Episode 12

ตอนที่ 12 รอยรัก

รุ่งอรุณมาเยือน เสียงนกน้อยร้องเพลงบรรเลงรับแสงแดดยามเช้า คนตัวเล็กขดตัวเป็นลูกแมวอยู่เพียงลำพัง...มือบางลูบไล้สัมผัสพื้นที่ตรงหน้าของตนทั้งๆ ที่ยังหลับตา แต่ไม่ว่าเขาจะขยับมือหาชินโนซึเกะนานเท่าไรเขาก็ยังหาไม่เจอ

“ชินจัง...?” เสียงหวานที่เคยสดใสแหบแห้งอย่างเห็นได้ชัด โทโอรุค่อยๆ ดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง พลางกัดกรามแน่นก่อนจะลูบสะโพกของตนไปมาไม่ได้หยุด เมื่อความเจ็บปวดค่อยๆ หายไปคนตัวเล็กก็ค่อยๆ ขยับกายลงจากเตียงนุ่มอีกครั้ง ร่างบางเดินเซไปเซมา ช่วงล่างอ่อนปวกเปียกไปหมดเพราะเกมรักยามค่ำคืน

“ไอ้บ้า! ชินจัง นายทำรอยเยอะเกินไปแล้วนะ!” คนตัวเล็กเบิกตากว้างรับสภาพตัวเองในตอนนี้ไม่ได้แบบสุดๆ ผิวเขาทั้งบางทั้งขาวแค่แตะนิดแตะหน่อยก็ขึ้นริ้วแดงแล้ว บางครั้งเขายังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตนได้รอยช้ำแบบนี้มาจากไหน เรื่องนี้ชินโนซึเกะน่าจะรู้ดีที่สุด และรู้ว่าเขาไม่ชอบให้ทำรอยนอกเสื้อผ้า จุดเด่นที่ซ่อนสายตาผู้คนไม่มิด...ทั้งที่รู้ดี! แต่ดูสภาพเขาตอนนี้สิ มีแต่รอยรักสีแดงช้ำเต็มไปหมด!

“นี่ต้องใส่เสื้อคอเต่าในหน้าร้อนจริงๆ เหรอ...” เฮ้อ...ไม่มีทางเลือกสินะ ร่างเล็กถอนหายใจ จะให้เขาทำอย่างไรเล่า ในเมื่อคนรักของเขาตีตราไว้มากมายขนาดนี้ ใช่ว่ามันจะจางหายได้ในไม่กี่นาทีเสียหน่อย หากเขามีเครื่องสำอางแบบหญิงสาวคงใช้มันช่วยปกปิดได้อยู่บ้าง แต่เขาในตอนนี้ไม่มีเลยน่ะสิ ต่อจากนี้คงต้องหาซื้อบ้างแล้วล่ะ

โทโอรุส่ายหัวไล่ความคิดไร้สาระของตัวเอง เขารีบอาบน้ำชำระล้างร่างกาย ก่อนจะผูกผ้าขนหนูกับเอวบางของตน แล้วยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า พลางมองไปยังแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาในตัวห้อง เอาล่ะ อากาศร้อนแบบนี้เขาจะไม่บ้าใส่เสื้อคอเต่าแน่ๆ จำได้ว่าวันนี้เลขาของคนรักจะเข้ามารับของช่วงบ่าย

ถ้าตอนที่ทาเคชิเข้ามานั่งเล่นในห้องก็คงไม่มีปัญหาอะไรล่ะมั้ง ขืนใส่คอเต่าตอนนี้เขาคงเป็นลมล้มไปกองกับพื้นห้องอย่างแน่นอน แถมยังจะถูกมองแปลกๆ ด้วย ร่างเล็กพ่นลมร้อนอย่างเหลืออด พลางหยิบเสื้อยืดสีขาวมาใส่คู่กับกางเกงขาสั้นสีชมพูอ่อน ในหัวเตรียมคำต่อว่าที่พร้อมจะสาดใส่คนรักทันทีที่เห็นหน้า

“ชินจัง” โทโอรุเอ่ยเรียกทันทีที่ออกจากห้องมาได้ กลับไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเช่นทุกครั้ง เขาขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย ปกติต่อให้เขาเรียกเสียงแผ่วแค่ไหน อีกฝ่ายก็ได้ยินแท้ๆ ชักแปลกๆ แล้วสิ

“...” โทโอรุไม่ได้เรียกชื่อร่างสูงเจ้าของหัวใจของเขาอีกแล้ว กลับเดินตรงไปที่ห้องทำงานของชินโนซึเกะ บางทีอีกฝ่ายอาจจะตั้งใจทำงานจนไม่ได้ยินเสียงของเขาก็ได้ เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ ด้วย ร่างเล็กยิ้มกว้างเมื่อเห็นร่างคุ้นตานั่งอยู่ในห้อง เขารีบเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ทันสังเกตเห็นแขกอีกสองคนที่อยู่ในห้องกับชินโนซึเกะ

