...ฉันมองชื่อ "ครูโสภา" ที่อยู่ในแฟ้มบันทึกด้วยหัวใจที่เต้นรัว...
...เธอรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับการตายของพีทแน่ๆ...
...เคเองก็ดูตกใจไม่แพ้กัน เขาขมวดคิ้วก่อนจะพูดเสียงเบา "ครูโสภาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ยังไง?"...
..."ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน" ฉันกระซิบตอบ...
...บรรยากาศในห้องเก็บบันทึกยังคงมืดสลัว เสียงลมพัดผ่านหน้าต่างเก่าๆ ดังแผ่วเบา ฉันรู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังจ้องมองเราอยู่...
..."เราออกไปกันเถอะ" ฉันรีบปิดแฟ้มแล้วเก็บกลับเข้าที่เดิม ก่อนจะดึงแขนเคให้เดินออกจากห้อง...
...ขณะที่เรากำลังจะออกจากอาคารเก่า ฉันรู้สึกถึงลมเย็นที่พัดผ่านหลังคอ...
...ฉันหันไปมองด้านหลัง…...
...ตรงมุมห้อง มีเงาดำรูปร่างเหมือนคนยืนอยู่...
...หัวใจฉันกระตุกวูบ แขนขาเย็นเฉียบไปหมด...
...ฉันขยับตัวถอยหลังอย่างช้าๆ พยายามไม่กะพริบตา แต่แล้ว…...
...เงานั้นขยับ...
...มันค่อยๆ ย่างเท้าเข้ามาหาฉันทีละก้าว ทีละก้าว...
..."เค! วิ่ง!!" ฉันตะโกนสุดเสียงแล้วกระชากแขนเคให้วิ่งออกจากอาคารทันที...
...วันรุ่งขึ้น...
...ฉันยังคงรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนนี้ ฉันตัดสินใจไปหาเคที่ห้องเรียนแต่เช้า...
..."นายโอเคไหม?" ฉันถามด้วยความเป็นห่วง...
...เคพยักหน้า แต่สีหน้าของเขายังดูเคร่งเครียด "ฟ้า ฉันคิดว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องของเขาแล้ว"...
...ฉันขมวดคิ้ว "หมายความว่าไง?"...
...เคกลืนน้ำลายก่อนจะพูดออกมา "บางที… ในโรงเรียนนี้อาจมีมากกว่าหนึ่งตนนะ"...
...ฉันตัวแข็งทื่อกับคำพูดนั้น...
..."หมายถึง… มีคนอื่นที่ตายไปแล้วเหมือนกันงั้นเหรอ?"...
..."ใช่" เคพยักหน้า "และพวกเขาอาจจะไม่ได้เป็นมิตรเหมือนปิติ"...
...ฉันรู้สึกหนาวเยือกขึ้นมาทันที...
...ช่วงบ่าย...
...ฉันตัดสินใจเผชิญหน้ากับครูโสภา...
...เมื่อถึงเวลาพักกลางวัน ฉันเดินไปห้องพักครูคนเดียว รวบรวมความกล้าก่อนจะเคาะประตู...
..."เข้ามาสิ"...
...ฉันเปิดประตูเข้าไป เห็นครูโสภานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน เธอเงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วยสายตานิ่งเรียบ...
..."มีอะไรหรือเปล่า วรินทร์?"...
...ฉันสูดหายใจลึกก่อนจะพูดออกไปตรงๆ...
..."ครูรู้อะไรเกี่ยวกับที่นั่งของเด็กที่ตายไปแล้วใช่ไหมคะ?"...
...ครูโสภานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะวางปากกาลงบนโต๊ะ เสียงดัง กริ๊ก...
..."ทำไมนักเรียนใหม่อย่างเธอถึงสนใจเรื่องนี้?" เธอถามเสียงเรียบ...
..."หนูเห็นเขา" ฉันตอบตรงๆ...
...สีหน้าของครูโสภาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ดวงตาของเธอวูบไหวไปชั่วครู่ แต่ไม่นานเธอก็กลับมานิ่งอีกครั้ง...
..."วรินทร์" เธอพูดช้าๆ "เธอควรเลิกยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้"...
...ฉันกำมือแน่น "ทำไมคะ? ครูกลัวอะไร?"...
...ครูโสภาหรี่ตาลง "เพราะถ้าเธอเข้าไปยุ่งมากกว่านี้ เธออาจจะกลายเป็นคนถัดไป"...
...คำพูดของเธอทำให้ฉันรู้สึกเย็นวาบไปทั้งร่าง...
..."หมายความว่ายังไง?" ฉันถามเสียงสั่น...
...ครูโสภาไม่ตอบ เธอเพียงแค่ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้นมา...
..."กลับไปที่ห้องเรียนเถอะวรินทร์ และจำไว้นะ—ถ้าเธออยากมีชีวิตอยู่ต่อไป อย่าไปนั่งที่โต๊ะนั้นอีก"...
...ฉันเดินออกจากห้องพักครูด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยคำถาม...
...'ถ้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป… อย่าไปนั่งที่โต๊ะนั้นอีก หมายความว่าไง?'...
...ฉันเดินกลับไปที่ห้องเรียนอย่างเหม่อลอย แต่เมื่อฉันเปิดประตูเข้าไป...
...ฉันก็ต้องชะงัก…...
...เพราะมีใครบางคนนั่งอยู่ที่โต๊ะของฉันแล้ว...
...มันไม่ใช่ปิติ แต่มันเป็น…...
...ร่างหนึ่งที่ไม่มีใบหน้า...
...หัวใจฉันหยุดเต้นไปชั่วขณะ ก่อนที่ร่างนั้นจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉัน...
...และเสียงกระซิบเย็นยะเยียบก็ดังขึ้นในหูของฉัน...
..."ถึงตาเธอแล้ว"...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments