ความรู้สึกที่ไม่อาจเก็บไว้

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนผมเริ่มรู้สึกว่าเวลาของผมกับอิงฟ้าเริ่มเปลี่ยนไป ไม่ใช่แค่ความสัมพันธ์ที่เคยเป็นเพื่อนสนิทเหมือนเดิม แต่สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างผมและเธอเริ่มไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ทุกครั้งที่อิงฟ้าคุยกับกวิน ผมกลับรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงแค่คนที่ยืนอยู่ข้างๆ เท่านั้น ไม่ได้มีความหมายพิเศษเหมือนเมื่อก่อน

ตอนนี้อิงฟ้าเริ่มใช้เวลามากขึ้นกับกวิน ทั้งที่เธอยังคงมาทานข้าวกับผมเหมือนเดิม แต่การที่เราทานข้าวร่วมกันก็ไม่ได้มีความสนุกเหมือนแต่ก่อน ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังกลายเป็นส่วนเกินในชีวิตของเธอ

วันนี้ผมเห็นเธอกับกวินยิ้มกันสดใสขณะเดินเข้าเรียน ผมเฝ้ามองอยู่จากระยะไกล หัวใจมันเต้นแรงเหมือนถูกบีบ แต่นั่นก็ไม่อาจหยุดให้ผมเดินเข้าไปขวางความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจของตัวเองได้

"พีท..." เสียงอิงฟ้าดังขึ้นข้างๆ เมื่อผมหันไปก็เห็นเธอกำลังยืนอยู่ตรงหน้า

"อ๋อ อิงฟ้า... มีอะไรเหรอ?" ผมพยายามทำตัวปกติที่สุด แม้ภายในใจจะปั่นป่วน

"วันนี้ไปกินข้าวด้วยกันป่ะ?" เธอถามเสียงสดใสเหมือนเดิม แต่ผมรู้สึกเหมือนคำถามนี้มีบางอย่างที่แฝงอยู่

"เอ่อ..." ผมลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง "วันนี้ไม่ว่างหรอก มีงานต้องทำ"

"เหรอ? ก็ได้" อิงฟ้าพูดแผ่วเบา แต่ก็ดูเหมือนเธอจะเข้าใจ

ผมรู้สึกผิดแต่ก็ไม่สามารถบอกความจริงกับเธอได้ ในตอนนี้ ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกที่มีต่อเธอมันจะไปได้ไกลแค่ไหน แต่สิ่งที่ผมรู้ก็คือ ตอนนี้ผมไม่อยากให้กวินเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเธอ

หลังจากนั้นไม่กี่วัน ผมก็พบว่าอิงฟ้าและกวินเริ่มสนิทกันมากขึ้น จนกระทั่งวันหนึ่งที่ผมเห็นพวกเขานั่งใกล้กันที่มุมหนึ่งของหอสมุด พวกเขายิ้มและหัวเราะกันทั้งที่ไม่มีผมอยู่ในที่นั้น

ผมรู้สึกเหมือนหัวใจมันหายไปกึ่งหนึ่ง และเริ่มรู้สึกอึดอัดในทุกครั้งที่มองดูพวกเขา

วันนั้นหลังจากเลิกเรียน ผมก็ยังคงเดินกลับบ้านเหมือนเดิม แต่ในใจกลับรู้สึกผิดแปลกไป

"พีท!" เสียงของอิงฟ้าดังขึ้นจากข้างหลัง ผมหันไปก็พบว่าเธอกำลังวิ่งมาหาผม

"อิงฟ้า?" ผมถามด้วยความสงสัย

"วันนี้ไปกินข้าวกับกวินกันเถอะ เขาอยากชวนแกมานานแล้ว" เธอพูดเสียงใส พร้อมยิ้มให้ผม

ผมรู้สึกขัดใจ แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ เพราะรู้ดีว่าอิงฟ้าคงไม่เข้าใจ ถ้าผมบอกว่าไม่อยากไป

ระหว่างทานข้าว ผมพยายามแสร้งทำเป็นปกติที่สุด แต่ในใจมันกลับรู้สึกหนักหน่วง มันเหมือนกับว่าไม่มีที่ว่างให้ผมในโลกของเธออีกต่อไป

"พีท มีอะไรเหรอ?" กวินถามขึ้นจากที่นั่งข้างๆ พร้อมมองผมด้วยสายตาที่มีความสงสัย

"ไม่มีอะไรครับ แค่เหนื่อยจากเรียน" ผมตอบ

อิงฟ้าหันมามองหน้าผมก่อนจะยิ้ม "เป็นอะไรมากหรือเปล่า? ดูเงียบๆ ไปนะ"

ผมส่ายหัว "เปล่าเลยครับ แค่ไม่ค่อยสบาย"

เธอยิ้มให้ผม แต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจกลับบอกผมว่า—ทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไปแล้ว

เมื่อทานข้าวเสร็จ ผมก็เดินกลับบ้านคนเดียว ในหัวคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ ทั้งๆ ที่ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ความรู้สึกมันแสดงออกมา แต่ลึกๆ แล้ว ผมก็รู้ว่าความรู้สึกที่มีต่ออิงฟ้ามันไม่ได้จบแค่การเป็นเพื่อนสนิท

มันลึกซึ้งมากกว่านั้น และผมรู้ว่า ถ้าผมไม่ทำอะไรสักอย่าง อาจจะสูญเสียเธอไปตลอดกาล...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***