Episode 16

 ตอนที่ 16 เป็นไปตามแผน

ในขณะที่อีกคนยิ้มกว้าง ดวงตาสีเข้มจับจ้องมองคนตรงหน้า โทโอรุก็เริ่มนั่งไม่ติด ดวงตาคู่สวยกวาดมองไปรอบๆ ยิ่งเห็นพนักงานคนหนึ่งกำลังเก็บจานเปล่าและเตรียมพื้นทีเพื่อวางเค้กก้อนใหญ่เขายิ่งนั่งไม่ติด และไม่กล้าสบตาชินโนซึเกะมากไปกว่าเดิม

วันนี้มีแต่เรื่องเข้ามาให้เขาได้วุ่นวาย จนตัวเขาไม่สามารถปลีกตัวออกไปหาของขวัญให้ชินโนซึเกะได้ ยิ่งอีกฝ่ายไม่มีท่าทีว่าอยากได้อะไรเป็นพิเศษ มันยิ่งยากขึ้นในการเลือกอะไรบางอย่างให้กับคนรักตัวโต โทโอรุแอบพ่นลมร้อน มือบางจับตะเกียบคีบซาชิมิเข้าปากแก้เก้อ

“สุขสันต์วันเกิดนะคะ นี่เป็นบริการพิเศษจากทางโรงแรมสำหรับลูกค้าที่จองห้องพักวีไอพีค่ะ ขอให้มีความสุขกับการพักผ่อนนะคะ” พนักงานสาวโค้งลาพวกเขาด้วยท่าทีนอบน้อม ใบหน้าของเธอประดับรอยยิ้มการค้าเอาไว้ เธอค่อยๆ เดินออกจากห้องไป ทุกท่วงท่าของเธอดูนอบน้อมและงดงาม หากแต่ท่าทางของเธอนั้นสองหนุ่มกลับไม่แม้แต่จะเหลียวมองให้เสียเวลา

“แล้ว...โทรุจัง นายจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ ตอนนี้เค้กก็อยู่ตรงหน้าพวกเราแล้วนะ” ร่างสูงเอ่ยถามเสียงนุ่มทันทีที่พนักงานของโรงแรมออกไปจากห้อง สำหรับเขาคำอวยพรของคนพวกนั้นไม่สำคัญเท่าคนตรงหน้า แต่ไม่รู้เพราะอะไรโทโอรุของเขาถึงไม่มองหน้าเขาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว

“หรือว่านาย...ลืม”

“เรามาเป่าเค้กกันเถอะนะ” โทโอรุรีบพูดแทรก มือบางวางตะเกียบก่อนจะจุดเทียนวันเกิดให้เจ้าของวันแสนสำคัญนี้อย่างเร่งรีบ ก่อนจะลุกขึ้นไปปิดไฟในห้องสร้างบรรยากาศให้ดูอบอุ่นยิ่งกว่าเดิมต่างจากชินโนซึเกะที่ส่ายหน้าเล็กน้อย เอาล่ะ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าคนตัวเล็กลืมวันเกิดเขาจริงๆ แถมดูเหมือนจะลืมของขวัญเขาด้วย เอาเถอะ มันก็ช่วยไม่ได้นี่นา ในเมื่อพวกเขาเองก็ไม่ได้เจอกันมานานหลายปี ก็ไม่แปลกที่คนตัวเล็กจะลืมเรื่องพวกนี้

“อืม ได้สิ” ร่างสูงรีบเอ่ย หากคนตัวเล็กไม่อยากให้เขารู้ตัว เขาจะแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นตามความคิดของโทโอรุไม่ทันก็แล้วกัน

“สุขสันต์วันเกิดนะ” ร่างเล็กยกมือป้องเปลวไฟของแสงเทียน ร่างบางส่งยิ้มหวานอย่างเอาใจ ชินโนซึเกะยิ้มกว้าง เวลาที่คนรักอวยพรให้เช่นนี้ทำเขามีความสุขมากจริงๆ ร่างสูงรีบยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะหลับตาลงอย่างเชื่องช้า

คำขอที่เขามักเอ่ยมาตลอดหลายปี...ในที่สุดเขาก็ได้รับการตอบรับ ของขวัญ...สิ่งปรารถนาที่เขาเฝ้าขอมันสำเร็จแล้ว เมื่อของขวัญที่ดีที่สุดของเขากำลังนั่งฉลองวันเกิดกับเขา เช่นนี้แล้วปีนี้เขาจะขออะไรดี ร่างสูงระบายยิ้ม ดวงตาคู่คมยังคงปิดสนิท

‘ขอให้ได้เจอกับโทโอรุ ขอให้ผมกับเขาได้รักกัน’ คำขอที่เขาอธิษฐานมาตลอดหลายปีก็เป็นจริงแล้ว ตัวเขาในตอนนี้ได้เจอกับโทโอรุทุกวัน ได้อยู่ด้วยกันยี่สิบสี่ชั่วโมง ได้คบหาดูใจในฐานะคนรัก มันไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว เพราะงั้นคำขอปีนี้ของเขาก็ควรเปลี่ยนเป็น...

