แสงสุดท้ายในเงามืด

ท้องฟ้าเหนือหัวมืดสนิท ไร้ซึ่งแสงแห่งสวรรค์ที่เธอเคยภักดี เสียงลมกรีดร้องผ่านร่างของ เอลิอาร์ ขณะที่เธอร่วงหล่นลงจากฟากฟ้า ปีกของเธอถูกเผาผลาญด้วยเปลวเพลิงแห่งการลงทัณฑ์ ขนนกสีขาวโปรยปรายราวหิมะที่ถูกเผาไหม้เป็นเถ้าถ่าน

เธอพยายามคว้าจับอากาศ ดิ้นรนราวกับจะไขว่คว้าบางสิ่ง แต่ไม่มีสิ่งใดรอคอยเธออยู่เบื้องบนอีกแล้ว

เธอถูกขับไล่

เธอถูกทอดทิ้ง

และเธอกำลังจะร่วงลงสู่โลกเบื้องล่าง

"เจ้าสมควรได้รับสิ่งนี้"

"เจ้าคือนางฟ้าผู้หลงผิด"

"เจ้าจะไม่มีวันได้รับการอภัยอีกต่อไป..."

เสียงกระซิบจากเงามืดแทรกซึมเข้ามาในหัวของเธอ บางเสียงเป็นเสียงของเทพผู้เคยอยู่เคียงข้างเธอ บางเสียงเป็นเสียงของตัวเธอเอง

น้ำตาของเธอกลายเป็นหยดแสงระยิบระยับก่อนจะสลายไปในความมืด

แล้วทันใดนั้น—

ตูม!

เธอกระแทกพื้นโลก ความเจ็บปวดวิ่งพล่านไปทั่วร่างกาย ความรู้สึกเย็นชื้นของดินและโคลนแทรกผ่านเสื้อผ้าเปียกปอนของเธอ ลมหายใจของเธอหนักหน่วง ขณะที่เธอนอนแน่นิ่งอยู่ท่ามกลางใบไม้เน่าเปื่อยและเศษกิ่งไม้หัก

เธอไม่มีปีกอีกต่อไป

เธอไม่รู้สึกถึงพลังศักดิ์สิทธิ์อีกต่อไป

สิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือร่างกายที่อ่อนแอ และความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงหัวใจของเธอ

เสียงฟ้าร้องคำรามอยู่ไกลๆ เม็ดฝนเย็นเยียบเริ่มโปรยลงจากท้องฟ้า มันตกกระทบลงบนใบหน้าเปื้อนดินของเธอ ซึมผ่านเส้นผมเปียกปอนลงสู่ผิวหนัง สร้างสัมผัสหนาวเย็นที่เธอไม่เคยรู้จัก

เธอพยายามขยับตัว แต่ร่างกายของเธอหนักอึ้ง

"นี่คือโลกมนุษย์หรือ?"

เธอคิดพลางมองไปรอบตัว ต้นไม้สูงตระหง่านล้อมรอบเธอราวกับกำแพงเหล็ก เงาดำทาบทับทุกสิ่ง สายหมอกคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ

และแล้ว เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้า

ไม่ใช่เสียงของมนุษย์ แต่มันหนักหน่วง และดังก้องท่ามกลางความเงียบงันของป่า

เธอหรี่ตามองผ่านม่านฝน และเห็นบางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่ระหว่างต้นไม้

ร่างหนึ่งสูงใหญ่กว่ามนุษย์ทั่วไป ดวงตาของมันเปล่งแสงสีเหลืองเรืองรอง มันไม่ใช่มนุษย์ และแน่นอนไม่ใช่เทพ

มันคือบางสิ่งที่อาศัยอยู่ในเงามืด

เธอพยายามถอยหลัง แต่ร่างกายของเธอไม่สามารถขยับได้ เธอทำได้เพียงจับจ้องสิ่งนั้นที่กำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้

"นางฟ้าไร้ปีก..."

เสียงของมันทุ้มต่ำ ราวกับก้อนหินบดขยี้กัน

"เจ้าถูกทอดทิ้งเช่นเดียวกับพวกข้า..."

เงาดำคืบคลานเข้ามาใกล้ ราวกับหมอกมีชีวิต มันแผ่ความเย็นเยียบที่กัดกินผิวหนังของเธอ

"มาเถิด... จงเป็นหนึ่งเดียวกับเงามืด..."

เอลิอาร์กัดฟัน เธอพยายามลุกขึ้น แต่หัวเข่าของเธอกลับอ่อนแรงเกินกว่าจะพยุงตัวเองขึ้นมาได้

นี่คือจุดจบของเธอหรือ?

เธอจะถูกกลืนกินโดยเงามืดเหล่านี้ และถูกลืมเลือนไปตลอดกาล?

ไม่...

เธอจะไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น!

เธอรวบรวมพลังเฮือกสุดท้าย ผลักตัวเองออกจากพื้น และถอยห่างจากสิ่งที่อยู่ตรงหน้า แม้แต่ก้าวเล็กๆ เพียงก้าวเดียวก็ยังยากเย็น แต่เธอจะไม่หยุด

แต่ในขณะที่เธอกำลังจะถูกความมืดกลืนกิน—

แสงไฟดวงหนึ่งส่องเข้ามา

มันไม่ใช่แสงแห่งสวรรค์ ไม่ใช่แสงศักดิ์สิทธิ์ แต่เป็นแสงสีส้มสลัวของโคมไฟ

เสียงฝีเท้าของมนุษย์ดังก้องผ่านม่านฝน

"นั่นใครน่ะ!"

เงาดำหยุดชะงัก มันขยับถอยหลังเข้าสู่ความมืด เสียงคำรามต่ำดังสะท้อน ก่อนที่มันจะเลือนหายไป

เอลิอาห์หอบหายใจ เธอรู้สึกถึงแรงสั่นของร่างกาย เธอเงยหน้าขึ้น และมองเห็นชายผู้หนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า ถือโคมไฟเอาไว้ในมือ

เขาสวมเสื้อผ้าเก่าๆ ที่ขาดวิ่นเล็กน้อย แต่ดวงตาของเขาดูอ่อนโยน

"พระเจ้าเถอะ! เจ้าไปทำอะไรอยู่ที่นี่?"

เธอไม่สามารถตอบอะไรได้ ร่างกายของเธอหนักอึ้งและเหนื่อยล้าเกินไป

"ข้าจะพาเจ้าไปที่ปลอดภัยก่อน ฝนกำลังตกหนัก"

เธอรู้สึกถึงมือที่อบอุ่นแตะลงบนไหล่ของเธอ

และในที่สุด สติของเธอก็ดับวูบไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***