Episode 8

ตอนที่ 8 คนมันหล่อ

ชินโนซึเกะเหลือบดูนาฬิกาเป็นพักๆ อดไม่ได้ที่จะมองแล้วมองอีก ก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานไปยืนรออยู่หน้าประตู เขาทำแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้ง สุดท้ายก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ถึงไหนแล้วเนี่ย รู้อย่างนี้ถามเบอร์ไว้ก็ดี” เขาขมวดคิ้วอย่างหัวเสีย ใจหนึ่งก็เป็นห่วงอยากออกไปตามร่างเล็ก ใจหนึ่งก็กลัว...หากเขาออกไปแล้วคลาดกัน เขาไม่อยากให้คนตัวเล็กอยู่คนเดียวในบ้านของเขา ไม่อยากให้โทโอรุรู้สึกเหงาหากต้องอยู่ลำพังในสถานที่ไม่คุ้นเคย

“...เฮ้อ” ยืนรอก็แล้ว เดินกลับไปทำงานต่อก็แล้ว เงยหน้ามองเวลาซ้ำๆ ก็ยังไม่เห็นอีกฝ่ายมาเสียที เขาจำได้ว่าอีกฝ่ายบอกกับเขาว่าตนจะไปซื้อข้าวปั้น ซึ่งร้านนั้นก็เดินออกไปเพียงห้านาทีเท่านั้นก็ถึงที่หมาย แต่นี่ผ่านมาสองชั่วโมงแล้ว โทรุจังของเขาก็ยังมาไม่ถึงบ้านสักที

แบบนี้จะไม่ให้เขาร้อนใจได้อย่างไร

“ทนไม่ไหวแล้วโว้ย...” ชินโนซึเกะทิ้งงานทุกอย่าง เตรียมออกจากบ้านไม่ขอเป็นฝ่ายรออีกต่อไป มือคู่หนาคว้าลูกบิดเปิดออกจากบ้านอย่างเร่งรีบ หัวคิ้วขมวดแน่น ไม่แน่ใจว่าคนตัวเล็กของเขาอยู่ที่ไหน จะปลอดภัยหรือเปล่า รู้เพียงตอนนี้ใจเขากังวลไปหมดทุกอย่าง ไม่แน่ว่าบางทีโทโอรุอาจจะหลงทางก็ได้ หรือไม่ก็โดนพวกยากูซ่า เด็กเกเรๆ รังแก ยิ่งคิดใจของเขายิ่งร้อนรน

แกร๊ก!

ร่างสูงหยุดชะงัก ก่อนจะหันซ้ายหันขวา เมื่อครู่เขาได้ยินเสียงอะไรบางอย่างแต่ไม่ชัดนัก จนไม่รู้ว่าเสียงนั้นคือเสียงของอะไร ร่างสูงกัดกรามแน่น มือหนาปิดประตูอย่างเบามือ สองเท้าเดินหาต้นเสียง สองหูตั้งใจฟัง ชายหนุ่มไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ กลัวเจ้าของเสียงนี้จะหนีไป

เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงพยายามหาต้นเสียงนี้อย่างเอาเป็นเอาตาย อาจเป็นเพราะเขาคุ้นเคยกับเสียงนี้ เสียงที่คล้ายกับเสียงคนรักของเขา หรือว่า! คนรักของเขาจะถูกรังแกในบริเวณบ้านของเขาอย่างนั้นเหรอ

แค่คิดร่างสูงก็โมโหแล้ว หากมันเป็นอย่างที่เขากังวลจริงๆ ล่ะก็ เขาคงโทษตัวเองที่ปล่อยให้โทโอรุต้องเจอกับความเจ็บปวดเพียงลำพัง โดยที่เขาไม่รู้ตัว ชินโนซึเกะค่อยๆ เดินชิดกำแพงไปเรื่อยๆ เสียงพึมพำเมื่อครู่ในยามนี้เริ่มชัดเจนมากขึ้น จนเขาสามารถฟังออกแล้วว่าเจ้าของเสียงแสนคุ้นเคยนั้นกำลังพูดว่าอะไร

“ครับแม่...นั่นแหละเขา” ร่างสูงหมอบตัวกับพื้นหญ้า เขาค่อยๆ คลานออกไปมองพลางกดหัวต่ำแทบจะแนบพื้น ดวงตาคู่สวยคลายความกังวลเมื่อเห็นร่างเล็กแสนคุ้นตาที่เขาเป็นห่วงกำลังยืนอิงกำแพงบ้านสีขาวของเขา ภาพตรงหน้าในตอนนี้ยิ่งทำให้เขาหลงใหลโทโอรุมากขึ้น

ผิวที่เนียนสวย เส้นผมนุ่มเงาสีเข้มตัดกับกำแพง รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของโทโอรุ ในตอนนี้ช่างน่ามองยิ่งกว่าครั้งไหนๆ อบอุ่น...นอกจากคำคำนี้เขาไม่สามารถคิดคำใดๆ บรรยายรอยยิ้มนั้นได้อีกแล้ว ชินโนซึเกะตัดสินใจเอื้อมมือไปหยิบมือถือออกจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะตั้งฉากกับพื้น จัดการซูมภาพของคนตัวเล็ก นึกดีใจที่มือถือราคาหลายหมื่นเยนของเขาใช้งานได้คุ้มค่าก็วันนี้

“ครับ ไว้ผมจะลองบอกเขาดู ครับ แม่อยากได้ชุดที่เขาทำมานานแล้วนี่น่า...ครับผมรู้....ครับแม่.....ผมรักแม่นะ จริงเหรอครับ?” คนตัวเล็กยังคุยกับแม่ ไม่สิ ดูเหมือนว่าร่างบางของเขาจะหาช่องว่างในการวางสายไม่ได้เลยมากกว่า

สไมล์...

