Episode 5

ตอนที่ 5 มันไม่ใช่

“สวัสดีครับ ผมทาเคชิลูกน้องของบอสโนะฮาร่าครับ” ลูกน้องของชินโนซึเกะหันไปตามสายตาของผู้เป็นนาย ก่อนจะรีบทักทายอย่างเป็นมิตรพร้อมรอยยิ้มการค้า แม้ในใจจะนึกสงสัยที่ผู้ชายคนนี้สวมใส่ชุดของเจ้านายตนอยู่ก็ตาม ไหนจะคำพูดที่เอ่ยเรียกนายของเขาอย่างสนิทสนมนั่นอีก

“ครับ ผมคาซามะ โทโอรุ เป็น...”

“เป็นบอสอีกคนของนาย เขาเป็นคนรักของฉันเอง ต่อจากนี้ถ้ามีเรื่องอะไรให้บอกเขาแทน ฉันจะได้ตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่” ชินโนซึเกะไม่ว่าเปล่า มือหนาแสนอบอุ่นที่ทำให้ใครต่อใครต้องเคลิบเคลิ้ม มือที่รังสรรค์งานแต่ละชิ้นสร้างมูลค่าได้มากมาย กำลังพยายามแกะร่างระหงที่สวมกอดเขาแน่น ดวงตาคมเข้มมองโทโอรุอยู่ตลอดเวลา

“...” ในตอนแรกเจ้าของคิ้วหนาคิดว่าอีกฝ่ายจะต้องปฏิเสธไม่ก็ร้องเสียงหลงกับคำพูดของเขาเป็นแน่ แต่ดูเหมือนเขาจะคิดผิด สิ่งที่โทโอรุทำไม่ใช่การโวยวาย แต่กลับเดินเข้ามาหาเขาด้วยตนเอง ท่าทีมั่นคงดูไม่เจ็บหรือผิดปกติอะไร

“ขอโทษนะครับคุณผู้หญิง แต่ผู้ชายที่คุณกำลังกอด เขาเป็นของผม” ร่างบางส่งยิ้มหวานให้หญิงสาว คำพูดของเขาทำเอาหญิงสาวตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ต่างจากชินโนซึเกะที่ยิ้มกว้างอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อครู่เขาได้ยินไม่ผิดใช่ไหม? อ่า! อยากได้ยินอีกจังเลย...

“แต่ว่าฉันรู้จักชินโนซึเกะคุงมาก่อนนะคะ!” หล่อนตอบกลับทันทีที่ตั้งสติได้ ร่างบางระบายยิ้มก่อนจะช้อนตามอง พลางกดดันชินจังด้วยสายตาเย็นชา

“ไม่นะ ฉันจะไปรู้จักได้ยังไงล่ะ นายก็รู้ไม่ใช่เหรอ” ร่างสูงรีบตอบทันที

“ฟังผมนะครับคุณ” ร่างบางกอดอกไว้หลวมๆ ดวงตาคู่สวยมองหญิงสาวแปลกหน้า ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้ม แต่นั่นมิใช่รอยยิ้มธรรมดา เป็นรอยยิ้มที่เตรียมจะเผด็จศึกต่างหาก

“...”

“คนที่คุณกอด ผมรู้จักตั้งแต่ยังไม่ถึงห้าขวบด้วยซ้ำ และเขาก็เป็นคนรักของผม ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังเล่นอะไรอยู่ แต่การที่คุณบุกเข้ามาในบ้านของเรา ผมสามารถฟ้องคุณได้นะครับ รวมถึงคนที่พาคุณมาด้วย เพราะทางผมและคนรักไม่ได้อนุญาต” เสียงหวานที่เคยสดใสในตอนนี้กลับเย็นยะเยือกจนน่ากลัวชวนขนลุก

“นี่นาย! อื้อๆ” หญิงสาวเตรียมจะต่อปากต่อคำ กลับถูกมือของทาเคชิปิดปากหล่อนไว้แน่น ทั้งยังเกี่ยวร่างบางออกจากผู้เป็นนายพร้อมส่งยิ้มแห้งๆ ให้เจ้านายทั้งสอง

