ตอนที่ 3 : คาดเดาไม่ได้

กล้ารักกันต์ โดย ศศิศิลป์

ตอนที่ 3 : คาดเดาไม่ได้

___________________________________________

- ปาณัสม์ -

"มึงว่ามันไปเจออะไรมาวะ ถึงปลุกปีศาจแมวยั่วสวาทขนาดนี้.." เสียงของไอ้ทิวมันถามขึ้น

เพราะตอนนี้ทุกคนกำลังมองกันต์ที่กำลังเต้นสุดเหวี่ยงอยู่กับไอ้บังและต๊อดพวกที่เหลือที่กลับมานั่งที่โต๊ะนี่มองไปทางเดียวกันทุกคน

"พวกมึงเปลี่ยนตัวทีเถอะว่ะ ตรงโน้นแม่งเปรี้ยวจนเจี๊ยวกูแข็งแล้ว.." เสียงพล่ามทรามๆของไอ้บังที่เดินกลับมาเรียกเสียงฮา

"ก็ท่าห่าอะไรของมันวะนั่นลูบจนขนกูลุกตามไปทุกส่วนแล้ว" ไอ้นิวว่าหัวเราะเบาๆ สายตาแม่งโคตรสนใจเลยไอ้นี่มันเลวของแท้พ่อแม่สั่งสอนแล้วก็ไม่จำ ไม่ควรปล่อยคนไร้สติไว้ใกล้มันและไอ้แจ๊คเด็ดขาด

"แล้วนั่นไอ้ต๊อดจะกันมันออกจากเสือสิงห์กระทิงได้อีกกี่น้ำวะ..." ทิวว่าขำๆ เพราะต๊อดมันคอยดูแลคนที่เรื้อนได้ที่อยู่จริงๆ

"ได้หลายน้ำอยู่นะกูว่า.." นี่ไงไอ้นิวมันเอาจริงแน่ๆ

"กูจัดการเอง คืนนี้กูเอามันกลับเองนะ.." ผมบอกทุกคนที่ยกยิ้มยักคิ้วกันอย่างรู้ทัน แต่มีหรอจะสนใจ ไปเอาไอ้คนที่จะเต้นระบำเปลื้องผ้านั่นออกมาก่อน

หมับ

คว้าเอาแขนมันดึงออกมา จนไอ้ต๊อดตกใจ

"กลับไป ...เมามากแล้ว" มันหันมาทำหน้างงก่อนจะยกยิ้ม

"มาพอดีเลย กูเบื่อต๊อดแล้วอะ ...ขอยืมเต้นหน่อยนะ" ดูมัน มันขยับเข้ามาก่อนจะเต้นรอบๆตัว เอาข้อแขนคล้องคอก่อนจะโยกไปตามจังหวะเพลง ต๊อดส่ายหน้าก่อนจะเดินกลับโต๊ะไป

"มึงเมา..."

"กูเปล่า..." ก็อาจจะจริง เพราะมันพูดรู้เรื่อง มันแค่เต้นจนดูเหมือนเมาเท่านั้น

"มึงไปสะดุดเส้นยั่วจากที่ไหนมาวะ ทำไมมึงเปลี่ยนไปขนาดนี้.." มันขำออกมาน้อยๆ

"ยั่ว..?"

"ยั่วตีน..." มันได้ยินก็หัวเราะน้อยๆ ก่อนจะผลักผมออก แล้วกระซิบข้างหูแทน

"กูเป็นของกูมานานแล้ว แค่เมื่อก่อนมันเด็กเกินไปที่จะแสดงออกว่ะ.." มันว่าแล้วก็ไปเต้นของมันต่อ เลยต้องเนียนคอยๆดันหลังไว้แทน คนก็เยอะชิบหาย

"กันต์..กันต์ใช่มั้ย" เสียงเรียกไม่คุ้นหูทำเอาเราหันไปพร้อมกัน

"อ๋อออออ..พี่จิม .." มันยกยิ้ม แต่ดูไม่ค่อยจะแฮปปี้เท่าไหร่

"ไม่เจอนาน...เราน่ารักขึ้นเยอะนะ" พี่คนนั้นยิ้มหวานให้มันมองหัวจรดตีน

"หรอครับ...เสียดายรึไง?" แปลว่าต้องรู้จักกันมาก่อน แต่ไม่รู้ว่าลึกซึ้งแค่ไหน

"เรายังโกรธพี่หรอ.. พี่จำแค่พี่ทำเราเสียใจก็โคตรจะรู้สึกผิดเลย เสียดายเรามากด้วยอย่างที่เคยบอก" ไอ้นี่ไม่ธรรมดาแล้วละ

