รอยแผลและพันธะต้องสาป

อาริอาร์เดินตามไอแซคกลับมายังกระท่อมอย่างเงียบงัน ความเงียบที่หนักอึ้งระหว่างพวกเขาทั้งสองไม่ได้เกิดจากความอึดอัด หากแต่เป็นเพราะเธอยังคงจมอยู่กับคำพูดของเงาปีศาจในป่า

"ไม่ช้าก็เร็ว เจ้าจะรู้ว่าเจ้าหลอกตัวเองไม่ได้"

เธอยังได้ยินเสียงนั้นสะท้อนอยู่ในหัว

เมื่อกลับมาถึงกระท่อม ไอแซคโยนฟืนเพิ่มเข้าไปในเตาผิง เปลวไฟลุกโชนขึ้นอีกครั้ง เขาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ มันก่อนจะพูดโดยที่ยังมองเปลวไฟ

"เล่าให้ข้าฟังสิ เจ้ารู้ไหมว่าพวกมันคืออะไร?"

อาริอาร์กัดริมฝีปากก่อนจะตอบ "ข้าไม่แน่ใจ... แต่พวกมัน—พวกมันรู้จักข้า พวกมันรู้ว่าข้าเป็นใคร"

"แล้วเจ้ารู้จักพวกมันไหม?"

เธอส่ายหน้า แต่ในใจลึกๆ เธอรู้ว่ามีบางอย่างที่เธอลืมไป บางอย่างที่ถูกบดบังจากความทรงจำของเธอ

"สิ่งที่ข้าเห็น... มันเหมือนเงาของข้าเอง"

ไอแซคขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดนั้น "เงาของเจ้า?"

อาริอาร์พยักหน้า ก่อนจะพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ "มันมีปีก... ปีกสีดำ..."

ความเงียบเข้าครอบงำอีกครั้ง

"เจ้ากำลังบอกว่า..." ไอแซคพูดช้าๆ "เจ้ากำลังเห็นเงาของตัวเองในร่างของสิ่งนั้น?"

"ใช่"

เขาไม่ตอบกลับในทันที แต่กลับเอื้อมไปหยิบมีดเล่มเล็กขึ้นมา แล้วค่อยๆ มองไปที่ข้อมือของตัวเอง

"เจ้ารู้จักคำว่า 'พันธะต้องสาป' ไหม?"

อาริอาร์ขมวดคิ้ว เธอเคยได้ยินคำนี้ที่ไหนมาก่อน แต่เธอจำไม่ได้

"มันคืออะไร?"

ไอแซควางมีดลงกับโต๊ะ "มันเป็นสิ่งที่ผูกมัดดวงวิญญาณของใครบางคนเข้ากับบางสิ่ง บางครั้งมันอาจเกิดจากคำสาป บางครั้งอาจเกิดจากความผิดบาปที่หนักหนาสาหัส และบางครั้ง..."

เขาหันมามองเธอ ดวงตาของเขาดูลึกซึ้ง

"...มันอาจเกิดขึ้นกับผู้ที่สูญเสียตัวตนของตัวเอง"

คำพูดของเขาทำให้อาริอาร์รู้สึกเหมือนถูกกระชากกลับสู่ความจริง

สูญเสียตัวตน...

นั่นคือสิ่งที่เธอเป็นอยู่ในตอนนี้ไม่ใช่หรือ?

"เจ้ากำลังจะบอกว่าข้าผูกพันอยู่กับสิ่งนั้น?"

ไอแซคพยักหน้า "เป็นไปได้..."

อาริอาร์หายใจหนักขึ้น หัวใจของเธอเต้นแรง เธอไม่อาจยอมรับมันได้

"ข้าไม่อยากเป็นส่วนหนึ่งของมัน..." เธอพูดเสียงแผ่วเบา

"แต่บางทีเจ้าอาจไม่มีทางเลือก"

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา แววตาของไอแซคไม่ได้แสดงความโกรธหรือหวาดกลัว แต่เป็นความเข้าใจ

"ข้าจะช่วยเจ้า" เขาพูด "แต่เจ้าต้องช่วยตัวเองก่อน ข้าจะไม่ยอมให้เจ้ากลายเป็นปีศาจ"

อาริอาร์รู้สึกได้ถึงบางสิ่งในคำพูดของเขา มันไม่ใช่เพียงแค่ความเห็นใจ แต่มันเหมือนว่า...

เขาเองก็เคยต่อสู้กับบางสิ่งที่คล้ายกันนี้มาก่อน

---

คืนต่อมา

อาริอาร์นอนหลับอยู่บนเตียงไม้เก่าๆ แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนกำลังจมดิ่งลงไปในเงามืด

เธอฝัน...

ในฝันนั้น เธอเห็นตัวเองยืนอยู่หน้ากระจกบานหนึ่ง แต่มันไม่ได้สะท้อนร่างของเธออย่างที่ควรจะเป็น

สิ่งที่อยู่ในกระจกไม่ใช่เธอ แต่มันเป็น...

ตัวเธอในอีกรูปแบบหนึ่ง

เธอเห็นอาริอาร์อีกคนหนึ่ง ผิวซีดเซียว ดวงตาเปล่งประกายสีเหลืองอำพัน และที่สำคัญที่สุด...

ปีกสีดำที่กางออกกว้าง ราวกับเธอคือปีศาจที่สมบูรณ์แบบ

"เจ้าหนีไม่พ้นหรอก"

เสียงของเงาสะท้อนอยู่ในหัวของเธอ

อาริอาร์ยกมือขึ้นแตะกระจก มือของเงาในกระจกก็ยกขึ้นมาเช่นกัน

"เจ้าคือข้า... และข้าคือเจ้า"

"ไม่!"

เธอกรีดร้องและทุบกระจกนั้น มันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แต่ภาพของเธอในเงากลับไม่หายไป

"ในท้ายที่สุด เจ้าจะต้องเลือก"

"เจ้าจะเป็นนางฟ้าที่ถูกลืมเลือน หรือเจ้าจะเป็นปีศาจที่ยอมรับตัวตนของตนเอง?"

อาริอาร์รู้สึกได้ถึงบางอย่างที่ดึงเธอลงไปในความมืด

และในตอนนั้นเอง เธอก็ตื่นขึ้นมา

เธอหอบหายใจหนัก ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น

แต่สิ่งที่ทำให้เธอหวาดกลัวที่สุดคือ...

มือของเธอเปื้อนเลือด

เลือดของใครกัน?

เธอก้มลงมอง และเห็นว่ามีรอยแผลลึกที่ฝ่ามือของเธอ ราวกับมีบางอย่างกรีดมันออกมา

เธอรู้ว่าเธอไม่ได้เป็นคนทำมันเอง

และนั่นหมายความว่า...

เงานั้น ไม่ได้อยู่แค่ในความฝันอีกต่อไปแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***