...เสียงกระซิบนั้นยังคงก้องอยู่ในหูของฉัน...
..."ถึงตาเธอแล้ว"...
...ฉันเบิกตากว้าง หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกจากอก ร่างตรงหน้าฉันยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะเรียนของฉัน—โต๊ะที่ไม่ควรมีใครนั่งได้...
...มันไม่มีใบหน้า… ไม่มีตา ไม่มีจมูก มีเพียงเงาดำทะมึนที่นั่งนิ่งเหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง...
...ฉันถอยหลังอย่างลนลาน แต่ขาทั้งสองข้างกลับหนักอึ้งเหมือนถูกตรึงไว้กับพื้น...
..."ฟ้า! เป็นอะไร!?"...
...เสียงของเคดังขึ้นจากข้างหลัง ฉันสะดุ้งและรีบหันไปมอง...
...เมื่อฉันหันกลับมาอีกครั้ง—...
...ร่างนั้นหายไปแล้ว...
...โต๊ะของฉันว่างเปล่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
...แต่ฉันรู้… ฉันเห็นมันจริงๆ...
..."เมื่อกี้… มีใครบางคนนั่งอยู่ที่โต๊ะของฉัน" ฉันพูดเสียงสั่น เคมองฉันด้วยความสับสนก่อนจะหันไปมองโต๊ะนั้น...
..."ไม่มีใครนี่ฟ้า"...
...ฉันส่ายหน้าแรงๆ "แต่มันอยู่ตรงนั้น! ฉันได้ยินเสียงของมัน… มันพูดว่า 'ถึงตาเธอแล้ว'"...
...เคขมวดคิ้วแน่น...
..."หรือว่าฉันกำลังจะเป็นรายต่อไป?"...
...บรรยากาศรอบตัวเราหนักอึ้งจนฉันแทบหายใจไม่ออก...
...คืนเดียวกัน...
...ฉันนอนไม่หลับ...
...ทุกครั้งที่ฉันหลับตา ฉันจะเห็นภาพของเงาดำที่ไม่มีใบหน้านั้นนั่งอยู่ที่โต๊ะของฉัน มันไม่พูดอะไรอีก แต่ฉันรู้สึกได้ว่ามันกำลัง รอ...
...รอให้ฉันไปนั่งที่นั่น…...
...ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาหลายครั้ง หัวใจเต้นระรัว และในที่สุดฉันก็ตัดสินใจ—...
...ฉันต้องรู้ความจริงให้ได้...
...ฉันลุกขึ้นจากเตียง หยิบโทรศัพท์แล้วส่งข้อความหาเค...
..."พรุ่งนี้หลังเลิกเรียน เราไปสืบกัน"...
...วันถัดมา...
...ฉันเดินเข้าไปในห้องเรียนด้วยความระมัดระวัง...
...โต๊ะของฉันยังคงอยู่ที่เดิม ไม่มีร่องรอยของสิ่งผิดปกติ แต่ฉันรู้ดีว่า… สิ่งที่ฉันเห็นมันไม่ใช่แค่ภาพหลอน...
...เคมองมาที่ฉันก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยเป็นสัญญาณว่าเขาพร้อมแล้ว...
...หลังเลิกเรียน เราแอบเข้าไปในห้องเก็บบันทึกของโรงเรียนอีกครั้ง...
...ฉันเปิดแฟ้มบันทึกของโรงเรียน ไล่ดูรายชื่อนักเรียนที่เคยเรียนที่นี่...
...และแล้วฉันก็เจอบางอย่างที่ทำให้หัวใจฉันเต้นแรง—...
...ในปีที่ผ่านมา มีนักเรียนหายตัวไปจากโรงเรียนนี้มากกว่าหนึ่งคน...
...ไม่ใช่แค่ปิติ...
...มีนักเรียนอีกคนที่เคยหายตัวไปจากโรงเรียนนี้เมื่อ 10 ปีก่อน—และชื่อของเขาคือ......
..."ธาม"...
...ฉันรู้สึกเหมือนห้องทั้งห้องหมุนคว้าง ชื่อนี้… ฉันเคยเห็นมันที่ไหนมาก่อน...
..."เค…" ฉันเรียกเขาเสียงแผ่ว "ฉันว่า… ฉันเคยเห็นชื่อนี้ในห้องเรียนของเรา"...
...ช่วงเย็น...
...ฉันกับเคเดินกลับไปที่ห้องเรียนที่เงียบสนิท เราเข้าไปค้นในลิ้นชักโต๊ะเรียนของฉัน และในนั้น—...
...ฉันเจอเศษกระดาษเก่าๆ แผ่นหนึ่ง...
...กระดาษที่ซีดจางจากกาลเวลา มีลายมือที่สั่นเทาเขียนไว้เพียงประโยคเดียว…...
...'ตาย'...
...ฉันแทบหยุดหายใจ นิ้วมือสั่นระริก เสียงหัวใจเต้นดังชัดเจนในหู...
...และทันใดนั้นเอง—...
...ประตูห้องเรียนปิดลงดัง ปัง!...
...ฉันสะดุ้งสุดตัว เครีบหันไปทางประตู "มีใครอยู่ไหม!?"...
...ฉันกำกระดาษในมือแน่น ก่อนที่สายตาของฉันจะเผลอมองไปที่โต๊ะของฉันเอง…...
...เงาดำที่ไม่มีใบหน้านั่งอยู่ตรงนั้น...
...มันเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ และเสียงกระซิบเย็นยะเยียบก็ดังขึ้นอีกครั้ง...
..."ถึงตาเธอแล้ว"...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments