Episode 10

ตอนที่ 10 ที่มาของคำว่า ‘พ่อ’ #ชินจัง

ผมทำอะไรไม่ถูก รู้สึกสับสนและพ่ายแพ้ในคราวเดียว ไม่คิดว่าโทโอรุจะเก่งขนาดนี้ เขาสามารถเปลี่ยนสถานการณ์การคนที่ต้องง้อเป็นคนงอนได้...เท่านั้นยังไม่พอ ยังทำให้ผมรู้สึกพ่ายแพ้ ไม่คิดจะงอนจะน้อยใจอีกต่อไป ยิ่งเห็นเขาเดินเข้าห้องโดยไม่หันกลับมามอง ใจผมนี่หล่นไปตาตุ่มไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ

กว่าจะนึกได้ว่าตัวเองควรทำอะไร คนตัวเล็กก็หายเข้าห้องไปแล้ว ผมจับลูกบิดไม่กล้าเปิดเข้าไป อ่า...บางทีเลือดในตัวของผมคงได้จากพ่อมามากเกินไปแน่ๆ ถึงได้เป็นแบบนี้ ผมยืนรวบรวมสติอยู่นาน กว่าจะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป

ใจครึ่งหนึ่งก็คิดไว้แล้วล่ะว่า อีกฝ่ายต้องนอนหันหลังให้ผมแน่ๆ ไม่ก็ทำเป็นหลับไปแล้ว คิดไปต่างๆ นานา จะเรียกอย่างไรให้คนตัวเล็กยอมคุยด้วย จะทำอย่างไรให้อีกฝ่ายหายงอน แต่ทุกอย่างที่คิดกลับพังไปหมด เมื่อร่างบางที่ผมคิดว่าเขาแกล้งนอนไปแล้วกำลังยืนมองผม

“โทโอรุจัง...คือ” ผมเอ่ยเสียงแผ่ว เบายิ่งกว่ายุงหัดบิน กระนั้นอีกฝ่ายกลับได้ยินในสิ่งที่ผมพูด เขากอดอกแน่นพลางเอียงคอมองผม คล้ายต้องการถามว่าผมจะพูดอะไรกันแน่อย่างไรอย่างนั้น

“ทำไมยังไม่นอน...” ปากเวรเอ๊ย!! แทนที่จะถามเขาว่าเป็นอะไร หรืออธิบายว่า เรียนคุณภรรยาที่เคารพรัก กระผมชินโนซึเกะน้อยใจ...น้อยใจ...แล้วจะบอกเขาว่าน้อยใจเรื่องอะไรล่ะ

“อยากให้นอนก่อนเหมือนทุกคืน?” ผมถึงกับจุก ไปต่อไม่ถูกเลยครับพอเจอประโยคนี้ ตอนนี้หัวผมสับสนไปหมด ไม่กล้าพูดอะไรออกไป กลัวจะพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด โธ่เว้ย...ปากจะไม่ตรงกับใจอะไรเอาตอนนี้วะ

“นายแน่ใจนะว่าถ้าฉันหลับไปแล้ว นายจะไม่ปลุกฉันให้ตื่นมาบอกรักนายก่อนนอน” ก็แหม ตอนโทรุจังมีสติครบถ้วนทีไรปากแข็งทุกที เวลาที่คนดีของผมเขางัวเงียหรือง่วงจัดๆ ผมขออะไรเขาก็ทำให้หมดแลกกับการที่เขาจะได้นอนอย่างสงบสุข จะให้บอกรักผมกี่ครั้งเขาก็ทำ ผมก็แค่อาศัยช่องว่างนั้นตักตวงเอาความสุขจากเขาเท่านั้นเอง ไม่ได้แตะต้องอะไรไปมากกว่ากอด เพราะต้องการให้เขาได้พักผ่อน ให้แผลหายจริงๆ

“นายแน่ใจว่าจะไม่งอนใส่ฉันทีหลังถ้าฉันนอนจริงๆ” นั่นสิ ถ้าเห็นเขานอนไปจริงๆ ผมคงจะหงุดหงิด คิดว่าเขาไม่สนใจมากกว่าเมื่อกี้แน่ๆ

“แล้วทีนี้ นายจะบอกฉันได้รึยังว่าเมื่อกี้นายเป็นอะไรไป?” ร่างบางถามกลับ คราวนี้เขาไม่ปล่อยให้ผมเงียบอีกแล้ว เล่นยิงคำถามมาแบบนี้ พูดดักคอ ทำตัวเหมือนรู้ทันความคิดผมไปหมดทุกอย่าง ใช่...เขารู้ทันผมครับ...

สิ่งที่ร่างเล็กตรงหน้าพูดกับผมไม่มีคำไหน ประโยคไหนที่ไม่จริงเลย...ทุกอย่างล้วนเป็นความจริง ถ้าเขานอนผมก็คงจะโมโหหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม และไม่แตะต้องร่างบางยามหลับใหล คงกลับไปนั่งทำงาน ทำหน้าโง่ๆ ตอนตัดผ้า ทำจนเหนื่อยแล้วกลับมาอาบน้ำนอนกอดเขา แน่นอนว่าต้องขอให้เขาบอกรักผมด้วย ทุกอย่างเป็นอย่างที่เขาบอก...

“ทำไมไม่พูด?” ร่างเล็กเร่งเอาคำตอบ

“น้อยใจครับ...” เอาวะ ตายเป็นตาย ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถ้าเขารู้เรื่องทั้งหมด รู้ว่าผมน้อยใจหรืองอนเรื่องอะไร อีกฝ่ายจะรำคาญหรือเบื่อผมรึเปล่า รู้เพียงตอนนี้ผมไม่กล้าขัดใจคนตัวเล็กจริงๆ

เหมือนโทโอรุมีไอเย็นอะไรบางอย่างแผ่ฟุ้งกระจายทั่วตัวของเขา ดวงตาคู่สวยน่ามองเปล่งประกายในยามค่ำคืนกลับดุดันน่ากลัวขึ้นมา น้ำเสียงหวานยามเอ่ยแฝงไอเย็นเอาไว้...รวมแล้ว

ผมกลัวเขาครับ...

แต่เดี๋ยวก่อน ที่ชินโนะซึเกะคนนี้กลัว คือกลัวเขาน้อยใจ เสียใจ ไม่อยากเห็นน้ำตาของเขา เพราะผมอยากจะปกป้องเขา อะไรที่ทำให้เขาสบายใจได้เราก็ต้องทำ ปัญหาจะไม่เกิดถ้าเราค่อยๆ พูดคุย และดูเหมือนอีกฝ่ายเองก็ต้องการคุยเรื่องนี้กับผม มันจะง่ายขึ้นถ้าผมปรับตัวเข้าหาเขา ไม่ใช่ให้เขาปรับตัวเข้าหาผมเพียงฝ่ายเดียว

“น้อยใจ?” ร่างบางทวนสิ่งที่ได้ยิน ดวงตาใสซื่อมองผม นี่ไม่รู้จริงๆ เหรอพ่อคุณ!

“ก็นายเอาแต่จ้องมือถือ” ผมตอบอู้อี้

“นายยังเอาแต่ก้มหน้าตัดผ้าเลย” เออ...ก็ถูกของเขา

“แต่นายยิ้ม หัวเราะอะไรก็ไม่รู้ พอฉันคุยด้วยนายก็ไม่ตอบ” ผมอธิบายเพิ่ม ถ้าเขาตอบผม หรือสนใจผมสักนิดผมคงไม่เป็นแบบนี้หรอก

“เรื่องนั้นฉันผิดเองที่มัวแต่มองรูปเพลินไปหน่อย”

“รูปใคร!” ผมถามกลับทันที อีกฝ่ายสะดุ้งเล็กน้อย ใบหน้าตายด้านมองมาที่ผม

“รูปผู้ชาย” เขาตอบสั้นมากถึงมากที่สุด แบบนี้จะไปรู้เรื่องได้อย่างไรกัน! เห็นไหมล่ะ! เหมือนที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด ร่างเล็กแอบนอกใจมองผู้ชายคนอื่น ทั้งที่มีคนหล่ออย่างผมอยู่แล้วทั้งคน!