"ก็ยังเหมือนที่เคยบอกนะ...ว่ากันต์ไม่นิยมหวนคืนไปหาอะไรที่ทำให้เสียใจ...โทษนะ แล้วเรื่องสมัยม.ต้นนี่มันก็โคตรเด็กเลย ไม่อยากจะจำหรอก" มันบอกอย่างนั้นอีกคนก็หน้าเจื่อนและยอมถอยไป ไอ้คนที่ฟังอย่างกูนี่จุกตามไปเลย

ส่วนเจ้าตัวก็หมดอารมณ์เต้นเดินกลับไปทิ้งตัวลงที่โต๊ะ

"เป็นไรมึง มันหาเรื่องหรอ?" ไอ้ทิวลูกตำรวจแต่หัวใจชอบหาตีนมันถามขึ้น

"คนเคยคุยอะ...เสียดายอะไรกูนักหนา ตอนกูชอบนี่ไม่คว้าไว้วะ.." อ้าวเข้าตัวกูอีกแล้วว่ะ

"คือเคยคุยกัน มึงชอบเขา แล้วเขาเทมึง งี้หรอ?" สันดานต้องการรายละเอียดของไอ้บังเติร์ดทำงาน กันต์พยักหน้ารับ

"ช้าไปมั้ยวะ ...ม.ต้นนะโว้ย มาทักทำไมให้หงุดหงิด นี่กูเรียนจบแล้วนะ ไม่คิดได้ตอนกูรับเบี้ยคนชราเลยวะ" เอ้า เข้าตัวกูอีกแล้ว แต่ไอ้พวกเพื่อนหัวเราะชอบใจกันใหญ่

"แต่กูไม่เคยมีอดีตกับมึงนะ เริ่มใหม่ด้วยทันมั้ยวะ?" สันดานไม้เลื้อยไอ้นิวทำงาน กันต์แม่งก็ช่างเลือกที่นั่งระหว่างแจ๊คกับนิว สองคนนี้มันลากเด็กออกไปด้วยกันอยู่บ่อยๆ

"มือๆ ... กูไม่ชอบคนเนียนล้วงเนียนเลื้อยว่ะ จะจับก็จับเลย นี่.."

"!!!"

หมับเข้าให้ มันคว้ามือไอ้นิวที่โอบหลังมันมาจับที่หน้าขา ไอ้ต๊อดไอ้บังถึงกับเหล้าพุ่ง เชื่อว่าทุกคนหยุดหายใจกันไปชั่วครู่ใจหายว่ามันจะเอาไปวางที่ไม่ควรวาง

"เชี่ย! จับผิดขึ้นมาทำไงวะ ฮ่าๆ.." ไอ้นิวชอบใจใหญ่

"มึงกลับมั้ยกันต์... เลิกแดกได้แล้ว" ผมบอกออกไป หงุดหงิดอยู่หน่อยๆ ทำไมมันเป็นคนแบบนี้วะ

"เฮ้ยๆๆ มึงเสือกอะไรมันเนี่ย" นิวท้วงขึ้น

"เออ มึงเป็นไรของมึง วันนี้ดูงุ่นง่านนะ.." บังว่าอีกคน

"มันไม่ได้เอารถมา กูพามันกลับเอง พวกมึงเมากันหมดแล้ว" สภาพแต่ละตัว จะถึงบ้านหรอ

"มึงก็ไม่ได้เอามากล้า อย่ามาเนียน แล้วมึงก็แดกไปเยอะด้วย.." ต๊อดสวน

"กูโทรบอกไอ้กรรณแล้ว มันข้อความมาบอกแล้วด้วยว่ารออยู่หน้าร้าน.." กรรณ ที่ว่านี่น้องชายผมเอง ชื่อเสือกเหมือนกันอีก

"ไปกันต์กลับ.." ผมดึงตัวมันให้ลุกขึ้นมา แล้วดูเหมือนมันก็ยอมแต่โดยดี

"ไม่ต้องช่วย กูไม่ได้เมาขนาดนั้น.." มันเซเล็กน้อยตอนลุกขึ้นยืนแต่ก็เดินได้อย่างที่ปากว่า

"เป็นอะไรต้องให้คนอื่นถึงเนื้อถึงตัว?" ถามระหว่างที่เราเดินไปที่รถ

"พูดมากอะ เมื่อก่อนมึงไม่ค่อยพูดนี่.." ด่ากูอีก

"เห้ย ระวังดิวะ มึงไปเที่ยวแล้วเป็นแบบนี้ตลอดหรอ?" มันเกือบสะดุดหินจนต้องไปประคองไว้

"เรื่องของกูอีกนั่นแหละกล้า.."