‘ให้พวกเราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไปนะครับ’

หลังจากที่เขาเอ่ยความปรารถนาในใจจบลง ชินโนซึเกะค่อยๆ พ่นลมร้อนออกไปเป่าปลายเทียน ใบหน้าคมเข้มยังคงประดับรอยยิ้มเปี่ยมสุขเอาไว้ ยังไม่ทันได้ลืมตามองคนรักให้ชื่นใจ โทโอรุก็เป็นฝ่ายเอื้อมมือมาปิดตาของเขาเสียก่อน ร่างเล็กรีบเอ่ยอย่างเร่งรีบทันที ไม่เปิดโอกาสให้ร่างสูงได้ถามอะไรกับเขา

“หลับตาก่อน ฉันจะไปเอาของขวัญมาให้ ห้ามลืมตาจนกว่าฉันจะสั่ง เข้าใจไหม?”

“เข้าใจแล้ว...” คนตัวเล็กค่อยๆ ดึงมือกลับ เขาไม่คิดมาก่อนว่าตนจะไร้หนทางจนถึงขนาดนี้ ถ้าเขาไม่ถูกลากออกไปข้างนอกล่ะก็...ร่างเล็กกัดกรามแน่น เอาวะ! เป็นไงเป็นกัน ร่างเล็กเริ่มจัดเตรียมของขวัญชิ้นแรกในรอบหลายปีให้ชินโนซึเกะอย่างเร่งรีบ

“นายจะให้อะไรฉันนะ เราอยู่ด้วยกันทุกวัน ไม่เห็นนายแวะซื้ออะไรหรือออกไปไหนเลย ฉันนึกว่านายจะลืมไปแล้วเสียอีก” ร่างสูงพูดไปเรื่อยเปื่อย เขาไม่อยากให้ในห้องเงียบจนเกินไป แม้จะได้ยินเสียงของขยับอะไรบางอย่างอยู่ตลอดเวลา โดยไม่รู้เลยว่าคำพูดของตนดันไปจี้ใจของอีกฝ่ายเข้าอย่างจัง

“บ้า...ใครจะไปลืมล่ะจริงไหม?” โทโอรุรีบตอบ ใครจะไปกล้าพูดความจริงว่าลืมกันเล่า! อย่างน้อยก็เขานี่แหละที่ไม่กล้าพูด ร่างเล็กเร่งรีบเตรียมของขวัญ ก่อนจะเดินอ้อมมานั่งข้างหลังของอีกฝ่าย ร่างเล็กพ่นลมร้อนเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงหวานน่าฟังเช่นทุกครั้งกับชินโนซึเกะ

“ลืมตาได้ ของขวัญ...อยู่ข้างหลังนาย” เสียงหวานเอ่ยขึ้นฟังดูเขินอายอยู่ไม่น้อย สำหรับชินโนซึเกะแล้ว ขอเพียงเป็นของที่มาจากคนตัวเล็ก ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนเขาล้วนมีความสุขที่ได้รับทั้งนั้น ร่างสูงค่อยๆ ขยับกายหันไปด้านหลังตามที่ร่างบางบอก ก่อนจะลืมตาอย่างเชื่องช้า ใบหน้าคมยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุข

“นาย...” ร่างสูงพูดไม่ออก ดวงตาสีเข้มเบิกกว้างยิ่งกว้างทุกครั้ง ก่อนจะรีบยกมือปิดปาก เมื่อของขวัญตรงหน้าทำเอาเขายิ้มกว้างไม่หยุดด้วยความดีใจ ชินโนซึเกะไม่อยากจะเชื่อเลยว่าของขวัญวันเกิดปีนี้ของเขาจะทำให้เขามีความสุขมากกว่าที่เขาวาดฝันเอาไว้ จนตัวเขาไม่สามารถหุบยิ้มลงได้เลย ใบหน้าของเขาเห่อร้อนมากขึ้นทุกทีๆ

