ปิติ

...หลังจากเหตุการณ์ในห้องสมุด ฉันรู้สึกเหมือนถูกจับตามองตลอดเวลา แม้จะอยู่ท่ามกลางเพื่อนร่วมห้อง หรือแม้แต่ตอนที่ฉันอยู่กับเค ความรู้สึกนั้นก็ไม่เคยจางหาย...

...ฉันไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ...

...มีบางอย่างกำลังเฝ้าดูฉัน...

...และฉันรู้ว่า… มันคือปิติ...

...เช้าวันถัดมา...

...เสียงกระดิ่งดังขึ้นเป็นสัญญาณเริ่มเรียน ฉันเดินเข้าไปในห้องเรียนด้วยสภาพอิดโรยจากการนอนไม่หลับทั้งคืน ดวงตาของฉันหนักอึ้ง แต่ฉันไม่มีทางหลับได้...

...เพราะทุกครั้งที่ฉันหลับตา ฉันเห็นเขาอยู่ตรงนั้น...

...ปิติ… เงามืดของเขา…...

...ฉันนั่งลงที่โต๊ะเรียน พยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเตรียมตัวเรียน...

...แต่แล้ว ฉันก็ต้องตัวแข็งทื่อ...

...กระเป๋านักเรียนของฉันถูกเปิดออก...

...หนังสือและสมุดของฉันกระจัดกระจายเหมือนมีใครบางคนรื้อค้นมัน แต่ไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ โต๊ะของฉันเลย...

...ฉันขมวดคิ้ว หันไปมองเคที่นั่งอยู่ข้างๆ...

..."เมื่อกี้… นายไปแตะกระเป๋าฉันหรือเปล่า?" ฉันถามเสียงเบา...

...เคส่ายหน้า "เปล่านะ… เธอทำมันตกเองหรือเปล่า?"...

..."ไม่น่าใช่" ฉันพึมพำ ก่อนจะเริ่มเก็บของเข้ากระเป๋าอีกครั้ง...

...ขณะที่ฉันกำลังหยิบสมุดขึ้นมา ฉันก็ต้องชะงัก...

...บนหน้ากระดาษมีรอยขีดเขียนที่ฉันไม่ได้เขียน...

...มันเป็นรอยลายมือที่ฉันไม่รู้จัก เส้นปากกาสีดำลากเป็นตัวอักษรยึกยือเหมือนถูกเขียนด้วยมือที่สั่นเทา...

...ฉันค่อยๆ อ่านมันออกมาเบาๆ...

..."ออกไปซะ…"...

..."ที่นี่… ไม่ใช่ที่ของเธอ"...

...เลือดในตัวฉันเย็นเฉียบ ฉันรีบหันไปมองรอบตัว แต่เพื่อนๆ ในห้องเรียนต่างสนใจแต่การเรียน ไม่มีใครมองฉัน ไม่มีใครเห็นสิ่งที่ฉันเห็น...

...ฉันกลืนน้ำลาย หันไปกระซิบกับเค...

..."ดูนี่สิ…" ฉันพลิกสมุดไปทางเขา...

...แต่เคกลับขมวดคิ้ว "อะไรเหรอ?"...

..."นี่ไง ตัวหนังสือพวกนี้—" ฉันหยุดพูดทันทีเมื่อเห็นว่าสมุดในมือฉัน…...

...มันว่างเปล่า...

...ไม่มีตัวอักษรอะไรเลย...

...คาบเรียนผ่านไปอย่างช้าๆ ฉันแทบไม่ได้สนใจบทเรียนเลยเพราะใจจดจ่ออยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้น...

...เมื่อถึงเวลาพักกลางวัน ฉันกับเคเดินออกมาคุยกันที่ระเบียง...

..."ฟ้า… เธอโอเคจริงๆ ใช่ไหม?" เคถามพลางมองฉันด้วยสายตากังวล...

...ฉันถอนหายใจ "ฉันไม่รู้… แต่ฉันคิดว่าเขากำลังพยายามบอกอะไรฉัน"...

...เคเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นมา...

..."ถ้าเป็นอย่างนั้น เราควรลองสืบเรื่องของเขาให้มากกว่านี้"...

...ฉันพยักหน้าเห็นด้วย "เราต้องรู้ให้ได้ว่าเขาเป็นใคร… และเขาต้องการอะไรจากฉัน"...

...คืนนั้น...

...ฉันตัดสินใจเปิดโทรศัพท์ค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับนักเรียนที่ชื่อปิติ ฉันพิมพ์ชื่อของเขาลงไปในช่องค้นหา แต่ไม่มีข้อมูลอะไรเลย เหมือนเขาไม่เคยมีตัวตนอยู่ในโรงเรียนนี้...

...ฉันเปลี่ยนไปค้นหาในเว็บไซต์ข่าว และในที่สุด… ฉันก็เจออะไรบางอย่าง...

...[นักเรียนชายพลัดตกจากอาคารเรียนเสียชีวิตอย่างเป็นปริศนา]...

...มือฉันสั่นเมื่อกดเข้าไปอ่าน...

..."เมื่อสองปีก่อน นักเรียนชายมัธยมปลายของโรงเรียนแห่งนี้เสียชีวิตจากการตกลงมาจากดาดฟ้า"...

...ดาดฟ้า… ที่ฉันเคยฝันถึง...

..."ไม่มีพยานเห็นเหตุการณ์ และไม่มีหลักฐานบ่งชี้ว่าเป็นการฆาตกรรมหรืออุบัติเหตุ"...

...ฉันกลืนน้ำลาย สายตาไล่อ่านไปเรื่อยๆ...

...และจากนั้น… ฉันก็เห็นภาพถ่ายของเขา...

...เป็นภาพของปิติ...

...เขามีชีวิตอยู่จริงๆ...

...และเขา… ตายอยู่ที่นี่...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***