"ปากดีนักนะมึง...อ้าวไอ้กรรณ เปิดประตูรถให้ที" ผมสั่งน้องชายที่ยืนกอดอกรออยู่

"ห้ะ.." กันติทัตที่อยู่ใต้แขนถามงงๆ

"กูพูดกับกรรณน้องกู.."

"อ้าวพี่กันต์"

"อ้าวน้องกรรณ" เสือกรู้จักกันอีก

"พี่เขาเป็นญาติพวกไอ้สิงห์เพื่อนกูเอง" กรรณบอก อ๋อ ไอ้สิงห์ไอ้เสือแล้วก็ไอ้เกม เด็กเวร3คนที่พากันไปเที่ยวทุกวี่วัน

"อ๋อ นี่เพื่อนกูเอง.." แนะนำมันไป

"รู้..." น้องชายตัวดีบอก มันก็คงเคยคุยกันอยู่บ้างว่าใครคือใคร ออกรถมาได้ กันต์ก็คอพับ

"ไปส่งไหนอะ บ้านพี่เขามั้ย?" เสือกรู้บ้านกันอีก

"กันต์ ให้ไปส่งที่ไหน.." เขย่ามันเล็กน้อย ตอนนี้หันมันตกมาอยู่บนไหล่ผมแล้ว

"กี่โมงแล้ว?"

"ตี3พี่.." กรรณที่ขับรถอยู่บอก

"งั้นแปป.." มันคว้ามือถือออกจากกระเป๋ากางเกงอย่างยากลำยาก หรี่ตากดมือถือออกหาใครสักคน

"กรณ์...ไม่กลับนะ..อือ หื้ม ปล่าว...นอนบ้านเพื่อน ไว้ค่อยด่านะ...ก็กลับไปก็เสียงดังกวนแม่อีก คร้าบบบ" ก่อนมันจะกดวางสายไป

"นอนบ้านมึง.." มันเงยหน้าขึ้นบอก ตีหัวผมเบาๆ

"อืม มืออยู่ดีๆ.." คว้าตัวมันมานอนที่อกดีๆ มันจะมาเล่นหัวทำไม

"หรือพี่ไปนอนบ้านไอ้สิงห์มั้ย?"

"หนักเลยๆอย่าแม้แต่จะคิด แม่กูน่ะไม่ด่า ไปบ้านลุงกูรับรองกูโดนด่ายาวแบบไม่พักหายใจไป3อาทิตย์" โอโหพอเรื่องนี้แล้วมันดีดตัวมาเทศนาไอ้กรรณทันที

"ฮ่าๆๆ เคๆพี่ ก็รู้อยู่แหละว่าพ่อไอ้สิงห์มันหวงไม่คิดว่าจะขนาดนี้.." อันนี้กูต้องถามนอกรอบแล้วแหละ ทำไมน้องชายมันไปรู้เรื่องบ้านเขาดี แล้วยังมีหน้ายกยิ้มผ่านกระจกมองหลังมาเหมือนชนะอีก

"ไปนอนไปมึง" หมดประโยชน์ก็ไล่ไอ้คนที่ยืนเกะกะอยู่ในห้อง ก็ลากคนที่หลับมานอนได้ไอ้น้องตัวดีมันยังไม่ไปอีก

"กูรู้นะกล้าาา แหมๆๆ สายตามึงมันไม่รักดี.." มันทำมือชี้ไปชี้มา

"เสือก!"

"แปลว่าไม่อยากรู้ ...ไม่ต้องมาถามกูนะ.." ทำทีจะเดินออกไป

"มึงรู้อะไรบ้าง แล้วทำไมดูสนิทกับมัน.." เสียทีมันจนได้

"ปล๊าว! ก็แค่เคยเจอกันสงกรานต์กับพวกญาติพี่มัน แล้วก็ไปถ่ายรูปที่ทะเลด้วยกัน แล้วก็เจอกันตามบ้านไอ้พวกนั้น...กูเตือนเลยนะ วงตระกูลบ้านเขารักกันมากนะ มึงทำเสียเรื่องเดี๋ยวกูเสียเพื่อนด้วยนะ!" มันเตือน

