Episode 15

ตอนที่ 15 คำอธิบาย

“คือว่า...” ชินโนซึเกะเอ่ยขึ้นเสียงแผ่ว ร่างสูงนั่งบนเบาะรองสีน้ำตาลเข้มแสนนุ่มนิ่มในห้องพักตัวเอง ดวงตาสีเข้มรับกับใบหน้าไม่กล้าสบตากับคนตรงหน้า เอาแต่ก้มหน้าก้มตามองพื้นต่อไปเรื่อยๆ เท่านั้น

“ถ้านายไม่มีเรื่องด่วนอะไร ฉันขอไปถามพนักงานโรงแรมเรื่องมือถือของตัวเองก่อนได้ไหม” โทโอรุเอ่ยเสียงเรียบ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เข้าใจพฤติกรรมหรือนิสัยที่ติดตัวมาตั้งแต่เด็กของอีกฝ่ายหรอกนะ เพียงแต่ส่วนลึกในใจของเขา...ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เต็มปากว่าตนนั้น สามารถปล่อยผ่านภาพบาดตาพวกนั้นไปได้จริงๆ

“เอาน่า ฟังฉันก่อน ส่วนมือถือนายถ้าหายฉันจะซื้อใหม่ให้เอง” คนตัวเล็กเลิกคิ้วมองคนรักทันที

“ในนั้นมีข้อมูลลูกค้า มีรูปนายกับฉัน คนอื่นจะรู้ได้ว่านายเป็น ‘ชิเกะ’ นะ นายไม่อยากให้ใครรู้ไม่ใช่เหรอ แล้วอีกอย่างข้อมูลลูกค้าสำคัญมากๆ ด้วย” โทโอรุเอ่ยเสียงเรียบ ร่างบางพยายามใช้เหตุผลกับอีกฝ่ายอย่างใจเย็น เขาไม่ชอบใจเอาเสียเลย เวลาที่ชินโนซึเกะบอกกับเขาแบบนั้น ท่าทางใช้เงินไม่คิดแบบนั้นยิ่งทำให้เขาไม่พอใจมากขึ้น กระนั้นร่างบางกลับพยายามอย่างหนักในการสะกดกลั้นอารมณ์ที่ค่อยๆ เดือดพล่านอยู่ตลอดเวลา

‘วันเกิด ของขวัญ และเรื่องที่เราเห็นตอนไปอาบน้ำ นั่นมันก็แค่นิสัยที่ติดตัวมา’ โทโอรุได้แต่เอ่ยย้ำเตือนตนซ้ำไปซ้ำมา เขาคงจะไม่หงุดหงิดใจสักเท่าไรหากชินจังไม่เอาแต่อ้ำๆ อึ้งๆ ไม่เอ่ยอธิบายกับเขาเสียทีแบบนี้

“เอาเป็นว่า ฉันจะไปถามพนักงานก่อน แล้วถ้านายนึกออกว่าจะพูดอะไรกับฉัน นายก็ค่อยบอกแล้วกัน” และเพื่อทำให้ตนใจเย็นลงมากกว่านี้ ร่างเล็กไม่คิดจะอยู่ใกล้ๆ ชินโนซึเกะ คนตัวเล็กค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้า ร่างบางบิดซ้ายทีขวาทีไล่ความขี้เกียจให้ร่างกายของเขากลับมาตื่นตัวอีกครั้ง ก่อนจะปรายตามองคนรักที่เอาแต่ก้มหน้ามองพื้น แล้วตัดสินใจเดินออกจากห้องไปในที่สุด

เห็นไหมล่ะ พอเขาเอาเรื่อง ‘ชิเกะ’ ขึ้นมา ดีไซเนอร์ผู้ขายฝีมือและความลึกลับอย่างชินโนซึเกะก็ไม่กล้าเอ่ย ไม่กล้าต่อปากกับเขาอีก เป็นอย่างที่คิดจริงด้วย เพราะแบบนี้อย่างไรล่ะ เขาถึงอยากถามพนักงานก่อน ไม่ใช่ถูกลากเข้าห้องก่อนแบบนั้น

