วิญญาณเร้นลับแห่งราตรี

เรื่องสั่น1

วิญญาณเร้นลับแห่งราตรี

คืนเดือนมืด... ป่าลึกแห่งหนึ่งซึ่งไม่มีชื่อปรากฏอยู่บนแผนที่ เสียงลมพัดผ่านใบไม้แห้งกรอบดั่งเสียงกระซิบของสิ่งที่มองไม่เห็น ในความมืดมิดนั้น มีเพียงแสงจันทร์เลือนลางลอดผ่านกิ่งไม้สูงโปร่งราวกับกระดูกแห้งของซากสิ่งมีชีวิต

"ที่นี่... มีบางอย่างรออยู่"

กลุ่มนักเดินป่าห้าคน—ฟิว, กานต์, ไอซ์, มิกซ์, และพลอย—ตัดสินใจออกเดินทางเข้าป่าต้องห้ามหลังจากได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับ "เงาปีศาจ" ที่สิงสถิตอยู่ในนั้น พวกเขาไม่เชื่อในเรื่องเหนือธรรมชาติ แต่ต่างคนต่างต้องการความตื่นเต้นและความท้าทายในชีวิต จึงตกลงกันว่าจะเข้าไปสำรวจหนึ่งคืน

พวกเขาเดินลึกเข้าไปในป่าจนถึงจุดที่จีพีเอสไม่ทำงาน รอบตัวเงียบสนิทราวกับว่าโลกได้ตัดขาดจากความเป็นจริง อากาศเย็นขึ้นผิดปกติ ทั้งที่นี่คือฤดูร้อน

พลอยเริ่มรู้สึกแปลกๆ เธอได้ยินเสียงกระซิบเบาๆ อยู่ข้างหู แต่เมื่อหันไปกลับพบเพียงความว่างเปล่า "เฮ้... ใครแกล้งฉันเหรอ?" เธอถาม แต่เพื่อนๆ มองหน้ากันงงๆ ไม่มีใครได้ยินอะไรเลย

มิกซ์หัวเราะ "อย่าคิดมากน่า แค่ลมพัดผ่านต้นไม้เท่านั้นแหละ"

กลางดึก พวกเขาก่อกองไฟและตั้งแคมป์ใต้ต้นไม้ใหญ่ ทันใดนั้น ฟิวเห็นเงาดำบางอย่างผ่านไปในมุมสายตา แต่เมื่อมองตรงไปกลับไม่พบอะไร

“ฉันว่าฉันเห็นอะไรบางอย่าง…”

ไอซ์พ่นลมหายใจ "นายคงคิดไปเอง"

แต่แล้วเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นรอบตัวพวกเขา... เดินวนไปมาในเงามืด เหมือนมีบางสิ่งซุ่มมองอยู่จากทุกทิศทุกทาง

กานต์รู้สึกได้ถึงลมหายใจเย็นเฉียบเป่ารดต้นคอของเขา เมื่อหันไป สิ่งที่เห็นทำให้เขาแทบหยุดหายใจ—หญิงสาวในชุดขาดรุ่งริ่ง ผิวซีดเซียวเหมือนศพ ดวงตาดำสนิทจ้องมองเขาด้วยรอยยิ้มที่ไม่ใช่ของมนุษย์

เสียงหัวเราะแหลมสูงดังขึ้นจากรอบด้าน พร้อมกับเสียงกระซิบหลายสิบเสียงซ้อนกัน

“อย่ามาที่นี่... พวกเจ้าจะไม่มีวันได้กลับไป...”

ทันใดนั้น พลอยกรีดร้องสุดเสียง เธอถูกบางสิ่งลากหายเข้าไปในความมืด พวกเขารีบวิ่งตามไป พบเพียงรอยเลือดหยดเป็นทาง เสียงกรีดร้องของพลอยค่อยๆ จางหาย เหลือเพียงเสียงหัวเราะเยาะของบางสิ่งที่อยู่เหนือธรรมชาติ

ความสิ้นหวังเริ่มกัดกินหัวใจพวกเขา

พวกเขาพยายามหนีออกจากป่า แต่ไม่ว่าจะวิ่งไปทางไหน ก็กลับมาที่กองไฟเดิมทุกครั้ง เหมือนพวกเขากำลังติดอยู่ในวังวนของความตาย

“พวกเราต้องออกไปจากที่นี่… ก่อนที่มันจะถึงตาเรา” ฟิวพูดเสียงสั่น

แต่แล้วเสียงกระซิบก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้อยู่ใกล้จนเหมือนกระซิบข้างหู

"ช้าไปแล้ว..."

คืนนั้น... ไม่มีใครได้ออกจากป่า

เพียงรุ่งเช้า เจ้าหน้าที่ป่าพบเพียงแคมป์ไฟที่ดับสนิท และรอยเท้าของทั้งห้าคนที่นำไปสู่ความว่างเปล่า... ราวกับพวกเขาไม่เคยมีตัวตนอยู่บนโลกนี้ตั้งแต่แรก

แต่ในสายลมที่พัดผ่าน... หากคุณเงี่ยหูฟังดีๆ คุณอาจได้ยินเสียงกระซิบของพวกเขา

"ช่วยพวกเราด้วย..."

จบแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***