"สัส พูดมากน่ะ..ไม่ต้องสอนกู ไปๆ ไปนอน" ได้รู้แล้วก็หมดเวลาของมัน

เดินเข้าไปหาไอ้คนที่หลับตาพริ้มกอดหมอนข้างอยู่ หายใจสม่ำเสมอ เสื้อยืดเท่ๆของมันเลิกจนเห็นหน้าท้องกระเพื่อม

อดไม่ได้จริงๆที่จะเอามือไปสัมผัสผิวนั่นดู แม่งโคตรจะนุ่ม... มือไม่รักดีค่อยๆเลื้อยขึ้นไปเรื่อยๆ รู้ตัวอีกทีก็คร่อมอยู่บนตัวมัน หน้าโน้มลงไปไล้จมูกไปบนแผ่นอกและคอ ได้กลิ่นแอลกอฮอล์เจือจางออกมา

ผมค่อยๆจูบไปบนสันกรามและคอมัน แม่งเอ้ย โคตรจะหยุดไม่ได้ มันโคตรสู้มือ..ขนาดว่าเมานะเนี่ย มือมันก็ค่อยๆขยำกลุ่มผมของผม อีกข้างก็จับที่หน้าท้องไปถึงแผ่นอก

"มึงอย่าลูบ.." บอกมันเสียงกระเส่า เพราะสติกำลังกระเจิง

"มึงก็อย่าเงี่ยน.... กูไม่ได้เมาขนาดไม่รู้ตัวนะกล้า.." เสียงมันบอก มองหน้าดีๆก็เห็นมันลืมตาแจ้ง จึงรีบผละออก

"ก กูขอโทษ..กูไม่ได้ตั้งใจ.."

"ขนาดไม่ได้ตั้งใจนะมึง.."

"มึงทำไมไม่ผลักกูออก.."

"กูเคลิ้ม.." ตอบหน้าตาย

"อ เอ่อออ.."

"อยากได้กูหรอกล้า?" มึงถามตรงไปมั้ยวะ

"...อ อืม" ถามตรงๆกูก็ตอบตรงๆสิวะ

"พยายามอีกนิดนะ...กูไม่ยากหรอก.." มันตอบขำๆ ก่อนจะทิ้งหลังลงกลับไปนอน

"ไอ้กันต์!" เสียงดังใส่มันไปดึงมันกลับขึ้นมาถาม

"อะไร?"

"นี่มึงทำแบบนี้กับทุกคนเปล่าวะ ไปกับใครง่ายๆได้ง่ายๆ.." หงุดหงิดขึ้นมา แค่คิดว่าไอ้ไม้เมื่อกี้มันไม่ได้ใช้กับผมคนแรก

"ที่แน่ๆกูไม่เอากับคนที่ใช้สายตาเมื่อกี้ถามกูแน่!" มันสะบัดมือผมออก ก่อนจะลุกขึ้นจะเดินออกไป ดีที่คว้าไว้ทัน

"มึงจะไปไหน?"

"ไปนอนกับน้องมึง!"

"ไม่ต้อง! มึงนอนที่นี่!!" จะไปนอนกับไอ้กรรณได้ไง

"..." มันมองหน้าไม่พอใจก่อนจะมองมือที่จับมันไว้

"กูขอโทษ...กูแค่ไม่ชอบใจแค่คิดว่ามึงเคยทำแบบนี้กับใคร.." สารภาพไปตามตรง แม่งก็พูดใส่มันแรงไปจริงๆ

มันเดินมาใกล้ๆ ก่อนจะนั่งคร่อมลงบนตัก ทำเอาผมทำหน้าไม่ถูก

" ก กันต์... ม มึงจะทำอะไร"

"ฟังนะ...ถ้ากูง่ายวันนี้เพื่อนในโต๊ะได้กูทุกคนไปแล้ว.." มันบอกก่อนจะตบที่หน้าเบาๆแล้วก็กลับไปล้มตัวลงนอน

มิติใหม่มาก การที่ได้เจอใครที่ทำให้เดาไม่ถูกแบบนี้ และจริงอย่างที่มันว่าไอ้นิวกระหายมันขนาดนั้น บนโต๊ะก็งงกับมันจนตาแตก ถ้ามันไปกับใครก็ได้ก็คงไม่เลือกกลับกับผม

คิดได้ก็ยิ้มน้อยๆ แต่ตอนนี้มันทำกำนันกล้าแข็งจนปวดไปหมดแล้ว ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินไปสงบอารมณ์ลูกชายในห้องน้ำ...รอก่อนนะพ่อกำนัน ปืนได้ยิงแน่ ขอแค่เวลาล๊อคเป้าหมาย

06.08.2020

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***