และตัวเขาคงจะรู้สึกแย่ หากตนเป็นสาเหตุทำให้เรื่องทำหมดแดงขึ้นมา ความพยายามที่ชินจังสร้างมาตลอดหลายปีกลับต้องมาพังลงเพราะเขา

แค่รูปถ่ายคู่กัน หรือข้อมูลลูกค้า ผู้ที่พบเห็นคงเดาไม่ออกหรอกว่าใครคือชิเกะคนนั้น หากคนที่ได้มือถือของเขาไปเป็นพวกไม่ตามแฟชั่นยิ่งไม่มีทางรู้ แต่...ในมือถือของเขามีรูปที่ตนแอบถ่ายร่างสูงยามทำงาน หรือแม้แต่ในตอนปักสัญลักษณ์ลงบนผ้า...และที่สำคัญมีประวัติไลน์ที่เขาแอบคุยกับแม่อีกด้วย แค่คิดเขาก็รู้สึกผิดจะแย่ ความโกรธความหงุดหงิดในใจค่อยๆ ลดลงอย่างไม่ตั้งใจ

เพราะหากเทียบกันแล้ว ความผิดของเขาดูจะร้ายแรงกว่าการกระทำของชินจังเสียอีก...

“ขอโทษนะครับ ผมอยู่ห้องห้าสองสามเก้า คือผมทำมือถือหายน่าจะแถวๆ หน้าทางเข้าห้องอาบน้ำน่ะครับ ไม่ทราบว่ามีคนส่งคืนรึเปล่าครับ” คนตัวเล็กรีบเอ่ยทันทีที่เขาเดินมาถึงจุดประชาสัมพันธ์ของโรงแรม พนักงานสาวระบายยิ้ม เด็กเปิดแฟ้มสำหรับรับฝากของทันที

ทำไมถึงเป็นแฟ้มรับฝากของ? ในเมื่อเขาเอ่ยชัดเจนว่าตนทำมือถือหาย หากมีคนส่งคืนก็น่าจะเป็นแฟ้มสีแดงที่วางคู่กันสิ ในเมื่อแฟ้มแดงนั้นเขียนติดตัวโต ‘บันทึกของหาย/นำส่ง’ เสียขนาดนั้น

“ช่วยบอกลักษณะของมือถือคุณลูกค้าด้วยนะคะ” เสียงหวานเอ่ยกลับมาอย่างเป็นมิตร

“เคสสีน้ำเงิน มีตุ๊กตาทำมือรูปเด็กผู้ชายคิ้วหนาๆ ครับ เอ่อ คือ...รวมถึงถุงผ้าที่ผมถือไปด้วยครับ เป็นถุงผ้าร่มหูรูดสีดำ” ยิ่งพูดเขาก็ยิ่งนึกออกทีละเรื่องๆ

เมื่อเขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ยังไม่ทันได้เอาข้าวของไปเก็บในห้อง เขาก็ถูกชนเข้าอย่างจังแม้ต่างฝ่ายต่างไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ จากนั้นเขาก็ถูกลากออกไปข้างนอก...แบบนี้ชัดเลย ข้าวของของเขาในตอนนี้คงตกกระจายไปทั่ว

เฮ้อ...อย่างน้อยเขาก็เบาใจว่าข้าวของของตนไม่ได้หล่นด้านนอก แต่เป็นในโรงแรมนี้ ตอนนี้เขาก็ได้แต่หวังว่าคนที่นำข้าวของมาส่งคืนจะไม่ค้นมือถือของเขาเท่านั้น

“รับทราบค่ะ นี่ใช่ของที่คุณฝากไว้รึเปล่าคะ?” หญิงสาวถามกลับ พร้อมส่งตะกร้าหวายให้ร่างเล็กได้ตรวจสอบของด้านใน โทโอรุค่อยๆ ดึงผ้าที่วางคลุมทั่วตะกร้าออก ดวงตาคู่สวยเปล่งประกายด้วยความยินดีเมื่อข้าวของทุกอย่างที่เขาถือติดตัวลงมาด้วยตอนอาบน้ำอยู่ในตะกร้าครบถ้วนทุกชิ้น

