เพื่อนร่วมห้องที่ไม่มีตัวตน
...เสียงระฆังดังขึ้นบ่งบอกว่าเวลาของช่วงพักกลางวันได้สิ้นสุดลง ฉันมองไปรอบๆ และเห็นนักเรียนหลายคนรีบเดินกลับไปที่ห้องเรียน ความรู้สึกของการเป็นคนใหม่ในโรงเรียนที่เต็มไปด้วยคนแปลกหน้ากลับทำให้ฉันรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก...
..."จะไปห้องไหนต่อดี?" ฉันคิดในใจ ขณะที่เดินตามทางเดินที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและเสียงฝีเท้าที่ดังไปมา...
...วันนี้คือวันแรกที่ฉันย้ายโรงเรียนใหม่ หลังจากที่โรงเรียนเก่าไม่สามารถรองรับการเรียนของฉันได้ ฉันจึงต้องมาเริ่มต้นใหม่ที่นี่ในเมืองเล็กๆ ที่ดูเงียบสงบ...
...สวัสดีค่ะ, ฉันชื่อฟ้า เป็นนักเรียนชั้นม.ปลายที่เพิ่งย้ายมาใหม่ ฉันเป็นคนขี้อาย ชอบสงสัย และไม่ค่อยชอบอยู่ในที่ที่ทำให้ตัวเองรู้สึกโดดเดี่ยว แต่ที่นี่… มันต่างออกไป...
...เมื่อมาถึงห้องเรียน ฉันมองไปที่นักเรียนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง พวกเขาดูเหมือนจะไม่สนใจฉันมากนัก เหมือนกับทุกคนต่างมีโลกส่วนตัวของตัวเอง ฉันเดินไปหาที่นั่งที่ครูบอกให้ไปนั่ง ซึ่งเป็นที่นั่งใกล้หน้าต่าง...
...ที่นั่งข้างๆ ฉันว่างเปล่า แต่เมื่อฉันมองไปที่โต๊ะนั้น—ฉันเห็นใครบางคนที่นั่งอยู่ที่นั่น...
...ชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีผมสั้นสีเข้ม ใบหน้าหม่นหมอง เหมือนเขาจะนั่งอยู่ในท่าที่เงียบสงบ ไม่มีใครพูดอะไรหรือแสดงความสนใจใดๆ ฉันพยายามมองเขาแต่กลับไม่สามารถจับใจความอะไรได้เลย...
...“ใครกัน?” ฉันคิดในใจ แต่เมื่อมองไปที่โต๊ะของเขาอีกครั้ง ฉันก็พบว่าโต๊ะนั้นกลับว่างเปล่าเหมือนเดิม...
...ฉันเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ—เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ฉันมองข้ามไป...
...ในตอนนั้น เพื่อนที่นั่งข้างๆ ฉันหันมามองและยิ้มให้ ฉันรีบถามเขาไป “เขาคนนั้นเป็นใคร?”...
...เพื่อนมองไปที่โต๊ะข้างๆ แล้วตอบด้วยท่าทางสงสัย “ไม่มีใครนั่งตรงนั้นนะ”...
...“ไม่มีใครเหรอ?” ฉันถามซ้ำอย่างไม่แน่ใจ...
...“ใช่ ไม่มีใครนั่งเลย” เขาตอบแล้วหันไปพูดคุยกับเพื่อนคนอื่นๆ โดยไม่สนใจอะไรต่อ...
...ความรู้สึกแปลกประหลาดเริ่มครอบงำฉัน ฉันยังคงมองไปที่โต๊ะที่ว่างอยู่ นึกถึงชายหนุ่มคนนั้นที่เหมือนจะนั่งอยู่เมื่อสักครู่ ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นแค่ความหลอนหรือบางสิ่งที่ฉันคิดไปเอง แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกถึงการมีตัวตนของใครบางคนที่ไม่เห็นตัวตนเลย...
...เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยของเพื่อนในห้องกลบเสียงความคิดของฉัน ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจมดิ่งไปในความคิดของตัวเอง แต่ก็ยังไม่ได้ถามใครเพิ่มเติมเพราะความกลัวที่จะถูกมองว่าแปลกประหลาด...
...ฉันนั่งนิ่งๆ และพยายามบอกตัวเองว่าไม่ต้องคิดมาก แต่กลับรู้สึกว่ามันมีบางสิ่งที่ไม่ถูกต้องในที่นี้...
...ในเวลาต่อมา ฉันเริ่มรู้สึกเหมือนกำลังถูกจับตามองจากที่ไหนสักแห่ง ในห้องที่เต็มไปด้วยนักเรียนแปลกหน้า ที่นี่มันช่างแตกต่างจากที่โรงเรียนเก่าอย่างสิ้นเชิง...
..."มันเป็นแค่วันแรก... ฉันจะต้องปรับตัวให้ได้" ฉันพยายามปลอบตัวเอง ขณะที่เสียงระฆังเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง...
...ตอนนี้ทุกอย่างจะต้องเริ่มต้นใหม่...
...---...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments