สึกที่เขารอมาตลอด3ปีแล้วมันไม่มีอะไรให้รอแล้ว...มันไม่เหมือนเดิม

"ก้อง มีเรื่องอยากจะบอกเธอเหมือนกัน.." ตัดสินใจพูดออกไป

"อะไรละ บอกได้ทุกเรื่องเลยนะ.." แม้ปากจะพูดแบบนั้นแต่ใบหน้านั้นลุ้นอยู่เหมือนกัน

"เราขอย้ายกลับไปอยู่อีกห้องได้มั้ย?"

"ปลื้ม..."

"เป็นคืนนี้เลยก็ได้ เดี๋ยวไปปัดกวาดนิดหน่อย ส่วนของเราก็มีไม่เยอะ ค่อยๆทะยอยออกมา" ศรัณว่า

"ปลื้ม...มึงทำแบบนั้นทำไม เพิ่งจะบอกไปไงว่ามันไม่ต้องเปลี่ยนอะไรเลย บุ๊คเขาก็อยู่ในที่ของเขา กูกับเขายังไม่คบกันด้วยซ้ำ แล้วเขาก็ไม่ได้มายุ่งอะไรที่นี่.." เสียงเริ่มดังขึ้น

"ก้อง! แล้วก้องเอาเราไปไว้ที่ไหน? เราอยู่ตรงนี้มาได้ตลอดเพราะเราสองคนไม่มีใคร รู้ว่าเธอไม่ได้รักเราแบบนั้น แต่เราไม่ไปไหนเพราะมันไม่มีคนอื่นมาเกี่ยว ตอนนี้เธอให้เราอยู่แบบนั้นทำไม? แบบนั้นมันเรียกว่า ชู้! เราไม่ใช่ และเราจะไม่เป็นแบบนั้น!!" ศรัณว่าก่อนจะเดินเร็วๆออกไปทั้งน้ำตา

ส่วนพลกรก็เสยผมขึ้นอย่างหงุดหงิด

"เพราะแกคิดว่าไม่ว่ายังไงเขาจะอยู่ตรงนี้ พ่อเตือนแกแล้วนะว่าให้แกคิดดีๆ และตอนนี้แกต้องให้พื้นที่เขาด้วย .. ปลื้มก็เป็นลูกพ่ออีกคน" กุ่ยที่มายืนตอนไหนไม่รู้พูดขึ้นก่อนหายไปในบ้าน

"ฮึก ฮึก ฮือออ ทำไมอะก้อง ทำไม..."

เสียงร้องดังไปทั่วห้องที่ถูกปิดตายมานาน อันที่จริงเขาเปิดเข้ามาดูไว้แล้ว มันค่อนข้างสะอาดอยู่ ขาดก็แต่ของใช้เล็กๆน้อยๆและคืนนี้เขาจะนอนที่นี่

เตียงนุ่มยวบลงไป ศรัณทิ้งตัวลงไปนอนขด เปิดแอร์อุณหภูมิร่างกาย มันยังไม่มีผ้าห่ม เขาก็คงต้องนอนไปแบบนี้ก่อน..

แค่หลับๆตาไปให้จบคืนนี้ไป พรุ่งนี้เช้าค่อยมาคิดอีกครั้งวันต่อวัน เขาไม่อยากวาดฝันเหมือนนิสัยเดิมที่ติดตัวมาอีกแล้ว เพราะการที่หวังไว้แล้วโดนตัดความหวังไปมันเจ็บเหลือเกิน

มือเลื่อนไปกดเพลลิสเพลงกล่อมตัวเองให้นอนหลับฝันเลือกเพลงของศิลปินคนโปรดของเขา...

'คืนบางคืนที่ฝืนเท่าไหร่ไม่หลับสักที

เธอคงมีเรื่องราวชีวิตที่เธอกังวล

กี่ความคิดที่เธอแบกไว้

กี่ความหมายที่ยังสับสน

กี่ปัญหาที่ยังเวียนวนวางไว้ชั่วคราว'

( https://youtu.be/rxmKjh5y3Gs )

เพลงกำลังสื่อความหมายกับศรัณที่น้ำตาไหลลงอีกรอบ เข้าสู่ห้วงนิทราด้วยเสียงที่ขับกล่อมไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***