“ใช่ครับๆ ของผมเอง”

“ก็ต้องเป็นของคุณลูกค้าสิคะ เพื่อนของคุณลูกค้าเป็นคนเอามาฝากไว้ บอกว่าเป็นของคุณลูกค้า ความจริงทางเราตั้งใจจะนำไปส่งให้พร้อมอาหารมื้อเย็นน่ะค่ะ”

“เพื่อนของผม? ...คนที่มาพักด้วยกันเหรอครับ ผู้ชายที่คิ้วหนาๆ เข้มๆ” คำพูดของหญิงสาวฟังดูน่าสงสัย ถ้าพูดถึงเพื่อนในสายตาคนนอกคนหนีไม่พ้นชินโนซึเกะที่พาเข้ามาที่นี่ นอกจากนั้นแล้วคงเป็นไปไม่ได้

ที่สำคัญ...หากร่างสูงเป็นคนฝากไว้เอง ทำไมไม่พาเขามารับก่อนตั้งแต่แรกล่ะ อีกทั้งท่าทีแสนกังวลในตอนที่เขาพูดถึงมือถือของเขาอีก ท่าทีเหล่านั้นยิ่งเป็นไปไม่ได้ว่าคนที่นำส่งข้าวของของเขาจะเป็นชินจัง

“ไม่ใช่ค่ะ คนที่เป็นผู้หญิงน่ะค่ะบอกว่าเป็นของลูกค้า ฝากทางเราช่วยดูแลไว้แล้วส่งมอบคืนในมื้อเย็นค่ะ”

“แต่พวกผมมากันสองคนนะครับ พวกเราไม่ได้พาเพื่อนผู้หญิงมาด้วย” โทโอรุขมวดคิ้ว ร่างบางหยิบถุงผ้ามาถือไว้ ยังไม่ทันได้เช็กข้อมูลในมือถือกลับต้องชะงักเมื่อพนักงานตรงหน้าตอบกลับเขาชัดเจนแจ่มแจ๋ว

“ค่ะ เธอบอกว่าของคาซาม่า โทโอรุซังที่พักห้องเดียวกับชิเกะซังค่ะ”

“ครับ...ผมเข้าใจแล้ว ขอบคุณมากครับ” แบบนี้ไม่ดีแน่...โทโอรุรีบเดินกลับห้อง เขาต้องรีบบอกเรื่องนี้ให้ชินโนซึเกะรู้ตัว ระหว่างเดินคนตัวเล็กก็รีบเปิดมือถือเช็กข้อมูลด้านใน พลางขมวดคิ้วแน่นเมื่อข้อความของผู้เป็นแม่ที่เขายังไม่เคยอ่าน กลับขึ้นว่าตนได้ทำการเปิดอ่านข้อความเรียบร้อยแล้ว

มือถือของเขาไม่เคยปิดเสียงตั้งแต่เดินทางมาที่นี่ ในตอนนี้กลับอยู่ในโหมดเงียบเสียง ไม่ได้อยู่ในโหมดสั่นหรือโหมดปกติ...ไม่แปลกหรอกหากชินโนซึเกะจะโทรมาหาเขาหลายสิบสาย แต่พนักงานที่รับฝากก็ยังไม่รู้ตัว แบบนี้ไม่ใช่แค่เก็บให้ธรรมดาแล้ว...

ร่างบางถอนหายใจเล็กน้อย ไม่รู้ว่าตนควรเริ่มจากตรงไหนก่อนดี จะบอกชินจังอย่างไรให้อีกฝ่ายไม่ช็อกไปเสียก่อน แล้วต้องใช้คำพูดแบบไหนเขาถึงจะรู้สึกผิดต่อชินโนซึเกะน้อยกว่านี้ คนตัวเล็กขมวดคิ้วหาถ้อยคำมากมายเรียบเรียงประโยคซ้ำแล้วซ้ำอีกจนปวดหัว คนตัวเล็กกอดอกแน่น