“ซวยล่ะสิ!” ชินโนซึเกะร้องเสียงหลง กระนั้นมือของเขาก็ยังนิ่งตั้งท่าถ่ายรูปคนตัวเล็กเอาไว้ พลางลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังเดินตรงมาหาเขา แม้มือบางจะยังถือสายแม่ของตนอยู่ก็ตาม ร่างสูงใช้จังหวะนี้กดปุ่มถ่ายรูปค้างไว้ ให้มือถือของเขาถ่ายภาพคนตัวเล็กรัวๆ ติดต่อกันหลายๆ ใบ

ไหนๆ ก็โดนจับได้แล้ว ต่อจากนี้คงถูกบ่นจนหูชา ถูกงอนไม่คุยด้วย หรืออาจจะโดนมากกว่านั้น สู้ถ่ายตุนไว้เยอะๆ แล้วรวบยอดรับโทษทีเดียวเลยยังดีซะกว่า

“ได้สิครับ ครับ...ไว้ผมจะกลับไปนะครับ” ร่างบางยิ้มละมุน ใช่ ยิ้มละมุน แต่สถานการณ์ในตอนนี้ของชินโนซึเกะ กลับมองว่านั่นเป็นรอยยิ้มก่อนปีศาจในตัวจะออกอาละวาดมากกว่า สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้คือการส่งยิ้มหวานกลับไปเท่านั้น

“แหม โทรุจัง มาอยู่ตรงนี้นี่เอง รู้ไหมฉันเป็นห่วงนายมากเลยนะ กำลังจะออกไปหานายอยู่แล้ว ถ้าไม่ได้ยินเสียงนายก่อนล่ะก็ คงวิ่งวุ่นไปทั่วแล้ว” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นอย่างออดอ้อน มือหนารีบเก็บมือถือของตัวเองเข้าที่ ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้น กลับต้องนิ่งค้างกลางอากาศ เมื่อร่างบางตรงหน้าเบี่ยงตัวมาขนาบด้านข้างของเขา ก่อนจะทิ้งตัวนั่งบนแผ่นหลังของเขาทันที ไม่เปิดโอกาสให้เขาลุกขึ้นหรือตั้งตัวตั้งหลักในการรับน้ำหนักของโทโอรุ

ตุ้บ...ไม่ใช่ว่าเขาอ่อนแอหรือตัวโทโอรุหนักหรอกนะ! เขาเป็นคนแข็งแรง เป็นพ่อหนุ่มบ้าพลัง ชายสุขภาพดี แต่ที่เป็นแบบนี้เพราะอีกฝ่ายทิ้งน้ำหนักลงมาทั้งตัวต่างหาก

“แอบฟังเหรอ? แล้วเมื่อกี้นายทำอะไร? ถ่ายรูป?”

“เปล่า...ไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง ฉันเห็นนายยังไม่กลับมาสักทีก็เลยเป็นห่วง” เขาเอ่ยจากใจจริง เขาเป็นห่วงโทโอรุ ร้อนใจจนไม่เป็นอันทำการทำงาน ที่เหลือก็แค่ผลพลอยได้เท่านั้นเอง

“เหรอ? ฉันบอกแม่ว่านายคือใคร นายโกรธไหม?” ร่างเล็กถามกลับ มือบางวางบนหัวของเขา ก่อนจะลูบไล้เส้นผมของเขาอย่างเบามือ แบบนี้ต่อให้อยากโกรธก็โกรธไม่ลง แต่อย่างน้อยก็ช่วยลุกออกจากแผ่นหลังเขาก่อนไม่ได้รึไงนะ...