“ชินจัง ฉันนึกว่า...เอ่อ ขอโทษครับ” ร่างเล็กส่งยิ้มแห้ง แต่ชินจังกลับไม่ยิ้มตามเหมือนเคย ร่างสูงลุกขึ้นยืนทันที สองเท้าเดินตรงไปหาโทโอรุก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้นักข่าวทั้งสองที่มาสัมภาษณ์ในนามของเนเน่จัง

“ขอโทษนะครับ ช่วยหยุดมองภรรยาผมด้วยสายตาแบบนั้นสักที มันเสียมารยาท...” เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่อยู่ด้วยกันมา ครั้งแรกจริงๆ ที่โทโอรุได้ยินเสียงดุดันน่ากลัวเช่นนี้ แม้จะไม่เห็นว่าร่างสูงทำสีหน้าเช่นไร กระนั้นเขาก็พอเดาได้จากสีหน้าซีดเผือดของแขกทั้งสองที่รีบก้มหน้ามองพื้นทันทีที่ชินจังต่อว่า

“ทำไมวันนี้ใส่ชุดนี้?” เอ๋? ก็ยังเป็นชินจังแบบทุกทีนี่นา หรือว่าเขาจะคิดมากไปเอง ร่างเล็กส่งยิ้มให้คนรักทำเอาหัวใจของใครบางคนกระตุกวูบตามความสดใสนั้น เดี๋ยวนี้โทโอรุของเขาน่ารักกว่าเก่า ทั้งยังขี้อ้อนผิดจากครั้งแรกที่เจอกัน นี่สินะพลังแห่งรัก! ชินโนซึเกะนึกขอบคุณที่ตนขยันอ้อน ขยันกอด ขยันบอกรักอีกฝ่าย และบังคับให้คนตัวเล็กบอกรักเขาใต้ร่างทุกคืน กำแพงใจของโทโอรุจึงไม่มีกับเขาอีกแล้ว นี่น่ะหรือนิสัยที่แท้จริงของโทโอรุ อ่า...น่ารักน่ากัดสุดๆ

“มันร้อน”

“ครับๆ โทรุจัง คือว่าตอนนี้มีนักข่าวมาที่บ้าน นายโชว์รอยของฉันต่อหน้าคนอื่น ฉันก็ดีใจมากๆ อยู่หรอก แต่ว่าสภาพนายตอนนี้มันเซ็กซี่เกินไป ฉันหวงนะ”

“...อืม...ฉันไปรอในห้องนะ”

“ครับ” ชินโนซึเกะกลั้นขำ ดูใบหน้าแดงก่ำขึ้นสีของอีกฝ่ายสิ แบบนี้ชัดเลย โทโอรุของเขาลืมตัวว่าตนอยู่ในชุดอะไร และเผลอลืมไปแล้วว่าร่างกายตัวเองตอนนี้มีแต่รอยแดงที่เขาสร้าง พอเขาเตือนสติอีกฝ่ายก็เขินอายรีบเดินหนีกลับห้องไปเลย โถ่...อยากตามไปปลอบด้วยร่างกายจัง แต่ว่าก่อนอื่น...

“เมื่อกี้พวกคุณกล้ามากเลยนะครับที่มองภรรยาผมแบบนั้น” เขาต้องจัดการไอ้หน้าม่อสองตัวนี้ก่อน กล้าดีอย่างไรฮะ! มามองคนรักชาวบ้านแบบนี้!

“ขอโทษครับ” ทั้งสองรีบเอ่ยพร้อมกัน ชินโนซึเกะพ่นลมร้อน ดวงตาสีเข้มมองอย่างจับผิด ก่อนสะดุดใจกับท่าทีแปลกๆ ของหนึ่งในนักข่าวที่มาในวันนี้ แต่ก็ช่างเถอะ สองคนนี้เป็นคนของเนเน่ เพื่อนสาวของเขาคงคัดเลือกมาเป็นอย่างดี

“มาคุยให้จบๆ เถอะครับ ผมมีงานต้องทำอีกหลายอย่าง” ชินโนซึเกะเข้าเรื่อง เขาอยากเตะก้นเจ้าบ้าสองตัวนี้ออกจากบ้านเต็มทีแล้ว จะได้เข้าไปปลอบโทรุจังของเขาสักที

ชินโนซึเกะใช้เวลาสัมภาษณ์ต่ออีกสามสิบนาที ทุกอย่างก็จบลง เขารีบส่งแขกทั้งสองออกจากบ้าน ไม่ลืมที่จะโทรหาเพื่อนรักของตน หรือก็คือเจ้านายนักข่าวทั้งสองเพื่อรายงานผล ขืนไม่โทรไปบอกได้โทรจิกเขาอย่างแน่นอน แบบนั้นปลอบคนตัวเล็กได้ไม่เท่าไรก็ต้องหยุดกลางคันเพื่อรับสายเธอ สู้โทรไปบอกตั้งแต่เนิ่นๆ เสียดีกว่า