โทโอรุไม่ยอมเดินเข้าไปในห้องเสียที จนเป็นชินโนซึเกะเสียเองที่เปิดประตูออกมารับคนตัวเล็ก คนตัวสูงเอื้อมมือไปดึงคนดีของเขาเข้ามากกกอด พลางปิดประตูห้องพักเสียเสร็จสรรพ ก่อนจะฝังใบหน้าของตนบนไหล่เล็กทันทีเช่นกัน

“ชิน...จัง...นายเป็นอะไร?” โทโอรุทำอะไรไม่ถูก มือบางทั้งสองไม่รู้ว่าวางไว้ตรงไหน เรื่องสำคัญที่ตั้งใจจะเอ่ยกับต้องพับลงเก็บในกล่องความคิดเอาไว้ เมื่อสภาพของชายคนรักดูจะแย่กว่าที่เขาคิด

“โทโอรุ...”

“ไม่ต้องห่วง...ฉันเจอมือถือแล้ว...แต่ว่า...ชินจัง ฉันมีเรื่องต้องบอกนาย”

“ไม่ๆ นายต้องฟังฉันก่อน วันนี้คือฉันไม่ได้ตั้งใจจะไปคุยกับผู้หญิงคนอื่นนะ แค่ปรายตามองเธอแบบมองคนทั่วไป แต่เพราะฉันทำแบบนั้นจนชิน รู้ตัวอีกทีก็เข้าไปคุยแล้ว ทีนี้พอนายมา...ฉันก็เลยอยากรู้ว่านายจะหึงไหม...ฉันขอโทษนะ”

“เรื่องนิสัยแย่ๆ ที่ติดมาตั้งแต่นายเด็กๆ ฉันเข้าใจ ก็พวกเราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กทำไมจะไม่รู้ล่ะ ถึงบางครั้งก็...”

“ขอโทษครับ จะไม่ทำอีกแล้ว อย่าทิ้งฉันไปไหนอีกเลยนะ เรามาฉลองวันเกิดของฉันทั้งที อย่าตัดความสัมผัสของพวกเราทิ้งตรงเลยนะ!”

“อะไรของนายเนี่ย! คิดว่าฉันจะทิ้งนายเพราะเรื่องนั้นจริงๆ เหรอ?” คนตัวเล็กถามกลับอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ก่อนจะนิ่วหน้ารับแรงกอดรัดของชินโนซึเกะ อึก! กอดแน่นไปแล้วเจ้าบ้า! อึดอัดจะแย่แล้ว!

“ก็นายไม่ชอบให้ผู้หญิงคนอื่นมาแตะต้องฉันนี่! ตอนนั้นที่ญาติลูกน้องฉันมากอดเอว นายยังมองฉันตาขวางยิ้มเย็นชาใส่อยู่เลย! ถึงตอนนั้นฉันจะยืนหล่อเฉยๆ ก็เถอะ! แต่นายไม่ชอบใช่ไหมล่ะ”

“...” โทโอรุตบแผ่นหลังกว้างของอีกฝ่ายระบายความเขินอายของเขา เขาอุตส่าห์ลืมเรื่องน่าอายวันนั้นไปแล้วแท้ๆ ทำไมอยู่ๆ ถึงพูดขึ้นมากันเล่า! เจ้าบ้าชินโนซึเกะ!

“เห็นไหมล่ะ นายเงียบแบบนี้คิดจะทิ้งฉันใช่ไหม?” เอาล่ะ...เขารู้แล้วว่าการเล่นพ่อแม่ลูกตลอดชีวิตอนุบาลกับเนเน่จังส่งผลมาถึงปัจจุบันนี้ ให้เจ้าคิ้วหนาคิดเองเป็นตุเป็นตะว่าจุดจบของพวกเขาคงเป็นเหมือนบทละครที่เนเน่จังเคยยัดเหยียดเอาไว้ให้

“ฉันรู้หรอกน่าว่านั่นเป็นความเคยชินของนาย สักวันฉันจะดัดนิสัยข้อนั้นของนายให้เอง” คนตัวเล็กเอ่ยเสียงราบเรียบทว่าในน้ำเสียงนั้นกลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและตั้งใจ จนชินโนซึเกะอดรู้สึกกลัวไม่ได้ แบบนี้ชัดเลย...อำนาจของเขาถูกคนรักอย่างโทโอรุแย่งชิงไปจนหมดแล้ว!