“นาย...ไม่สิ...ที่รักชอบรึเปล่าครับ?” ที่รัก! ...คนตัวสูงใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่กุมอกข้างซ้ายตัวเองไว้แน่น รอยยิ้มที่ไม่มีทีท่าจะหยุดง่ายๆ ในตอนนี้ยิ่งยิ้มกว้างกว่าเดิมจนชายหนุ่มเริ่มเจ็บแก้มนุ่มนิ่มทั้งสองของเขา

‘ยิ่งกว่าชอบอีกครับ!’ ร่างสูงได้แต่ตอบคำถามของคนตัวเล็กในใจ ตอนนี้เขาพูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว ไม่คิดว่าโทโอรุจะถึงขั้นใช้ริบบิ้นมัดตัวเองในสภาพเปลือยเปล่าเช่นนี้ ดวงตาคู่สวยที่จ้องมองเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ใบหน้างามที่แดงก่ำเพราะความเขินอาย ยิ่งทำให้คนดีของเขาดูเย้ายวนขึ้นหลายเท่า ไหนจะบรรยากาศใต้แสงเทียนนี้อีก

“ที่รัก? ไม่ชอบเหรอครับ” เสียงหวานถามย้ำอีกครั้ง ชินโนซึเกะสังเกตเห็นถึงความกังวลที่ก่อตัวขึ้นของคนรักผ่านนัยน์ตาคู่สวย ร่างสูงรีบดึงคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมกอดของเขา คนอย่างคาซามะ โทโอรุ ยอมทำให้เขาถึงขนาดนี้ เขาจะไม่ชอบได้อย่างไร ชินโนซึเกะค่อยๆ กดจูบบนไหล่ของคนตัวเล็ก สร้างตรารักของเขาอย่างช้าๆ โดยมีเสียงหวานหลุดคำน่าอายที่ข้างหูของเขา

“ชอบ...นายพูดแบบนี้ใส่ฉัน ฉันยิ่งชอบ นายเป็นฝ่ายยกตัวเองให้ฉันก่อนแบบนี้ฉันก็ชอบ” ร่างสูงพูดไปกดจูบซ้ำๆ ที่รอยเดิมไปเรื่อยๆ จนผิวขาวของโทโอรุเริ่มแดงขึ้นตามแรงดูดเม้มของอีกฝ่าย

“อึก...ชิน...จัง” เสียงหวานเอ่ยขาดหายเป็นช่วงๆ มือบางเกาะไหล่คนรักไว้แน่นอย่างลืมตัว เมื่อความอบอุ่นจากฝ่ามือของอีกฝ่ายกำลังลูบไล้ตัวตนของเขา

“อยากให้ทุกวันเป็นวันเกิดของฉันจัง โทโอรุจะได้ยอมมาอ้อนฉันแบบนี้...นายรู้ไหมฉันมีความสุขมากแค่ไหน เพราะของขวัญปีนี้ของฉันคือตัวนาย” เสียงเข้มเอ่ยกระซิบที่ข้างหู

“ชิน...โน...ซึเกะ”

“โทโอรุจัง รู้ไหมว่าของขวัญเขาให้แล้วให้เลยไม่ขอกลับนะ...เพราะฉะนั้นห้ามทิ้งฉันไปไหนด้วย” ร่างสูงยกยิ้มที่มุมปาก แล้วจัดการแกะริบบิ้นสีแดงที่พันร่างของคนรักอย่างอารมณ์ดี เห็นทีพรุ่งนี้พวกเขาคงไม่ออกไปเดินเที่ยวที่ไหนแล้วล่ะ คนรักตัวเล็กของเขาอาจจะไม่มีแรง หรือเดินไม่ไหวเพราะคืนนี้เขาจะกลืนกินของขวัญชิ้นนี้จนกว่าเขาจะพอใจอย่างไรล่ะ!