(ฮัลโหล เป็นไงบ้าง คนของฉันสัมภาษณ์นายเสร็จแล้วเหรอ)

“อืม แต่คนของเนเน่จังเอาแต่จ้องคนของฉันตาเป็นมันเลย สั่งสอนหน่อยสิ” เขาตอบไปพลางเตรียมอาหารเช้าให้คนตัวเล็กไปพลาง

(อะไรกัน กิน-คา-ซา-มะ-คุง ไปแล้วเหรอจ๊ะ) ชินโนซึเกะหัวเราะน้อยๆ พลางยิ้มกว้าง เพื่อนของเขาช่างรู้ใจจริงๆ

“อืม ตอนนี้กำลังแอบเตรียมงานแต่ง นี่เนเน่จัง...ฝากเช็กคนของเธอหน่อย หนึ่งในนั้นเหมือนจะแอบถ่ายรูปฉันกับโทโอรุคุง” คราวนี้เขาไม่ได้ใช้น้ำเสียงทีเล่นทีจริงอีกแล้ว ปลายสายนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับมาในโทนเสียงดุดันไม่ต่างกัน

(ได้สิ ใครที่ไม่เชื่อฟังแม่จะฆ่าไม่เลี้ยงให้ไม่มีที่ทำมาหากินเลย...งั้นแค่นี้นะเนเน่ขอจัดการสั่งสอนเด็กไม่ฟังคำสั่งก่อน แล้วจะโทรไปหานะ)

“ขอบใจนะ”

(อืม พวกนายเป็นเพื่อนรักฉันนี่นา) เท่านี้ก็จบไปอีกเรื่อง ชินโนซึเกะยกข้าวเช้าสำหรับสองที่เข้าไปในห้องนอน ดวงตาคู่คมมองก้อนผ้าห่มที่ไม่ต่างจากซาลาเปาลูกยักษ์บนเตียงนุ่ม เขาไม่คิดหัวเราะเพียงยิ้มน้อยๆ แล้ววางอาหารบนชั้นไม้ใกล้ๆ ก่อนจะกระโดดขึ้นเตียงไปกอดก้อนซาลาเปา

“ชินจัง...”

“พวกนั้นไปแล้ว ไม่ต้องห่วงฉันจัดการเรียบร้อยแล้วล่ะ” เขารีบตอบกลัวคนรักจะไม่สบายใจ ถึงอย่างนั้นโทโอรุก็ยังไม่ยอมออกจากก้อนซาลาเปาสักที สงสัยต้องหาเรื่องอื่นมาแทนที่ความกังวลเรื่องเมื่อครู่ของโทโอรุเสียแล้ว

“เย็นนี้เราไปฉลองวันเกิดของฉันที่บ่อน้ำพุร้อนดีไหม? ฉันให้ทาเคชิจองโรงแรมจองตั๋วไว้แล้ว ตอนบ่ายเขาจะเอามาให้ งานที่ค้างฉันก็จัดการหมดแล้วด้วย เดี๋ยวเราจัดการมื้อเช้าเสร็จค่อยช่วยกันเก็บของใส่กระเป๋าเดินทางดีไหม?”

“อะไรนะ! วันเกิดนาย!” ในที่สุดโทโอรุก็ยอมออกจากก้อนซาลาเปามาเจอหน้าเขาแล้ว ร่างสูงเอื้อมมือไปจัดทรงผมให้คนรักอย่างเบามือ พลางเลิกคิ้วมอง “นายจำไม่ได้เหรอ?”

“จะ...จำได้อยู่แล้วน่า” โทโอรุตอบพลางยิ้มกว้างก่อนจะขยับใบหน้าซบอกกว้างซ่อนสีหน้าแตกตื่นของตนจากอีกฝ่าย ปล่อยให้มือหนาช่วยเขาจัดเส้นผมที่ยุ่งเหยิงให้เรียบร้อย ในหัวตอนนี้ไม่ได้มีเรื่องของคนแปลกหน้าที่เห็นรอยรักบนร่างของเขาอีกแล้ว แต่เป็นเรื่อง...

‘จะแอบไปซื้อของขวัญวันเกิดได้ยังไงล่ะทีเนี้ย! ทำไมฉันลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิทเลยนะ!’

เรื่องนี้มี e-bookแล้วนะคะ เพื่อนๆสามารถกดสั่งซื้อเพื่ออ่านตอนพิเศษที่ไม่ลงในเว็บได้แล้ววันนี้!!!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***