ตอนที่ 1 : ดึงฉันขึ้นมาเพื่อขังไว้ในความมืดมน...

ของตาย โดย ศศิศิลป์

ตอนที่ 1

______________________________

3 ปีผ่านไป

เช้าวันหยุดของสัปดาห์..

"ก้อง~" เสียงร้องเรียกชื่อจากปลื้มดังกระเส่า พลกรกำลังโถมกายเข้าใส่คนใต้ร่างอย่างเต็มกำลัง จูบไปที่หลังเม้มจนเกิดรอยแดงไปทั่ว

"ปลื้ม กู ปะ ไปนะ..." เสียงทุ้มแหบซ่านบอกถึงความต้องการที่กำลังจะไปสู่จุดสูงสุด

"ฮื่อออ ก้อง อ่ะ ..." เสียงร้องเมื่อจังหวะรักเร็วขึ้นจนไม่สามารถที่จะประคองตัวเองได้จนตัวนอนราบหน้าซุกลงไปบนหมอน

แกนกายได้มือสากช่วยนำพาให้ไปพร้อมกัน

เสียงแห่งความสุขสมประสานกันก้องไปทั่ว ก้องทิ้งตัวลงนอนทับไปบนแผ่นหลัง พรมจูบไปทั่ว

"ดีมั้ย..? " คำถามถูกกระซิบข้างหู

ได้ยินคำแบบนี้เท่าไหร่ก็ไม่เคยจะทำใจให้ชิน

"อืม..." ตอบกลับเขินๆ

ก่อนที่ร่างใหญ่จะถอนตัวออกมานอนข้างๆ

เขาสองคนมีความสัมพันธ์กันหลังจากปลื้มมาอยู่อาศัยอยู่ที่บ้านไม่นาน เพราะความเผลอไผลและรสนิยมทางเพศที่เขารู้กันทั้งคู่

ปล่อยตัวปล่อยใจจนย้ายจากห้องว่างของบ้านมาอยู่ที่ห้องเดียวกันจนได้ เรื่องทั้งหมดเกิดเป็นความเคยชินจนกินระยะเวลามาได้ 3 ปีแล้ว

"ปลื้ม... ถามจริงๆว่ายังคิดกับกูแบบนั้นหรือเปล่า" พลกรถามออกไป ตอนนี้ร่างที่คุ้นเคยเอามือวางบนหน้าอกของเขาอยู่ ส่วนเขาก็ให้แขนท่อนนึงรองหลังศีรษะนั้นไว้

"จะถามเรื่องที่รู้อยู่แล้วทำไม เรารักก้อง รักมาตลอด...เราขอบคุณและยอมรับกับเรื่องที่เราสองคนเป็นอยู่มาเสมอ" ศรัณตอบกลับอย่างไม่ลังเล

เขารักในความห่วงใยที่อีกคนมอบให้ รักที่จะมีก้องอยู่ตรงนี้ แม้ว่า...

"ถึงแม้ว่าสถานะเราจะเป็นแค่ Sex Friend น่ะหรอ" ใช่ สถานะของพวกเขานอกจากเพื่อนร่วมงานและเพื่อนร่วมบ้าน ศรัณเป็นแค่เพื่อนนอนของพลกร

แม้จะอยู่กินกันฉันคู่รักที่แต่งงานกันแล้ว อยู่ในบ้านและพ่อของก้องรับรู้ แต่ไม่ได้หมายความว่าศรัณจะเป็นได้มากกว่านั้น

"อืม ก็เราตกลงกันแบบนั้นแต่เริ่มนี่ ไม่ได้ผูกมัด ไม่ได้เป็นเจ้าของกัน เราคอยดูแลก้อง บ้าน และพ่อกุ่ย ตอบแทนที่มาอาศัยที่นี่.." ปลื้มว่า

"อย่าพูดแบบนั้นเลย เราได้ทั้งคู่ ไม่มีใครเสีย มึงเป็นคนดี... เราอยู่กันเป็นเหมือนเพื่อนชีวิตนะ" เพื่อนชีวิต... ไม่ใช่คู่ชีวิต

เขารักก้อง และไม่เคยจะปิดบัง ก้องรู้มันมาตลอด แต่สถานะของเรามันไม่เปลี่ยน เราใช้ชีวิตทำทุกอย่างเหมือนคู่รักกัน กินอยู่อาศัยด้วยกัน ปลื้มดูแลบิดาของก้องอย่างดี บ้านช่องสะอาด ไปทำงานก็ทำกับข้าวเอาไว้...