“เรื่อง ‘ชิเกะ’ น่ะเหรอ?” ร่างสูงไม่ลุกขึ้นหรือจะดันตัวออกจากพื้นหญ้า เขาเพียงเท้าคางเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปมองร่างเล็กบนหลังของเขา มือบางยังคงลูบหัวของเขาอยู่ตลอดเวลา ไม่นานนิ้วเรียวก็เปลี่ยนจากการลูบเส้นผมสีดำสนิทเป็นการสางเส้นผมให้แทน

“ใช่ เรื่องนั้นแหละ นายจะโกรธฉันไหม”

“ทำไมถึงคิดว่าฉันจะโกรธนายล่ะ?” ร่างสูงใช้คำถามแทนคำตอบ รู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก ชอบให้อีกฝ่ายเล่นเส้นผมเขาเช่นนี้ แต่การนั่งทับแบบนี้คงจะไม่ไหว ถึงอย่างนั้นหากคนที่ทับเขาอยู่เป็นโทโอรุแล้วล่ะก็ เขากลับชอบและยอมรับทุกอย่าง ไม่ว่าคนตัวเล็กจะทำอะไร

“นายดูไม่ชอบให้ใครวุ่นวาย เหมือนจะเปิดรับทุกคน แต่ความจริงกลับไม่ใช่ นายซ่อนตัวเองจากสายตานักข่าว สายตาของคนที่ชื่นชมนาย...” ร่างเล็กเอ่ยทิ้งช่วงไปนานคล้ายคนใช้ความคิด

“...” ชินโนซึเกะไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เขานิ่งเงียบ พลางอมยิ้มน้อยๆ เท่านั้น ราวกับรอให้อีกฝ่ายพูดให้จบเสียก่อน

“นายอยากให้พวกเขามองที่ผลงาน มากกว่าตัวตนของนายใช่ไหม?” คราวนี้คำถามของคนตัวเล็กเรียกเสียงหัวเราะจากเขา แผ่นหลังที่เคยนิ่งไม่ขยับ กลับสั่นกระเพื่อมไปมาตามเสียงหัวเราะ

“ฮ่าๆ ใช่ เป็นอย่างนั้น”

“เหอะ...นายคิดว่าหน้าตาตัวเองดีนักรึไง” คำตอบแบบนี้ไม่เท่ากับการพูดใส่หน้าเขาหรอกหรือ! ในตอนนี้โทโอรุรู้สึกเหมือนอีกฝ่ายพูดว่า ‘ฉันมันหล่อ’ อย่างไรอย่างนั้น น่าหมั่นไส้

“โอ๊ย! โทรุจัง...นายจะหยิกก้นฉันทำไมเนี่ย!” ชินโนซึเกะรีบลูบแก้มก้นของตัวเอง กลับถูกอีกฝ่ายตีมือเขาดังลั่น

“มันน่าหมั่นไส้ เหมือนนายตอกหน้าฉันโดยคำว่า ‘ฉันมันหล่อ’ อย่างไรอย่างนั้นเลย”

“ก็มันคือความจริงนี่ นายไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?” ร่างสูงหันไปส่งยิ้มให้ แม้จะมองร่างบางได้ไม่เต็มตา แต่แค่นี้ก็เพียงพอให้เขาได้เห็นใบหน้าแดงก่ำของอีกฝ่ายแล้ว

“ชินจัง!” ร่างเล็กทุบแผ่นหลังไปหนึ่งที ก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนเต็มสองเท้า ชินโนซึเกะรีบใช้โอกาสนี้ลุกขึ้นตามอีกฝ่ายไปติดๆ มือหนาคว้ามือบางมากุมไว้ สอดแทรกนิ้วของตน ประสานมือของโทโอรุไว้แน่น

“เป็นอย่างที่นายบอก ฉันอยากให้คนมองที่ฝีมือ ให้พูดถึงงานของฉันมากกว่าหน้าตา อีกเรื่องหนึ่งคงเป็นเพราะฉันไม่อยากให้ใครหน้าไหน พวกปากมาก มาทำตัวเป็นรู้ดีแล้วบอกว่า ที่ฉันมีทุกวันนี้ได้เพราะหน้าหล่อๆ ของฉัน”

ทุกอย่างมันจะดีอยู่แล้วเชียวถ้าไม่มีคำต่อท้ายแสนมั่นใจนั่น....

“แล้วที่ฉันบอกแม่?” โทโอรุพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกที่อยากจะตี จะหยิกอีกฝ่ายเอาไว้ อย่างไรซะตอนนี้เขาก็อยากได้คำตอบเรื่องนี้มากกว่าเรื่องไหนๆ เขาอยากรู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกอย่างไร จะโกรธเขารึเปล่า แล้วถ้าโกรธจริงๆ เขาจะง้ออย่างไรดี

“ไม่เป็นไร ยังไงนั่นก็แม่นาย แม่นายก็เหมือนแม่ฉัน แม่ฉันก็เหมือนแม่นาย จะช้าจะเร็วพวกเราก็ต้องแต่งกันอยู่ดี แม่นายก็ต้องรู้เรื่องนี้ รู้เร็วอีกนิดก็ไม่เป็นไรหรอก...”

“เดี๋ยวนะ นี่พวกเราเพิ่งคบกันเองนะ” ร่างบางเลิกคิ้วมอง เสียงใสเต็มไปด้วยความสงสัย แววตาจ้องมองราวกับต้องการจับผิด

“ฉันคิดไปถึงวันสุดท้ายในชีวิตของพวกเรา ตั้งแต่ที่ได้เจอนายอีกครั้งในงานเลี้ยงรุ่นแล้ว”

ไม่ชิน...ยังไงเขาก็ไม่ชินกับคำหวานเลี่ยนพวกนี้อยู่ดีนั่นแหละ!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***