“ทีนายยังมองผู้หญิงอกใหญ่ๆ น่ารัก ขาว สวย เซ็กซี่ได้เลย”

“มันไม่เหมือนกัน! ตั้งแต่ฉันคบกับนายฉันก็ไม่สนใจพวกหล่อนอีก มีแต่นายนั่นแหละที่ทำแบบนั้น” เรื่องนี้ผมของเถียงหน่อยเถอะ มันไม่ใช่ความจริง!

“เฮ้อ...งั้นก็เอาไปดูซะสิ” นายจะทำเสียงเหมือนรำคาญฉันแบบนั้นไม่ได้นะ! ผมเดินตามร่างเล็กไปติดๆ ทันทีที่โทโอรุถึงหัวเตียง เขาก็ส่งมือถือของเขามาให้ผม

“นายล็อกหน้าจอแบบนี้จะไปรู้ได้ไง” โทโอรุเป็นพวกรักความเป็นส่วนตัว เขามักจะล็อกหน้าจอเสมอ ต่อให้เขาส่งมันมาให้ผม ผนก็ไม่มีปัญญาเปิดหรอก ถ้าเขาไม่บอกรหัสผ่าน หรือยอมสแกนลายนิ้วมือให้ผม

“กดดูก่อน...” ร่างบางเอ่ยอีกครั้ง ผมยอมทำตามอย่างว่าง่าย ไม่นานหน้าจอที่มืดสนิทก็สว่างขึ้นทันที

“...”

“นั่นแหละผู้ชายที่ทำให้ฉันยิ้มแล้วก็หัวเราะ คนที่ทำให้นายคิดว่าไม่สนใจนาย”

หมับ! ผมไม่สนใจอะไรอีกแล้วรีบสวมกอดร่างเล็กทันทีที่เห็นภาพล็อกหน้าจอ มือบางลูบหลังผมเบาๆ ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมายกใหญ่ นี่เขาไม่รู้รึไงว่าเขาทำให้ผมมีความสุขมากขนาดไหน เพียงเพราะรูปรูปเดียวที่เขาใช้เป็นภาพล็อกหน้าจอ

“นายนี่ถ่ายรูปขึ้นเหมือนกันนะ” คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นหลังจากที่หัวเราะใส่ผมจนพอใจ คงมีความสุขมากล่ะสิที่แกล้งผมได้ ผมกอดร่างบางให้แน่นขึ้นให้กลิ่นหอมของเขาติดร่างกายของผม

“ฉันขอโทษ...” สุดท้ายก็เป็นผมที่โกรธเอง งอนเอง น้อยใจเอง และขอโทษเอง ถึงจะเป็นอย่างนั้น แต่ในใจของผมกลับมีความสุขเหลือเกิน

“นายไม่น้อยใจแล้วเหรอ? ฉันใช้รูปผู้ชายเป็นภาพล็อกหน้าจอเลยนะ” เสียงใสถามกลับอย่างอารมณ์ดี

“ฉันจะน้อยใจได้ยังไง ในเมื่อคนคนนั้นคือฉันเอง...โทโอรุ ฉันรักนาย รักมากจริงๆ ยิ่งนายทำตัวน่ารักใส่ฉันก็ยิ่งรัก...เรามาแต่งงานกันเถอะ แต่งวันพรุ่งนี้เลยดีไหมนะ อ่า...นายนี่มันน่ารักเป็นบ้า” ผมซ่อนความเขินอายโดยการฝังใบหน้าตัวเองลงบนไหล่ของคนตัวเล็ก และดูเหมือนเขาจะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของผม คนตัวเล็กทำเพียงตบแผ่นหลังผมเบาๆ ราวปลอบเด็กน้อย

“เลิกไร้สาระแล้วไปอาบน้ำได้แล้ว” ผมพยักหน้ารับทั้งที่ตัวเองยังไม่ยอมเงยออกจากไหล่เล็ก เรื่องที่ผมขอเขาแต่งงาน อีกฝ่ายคงคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องตลก แต่สำหรับผมมันคือความจริงที่กำลังจะเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว

แต่ตอนนี้ผมต้องตอบแทนความน่ารักของเขาสักหน่อยแล้ว...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***