การตัดสินใจที่ยากลำบาก

หลายวันต่อมา ความรู้สึกที่ผมพยายามซ่อนมันไว้เริ่มหลุดออกมาจากข้างใน จนแทบจะควบคุมไม่ได้ ผมพบว่าตัวเองไม่สามารถทนกับความรู้สึกนี้ได้อีกต่อไป แม้จะบอกตัวเองว่าเป็นแค่เพื่อนสนิทของอิงฟ้า แต่หัวใจมันไม่ยอมฟังเหตุผลนั้น

ผมยังคงเห็นภาพของเธอกับกวินทุกครั้งที่ผมมองไปที่พวกเขา แม้จะพยายามทำตัวเหมือนเดิม แต่ลึกๆ แล้วความรู้สึกที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นก็ค่อยๆ เติบโตขึ้นในใจ จนมันกลายเป็นความเจ็บปวดที่ผมไม่สามารถหลีกหนีได้

วันนั้นผมพบว่าอิงฟ้ากำลังยืนอยู่ที่ระเบียงหอสมุดคุยกับกวิน เธอหัวเราะกับสิ่งที่เขาพูด รอยยิ้มของเธอสดใสเหมือนทุกครั้ง แต่มันกลับทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างแหลกสลายอยู่ในใจ ผมแอบยืนอยู่ตรงมุมหนึ่งมองพวกเขาอย่างเงียบๆ

"พีท!" เสียงของอิงฟ้าดังขึ้นเมื่อเห็นผมยืนอยู่ตรงนั้น "มองอะไรอยู่น่ะ?"

ผมหันไปยิ้มให้เธออย่างฝืนๆ "ไม่มีอะไรครับ"

"ไปนั่งกันเถอะ" อิงฟ้าพูดพลางยิ้มให้ผม ผมก็เลยเดินตามเธอไปโดยไม่พูดอะไร

ระหว่างทางที่เดินไปห้องเรียน ผมเริ่มรู้สึกว่าผมกำลังหลงทางในความคิดของตัวเอง ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เพราะถ้าผมเปิดใจพูดความรู้สึกออกไป กลัวว่าจะทำให้ทุกอย่างมันยิ่งแย่ลงไปกว่าเดิม

"พีท..." เสียงของอิงฟ้าเรียกชื่อผมขึ้นมาอีกครั้ง ผมยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน

"มีอะไรเหรอ?" ผมถามเสียงแผ่ว

"แกเป็นอะไรหรือเปล่า? ดูเหมือนแกจะเงียบไปหลายวันแล้ว" เธอถามด้วยความเป็นห่วง แต่คำถามนั้นกลับทำให้ผมรู้สึกเหมือนโดนบีบคั้นให้พูดความจริงออกไป

"เปล่าครับ แค่เหนื่อยจากเรียนหน่อยๆ" ผมโกหก

อิงฟ้าดูเหมือนจะไม่เชื่อ แต่ก็ไม่ได้ถามต่อ เธอแค่ยิ้มให้ผมแล้วเปลี่ยนเรื่องไปคุยเรื่องอื่น ผมเองก็ทำตัวตามน้ำ ไม่อยากให้เธอต้องสงสัยอะไร

แต่ในใจผมกลับมีคำถามที่ซ้ำๆ กันเข้ามาในหัว "ถ้าไม่บอกเธอไปตอนนี้ แล้วผมจะทนต่อไปได้ยังไง?"

ทุกครั้งที่คิดถึงมัน หัวใจก็ยิ่งเจ็บขึ้นเรื่อยๆ มันไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ผมยังคงสามารถเก็บความรู้สึกเหล่านั้นไว้ได้ แต่ตอนนี้มันเหมือนมีอะไรบางอย่างพุ่งขึ้นมาเต็มหัวใจจนไม่มีที่ว่างให้เก็บมันได้อีกต่อไป

จนกระทั่งวันหนึ่งที่เราไปทานข้าวด้วยกันที่ร้านประจำ อิงฟ้าพูดขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด

"พีท... มีเรื่องอยากบอกแก" เธอเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูจริงจัง

ผมรู้สึกตัวว่านี่คงไม่ใช่เรื่องปกติแล้ว "อะไรเหรอ?"

"คือ... กวินชอบฉัน" เธอพูดออกมาโดยไม่รู้สึกตัว

คำพูดนี้เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจของผม ผมไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าในใจลึกๆ ผมรู้มาตลอด ว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้

"แล้วแก... รู้สึกยังไง?" ผมถามออกไปทั้งๆ ที่ใจมันกำลังสับสน

อิงฟ้าเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับมา "ก็... ฉันไม่รู้จะตอบยังไงดี แต่ฉันก็ยังไม่แน่ใจ... มันยังเร็วไปมั้ย?"

คำตอบนั้นเหมือนจะปลุกความหวังในตัวผมให้ยังมีที่ว่าง แต่ในขณะเดียวกันก็ทำให้ความรู้สึกที่เก็บไว้กลับเจ็บปวดขึ้นกว่าเดิม

"พีท... แกคิดว่าฉันควรทำยังไงดี?" เธอถามอีกครั้ง

ผมอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้มันเป็นปกติที่สุด "ถ้าแกคิดว่าเป็นทางที่ดี ก็ไปเถอะ... อิงฟ้า"

ผมไม่รู้ว่าทำไมคำพูดนั้นถึงหลุดออกมาจากปาก ทั้งที่ใจมันเต็มไปด้วยความไม่พร้อมที่จะสูญเสียเธอไป แต่ถ้าผมไม่พูดออกไป ผมจะต้องอยู่ในที่เดิมนี้ตลอดไปหรือเปล่า?

อิงฟ้าหันมามองหน้าผมด้วยสายตาที่แปลกไป จากนั้นก็ยิ้มอย่างเจ็บปวด "ขอบใจนะ พีท"

ผมพยักหน้าแล้วพยายามทำตัวปกติให้มากที่สุด ทั้งๆ ที่หัวใจมันแตกสลายไปแล้ว

หลังจากนั้นผมกลับบ้านโดยไม่มีเสียงพูดจากอิงฟ้าอีกเลย ในความเงียบ ผมรู้สึกเหมือนโลกมันหมุนไปโดยที่ไม่มีผมอยู่ในนั้น

ทุกสิ่งที่ผมพยายามหลีกเลี่ยงมันกลับเป็นจริง แต่ยังไงก็ตาม... ผมก็ยังไม่อาจบอกเธอได้ว่าผมรักเธอมากแค่ไหน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***