“เดี๋ยว...อึก...ชิน...จัง ฉันมีเรื่องสำคัญต้องบอก” คนตัวเล็กสั่นสะท้านไปทั่วร่าง ได้แต่กัดกรามแน่นรับความดุดันของคนรัก คนตัวเล็กรู้สึกราวร่างของเขาจะฉีกออกจากกัน มันทั้งเจ็บทั้งแสบช่วงล่างไปหมด ทั้งที่เขาเตรียมความพร้อมก่อนจะบอกให้อีกฝ่ายลืมตาแท้ๆ แล้วทำไมมันถึงได้เจ็บขนาดนี้ล่ะ

“พูดมาสิ ฉันรอฟังอยู่...” ร่างสูงไม่ว่าเปล่า เขาพร่ำกดจูบไปทั่วต้นคอของคนรัก พร้อมอุ้มคนตัวเล็กนั่งตักของเขา ให้ปลายด้ามความร้อนเชื่อมต่อร่างพวกเขาทั้งสอง ดีจริงๆ ที่พวกเราใช้ชุดกิโมโน เพียงแค่เขาปัดผ้าไปมา ขยับกายอีกนิดหน่อย ตัวตนของเขาก็พร้อมออกมาสำรวจช่องทางของอีกฝ่ายแล้ว

“คือเรื่อง...อ่า! ชินจัง! อึก...”

“ชูj! อย่าเสียงดังไปสิ ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเรานะ ฉันไม่รู้ว่าผนังของห้องนี้จะเก็บเสียงได้ดีรึเปล่า? ...อ่า” ชินโนซึเกะคำรามเสียงต่ำ เสียงเข้มของเขาดูจะแหบพร่ามากขึ้นทุกทีๆ

“อึก! ...ทำที่ฟูกเถอะนะ...อ๊ะ” โทโอรุลืมเรื่องที่จะพูดไปจนหมด เขาคิดอะไรแทบไม่ออกอยู่แล้ว ในหัวของโทโอรุเริ่มว่างเปล่ามากขึ้นทุกทีๆ อีกทั้งสติที่มีเริ่มพ่ายแพ้ให้กับความต้องการของร่างกาย ทั้งที่ตนเป็นฝ่ายเชื้อชวนและมอบร่างกายของตนให้อีกฝ่ายแทนของขวัญวันเกิดแท้ๆ ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะขัดขืนหรือไม่ยอมหรอกนะ แต่ว่าแบบนี้จะไม่เกินไปหน่อยเหรอ!

“เปลี่ยนท่าบ้างไม่ดีเหรอ” ชินโนซึเกะกัดกรามแน่นเมื่อแก่นกายของเขาถูกดูดดึงเข้าไปในร่างของคนรัก ช่องทางบีบรัดคับแคบเสียจนเขารู้สึกอึดอัด คนตัวสูงจูบขมับของคนรัก ปลอบประโลมให้คนตัวเล็กคลายกังวล ก่อนจะกระซิบเสียงหวานแฝงความต้องการเอาไว้ข้างหูของโทโอรุ

“เกาะเอวฉันไว้แน่นๆ” สิ้นคำ ร่างสูงค่อยๆ ลุกขึ้นยืน มือคู่หนาช้อนก้อนซาลาเปาทั้งสองที่บีบรัดตัวตนของเขาเอาไว้แน่น ตลอดทางเดินไปหาฟูกนอกที่ทางโรงแรมปูเอาไว้ให้ ร่างสูงก็เอาแต่เอ่ยชมคนตัวเล็กตลอดทางที่เลือกของขวัญได้ถูกใจเขาแบบนี้

อาจเป็นเพราะการเคลื่อนไหวของชินโนซึเกะ ยามที่ร่างสูงเดินผ่านเทียนหอมสำหรับจุดสร้างบรรยากาศฉลองวันเกิดของเขา เปลวไฟของเทียนก็ดับลง กลิ่นหอมอ่อนๆ ของเทียนฟุ้งกระจายไปทั่วห้องพักของพวกเขา แต่ไม่อาจสู้กลิ่นกายของคนรักในอ้อมกอดได้เลย

ชินโนซึเกะค่อยๆ ย่อตัวลง มือคู่หนาโอบกอดคนรักของตนเอาไว้ไม่ปล่อย รอจนกระทั่งเขามั่นใจว่าแผ่นหลังของร่างบางแนบชิดกับฟูกนอนจริงๆ เขาถึงได้เริ่มลงมือจัดการกับของขวัญในอ้อมกอดอีกครั้ง

ด้วยความรัก ความอบอุ่นของร่างกาย และแรงปรารถนาที่มีต่อคนรักของตนจนถึงช่วงเช้าของอีกวัน...ช่างเป็นของขวัญวันเกิดที่น่าจดจำมากจริงๆ และเป็นของขวัญที่เขารักมากที่สุดในชีวิตอีกด้วย

เรื่องนี้มี e-bookแล้วนะคะ เพื่อนๆสามารถกดสั่งซื้อเพื่ออ่านตอนพิเศษที่ไม่ลงในเว็บได้แล้ววันนี้!!!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***