บทที่5-6

บทที่ 5: คำขอโทษที่สายเกินไป

คีรินใช้เวลาหลายเดือนตามหาภัคธีรา จนในที่สุดเขาก็พบว่าเธอย้ายไปใช้ชีวิตที่ต่างประเทศ ชื่อของเธอปรากฏอยู่ในรายชื่อผู้ป่วยของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

หัวใจของเขากระตุกวูบเมื่อเห็นรายละเอียดนั้น เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเธอป่วย…

คืนนั้นเขานอนไม่หลับ ภาพเธอในวันสุดท้ายที่เขาเห็นยังติดตา เธอจากไปในความเงียบ โดยที่เขาไม่เคยรู้เลยว่าเธออาจไม่ได้จากไปเพราะหมดรัก แต่เป็นเพราะความเจ็บป่วยที่เขาไม่เคยใส่ใจเลยสักครั้ง

---

บทที่ 6: เธอที่ฉันมองข้ามไป

เมื่อเขาเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย เธอนอนอยู่บนเตียง ร่างกายผ่ายผอม ดวงตาที่เคยสดใสอ่อนล้าและเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

เธอไม่ได้จากไปเพราะหมดรัก… แต่เพราะเธอกำลังจะหมดลมหายใจ

"ภัคธีรา..." เสียงของเขาสั่นเครือ

เธอลืมตามองเขาช้าๆ ก่อนจะยิ้มจางๆ "คุณมาแล้ว..."

เขาคุกเข่าลงข้างเตียง จับมือเธอไว้แน่น "ทำไมเธอไม่บอกฉัน? ทำไมเธอถึงเลือกที่จะไปคนเดียว?"

"เพราะคุณไม่เคยสนใจ... ต่อให้ฉันบอก คุณก็คงไม่ฟัง"

คำพูดของเธอเหมือนมีดกรีดลงกลางใจ เขารู้ดีว่าเป็นเรื่องจริง ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธออดทนต่อทุกอย่างเพียงลำพัง แม้กระทั่งความตายก็ยังต้องเผชิญหน้ามันโดยไม่มีเขาอยู่ข้างๆ

"ฉันขอโทษ..." เขากระซิบ น้ำตาไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว "ฉันรักเธอ ขอร้องล่ะ กลับมาหาฉันเถอะนะ"

เธอเพียงแค่ยิ้มบางๆ "สายไปแล้ว... ฉันดีใจนะ ที่ได้รักคุณ แม้ว่าจะเป็นฝ่ายเดียวก็ตาม"

มือของเธอเริ่มเย็นลง…

เสียงเครื่องวัดชีพจรดังเป็นเส้นตรงพร้อมกับเสียงเตือนของเครื่องช่วยหายใจ

และเธอก็จากเขาไป…

---

ใกล้จบแล้วนะคะเรื่องนี้สั้นๆ🙂‍↕️

เป็นการทดลองแต่งถ้าผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยยยยยย

ติดตามผลงานเยอะๆนะคัะะะะะะะะะะ

จุ้บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆฟๆๆฟฟๆๆฟฟฟๆฟฟๆๆฟๆฟๆๆฟๆๆฟๆๆฟๆๆฟไไไไๆฟๆฟฟฟๆๆฟๆๆๆๆๆๆฟฟๆฟฟๆฟฟฟๆฟฟๆฟฟๆฟฟๆฟฟๆๆฟๆๆๆฟฟๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆฟๆๆฟๆๆๆๆๆ

บายยยยยย

เดะว่างๆมาต่อตอบจบนะะะะะะะะะะ