“แฮะๆ เดี๋ยวผมลากเธอออกจากบ้านเองครับ...บอส เจ้านาย รอผมสักครู่นะครับ” ว่าแล้วก็ยกหญิงสาวพาดบ่า สองเท้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งตลอดทาง กระนั้นสาวเจ้าก็ยังโวยวายร้องกรี๊ดไม่ได้หยุด

“ขอบคุณที่ช่วยฉันนะ” ชินโนซึเกะกอดเอวบางเอาไว้ แต่อีกฝ่ายดูจะไม่รู้ตัวเลย โทโอรุรอจนกว่าจะเห็นคนแปลกหน้าทั้งสองไปไกลสุดสายตา ร่างกายที่เคยยืนตรงดูเหมือนไม่เจ็บ ดูเหมือนปกติ กลับทรุดลงทันที

“โทโอรุ!” ชินโนซึเกะนึกขอบคุณที่ตนกอดเอวของอีกฝ่ายเอาไว้ ไม่อย่างนั้นแล้วล่ะก็คนตัวเล็กของเขาคงลงไปกองกับพื้นอย่างไม่ต้องสงสัย

“เจ็บชะมัด...” เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบา เรียวขาทั้งสองสั่นระริกราวลูกกวางเพิ่งหัดเดิน ดูไม่เหมือนในตอนแรกที่ยืนต่อว่าผู้หญิงแปลกหน้าเลย ทั้งสีหน้าที่เคยส่งยิ้ม แววตาที่เคยกดดัน ในตอนนี้กลับเหนื่อยล้า กรอบหน้าเริ่มมีเม็ดเหงื่อ

“มา...ฉันจะพานายไปพัก” ชินโนซึเกะย่อกายเล็กน้อยเตรียมจะอุ้มคนตัวเล็กกว่าเข้าห้อง กลับถูกอีกฝ่ายห้ามไว้เสียก่อน

“เดี๋ยว ฉันมีเรื่องต้องพูดกับทาเคชิซัง...” โทโอรุเอ่ยอย่างแน่วแน่ไม่สนว่าร่างกายช่วงล่างจะเจ็บแค่ไหน ในหัวตอนนี้มีเรื่องมากมายที่อยากจะจัดการให้เรียบร้อยเสียก่อน ชินโนซึเกะรู้ดีว่าต่อให้ตนห้ามไปชายร่างเล็กคนนี้ก็ไม่ฟัง ดีแต่จะดื้อให้เขาปวดหัว แต่เขาคงปล่อยให้คนตัวเล็กฝืนร่างกายแบบนี้ต่อไปไม่ได้เช่นกัน

“ถ้าอย่างนั้น มานั่งตรงเก้าอี้ทำงานของฉันก่อนสิ” ร่างสูงประคองคนตัวเล็กให้นั่งพักบนเก้าอี้หนังชั้นดี อดไม่ได้ที่จะกดจูบเส้นผมของอีกฝ่ายเบาๆ ทำไมถึงชอบทำอะไรเกินตัวแบบนี้นะ ทั้งที่ร่างกายไม่ไหว ยังออกมาเดินไปมาในบ้านของเขาอีก

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ยินดี หรือไม่ชอบที่อีกฝ่ายเดินมาหาเขาเองเช่นนี้ เพียงแต่สภาพร่างกายของโทโอรุในตอนนี้มันไม่สมควรขยับไปไหน โดยเฉพาะการเดิน ควรพักเฉยๆ นอนนิ่งๆ เป็นเด็กดีมากกว่า

“...” เด็กดื้อเม้มริมฝีปากแน่น พยายามซ่อนอาการของตนเอาไว้อย่างสุดความสามารถ กระนั้นกลับไม่อาจหลุดรอดสายตาของร่างสูงไปได้ แม้ชินโนซึเกะจะไม่ได้เอ่ยคำใดออกมาแต่ไม่ใช่ว่าเขาไม่รับรู้เสียหน่อย ร่างสูงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง

“นายนี่มันดื้อจริงๆ นะโทโอรุคุง” ชินโนซึเกะส่ายหัวน้อยๆ ไม่รู้จะใช้วิธีไหนปราบเด็กดื้อคนนี้ให้อยู่หมัด ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าตนต่างหากที่จะเป็นฝ่ายโดนปราบเสียเอง จะทำไงได้ล่ะ เขารักของเขานี่ ยอมถูกปราบดีกว่าเสียคนตัวเล็กไป อีกอย่างเขาก็อยากรู้ด้วยว่าคนตัวเล็กจะทำเช่นไรต่อไปกับเรื่องของเขา

“เงียบเหอะน่า...ให้ฉันพักออมแรงหน่อยได้ไหม?” ร่างบางเลิกคิ้วเล็กน้อย คิดว่าเขาอยากทำแบบนี้รึไง? เหอะ! เขาไม่ได้อยากทำสักหน่อย ตัวเขาไม่เคยต่อปากต่อคำกับผู้หญิงมากขนาดนี้มาก่อน ไม่ว่าเขาจะถูกแกล้งอย่างไรก็ไม่เคยตอบโต้จังๆ เลยสักครั้ง คิดว่าเขาอยากทำ? อยากพูดรึไง? ไม่มีทาง!

‘ชิ!!!! น่าหงุดหงิด’ ร่างบางอยากจะด่าตัวเอง แต่ในหัวกลับคิดไม่ออก นึกโทษร่างกายที่เผลอเดินตามหาร่างสูงหลังจากกินข้าวกินยาเสร็จ โทษสายตาเจ้ากรรมที่ดันจ้องร่างสูงตลอดเวลาที่อีกฝ่ายทำงาน รู้อีกทีก็เดินตรงไปหา ทั้งยังเอ่ยทักไปเสียแล้ว ไหนจะพูดจาโหดร้ายกับหญิงแปลกหน้าอีก อ่า!!! น่าอายชะมัดยาด! คนตัวเล็กรีบเงยหน้ามองคนสูงกว่าทันที แล้วดูเจ้าของเรื่องสิ! ทำหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อน มีความสุขซะเหลือเกินนะ!

“หน้าฉันมีอะไรติดเหรอ? ...” มือหนาลูบใบหน้าอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่งยิ้มกว้างเอ่ยเสียงทะเล้น

“ความหล่อใช่ไหม? ดีใจล่ะสิมีสามีหล่อดูดีแบบนี้ ฮ่าๆ” หมั่นไส้...คำเดียวในหัวของคาซามะ โทโอรุตอนนี้ มีแต่คำคำนี้เท่านั้น

“บอสครับ...เจ้านาย...” เสียงแขกแปลกหน้าดังขึ้นอีกครั้ง ในตอนนี้โทโอรุเริ่มจะคุ้นชินกับเสียงแหบแห้งนี้แล้ว แววตาเจ็บปวด ใบหน้าซีดเผือดเลือนหายไปทันที ในตอนนี้กลับวางสีหน้าราบเรียบกดดันคนที่เขารอ โทโอรุค่อยๆ หันหน้าไปมองต้นเสียง ใบหน้างามยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

“ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณ เชิญนั่งครับ” ร่างเล็กมองไปยังด้านหน้า ข้างกายยังมีชินโนซึเกะนั่งบนที่พักแขนเก้าอี้นั่งตัวเดียวกับที่เขานั่ง คนตัวเล็กจำต้องนั่งตัวตรงทันทีที่ร่างสูงเอนกายอิงไหล่ของเขาเต็มแรง

“ครับ...” ทาเคชิตอบไม่เต็มเสียง ใบหน้าสลดลงเล็กน้อย

“คุณทำงานกับชินโนซึเกะมานานรึยังครับ?” คำถามง่ายๆ ที่คนฟังตีความไปต่างๆ นานา ท่าทีเลิ่กลั่กแสดงออกอย่างชัดเจน ราวกับไม่รู้ว่าตนควรตอบอย่างไรให้ถูกใจเจ้านายคนใหม่คนนี้