“งั้นเรามาฉลองวันเกิดกันเถอะนะ...” ชินโนซึเกะรีบเปลี่ยนเรื่อง ร่างสูงถอนใบหน้าออกจากไหล่ของโทโอรุ ก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กพาดบ่าพาไปนั่งโต๊ะทานข้าวญี่ปุ่นสีดำเงา กลับต้องนิ่วหน้าอีกครั้ง...ให้ตายสิ เขาแค่ไม่ได้อุ้มไม่กี่วัน ทำไมน้ำหนักของคนรักตัวเล็กถึงได้เบาลงกว่าเดิม

“นายผอมลงไปสองกิโลเลยนะ ฉันก็เลี้ยงนายดี ให้กินอิ่มนอนหลับ ทำไมถึงยังได้ผอมลงอีกล่ะ?” เสียงเข้มถามกลับอย่างอ่อนโยนและอบอุ่น ร่างเล็กไม่ได้ตอบอะไรกับคำถามนั้น เพราะเขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าตนน้ำหนักลงได้อย่างไร ในเมื่อเขาก็ไม่ได้ไปออกกำลังกายที่ไหน วันๆ ช่วยชินโนซึเกะทำงานอยู่ในบ้าน

ของกินของใช้ก็ได้ลูกน้องซื้อมาให้ นานครั้งจะออกไปซื้ออะไรเองที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ จะว่างานเยอะจนเขาเหงื่อออกก็ไม่ได้อีก ในเมื่อชินโนซึเกะเปิดทั้งแอร์ ให้เขานั่งทำงานหน้าจอคอมพิวเตอร์ อยากได้อะไรก็แค่บอกร่างสูงพร้อมจะเดินไปหยิบมาให้ เว้นอยู่เรื่องเดียวที่ทำให้เราไม่มีแรง ร่างกายเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ หอบหายใจไม่ได้หยุด...ยิ่งคิดใบหน้าของเขาก็ยิ่งเห่อร้อนยิ่งกว่าเดิม

“เพราะนายนั่นแหละ...” เสียงหวานตอบกลับอ้อมแอ้มจนแทบไม่ได้ยิน

“ก็คงจะจริง ฮ่าๆ ที่รักครับ งั้นเรามารอทานข้าวอร่อยๆ แล้วเป่าเค้กวันเกิดเลยดีไหม” คนตัวสูงค่อยๆ วางร่างบางบนเบาะนุ่ม ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าของโทโอรุที่เต็มไปด้วยความสงสัย คนดีของเขาทำอะไรก็ชวนมองไปหมด ชินโนซึเกะยิ้มกว้าง ร่างสูงโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ แล้วมอบความอบอุ่นผ่านริมฝีปากตนกดลงกลางกระหม่อมของคนรักเบาๆ

“เป็นอะไรไป...หรือนายลืมวันเกิดฉัน เลยไม่ได้เตรียมของขวัญไว้ให้รึไง?” ชินโนซึเกะเอ่ยถามไม่จริงจังนัก ชายหนุ่มรีบเดินกลับไปนั่งฝั่งตรงข้ามพลางเท้าคางมองคนรักที่เดี๋ยวหน้าแดง เดี๋ยวขาวซีดอย่างอารมณ์ดี เอาเถอะ ในเมื่อเรื่องทุกอย่างจบลงได้ดี โดยที่คนตัวเล็กไม่ได้โกรธหรือหงุดหงิดอย่างที่เขากังวลก็ดีแล้ว หลังจากมื้ออาหารจบแล้ว เขาจะพาคนตัวเล็กไปไหนต่อดีน้า?

เรื่องนี้มี e-bookแล้วนะคะ เพื่อนๆสามารถกดสั่งซื้อเพื่ออ่านตอนพิเศษที่ไม่ลงในเว็บได้แล้ววันนี้!!!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***