อยู่ในวันที่เขาย้ายตำแหน่งไปเป็น Co-Producer และปลื้มได้ไปทำ AE แทนจากการปั้นของจีนจนมีรถยนต์เป็นของตัวเอง

แม้เขาจะรักแต่เขาไม่สามารถเห็นแก่ตัวครอบครองคนที่ไม่ได้อยากจะเลื่อนสถานะเขาขึ้นมา เพราะก้องก็ชัดเจนตลอดว่าเราเป็นอะไรกัน

ทำยังไงได้ เพราะเขาได้ทั้งคู่จริงๆไม่มีใครเสีย

"ทำไมถึงพูดขึ้นมา หืมมม ..." ศรัณถามกลับ มือก็เอื้อมไปถูเคราะใต้คางที่เริ่มยาวออกมาของพลกร

"ปลื้ม..." เสียงทุ้มเรียก พร้อมกับแววตาพะว้าพะวงเหมือนอยากจะเอ่ยอะไร

"มีอะไร ทำไมทำหน้าอย่างนั้น..." ถามออกไปด้วยใจก็กลัวจะมีเรื่องไม่ดี

"กูกำลังคุยกับคนๆนึงอยู่ว่ะ" ประโยคนั้นจบไปหัวใจก็ชาเหมือน ยิ่งกว่าตอนหมอฉีดก่อนผ่าฟันคุด

"ตั้งแต่เมื่อไหร่..." ถามออกไปเสียงแผ่ว มือเรียวก็ยังลูบไปมาบนแผ่นอกหนา

"เดือนนึงแล้ว กูไม่ได้บอกก่อนเพราะก็อย่างที่รู้ กูไม่มีใครมานานแล้ว แล้วก็อยากจะแน่ใจก่อนจะมาคุยกับมึง..." พลกรอธิบาย เพราะเขาไม่มีใครเลยตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่ศรัณมาอยู่ในบ้าน

อาจจะเพราะเติมเต็มกันจนไม่มีสิ่งใดขาด เลยไม่ได้มองหาใคร มีก็พูดคุยแต่ไม่มีใครไปถึงขั้นที่จะจริงจัง ส่วนปลื้มเองไม่ได้มองหาใครเลย เขารักก้อง รักมากและอยู่ตรงนี้ไม่ว่าจะสถานะอะไร

"แสดงว่าคนนี้ต้องคิดมาแล้ว..." เสียงเริ่มสั่นจนพลกรสัมผัสได้

"อืม.." ยอมรับออกมา ด้วยบอกกันแต่ต้นว่าถ้าอีกคนมีใครเขาจะไม่ปิดบังกัน

"เขา... ฮึก น่ารักมั้ย.." ร้องออกมาจนได้ หลังจากพยายามสะกดอารมณ์เอาไว้

"อืม..." ยอมรับอีกครั้ง แต่ไม่อยากจะบอกอะไรมากกว่านั้นให้อีกคนเสียใจ

"หรอ ดีจังนะ... ดีใจด้วยนะ" บอกออกไปพร้อมกับถอยตัวออกห่าง ไม่ให้สัมผัสกายกัน

"ปลื้ม... แต่เราสองคนก็ยังเหมือนเดิม มึงก็อยู่ที่นี่ เป็นเหมือนเดิม สถานะเดิม... ทุกอย่างเหมือนเดิม" พลกรบอกออกมา เกลี่ยน้ำตาบนแก้มใส

"มันจะเหมือนเดิมได้ยังไงก้อง แล้วเขาละ... เราสองคนเหมือนเดิมไม่ได้ถ้ามีใครอีกคนอยู่ในสถานะนั้น... เราไม่ใช่ชู้.." ศรัณพูดด้วยเสียงสั่น