‘ไอ้เวรนี่ตอนฉันขู่ละไม่กลัว พอเป็นโทรุจังกลัวเลยนะมึง...’ ชินโนซึเกะขมวดคิ้วแน่น เมื่อเห็นอาการของลูกน้องคนสนิท ก่อนจะกอดอกรอฟังคำตอบของลูกน้องตัวดีอยู่เงียบๆ

“ตั้งแต่สามปีก่อน...” ทาเคชิไม่กล้าตอบเต็มเสียงนัก ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเพราะอะไรเขาถึงได้กลัวสายตาคู่นั้นยามมองมา เพราะอะไรถึงเกร็งกับน้ำเสียงใสๆ นั้น ยิ่งสถานการณ์ในตอนนี้ ยิ่งทำให้เขาอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

“เหรอ...แล้วทำแบบนี้มากี่ครั้งครับ?” โทโอรุส่งยิ้ม มั่นใจว่าตนกำลังยิ้มอย่างเป็นมิตรที่สุดแล้ว แต่คงไม่ใช่กับชายร่างสูงทั้งสองในห้องสี่เหลี่ยมห้องนี้ ขนาดชินโนซึเกะไม่ได้มองตรงๆ ยังรู้สึกเย็นวูบ เสียวสันหลังทุกครั้งที่เห็น แล้วเจ้าทาเคชิล่ะ! จะไม่ยิ่งกว่าเหรอ

“แบบ...ไหนครับ?” ลูกน้องที่ว่ากล้า ถึก ทน หน้าด้าน ในตอนนี้กำลังสั่นระริกด้วยความกลัว อุตส่าห์ตัดสินใจรวบรวมความกล้ามองเจ้านายคนใหม่แล้วแท้ๆ แต่ดูสีหน้าที่เห็นสิ...นี่มันปีศาจ ไม่สิ! มหาราชาปีศาจในร่างนางฟ้าชัดๆ!

“เร่งงาน รับสินบน พาคนแปลกหน้าเข้าที่ส่วนตัวของเจ้านาย...คุณคิดว่าคุณมีสิทธิ์ขนาดนั้นเลยเหรอครับ?” คำพูดแต่ละคำรุนแรงยิ่งกว่าดอกธนู เรียกได้ว่าหากเขาสามารถตายเพราะคำพูดล่ะก็ ตนคงตายตั้งแต่คำแรกอย่างไม่ต้องสงสัย

“...” ทาเคชิไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป เจ้าของเสียงแหบแห้งรีบหันกลับไปขอความช่วยเหลือจากบอสของตัวเอง กลับถูกปฏิเสธด้วยการเบี่ยงหน้าไปทางอื่น ซวยแล้วทาเคชิเอ๋ย...จะสู้ต่อไปก็สู้ไม่ไหวหรอก...ยอมรับผิดดีไหมนะ หรือปากแข็งไม่รู้ไม่ชี้ดีนะ? คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัวของเขา

“รู้ไหมครับถ้าเป็นบริษัทอื่นเขาไล่คุณออกแล้ว...” เท่านั้นแหละ เพียงคำพูดนี้ของโทโอรุ ทาเคชิก็รีบขอโทษยกใหญ่ ก่อนจะสารภาพเรื่องทุกอย่างให้เจ้านายคนใหม่ฟังทันที ทำเอาชินจังต้องกลั้นขำสุดความสามารถ ไม่อยากให้ลูกน้องรู้สึกแย่ และไม่อยากให้โทรุจังของเขามองว่าเขาไม่จริงจังกับงาน ช่างเป็นช่วงเวลาที่ทรมานเขาจริงๆ

‘รู้สึกได้รางๆ ว่าอนาคตฉันต้องเหมือนพ่อแน่ๆ ...’ ชินโนซึเกะยิ้มน้อยๆ เอาเถอะ ถ้ามันทำให้โทโอรุอยู่กับเขาแล้วล่ะก็ การใช้ชีวิตเหมือนพ่ออาจจะไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิดก็ได้...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***