"มึงไม่ใช่ ปลื้ม..มึงไม่ใช่ มึงเป็นส่วนนึงของชีวิตกูไปแล้วนะ... กูหมายถึงมึงก็ยังอยู่ในห้องนี้ได้ บ้านหลังนี้ พ่อก็ยังจะเป็นพ่ออีกคนของมึง แต่ถ้ากูคบกับเขาแล้ว มันก็ไม่ควรมีเรื่องแบบนี้อีก.." พลกรบอก มองไปยังร่างเขาสองคนที่เปลือยเปล่าอยู่ข้างกัน

เพราะตอนนี้สถานะของเขากับคนใหม่ก็ยังไม่ได้มั่นคง เป็นเพียงแค่การศึกษาเบื้องต้น และเพราะสถานะของเขากับปลื้มคือ Sex Friend มันก็เกิดขึ้นได้จนกว่าอีกคนจะมีสถานะอื่นเข้ามา

"ไม่ดีหรอกก้อง แบบนั้นเราว่ามันไม่ดี... คนใหม่ของก้องเขาจะคิดยังไง" ถามออกไปตรงจุด

"เขารู้ .. เขารับรู้แต่แรกว่ามีมึงในบ้านหลังนี้นะปลื้ม รู้ว่ากูมีเพื่อนดีๆอีกคนในชีวิตที่อยู่ด้วยกัน..." พลกรว่า

"แต่คงไม่รู้ใช่มั้ยว่าเรานอนด้วยกันทุกคืนและเป็นเพื่อนที่ไม่ใช่เพื่อน..." ศรัณถามจี้ใจดำอีกครั้ง

"อืมเขาไม่รู้..." พลกรไม่เคยโกหก เพราะเขาไม่จำเป็นต้งโกหก ปลื้มรู้ดีว่าสถานะแบบนี้ก็มีข้อดีคืออีกคนไม่ต้องคอยออดอ้อนหรือหาคำพูดอ้อมค้อมเพื่อรักษาใจเขา อย่างที่เขาเจ็บอยู่ตอนนี้

"ใช่ ถ้าเขารู้เขาคงจะไม่โอเคหรอก.." บอกแค่นั้น ก่อนที่จะค่อยๆยกผ้าห่มบนตัวออกลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไป

กระจกเงาที่เช็ดจนแห้งสะท้อนให้เห็นภาพที่เห็นในทุกๆวันมาตลอด 27ปี มือเรียวของศรัณลูบไปทั่วแผ่นตัวของตัวเองที่มีรอยแดงเป็นแห่งๆกระจายอยู่

พลกรมีเซ็กส์ที่เผ็ดร้อนแต่ไม่ทานอาหารเผ็ด

พลกรใจร้อนแต่เย็นได้ไวเช่นกันเพียงแค่ให้เวลาเขาหลับตาและครุ่นคิด

พลกรเป็นคนพูดตรงและไม่เคยโกหก

เขาจิตใจดีชอบช่วยเหลือสังคม ทุกวันสำคัญของใครก็ตามในบ้านจะพากันไปบ้านเด็กกำพร้า หรือบ้านพักคนชรา หรือมูลนิธิของคนที่ขาดแคลน

พลกรขาดแม่จากอุบัติเหตุเหมือนที่ศรัณเสียพ่อไป

พลกรเป็นคนชัดเจนเสมอเห็นได้ง่ายๆจากบทสนทนาบนเตียงเมื่อครู่..

น้ำตาค่อยๆไหลอาบหน้าออกมา พยายามร้องไห้เบาที่สุดไม่อยากให้คนด้านนอกได้ยินว่าเขาอ่อนแอ

ขายาวเดินไปเปิดน้ำก่อนจะเอาตัวเข้าไปใต้สายน้ำเย็นๆให้ผสมน้ำตาเปียกปอนไหลลงพื้นไป เพื่อกลบเสียงน่าอายของคนที่สามปีแล้วยังไม่มูฟออนเสียที

รู้ว่าเขาไม่ได้รัก ไม่มีทางจะรักแบบที่ตัวเองหวังก็ยังโง่อยู่กับสถานะแบบนี้

เหมือนพลกรดึงเขาขึ้นมาจากวันร้ายๆ เพื่อมาขังเขาไว้ในความมืดมิดที่เขาเองนั่นแหละไม่ยอมเดินไปหาแสงสว่างเอง

25.07.2020

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***